Ομιλίες

Κυρίες και κύριοι, φίλες και φίλοι, 

Σας καλωσορίζω θερμά στην Γιορτή της Δημοκρατίας, στην γιορτή της ανανεωμένης ελπίδας και του καινούργιου ξεκινήματος. 

Συγκεντρωθήκαμε σήμερα σε αυτό το πανέμορφο και φιλόξενο κτήμα, του φίλου Δημήτρη Καρούμπαλου που πολύ τον ευχαριστώ, στην ακτή του Κορινθιακού, γιατί θέλουμε ένα νέο ξεκίνημα στο ταξίδι που άρχισε πριν 35 χρόνια. 

Mε σκοπό να φθάσουμε στον τελικό προορισμό: που δεν είναι άλλος από μία Δημοκρατική ευημερούσα Ελλάδα σε μία ειρηνική Ευρώπη. Βρισκόμαστε και αυτό δεν μπορεί να το παραγνωρίσει κανείς, σε μία περίοδο που οι παγκόσμιοι μετασχηματισμοί βρίσκονται σε εξέλιξη, όπου οι προοπτικές για το καλύτερο, αλλά και για το χειρότερο είναι ανοιχτές και ορατές. 

Αυτή η πεποίθηση μου και αυτό το κίνητρο οδήγησε και εμένα και το Ινστιτούτο Νέων μα και την Λέσχη Γυναικών στην συνδιοργάνωση της σημερινής αφιερωματικής εκδήλωσης για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή με υψηλό προσκεκλημένο τον νέστορα της πολιτικής, τον πρόεδρο κ. Γιάννη Βαρβιτσιώτη.  

Γιορτάζουμε την 35η επέτειο της επαναφοράς της Δημοκρατίας στον τόπο που την γέννησε. Ωστόσο οι προκλήσεις με τις οποίες ερχόμαστε αντιμέτωποι, μας υπενθυμίζουν ότι το έργο μας δεν έχει ολοκληρωθεί και ότι το όραμα μας, δεν έχει ακόμη πραγματωθεί. Ας μην ξεχνάμε ότι η ιστορία γράφεται και δεν διαγράφεται. Ο καθένας μας είναι αντιμέτωπος με την συνείδηση του.

Για αυτό ευθύς εξαρχής θέλω να ξεκάθαρα να τοποθετηθώ. Πρέπει να γίνει τώρα μία ουσιαστική φυγή προς τα εμπρός. Ακόμα και αν χρειαστούν κάποιες συγκρούσεις. Προέχουν οι δράσεις και έπονται όλα τα άλλα. Το μέλλον ανήκει σε εκείνους, που αναλαμβάνοντας το ρίσκο μιας συνολικής ρήξης θα ανοίξουν πρώτοι την πόρτα στο μέλλον. 

Φίλες και φίλοι,

Η αποκατάσταση και η εμπέδωση της Δημοκρατίας υπήρξε έργο του Ελληνικού Λαού Επιτεύχθηκε όμως, με πρωταγωνιστική συμμετοχή, με θυσίες και με κόπους, πολιτικών ανδρών του αναστήματος του Γιάννη Βαρβιτσιώτη. Προσωπικοτήτων, που ήσαν ικανοί να εμπνεύσουν και να συγκινήσουν τους πολίτες. 

Ηγετών που μπορούσαν χωρίς ισχυρές «επικοινωνιακές ενέσεις» να αφουγκραστούν, να αναζητήσουν και να κάνουν το καινούριο. Να παρασύρουν τους πολίτες στο δικό τους ταξίδι, να τους πείσουν και τελικά 

να μοιραστούν το δικό τους όραμα. Πολιτικών προσώπων που προσέφεραν όλο τους το είναι και κατέθεσαν τα αισθήματα τους, την σοφία τους και το μόχθο τους στην έντιμη και γόνιμη εξυπηρέτηση των κοινών συμφερόντων. Και αν η έμπονη υπόδειξη, ότι η σημερινή Ηγεσία είναι υποχρεωμένη να ακολουθήσει αυτό το παράδειγμα, να κοπιάσει και να ματώσει, αποτελεί ενοχλητική υπόμνηση, τότε ποιο μπορεί να είναι το όραμα της σύγχρονης πολιτικής κοινότητας; 

