Άρθρα

Η τωρινή κυβέρνηση εξελέγη ευαγγελιζόμενη την ανάπτυξη της οικονομίας, με έμφαση σε νέες κατευθύνσεις, που σαν πυρήνα θα είχαν την λεγόμενη πράσινη επιχειρηματικότητα, στα πλαίσια της βιώσιμης ανάπτυξης. Σήμερα, πέραν του ότι το περίφημο «λεφτά υπάρχουν» διαψεύστηκε τραγικά και αντ’ αυτού, η χώρα κατέληξε, μετά και από άστοχες πολιτικές ενέργειες και οικονομικές πολιτικές, να βρεθεί υπό την εποπτεία του ΔΝΤ και της Τρόικας, η περίφημη πράσινη ανάπτυξη (που θα μπορούσε να βοηθήσει να μην βρεθούμε σε τόσο βαθιά ύφεση) παραμένει μόνο πολιτική διακήρυξη και λαϊκίστικη ελκυστική εξαγγελία.

Όποια πτυχή αντίστοιχης «πράσινης» πολιτικής και να εξετάσει κανείς, διαπιστώνει ότι όχι μόνο δεν συνέβαλε στον στόχο της «ανάπτυξης», αλλά αντίθετα φαίνεται ότι είτε απέτυχε είτε βρίσκεται αποτελματωμένη και εγκλωβισμένη σε γραφειοκρατικά προβλήματα.

Ακόμη περιμένουμε να δοθεί λύση στο εθνικό πρόβλημα της διαχείρισης των απορριμμάτων. Κανένας από τους «περιφερειακούς» σχεδιασμούς δεν έχει υλοποιηθεί και ούτε ένα αντίστοιχο έργο δεν έχει ξεκινήσει (ούτε καν δημοπρατηθεί), με προεξάρχοντα τα έργα της Αττικής, με αποτέλεσμα τα επιχειρηματικά κεφάλαια και οι ιδιωτικές επενδύσεις που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίες στο πεδίο της διαχείρισης απορριμμάτων να μένουν στα χαρτιά. Το ίδιο συμβαίνει και με τον κλάδο της εξοικονόμησης ενέργειας. Τα κίνητρα για δημιουργία επενδύσεων για εξοικονόμηση της ενέργειας στις κατοικίες, αλλά και στον δημόσιο τομέα, δεν υπήρξαν επαρκώς στοχευμένα, και δεν έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν επενδυτικές προοπτικές και πολλαπλασιαστικά οφέλη σε έναν νέο κλάδο και δεν συνέβαλαν καθόλου στην ανάπτυξη. Ο κλάδος των ΑΠΕ που με νόμο της προηγούμενης κυβέρνησης είχε αρχίσει να έχει μια δυναμική πορεία (ώστε να εκμεταλλεύτούμε τον άφθονο Ελληνικό ήλιο και άνεμο), συνεχίζει να υποφέρει από γραφειοκρατικά προβλήματα, που αντί να λυθούν παραμένουν ενεργά και κρατούν εγκλωβισμένες μεγάλες επενδύσεις δισεκατομμυρίων σε συρτάρια υπηρεσιών.

Το ίδιο συμβαίνει και με τις πράσινες επενδύσεις στον τομέα του τουρισμού (π.χ. αγροτουριστικές μονάδες) ή της γεωργίας (π.χ. βιολογικές καλλιέργειες κλπ.), αλλά και της βιομηχανίας (πράσινη παραγωγή), μια που παρά τις εξαγγελίες, η υλοποίηση μιας επένδυσης στην χώρα μας παραμένει ένας εφιαλτικός μαραθώνιος για κάθε Έλληνα ή ξένο επενδυτή, που διαπιστώνει ότι σε κάθε επιχειρηματικό σχέδιο, οι αδειοδοτήσεις είναι χρονοβόρες, κοστοβόρες και συχνά αδύνατες.

Ενδεικτικό του πως, τελικά, βλέπει η σημερινή κυβέρνηση την «αειφόρο» ανάπτυξη, είναι ότι πρώτο μέλημα του νέου Υπουργού Περιβάλλοντος ήταν η «τακτοποίηση» των αυθαιρέτων, μέτρο καθαρά εισπρακτικού χαρακτήρα, με αρνητική επίπτωση στην ανάπτυξη, αλλά και στην πολύ-διαφημισμένη από την κυβέρνηση πολιτική προστασίας του περιβάλλοντος.

Σήμερα διαφαίνεται ότι το σημαντικότερο πρόβλημα της χώρας είναι η καλπάζουσα ανεργία που στο τέλος του έτους θα προσεγγίσει το 20% και είναι πλέον από όλους παραδεκτό, ότι το πρόβλημα της χώρας δεν είναι «η απελευθέρωση του επαγγέλματος των ταξί», αλλά η προσπάθεια αντιμετώπισης του κοινωνικού προβλήματος της ανεργίας σαν επακόλουθο της βαθειάς ύφεσης με μέτρα που θα βοηθήσουν στην ανάπτυξη.

Αναρωτιέται λοιπόν κανείς, γιατί η ανάπτυξη και οι προσπάθειες της κυβέρνησης για «πράσινες» επενδύσεις στα πλαίσια μιας πράσινης οικονομίας, έμειναν στάσιμες, και γιατί, αν και έχουν δημιουργηθεί νέες ειδικές δομές, Υπουργεία και Γενικές Γραμματείες για την προσέλκυση όλων των ειδών των επενδύσεων, με περισσότερους συναρμόδιους υπουργούς, το αποτέλεσμα παραμένει πενιχρό.

Είναι θλιβερό να βλέπει κανείς να μένουν ανεκμετάλλευτα τα δισεκατομμύρια του ΕΣΠΑ (με κίνδυνο αν δεν απορροφηθούν να χαθούν), να μην γίνονται βήματα για την απλοποίηση των διαδικασιών αδειοδότησης νέων επενδύσεων (πέραν του Ν/Σ Fast Track για τις μεγάλες επενδύσεις, που επίσης μετά την πανηγυρική έναρξη, δεν έχει ως τώρα ιδιαίτερο αποτέλεσμα) και να μην έχουν ολοκληρωθεί τα χωροταξικά σχέδια που είχε ήδη έτοιμα η προηγούμενη κυβέρνηση.

Αντ’ αυτού, εξαγγέλλονται συνεχώς νέα φορολογικά μέτρα, που επιφέρουν το αντίθετο αποτέλεσμα και επιτείνουν το αντι-επενδυτικό κλίμα, την ύφεση και την ανεργία.
Στο σημείο που βρισκόμαστε, γίνεται αντιληπτό, αντίθετα, ότι μόνο μέτρα που θα συντελέσουν στην ανάπτυξη και θα διευκολύνουν με νέες καινοτόμες επενδύσεις, αλλά και επενδύσεις στους παραδοσιακούς στυλοβάτες της οικονομίας, είναι η λύση του προβλήματος.

Είτε η κυβέρνηση θα συνειδητοποιήσει ότι η υπάρχουσα πολιτική δεν οδηγεί πουθενά, όταν η σκληρή πραγματικότητα της κοινωνικής ανέχειας με τις συνεπακόλουθες αντιδράσεις θα την εξαναγκάσουν να αλλάξει πορεία, είτε οι εκλογές θα πρέπει να δώσουν την λύση.