Ομιλίες

Κυρίες και  κύριοι,

Το νέο φορολογικό νομοσχέδιο, δεν είναι ούτε νέο  και πολύ περισσότερο δεν είναι  δίκαιο, ενώ ως λογική απόρροια όλων αυτών θα εκφράσω και την έντονη δυσπιστία μου για το κατά πόσον  θα μπορέσει να εξυπηρετήσει τους στόχους  και τους σκοπούς του, καθώς ο βαθμός επιτυχίας κάθε νομοθετήματος κρίνεται με βάση την δικαιοσύνη που εμπεριέχει και την αποδοχή του από την κοινωνία.

Υπό αυτό το πρίσμα, το νέο φορολογικό νομοσχέδιο εκτιμώ πως θα αποτύχει. Και μάλιστα, με τον ίδιο παταγώδη τρόπο που έχουν αποτύχει μέχρι σήμερα σχεδόν όλες οι δράσεις της κυβέρνησης στο οικονομικό πεδίο και έχουν οδηγήσει  την χώρα στον Καιάδα της οικονομικής και πολιτικής ανυποληψίας που όλοι βιώνουμε, με τον κ. Τρισέ να αναλαμβάνει ρόλο «σωματοφύλακα» της ελληνικής οικονομίας, δεδομένου πως ούτε ο πρωθυπουργός, ούτε το οικονομικό επιτελείο μπόρεσαν μέχρι τώρα να επιτύχουν κάτι τέτοιο και με τους ευρωπαίους τραπεζίτες – για τους δικούς τους φυσικά λόγους – να διαδραματίζουν ένα ρόλο «διακυβέρνησης» της χώρας.

Ερχόμενος λοιπόν στα άρθρα του νομοσχεδίου, τονίζω πως η πρώτη και μεγαλύτερη αδικία είναι αυτή που εμφανίζεται ως «φορολογική δικαιοσύνη» από την κυβέρνηση. Δηλαδή η νέα φορολογική κλίμακα περισσοτέρων κατηγοριών, σε συνάρτηση με τις αποδείξεις που πρέπει να συγκεντρώνουν οι πολίτες για να εξασφαλίσουν το αφορολόγητο και με τον τρόπο που φορολογούνται οι επαγγελματίες, οι έμποροι και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

Η νέα φορολογική κλίμακα, ουσιαστικά… «αφανίζει» την  μεσαία ελληνική τάξη! Τα μεσαία εισοδήματα υπόκεινται σε πιο υψηλή φορολόγηση και δεκάδες χιλιάδες επαγγελματίες και μικροεπιχειρηματίες βάζουν…  «συνέταιρο» το κράτος στις δουλειές τους. Αυτό θα επιφέρει δύο αρνητικές συνέπειες: Ή θα ωθήσει πολλούς να κρύψουν εισοδήματα και να κλέψουν φόρους ή θα τους αναγκάσει να μειώσουν τον κύκλο εργασιών τους. Ή και τα δύο. Και από αυτή την εξέλιξη, φυσικά δεν εξυπηρετείται το κράτος και η ανάγκη είσπραξης εσόδων, ενώ παράλληλα δεν αποκαθίσταται η σχέση εμπιστοσύνης του πολίτη με το κράτος. Αντίθετα, ο πολίτης αισθάνεται να έχει ένα «κράτος – δερβέναγα» πάνω από το κεφάλι του, το οποίο μάλιστα, δεν εμφανίζεται διατεθειμένο να τον φορολογήσει δίκαια, βάσει πραγματικών εσόδων και εξόδων, αλλά να τον «τσεκουρώσει» προκειμένου να «τα πάρει» με οποιονδήποτε τρόπο.