Αγαπητές συμπολίτισσες, αγαπητοί συμπολίτες,

Ανήκω σε μια γενιά που πρόλαβε να ζήσει και να μυρίσει την οσμή της ανελευθερίας. Και ειλικρινά, αισθάνομαι τυχερός που έζησα επίσης, εκείνες τις μοναδικές στιγμές εθνικής ανάτασης που συνόδευσαν τον αείμνηστο Εθνάρχη, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, κατά τα πρώτα βήματα του επαναπατρισμού του στην Ελλάδα. 

Κυρίες και κύριοι,

Υπάρχουν στιγμές που ο χρόνος παγώνει και σταματά. Στιγμές που οι πολίτες κρατούν την ανάσα τους και η ιστορία σηκώνει την πένα από το χαρτί και περιμένει, αμήχανη και αυτή, τη συνέχεια. Τότε που η απόφαση, η δύναμη και η θέληση ενός ανθρώπου, χαράζει αποφασιστικά την μοίρα ενός λαού και ενός τόπου. 

Η στιγμή που η χώρα μας κράτησε την ανάσα της, ήταν η νύχτα της 23 Ιουλίου 1974. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, προετοίμαζε τον εαυτό του για την στιγμή αυτή, χρόνια πολλά. Σμίλευε υπομονετικά τη θέλησή του, χαλύβδινε την αποφασιστικότητά του, εξασκούσε την εγκράτειά του, μελετούσε, σχεδίαζε, οραματιζόταν, ονειρευόταν, το μέλλον της πατρίδας. Πρώτος ο Καραμανλής - πολιτικός που έζησε την εθνική διχόνοια, την μικρασιατική καταστροφή, τα ταραχώδη χρόνια που οδήγησαν στην δικτατορία - έδειξε τον δρόμο της υπέρβασης και της Εθνικής συμφιλίωσης. 

Πρώτος εκείνος, ο οραματιστής και ταυτόχρονα πραγματιστής Ηγέτης, κατανόησε πως η ουσία της πολιτικής πρέπει να στοχεύει στην... επόμενη γενιά. Με βάση αυτή την μεγάλη διδαχή Στην σκέψη μου βρίσκονται σήμερα τα παιδιά των 5 ή των 15 ετών. Οι έφηβοι που μόλις πριν λίγες μέρες, έλαβαν το διαβατήριο για την ανώτατη εκπαίδευση. Όλοι εκείνοι οι νέοι, που είτε εδώ, είτε στις εσχατιές της πατρίδας, θα ήθελαν να μείνουν και να προκόψουν στον τόπο τους. Και αγωνίζονται γι' αυτό, κάνοντας όνειρα.

Απόψε μιλούμε, για το όραμα, τη δράση και τη πολιτική παρακαταθήκη του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Αντί όμως να σας μεταφέρω τις δικές μου σκέψεις, κρίσεις και αναμνήσεις από την ενεργό συμμετοχή μου στην νεολαία του Καραμανλή, από τον Σεπτέμβρη του ‘ 74 οπότε και ανέλαβα αρχηγός της ΜΑΚΙ επέλεξα να αφήσω τον ίδιο να μας αφηγηθεί την πορεία και τις θέσεις του. Μελετώντας ένα μεγάλο μέρος των αρχείων του, που τόσο μεθοδικά διαφυλάττει και μελετά το Ίδρυμα καθώς και το Ινστιτούτο Δημοκρατίας. Επέλεξα φράσεις, σημειώματα και σκέψεις του, που μοιάζουν να αφηγούνται μια ιστορική πορεία και μια διαδρομή, ταυτισμένη με την πορεία της πατρίδας μας.

