Συνεντεύξεις

1) 40 μέρες χωρίς την Νίκη. Ποιες είναι οι πρώτες σκέψεις που σας έρχονται;

Η Νίκη είναι εδώ. Είναι στον ουρανό. Είναι παντού. Είναι ανάσα της ανάσας μας. Είναι ζωή της ζωής μας. Είναι ΝΙΚΗ-τρια.

2) Τι σας λείπει περισσότερο από την κορούλα σας;

Το βλέμμα και το χαμόγελο της, η αθωότητα του δικού της κόσμου.

3) Πως είναι το κλίμα στο σπίτι χωρίς εκείνη;

Το έχω ξαναπεί. Κλίμα χαρμολύπης. Μία ζώσα οπτασία κυκλοφορεί ανάμεσα μας, που κλαίει και γελάει.

4) Υπάρχουν στιγμές που ο πατέρας Νίκος Νικολόπουλος λυγίζει;

«Και αν γελάω είναι ψέμα, κλαίει μέσα μου η καρδιά….», όπως λέει και ο στίχος!!!

Μα είναι δυνατόν να μην υπάρχουν; Δεν είναι άνθρωπος, δεν είναι πατέρας ο Νίκος Νικολόπουλος;

5) Έμαθα ότι ο γιος σας πέρασε στις Πανελλήνιες παρά το οικογενειακό σας δράμα! Τα συναισθήματα σας για αυτό;

Η περηφάνια, που μπόρεσε από την μία πλευρά και διαχειρίστηκε τα συναισθήματα του και κατάφερε να πραγματοποιήσει το όνειρο του και από την άλλη το χρέος των απαιτήσεων .

6) Πιστεύετε πως η Νίκη θα είχε καλύτερη ποιότητα ζωής αν είχε υλοποιηθεί το ειδικό σχολείο που εσείς ήσασταν πρωτεργάτης;

Πιστεύω ότι όλα τα παιδιά έχουν ανάγκη από καλύτερη παιδεία… Έτσι και τα παιδιά που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού έχουν ανάγκη. Πιστεύω ότι ναι θα μπορούσε να έχει μαζί με τα άλλα παιδιά να είχε καλύτερη ζωή, περισσότερες ευκαιρίες και για άλλες γνώσεις……και δραστηριότητες

7) Τι απέγινε με το ειδικό αυτό σχολείο στην Πάτρα; Θα πολεμήσετε για να ανοίξει στην μνήμη της Νίκης, της μαχήτριά σας;

Βεβαίως και θα πολεμήσουμε… η αλήθεια είναι ότι έχει τελειώσει, αλλά η γραφειοκρατία και το «αυτιστικό κράτος» στο οποίο ζούμε (όπως έγραψε και η Τασία) δεν έχουν ακόμη «επιτρέψει» να λειτουργήσει. Έτσι ούτε η Νίκη το έζησε, ούτε η Μ. Γιαννάκου που το «έτρεξε» ίσως και να μην προλάβει να το δει να λειτουργεί (μιας και η κατάσταση της υγείας της είναι δύσκολη)

8) Τι πιστεύετε ότι θα ήθελε να κάνετε η Νίκη;

Μα φυσικά αυτό που θα κάνουμε… να συνεχίζουμε και εγώ και η Τασία να παλεύουμε και να αγωνιζόμαστε για αυτά τα παιδιά και για όλα τα παιδιά που έχουν ανάγκη.

9) Όλοι έχουμε χάσει αγαπημένα πρόσωπα και τον πρώτο καιρό μοιάζει απίστευτο! Έχετε συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι πια μαζί σας;

Ναι, έχουμε πει ότι προσωρινά στερούμαστε την φυσική της παρουσία. Όμως στο στρωμένο τραπέζι έξι είναι τα κουτάλια έξι και τα πιάτα .

10) Έχει έρθει στα όνειρα σας; Κι αν ναι πως;

Δεν χρειάζεται να έρθει. Κλείνω εγώ τα μάτια και απλά φτιάχνω το όνειρο που θέλω. Την παίρνω από το χέρι και τρέχουμε μέχρι να κουραστούμε. Και μετά … μία αγκαλιά την περιμένει!!!

11) Έχουν επικοινωνήσει μαζί σας οι άνθρωποι που δωρίσατε τα όργανα;

Όχι δεν γνωρίζουμε ποιοι είναι … Όχι, μα αυτό δεν έχει καμιά σημασία

12) Αν όχι σας θλίβει που δεν σας πήραν για ένα ευχαριστώ;

Όχι βέβαια. Καθόλου δεν μας θλίβει. Άλλωστε δεν οφείλουν να ευχαριστήσουν εμάς. Μόνο τον Θεό!!!

13) Μέσα στον Γολγοθά που βιώνατε με την Νίκη δώσατε μαθήματα ζωής σαν γονείς και δωρίσατε τα όργανα! Πόσο δύσκολο ήταν;

Καθόλου δύσκολο. Έχω απαντήσει προ πολλού το ζήτημα της δωρεάς των οργάνων για την ακρίβεια, έχω ενστερνιστεί τον λόγο του Μακαριστού Χριστόδουλου πριν από 25.. χρόνια … : «

14) Ποια είναι η υπόσχεση που δώσατε στην κορούλα σας;

Νενικήκαμεν και θα ξανανικήσουμε τον θάνατο !!! την λατρεύω

• Σου πρόσθεσα δύο (αφού αφαίρεσα δύο ελπίζω να είναι εκεί…)

Οι χιλιάδες που ήρθαν στο τελευταίο αντίο της Νίκης δεν μπόρεσαν να συγκρατήσουν τα δάκρυα τους ακούγοντας τον μικρότερο αδελφό της Ανδρέα να λέει:

«16 χρόνια πορευτήκαμε σε δρόμο δύσκολο, μα φωτεινό.

Όλοι μαζί χέρι –χέρι ενωμένοι περάσαμε τα εύκολα και τα δύσκολα, χαρές και λύπες.

Σε θεωρούμε δώρο του Θεού από την αρχή μέχρι το τέλος.

Γιατί γίναμε όλοι μας πλουσιότεροι και καλύτεροι άνθρωποι.

Γιατί γνωρίσαμε «κόσμους», τους λένε αυτιστικούς, μα πιο αυτιστικός μου φαίνεται ο δικός μας «

Απάντηση: Ας μου επιτρέψεις να σε διακόψω και να σου πω ότι ο Ανδρέας στα 15 του είπε μία μεγάλη αλήθεια την οποία εμείς ζήσαμε, επί 16 χρόνια σπίτι μας και να πω:

«Μπράβο σου Νίκη που είχες την υπομονή να ζήσεις σε έναν κόσμο που δεν μπορούσε να σε καταλάβει. Ζητάμε συγνώμη για όσα ήθελες να μας πεις και εμείς δεν τα ακούσαμε».

Υπήρχαν ώρες που περνούσατε όλοι μαζί, γονείς και τα 4 παιδιά;

Μία φωτογραφία, χίλιες λέξεις. Στο σπίτι στο βουνό όπου όλοι μαζί παίζουμε (φωό 35) ή στις καλοκαιρινές διακοπές