Κυρίες και κύριοι,

Εγώ θα πω ότι  ο μέσος Έλληνας εδώ και  πολλά χρόνια περιμένει ένα σαφές, δίκαιο και απλό φορολογικό νομοσχέδιο. Μέσω του οποίου θα καταβάλλει από  το περίσσευμά του στο κράτος, αλλά με ξεκάθαρο και κοινωνικά δίκαιο τρόπο. Απλά παραδείγματα: Γιατί να μην υπολογίζονται όλα τα έξοδα των ελεύθερων επαγγελματιών και των εμπόρων; Το νοίκι, το ρεύμα, το τηλέφωνό τους ή ακόμα και οι υποχρεώσεις τους προς τους προμηθευτές τους; «Ναι, φορολόγησε τα κέρδη μου» λέει ο Έλληνας, «αλλά αναγνώρισέ μου το σύνολο των εξόδων που κάνω κάθε μήνα». Ή γιατί θα πρέπει, πλειάδα επαγγελματιών να κάνει μια δουλειά, να προκαταβάλλει γι’ αυτή το ΦΠΑ, το ΦΜΥ, ενώ την αμοιβή θα την λάβει μήνες ή και χρόνια αργότερα και τελικά, όταν εισπράττει από τη συγκεκριμένη δουλειά, τα έσοδα να φορτώνονται στα μεταγενέστερα εισοδήματά του και να του ανεβάζουν την φορολογική κλίμακα;

Δεν λέω θεωρίες  αστροφυσικής, αγαπητοί συνάδελφοι. Απλά πράγματα λέω, που τα λέει ο μέσος  Έλληνας. Αυτός που αισθάνεται ότι  το κράτος είναι άδικο απέναντί του και για να το πω απλά, «δεν μπορεί να μοιράσει δυο γαϊδουριών άχυρα»…

Δέστε το νομοσχέδιο που έχουμε μπροστά μας. Την οποία  ελάφρυνση των εισοδημάτων μέχρι 30.000 Ευρώ, θα την πληρώσουν - και μάλιστα  «ακριβά» - τα εισοδήματα άνω των 35.000 Ευρώ. Είναι δικαιοσύνη αυτό;

Και στο κάτω – κάτω της γραφής, αυτός που  παράγει περισσότερο, αυτός που  τζιράρει περισσότερο, γιατί θα πρέπει να «τιμωρείται» γι’ αυτό; Τι είναι  αλήθεια η φορολογία για την  σημερινή κυβέρνηση; Η τιμωρία των  ικανών και των αποδοτικών; Αν είναι έτσι, λυπάμαι. Οδηγεί τη χώρα σε μακρόχρονη ύφεση και προσθέτει ένα ακόμα βαρίδι στο σκάφος της Ελλάδας, που πολύ το έχει ήδη βαρύνει, στους 7 μόλις μήνες της διακυβέρνησής της.

Ας δούμε  και το θέμα με τις αποδείξεις για  την αγορά αγαθών και την παροχή υπηρεσιών. Έχουμε, κατ’ αρχήν να κάνουμε με ένα θετικό μέτρο. Κυρίως γιατί συμβάλλει στην δημιουργία καταναλωτικής συνείδησης, αλλά και επαγγελματικής συνείδησης για τους επαγγελματίες. Αλλά, πέραν του ότι είναι τραγικό λάθος να επιβάλλονται παιδευτικά μέτρα σε καιρούς κρίσης, πρόκειται για ένα μέτρο που εφαρμόζεται με εντελώς στρεβλό τρόπο. Αποσκοπεί δηλαδή στην διασφάλιση του αφορολόγητου – το οποίο αυτομάτως καταργείται – και όχι στην παραγωγή κινήτρων για περαιτέρω φορολογικές ελαφρύνσεις. Το αφορολόγητο όριο έπρεπε να είναι ακέραιο και ανεπηρέαστο από λογιστικές αλχημείες. Ως ένα όριο κοινωνικής προστασίας. Και από κει και πάνω, η συγκέντρωση αποδείξεων θα έπρεπε να δημιουργεί περαιτέρω φοροελαφρύνσεις. Εδώ, έχουμε το ακριβώς αντίθετο. Όποιος δεν συγκεντρώσει τις απαιτούμενες αποδείξεις πληρώνει και… πρόστιμο! Επιβάλλεται πρόστιμο δηλαδή, σε εκείνους που δεν έχουν πραγματοποιήσει το ύψος των αγορών που η κυβέρνηση του επιβάλλει. Που ακούστηκε αυτό; Αναρωτιέμαι…

Κι όλα αυτά, ενώ με το ίδιο νομοθέτημα, έχουμε δυσμενέστερη μεταχείριση των τόκων στεγαστικών δανείων αλλά και των εκπτώσεων των ασφαλίστρων. Εγκληματική πολιτική συρρίκνωσης των στεγαστικών δανείων και κατά επέκταση, βουλιάγματος της κατασκευαστικής αγοράς, που είναι μεταξύ των οικονομικών «πυλώνων» της χώρας.