Ας αφήσουμε λοιπόν τον Καραμανλή να μιλήσει για τον εαυτό του και το έργο τουμε την φωνή του γνωστού ηθοποιού Διονύση Βούλτσου

 

 

 

Φίλες και φίλοι,

Στεκόμενοι με ευθύνη και σεβασμό απέναντι στη νέα γενιά, οφείλουμε να τους πούμε πως οι προκλήσεις δεν τελείωσαν. Αντίθετα, είναι ακόμα πιο μεγάλες και πολυσύνθετες. Η Ελλάδα ασφαλώς δεν είναι σήμερα ο σπαραγμένος και φτωχός τόπος, του κάποτε. Δεν είναι όμως και ο... παράδεισος επί γης. Οι δυνατότητες ανάπτυξης και προόδου όμως είναι ακόμα πολλές. 

Συμπολίτισσες και Συμπολίτες,

Τα νέα παιδιά σήμερα δεν διακατέχονται από σύνδρομα του παρελθόντος. Δεν κατατάσσουν τους εαυτούς τους και τους άλλους με τις «ταμπέλες» που οι παλιότερες γενιές το κάναμε. Είναι πιο έξυπνα και πιο καλλιεργημένα. Είναι έτοιμα να συνταχθούν με κάθε πολιτική δύναμη που τους δίνει όραμα και πίστη για το μέλλον, χωρίς προκαταλήψεις και αφορισμούς. Κάνουν λάθος όσοι μιλούν για μια «απολίτικη» γενιά. Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για μια γενιά που είναι έτοιμη να συνταχθεί και να αγωνιστεί δίπλα σε εκείνους τους πολιτικούς που θα μιλήσουν στην γλώσσα της, θα κατανοήσουν τις ανάγκες της και - σαν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τότε - θα οραματιστούν τώρα, την Ελλάδα του... 2030! 

Και η Ελλάδα του 2030 πρέπει να είναι μια χώρα του πολιτισμού και της παιδείας. Μια χώρα λαμπρών επιδόσεων που τα επιτεύγματα του λαού θα αντανακλούν στην οικουμένη. Μια χώρα όπου η Ελλάδα της περιφέρειας και οι τοπικές κοινωνίες θα μπορούν να αναπτύσσονται και δεν θα καταδυναστεύονται από το κέντρο. Μια χώρα νέων ευκαιριών, όπου τα ταλέντα δεν θα χάνονται και οι άξιοι δεν θα χρειάζεται να βολεύονται στον ρόλο του μετρίου. Μια χώρα χωρίς αλαζονικές κι εξουσιαστικές συμπεριφορές στην δημόσια διοίκηση. Μια χώρα όπου ο καλός μόχθος θα επιβραβεύεται και η έννοια της αρπαχτής και της ρεμούλας θα έχει σβήσει από το λεξικό. Αυτή πιστεύω, αγαπητοί μου συμπολίτες, πως είναι η βάσης της νέας συμφωνίας που σήμερα πρέπει να κάνουμε. Ίσως τελικά δε, να είναι ακριβώς αυτός, ο προσανατολισμός στη νέα γενιά, το ελιξίριο που θα διατηρεί πάντα ζωντανή και ακμαία την ιστορική μνήμη. Η ιστορία πάντως συνεχίζει να γράφεται. Γιατί ένας λαός, όπως σωστά λέγεται, έχει μέλλον μόνο όταν δεν ξεχνά το παρελθόν. 

Κι επιτρέψτε μου να προσθέσω, «κι όταν δεν διαμορφώνει το μέλλον με συνταγές του παρελθόντος»! 

