Λίστα αντικειμένων
Αστείρευτη καλοσύνη και καρτερία. Χαμόγελο και προσφορά. Μάνα και σύζυγος μιας άλλης εποχής, που κυριαρχούσαν οι έννοιες της δοτικότητας και της θυσίας. Μια από τις αφανείς ηρωίδες γυναίκες, που ταύτισαν την ύπαρξή τους με την θρησκεία, την πατρίδα και την οικογένεια.
Αντάξια της υπόκλισής μας η Σοφία Αργυροπούλου- Φιλιππάτου, που έφερε τα γονίδια- κειμήλια του ήρωα πατέρα της, ο οποίος άφησε τα δύο του πόδια στα βουνά της Αλβανίας «για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία».
Η οικογένειά της, λίγα χρόνια μετά τον πόλεμο, έφυγε από την Κεφαλονιά και ρίζωσε στην Πάτρα. Η πατρίδα τίμησε τον ήρωα πατέρα της με άδεια περιπτέρου, όπου μέχρι και σήμερα το λειτουργεί ο γιος του Βασίλης.
Η Σοφία, ένα από τα έξι παιδιά της βασανισμένης αλλά δεμένης παραδοσιακής ελληνικής οικογένειας, ένωσε τη ζωή της με τον αξιαγάπητο Αντώνη Αργυρόπουλο, που τύχη αγαθή μου επιφύλαξε να είναι επί πολλά χρόνια ο «φύλακας- άγγελος μου» στην βουλευτική μου διαδρομή. Έφεραν στη ζωή τον Στέλιο, μετέπειτα Σεραφείμ και τον Γιάννη.
Ο Στέλιος καλλικέλαδος ψάλτης και ιεροσπουδαστής πριν 16 χρόνια αφιερώθηκε στο Χριστό και «κηρεται» μοναχός στο μοναστήρι της Παναγιάς στο Γηροκομειο Πατρών.
Ο μακαριστός πρώην Μητροπολίτης Πατρών κυρος Νικόδημος Βαλινδράς - μουσικολογικότατος- του δίνει το όνομα Σεραφείμ ακριβώς για να ψάλει, όπως τα αγγελικά τάγματα, νύχτα και μέρα τον Δημιουργό Πατέρα Θεό.
Ο Σεραφείμ, από την πρώτη ημέρα & 13 χρόνια τώρα κατάφερε να γίνει ο πιστός Διάκονος
του Μητροπολίτη Πατρών Σεβασμιότατου κ. Χρυσόστομου υπηρετώντας ως Αρχιδιάκονος της Αποστολικής μας τοπικής εκκλησίας. Σ’ αυτή την οικογένεια ο ρόλος
της εκλιπούσας Σοφίας ήταν καταλυτικός.
Είχε τον τρόπο μαζί με τον σύζυγό της Αντώνη να μαζεύουν στο σπιτικό τους όλους τους αγαπημένους τους, συχνά πυκνά και αυτό να ξεχειλίζει από κόσμο, αγαθά, χαρά και αγάπη.
Η πόρτα ήταν ανοιχτή και ποτέ δεν ήσαν μόνοι…
Στο σπίτι, η αξιαγάπητη Σοφία ήταν ο ορισμός της φιλόξενης οικοδέσποινας.
Το σπίτι στην Αϊδινίου & μετά στην Παπαδιαμάντη πάντα ανοικτό για συγγενείς και φίλους του Αντώνη και της Σοφίας σαν ένα ολάνθιστος κήπος της χαράς, της ευωδίας, της ευωχίας και της ευτυχίας.
Τα ίδια αγαπητικά και ανιδιοτελή αισθήματα ένοιωθε και όποιος περνούσε από το ιατρείο του οφθαλμίατρου Κώστα Σπηλιόπουλου, «έβλεπε» στο γελαστό πρόσωπό της, το φως της χαράς, της ανεξικακίας, της εξυπηρέτησης, της καλοσύνης και της ανθρωπιάς.
Επί 42 ολόκληρα χρόνια ήταν η αφοσιωμένη γραμματέας και βοηθός του φιλάνθρωπου γιατρού, μέχρι ΚΑΙ την παραμονή του μεγάλου ταξιδιού της... Ξεχύνεται λοιπόν αυτές τις ώρες ένα «ποτάμι» αναμνήσεων και τα λόγια στερεύουν… Είμαι ευτυχισμένος και τυχερός που συμπορεύτηκα με αυτή την σπουδαία οικογένεια και συγκλονισμένος
για το φευγιό της αξιολάτρευτης Σοφίας.
Αν κάτι με παρηγορεί, είναι τα καθήκοντα που θ’ αναλάβει εκεί που πάει, ξέροντας ότι κι εκεί θα υπηρετήσει το Χριστό και θα φροντίσει, με την παροιμιώδη δοτικότητά της, την οικογένειά της και τους φίλους της. Αξέχαστη και ακριβή μας Σοφία, καλό παράδεισο!
Αρχική Σελίδα | Login | Sitemap | Επικοινωνία |