Το νέο νομοθέτημα καταργεί με ισοπεδωτικό τρόπο επίσης την έκπτωση των δωρεών προς αθλητικά σωματεία, την έκπτωση από το συνολικό εισόδημα της δαπάνης του μισθώματος κύριας κατοικίας λόγω μετεγκατάστασης  από τους νομούς Αττικής και Θεσσαλονίκης προς την περιφέρεια και την έκπτωση του μισθώματος κύριας κατοικίας λόγω μετάθεσης υπαλλήλου που εκμισθώνει ιδιόκτητη κατοικία στον τόπο απ’ όπου μετατέθηκε.

Τι σημαίνουν  όλα αυτά; Πλήττεται η καρδιά του  ερασιτεχνικού αθλητισμού, δεν παρέχεται  κανένα κίνητρο πλέον για να φύγει κάποιος από τα μεγάλα αστικά κέντρα και να συμβάλλει στην αποκέντρωση, ενώ χιλιάδες υπάλληλοι που έχουν ήδη υποστεί μειώσεις μισθών και παράλληλα, μπορεί και να έχουν μετατεθεί σε άλλη πόλη, δεν έχουν δικαίωμα έκπτωσης των ενοικίων τους, σε ποσό που  σύμφωνα με την διάταξη που καταργείται δεν μπορεί να υπερβεί τα 300 Ευρώ μηνιαίως.

Έρχομαι στα  τεκμήρια. Ένα μέτρο που αν εφαρμοζόταν  προσεκτικά και μελετημένα, θα μπορούσε να συμβάλλει στον περιορισμό της  φοροδιαφυγής. Και εδώ όμως το αποτέλεσμα είναι ένα «έκτρωμα» που οδηγεί σε φορολογική αφαίμαξη τα μεσαία κυρίως εισοδήματα ενώ την ίδια στιγμή αφήνει παντελώς ασύδοτα τα πολύ υψηλά εισοδήματα, δημιουργώντας πλαφόν προς τα κάτω στους οικονομικά ισχυρούς.

Κυρίες και  κύριοι, ρωτάω:

Την ίδια αξία έχει μία μονοκατοικία σε μια ακριβή περιοχή  της πόλης μου, της Πάτρας, που  αγοράστηκε πριν δύο χρόνια και την  ίδια, η ίδια μονοκατοικία, στην ίδια περιοχή, αν προέρχεται από κληρονομιά και κτίσθηκε πριν 50 χρόνια; Την ίδια αξία έχει το πολυτελές αυτοκίνητο 2.000 κυβικών που ας πούμε ότι οδηγώ εγώ με το Φιατάκι των 2.000 κυβικών επίσης και της ίδιας χρονιάς κατασκευής που οδηγάει ο γείτονάς μου; Γιατί ο εμποροϋπάλληλος των 1.000 ευρώ τον μήνα που έχει και δύο παιδιά, υποβάλλεται σε αντικειμενικές δαπάνες διαβίωσης και ο συνταξιούχος της διπλανής του πόρτας, των 2.000 ευρώ τον μήνα – και χωρίς προστατευόμενα μέλη – να μην υποβάλλεται; Έλεος, πια με αυτό το κοινωνικό «προσωπείο» της κυβέρνησης! Είναι τόσο ψεύτικο, που το έχουν πάρει όλοι χαμπάρι!

