Άρθρα

Η Ελλάδα βιώνει σήμερα μία από τις πλέον πολυτάραχες περιόδους της μακραίωνης ιστορίας της. Σε καθημερινή βάση περπατά πλέον σε τεντωμένο σχοινί, κινδυνεύοντας να υποστεί τις συνέπειες μίας οικονομικής καταστροφής. Η Ελλάδα πληρώνει σήμερα την τραγική πολιτική επιλογή της υπογραφής του Μνημονίου και της ακόμα χειρότερης προσπάθειας εφαρμογής των όρων του.

Οι συνέπειες αυτών των επιλογών είναι πλέον φανερές σε κάθε Έλληνα. Καλπάζουσα ανεργία, διαρκώς ογκούμενη ύφεση, κατάρρευση του οικονομικού και κοινωνικού ιστού. Στο μάτι του κυκλώνα βρίσκεται ο Έλληνας εργαζόμενος. Το εργασιακό περιβάλλον στα πλαίσια του οποίου καλείται να δραστηριοποιηθεί, δυσχεραίνει, ακολουθώντας ρυθμούς γεωμετρικής προόδου. Η Πολιτεία αντί να είναι ο προστάτης της εργασίας, δια μέσω του πλέον υψηλού αντιπροσώπου της διαλαλεί πως στόχος της είναι να υπάρχει ένας μονάχα εργαζόμενος σε κάθε οικογένεια. Ο Έλληνας εργαζόμενος, αυτός που σύμφωνα με τα επίσημα ευρωπαϊκά στοιχεία εργάζεται περισσότερο από τους περισσότερους ευρωπαίους συναδέλφους του, είναι το θύμα της σημερινής κρίσης.

Το πραγματικά οξύμωρο, όμως, είναι πως όλα τα μέτρα που λαμβάνονται για την αντιμετώπιση της κρίσης, τον αντιμετωπίζουν ως τον θύτη που είναι υπεύθυνος για αυτή. Ο Έλληνας εργαζόμενος στοχοποιείται, καθίσταται αντικείμενο κοινωνικών αυτοματισμών και καλείται να δεχτεί αδιαμαρτύρητα την τιμωρία που του επιβάλλεται, καθώς η Ελληνική πολιτεία τον θεωρεί και τον αντιμετωπίζει ως ένοχο. Αρχικά στοχοποιήθηκαν οι δημόσιοι υπάλληλοι. Γρήγορα τέθηκαν στο στόχαστρο διάφορες επαγγελματικές ομάδες του ιδιωτικού τομέα. Ο Έλληνας εργαζόμενος σήμερα τείνει να αισθάνεται ενοχές εάν έχει διατηρήσει την θέση του, εγκαλείται για τα όποια κεκτημένα του και καλείται να προσαρμοστεί στα δεδομένα της εποχής που αφήνουν στην καλύτερη των περιπτώσεων την εξής επιλογή: ανεργία ή απώλεια της εργασιακής αξιοπρέπειας.

Η κατάσταση, όμως, στην οποία έχει περιέλθει η Ελληνική οικονομία και κοινωνία δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί όταν η Ελληνική πολιτεία όχι μόνο δεν αξιοποιεί αλλά αντίθετα επιτίθεται στην πλέον πολύτιμη πλουτοπαραγωγική πηγή της. Το ανθρώπινο κεφάλαιο υπήρξε διαχρονικά ο πιο σημαντικός πόρος του Έθνους. Σε διάφορες χρονικές περιόδους που τα υπόλοιπα μέσα δράσης τέθηκαν για ποικίλους λόγους σε έλλειψη, το ανθρώπινο κεφάλαιο πάντα αποτέλεσε τον αστάθμητο παράγοντα, ο οποίος ανέτρεπε τα δεδομένα και έδιδε το αναγκαίο στρατηγικό πλεονέκτημα για την ανάταξη της Χώρας.

Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή στο παρελθόν πρέπει να αντιμετωπιστεί η επένδυση στο ανθρώπινο κεφάλαιο ως Fast Track πρόγραμμα επενδύσεων. Σήμερα απαιτείται να τεθεί στο επίκεντρο των δράσεων της Ελληνικής πολιτείας η αξιοποίηση των ιδιαίτερων ικανοτήτων των Ελλήνων εργαζομένων. Εάν πρέπει να αλλάξει κάτι στο Ελληνικό εργασιακό περιβάλλον, αυτό είναι το επίπεδο οργάνωσης του. Ο Έλληνας εργαζόμενος διαπρέπει στο εξωτερικό γιατί βρίσκεται σε ένα ευνομούμενο, σταθερά δομημένο περιβάλλον. Αυτό ακριβώς πρέπει να είναι το ζητούμενο, η δημιουργία ενός σταθερού, εργασιακού περιβάλλοντος στα πλαίσια του οποίου θα μπορεί να δημιουργήσει, εκμεταλλευόμενος τις απεριόριστες δεξιότητες του. 

Οι Έλληνες εργαζόμενοι μπορούν και πρέπει να είναι μέρος της λύσης του προβλήματος και όχι μέρος του προβλήματος, όπως τους έχει μετατρέψει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