Φίλες και φίλοι,

Υπάρχουν μερικά κείμενα που είναι κλασικά και όχι μόνο αξίζει αλλά και επιβάλλεται να τα ανακαλούμε στη συλλογική μνήμη, ειδικά σε περιόδους κρίσης του πολιτικού συστήματος όπως αυτή που ζούμε σήμερα. «Η Νέα Δημοκρατία είναι η πολιτική παράταξη που ταυτίζει το έθνος με το λαό, την Πατρίδα με τους ανθρώπους της, την Πολιτεία με τους πολίτες της, την εθνική ανεξαρτησία με τη λαϊκή κυριαρχία, την πρόοδο με το κοινό αγαθό, την πολιτική ελευθερία με την έννομη τάξη και την κοινωνική Δικαιοσύνη». Αυτά ορίζει η ιδρυτική διακήρυξη του ‘74. Από τότε έχουν περάσει 35 χρόνια. Σε αυτό το διάστημα διατηρήθηκαν στέρεα τα ιδεολογικά μας όρια. Αυτά πίστευε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αυτά τα λόγια έκανε πράξη με την καθημερινή κυβερνητική πρακτική. Σήμερα η Νέα Δημοκρατία, με ηγέτη τον Κώστα Καραμανλή εξακολουθεί να ξεχωρίζει ως η Παράταξη που μάχεται για τον άνθρωπο, για την πρόοδο, ως κοινωνικό αγαθό, για τη λαϊκή κυριαρχία, για την πολιτική ελευθερία και την έννομη τάξη. Δικαιολογημένα εμείς είμαστε περήφανοι για την ιδεολογία μας. Ειλικρινά δεν κατανοώ τη συζήτηση περί δήθεν τέλους των ιδεολογιών.  

Είναι σαν να μιλάμε για το τέλος της πολιτικής. Θα τολμήσω να πω, ότι χωρίς ιδεολογία, δεν υπάρχει πολιτική. Δεν μπορείς να πείσεις. Δεν μπορείς να εμπνεύσεις, δεν μπορείς να συγκινήσεις. Και αν κερδίσεις τελικά την εξουσία, δεν μπορείς να κυβερνήσεις αξιόπιστα. Οι πολίτες δεν θέλουν να φορέσουμε άλλα πολιτικά κοστούμια. Θέλουν ξεκάθαρες κουβέντες, αποτελεσματική κοινωνική πολιτική με στοχευμένες προτεραιότητες. Η ειλικρίνεια, νομιμοποιεί την πολιτική μας πρόταση προς στην κοινωνία.  

Η αντιμετώπιση των σύγχρονων προβλημάτων απαιτεί σύγκλιση απόψεων, προσήλωση σε υψηλούς και μακρόπνοους στόχους που οδηγούν στην Ιθάκη. Πάνω απ' όλα όμως απαιτεί τόλμη και αποφασιστικότητα. Ο πολιτικός φιλελευθερισμός που πιστεύουμε προβάλλει τη Δημοκρατία ως πολιτική συμμετοχής. Ταυτόχρονα ο κοινωνικός φιλελευθερισμός αποτελεί την εμπέδωση της κοινωνικής αλληλεγγύης με την ενίσχυση των ασθενέστερων κοινωνικο-οικονομικών τάξεων. 

Εύχομαι η συνάντηση μας να γεμίσει τα πανιά μας με ούριο άνεμο και να κρατήσει ζωντανή την δέσμευση μας ως προς τον κοινό στόχο προκειμένου να φθάσουμε όλοι μαζί, με ασφάλεια στην Ιθάκη μας. 

 

Και κλείνω με τους στίχους του Γεωργίου Σεφέρη

Κι όμως πρέπει να λογαριάσουμε πως προχωρούμε. Να αισθάνεσαι δεν φτάνει μήτε να σκέπτεσαι, μήτε να κινείσαι Κι όμως πρέπει να λογαριάσουμε κατά που προχωρούμε ... αλλά με κάποιον άλλο τρόπο, μπορεί θέλω να πω καθώς το μακρύ ποτάμι που βγαίνει από τις μεγάλες λίμνες. Αυτό το ρέμα που τραβάει το δρόμο του και που δεν είναι τόσο διαφορετικό από το αίμα των ανθρώπων Κι από τα μάτια των ανθρώπων όταν κοιτάζουν ίσια πέρα χωρίς το φόβο μες στην καρδιά τους, εμείς το υπομονετικό ζυμάρι ενός κόσμου που μας διώχνει και που μας πλάθει. 

(Γιώργος Σεφέρης ένας γέροντας στην ακροποταμιά )

Σας ευχαριστώ