Κυρίες και  κύριοι,

Σε ό,τι αφορά  τις ειδικές φορολογίες και φοροαπαλλαγές, προσωπικά δεν θα με βρείτε αντίθετο σε μία συνολική και εκ βάθρων επανεξέταση  όλων.  Αλλά μάλλον δεν διαφωνεί κανένας  πως και επί τούτου, το τελικό αποτέλεσμα δεν θα πρέπει να μας οδηγήσει στο «κρεβάτι του Προκρούστη». Σαφώς και πρέπει να  υπάρχουν εξαιρέσεις. Εξαιρέσεις κοινωνικής δικαιοσύνης! Για παράδειγμα, η απαλλαγή του επιμισθίου των διπλωματικών υπαλλήλων, δινόταν γιατί αυτοί οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν αυξημένες δαπάνες στέγασης, σίτισης, διαμονής, σπουδών των παιδιών τους στις διάφορες χώρες του εξωτερικού όπου υπηρετούν. Επίσης, μάλλον δεν χρειάζεται ούτε καν να συζητήσουμε την ηθική απαξία της φορολόγησης των αποζημιώσεων απόλυσης – ακόμα και για τις μεγαλύτερες αποζημιώσεις – ή την φορολόγηση της αποζημίωσης για ηθική βλάβη. Στην αγωνία σας για έξοδα, κύριε υπουργέ των οικονομικών, φορολογείτε ακόμα και τον ανθρώπινο πόνο ή την ανθρώπινη αξιοπρέπεια!

Πάμε στην φορολόγηση των εμπορικών επιχειρήσεων και  των ελεύθερων επαγγελματιών (άρθρα 6 και7). Νομίζω πως λίγο νωρίτερα έθιξα την αδικία και την αναποτελεσματικότητα των όσων προβλέπονται στο νομοσχέδιο. Θα προσθέσω όμως κάτι ακόμα: Σε αυτή την χώρα, των εκατοντάδων χιλιάδων μικρομάγαζων και των οικογενειακών επιχειρήσεων θα έπρεπε αυτοί που κυριολεκτικά εργάζονται για ένα μεροκάματο στις δικές τους επιχειρήσεις, να μπορούν να επιλέξουν, είτε τον λογιστικό προσδιορισμό του φόρου τους, είτε έναν τεκμαρτό φόρο. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι οι επιλέγοντες το τεκμαρτό καθεστώς φορολόγησης απαλλάσσονται της τήρησης βιβλίων και στοιχείων ή της δυνατότητας, του φορολογικού  μηχανισμού να  ελέγχει την περιουσιακή τους κατάσταση. Θα είναι όμως ένα σύστημα απλό, άμεσης και σίγουρης φορολογικής απόδοσης από μικρές επιχειρήσεις, που σε διαφορετική περίπτωση, πρακτικά δεν πρόκειται ποτέ να ελεγχθούν.

Τέλος, επιστρέψτε μου μόνο μία κουβέντα σχετικά  με τους μηχανικούς. Ακούστε και  υιοθετήστε τις προτάσεις του  ΤΕΕ, έστω και σε μεταγενέστερη φάση. Οδηγείτε, με μαθηματική ακρίβεια, χιλιάδες μηχανικούς στην ανεργία και στο κλείσιμο των προσωπικών τους επιχειρήσεων!

Κυρίες και  κύριοι,

Μάλλον δεν  υπάρχει λογικός άνθρωπος που  να διαφωνεί ότι η ηλεκτρονική  υποβολή των δηλώσεων ή η δυνατότητα για βεβαίωση φόρου που αναλογεί χωριστά στο σύζυγο και τη σύζυγο αποτελούν θετικές εξελίξεις, αλλά σε σχέση με τις διατάξεις που περιγράφονται στο άρθρο 8 επιτρέψτε μου να επισημάνω για μία ακόμα φορά τις επικοινωνιακές ακροβασίες της κυβέρνησης. Οι εξαγγελίες για φορολόγηση με συντελεστή 90% των πρόσθετων αμοιβών στελεχών τραπεζών και λοιπών χρηματοπιστωτικών οργανισμών, έγιναν μόνο και μόνο για εντυπωσιασμό. Ένα ακόμα «πυροτέχνημα» καθώς αυτοί που παίρνουν τις υπέρογκες αυτές αμοιβές γνωρίζουν πολλές διεξόδους για να φοροδιαφεύγουν. Και ενώ αν οι εξαγγελίες γίνονταν για φορολόγηση 30% ας πούμε, μπορεί η κυβέρνηση να… έβρισκε να φορολογήσει και καμιά δεκαριά μεγαλοστελέχη, φοβάμαι πως με το 90% δεν θα βρει κανένα. Και όχι γιατί δεν υπάρχουν, φυσικά…

