Άρθρα

Δεν είναι χριστοηθείας μόνον και ευπολιτευσίας έθος, ούτε νόμος πολιτικός απλώς, και ανθρώπινος, θεμελιωμένος στην ευκοσμία και ευπρέπεια της κοινής λογικής, ο νόμος το να τιμούν οι νέοι του γέροντες, αλλά είναι αυτός νόμος Θείος τον οποίον πριν ακόμα θεσπίσει ή ο Λυκούργος στους Σπαρτιάτες ή στους Αθηναίους ο Σόλων, τον ενομοθέτησε στους Ισραηλίτες δια του Μωυσέως ο ίδιος ο Θεός : «Από προσώπου παλιού εξαναστήσει και τιμήσει πρόσωπον πρεσβυτέρου και φοβηθήσει τον Θεόν σου» Λευιτικόν 19-32

Με βαθιά οδύνη ο Ορθόδοξος κόσμος και ιδιαίτερα η τοπική Εκκλησία είδε αιφνιδίως τον υψιπετή και ουρανόδρομο αετό, τον πρώην Πατρών κυρό Νικόδημο να πέφτει και με κατωδύνες ψυχές τα, ευσεβή τέκνα, εκκλησιαστικοί και πολιτικοί άρχοντες και πιστοί ερχόμενοι υποκλίναντες τον αυχένα έσπευσαν από τα πέρατα της υπ' ουρανών δακρυρροούντα, για να ασπασθούν για τελευταία φορά το ευλογημένο χέρι του Αγγελικού «τω όντι», Επισκόπου.

Ένας ακόμα μεγάλος Επίσκοπος, αφήνει το χρυσοπόρφυρο μανδύα και την Αρχιερατική ράβδο, και αναχωρεί εκείθεν, στην πολυπόθητη φωτεινή αιωνιότητα.

Κάθε φορά που απέρχεται ένας σπουδαίος, οι εναπομείναντες επισημαίνουμε πως ο τελευτήσας είναι αναντικατάστατος και πως αφήνει πίσω του δυσαναπλήρωτο κενό, όχι τόσο για να επιβεβαιώσουμε το ήδη επαληθευμένο δικό του, όσο για να αποδείξουμε την δική μας μικρότητα, την δική μας ανορεξία. να προσπαθήσουμε να καλύψουμε όσο γίνεται το κληρονομημένο κενό.

Συμφιλιωνόμαστε έτσι με την μετριότητα, αποδεχόμαστε την πνευματική άπνοια και θεωρητικοποιούμε την παραίτηση. Και φυσικά νομιμοποιούμε εκ προοιμίου την ατολμία, με την οποία θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε, ερήμην των σφρυγηλών ρητορικών σχημάτων που χρησιμοποιήσαμε για να απευθυνθούμε στον αποθανόντα, που δεν ακούει πια, άρα εμείς οι ίδιοι οφείλουμε να γίνουμε προσεκτικοί ακροατές των λόγων μας και να μαθητεύσουμε σε εκείνα ακριβώς τα χαρακτηρολογικά γνωρίσματα του νεκρού, που τιμητικά υπογραμμίζουμε.

Ο Νικόδημος Βαλληνδράς υπήρξε προσωπικότητα αειλαμπής, εκόσμισε την καθέδρα του πανιέρου θρόνου της τοπικής Εκκλησίας, φέρων το πνεύμα του Θεού και οδηγών ως άριστος οιακοστρόφος το σκάφος ανά την επαρχία Πατρών σε λιμένας επικαλούμενος πάντα την βοήθεια του Θεού.

Εν μέσω δυσκολιών πολλών κινδύνων και πιέσεων εβάδισε οδοιπόρος, ιπτάμενος και ποντοπόρος τα μονοπάτια της γης, αφήνοντας πίσω του σε κάθε πολιτεία και χωριό την ανάμνηση του μεγάλου, του σπουδαίου, του ανθρώπου του Θεού, του φορέως των χαρισμάτων του Πνεύματος κι

των υπερόχων πνευματικών αξιών.

Πανευδαίμονες και οι πόλεις της ευλογημένης παρουσίας, που είχαν εξαιρετική τιμή να τον φιλοξενήσουν για μεγάλο ή μικρό διάστημα και να δεχτούν την ολοκάρδια πατρική ευλογία του: η Αθήνα, η Βοστώνη της Αμερικής, το Νευροκόπι, η Πάτρα ευλογημένα χώματα που θα κρατήσουν πάντα ως πολύτιμο θησαυρό υα ίχνη των βημάτων του.

Από τους ποταμούς του Αρχιερατικού του Μανδύα, έρρευσαν χειμαρρώδη τα γνωρίσματα της καλοσύνης του και σαν τα πιο πολύτιμα πετράδια, κέντησε στην Αρχιερατική μήτρα του τις ψυχές των ανθρώπων.

Ο Νικόδημος μας υπνοί (προσδοκών Ανάστασιν νεκρών) αλλά ο «χρόνος επιλείψει με διηγούμενο» κατά το δυνατόν τουλάχιστον τα όσα εγένετο γνωστά των αγωνισμάτων του Αγίου Ανδρός.

Ένα μόνο θα υπομνήσουμε ότι κατά τον αψευδή λόγο του Κυρίου υπήρξε Μέγας, Μέγας διότι εποιήσεν και εδίδαξεν, εβεβαίωσε του λόγου και του παραδείγματος του, αυτός ο οποίος εν τω κόσμω τούτο ησθένησε, επόνεσε, εθλίβη, αλλά έδειξε μέγα ψυχικό σθένος και πίστη ακλόνητο , ζωντανή στον ζώντα Θεό και διήνυσε μετά προσοχής και φόβο Θεού τον βίο, έχοντας κανόνα την Ευαγγελική ακρίβεια, γενόμενος υπόδειγμα προσευχής, ασκήσεως και πίστεως.

Αυτό τον ιερό και σπουδάιοάνδρα, ηλείκθημεν παρά Κυρίου να άζουμε όταν αναστρέφετο μαζί μας χειραγωγό, σύμβολο, εγγυητή σωτηρίας και νυν εν ουρανοίς παράκλητον, επισκοπούντα την αναξιότητα μας και πρεσβεύοντα στον Δεσπότη Χριστό υπέρ πάντων όσων ηγάπησεν εν τω κόσμω τούτο και νυν, μακάριε Γέροντα, καταρυφών της υπερθεούς Τριάδος και τελούμενης την των τελείων τελείαν και ατέλεστον τελειότητα, χώρες και μετάβαινε προς όρη αιώνια και κατασκήνου στα Θεία των Ουρανίων σκηνώματα, αγαλλόμενος εν χοροίς Αγίων, περιχορεύων το Άνω Θυσιαστήριον, Αρχιερεταεύων και Θεώ παριστάμενος και την άυλον λειτουργίαν τελούμενος και μέμνησον και ημών των ταπεινών των μεμνημένων των σων Θεηγόρων υφηγήσεων.