Προσπερνάω  λίγο γρήγορα τα άρθρα 9 και 10 και  έρχομαι στο άρθρο 11, όπου περιλαμβάνει τον προσδιορισμό καθαρών κερδών των επιχειρήσεων. Με τις διατάξεις της πρώτης παραγράφου, γίνεται προσπάθεια να αντιμετωπισθούν προβλήματα φοροδιαφυγής που έχουν σχέση με πραγματοποίηση τριγωνικών συναλλαγών μεταξύ φυσικών ή νομικών προσώπων εντός της χώρας και νομικών οντοτήτων (off shore) με κατοικία, έδρα ή εγκατάσταση σε μη συνεργάσιμα κράτη ή κράτη με προνομιακό φορολογικό καθεστώς. Συμφωνούμε απολύτως για τον έλεγχο αυτό, μόνο που θέλουμε να επισημάνουμε ότι ο έλεγχος των off shore εταιρειών δεν αντιμετωπίζεται πλήρως και ολοκληρωτικά, αλλά αποσπασματικά. Σας παραπέμπουμε λοιπόν για πλήρη αντιμετώπιση του προβλήματος, στην εφαρμογή της πλήρους νομοθεσίας της σχετικής με τις εξωχώριες εταιρείες (Controlled Foreign Corporation Legislation) και εφαρμογή του κριτηρίου της πραγματικής διοίκηση της επιχείρησης.

Ακόμη να σας  θυμίζουμε ότι, υπάρχει νομοθεσία  σχετική με τον έλεγχο της τιμολόγησης  των ενδοομιλικών συναλλαγών (Ν. /2008) και υπάρχει καθυστέρηση εφαρμογής  του για 6 μήνες. Αν ισχύουν όσα είπατε ότι υπάρχουν κενά στην σχετική νομοθεσία, γιατί δεν την συμπληρώνετε άμεσα για να μη χάνεται πολύτιμος χρόνος σε βάρος του ανταγωνισμού και του καταναλωτή; Πότε θα αρχίσουν οι σχετικοί έλεγχοι για την τιμολόγηση των ενδοομιλικών συναλλαγών;

Σε όσα προτείνονται στην τρίτη παράγραφο, ήδη μίλησα για την αδικία που υφίστανται χιλιάδες κυψέλες ερασιτεχνικού  αθλητισμού, ενώ με τη θέσπιση του  ποσοστού 10%  του συνολικού καθαρού  εισοδήματος ή των κερδών που  προκύπτουν από ισολογισμούς, περιορίζονται εκ των πραγμάτων σημαντικά οι δωρεές προς τα υπόλοιπα νομικά πρόσωπα (ιερούς ναούς, κοινωφελή ιδρύματα, Νομικά Πρόσωπα μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα που επιδιώκουν κοινωφελείς σκοπούς κλπ.). Ας ανέβει παραπάνω αυτό το ποσοστό και ας προστεθούν όροι και προϋποθέσεις για να περιοριστεί το φαινόμενο των εικονικών δωρεών. Επειδή η γραβάτα μου μπορεί να μην είναι μεταξωτή αλλά απλά να φαίνεται ως τέτοια δεν δικαιούται κανένας να την κοστολογεί ως μεταξωτή!

Μερικά πράγματα είναι πολύ απλά και η κυβέρνηση τα κάνει πολύπλοκα. Και άλλο που είναι περισσότερο πολύπλοκα, τα απλοποιεί δραματικά. Εδώ όμως κυρίες και κύριοι, μιλάμε για τα λεφτά του Έλληνα πολίτη, μιλάμε για την ανάπτυξη, την παραγωγή πλούτου στην χώρα και τον προσπορισμό κερδών του κράτους από αυτό τον πλούτο. Αν μετατρέπουμε τον πλούτο σε φτώχια όμως και αντιμετωπίζουμε δίκαιους και άδικους με τον ίδιο τρόπο, μάλλον δεν μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι. Ούτε για την χώρα, ούτε τους πολίτες, ούτε για το κράτος και τα έσοδά του. Και φοβάμαι πως με όσα ανέφερα, κανένας δεν μπορεί να είναι αισιόδοξος…

Ευχαριστώ πολύ