Άρθρα

Λίγες οι μέρες μέχρι τις εκλογές. Τα συναισθήματα που επικρατούν είναι ο θυμός, η αμηχανία και για πολλούς η αίσθηση της απελπισίας και της έλλειψης προοπτικής. Και όχι μόνο αυτά.   Όλοι αντιλαμβάνονται ότι βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη κατάσταση και αυτές οι εκλογές είναι η ώρα  που καθένας έχει την απόλυτη ευθύνη της ψήφου του. Αυτή η  ψήφος του καθενός θα είναι είτε η συμβολή του στην προσπάθεια για έξοδο   από την κατάσταση που βρισκόμαστε τώρα, είτε η στείρα έκφραση του θυμού του και των όποιων άλλων συναισθημάτων τον κατακλύζουν. Ότι και να αποφασίσει όμως κάποιος, όποιο είναι το νόημα της ψήφου του αυτή τη φορά αναλαμβάνει και την ευθύνη της. Την επομένη των εκλογών δεν χωρεί διαμαρτυρία για το που θα πηγαίνουμε.  Θα πηγαίνουμε  εκεί που ο καθένας με την ψήφο του άνοιξε τον δρόμο. Μπορούμε να μείνουμε σε μια κατάσταση όπου όλοι θα είναι εναντίον όλων, μπορούμε να πάμε σε μια κατάσταση όπου όλοι θα διαμαρτυρόμαστε γιατί φθάσαμε ως εδώ  και δεν θα κάνουμε βήμα παραπέρα, μπορούμε να πάμε σε μια κατάσταση όπου θα κινηθούμε συντεταγμένα σε ένα δρόμο για έξοδο από την κρίση.  

Δεν θέλω να παρεξηγηθώ. Δεν τα φάγαμε μαζί , ούτε πιστεύω ότι η κοινωνία έχει οποιαδήποτε ευθύνη για την σημερινή κατάσταση. Η κοινωνία πήρε ότι της δόθηκε και πίστεψε αυτό που ειπώθηκε από τα πλέον «υπεύθυνα» και «αρμόδια» χείλη. Πίστεψε ότι είχαμε «ισχυρή οικονομία», πίστεψε ότι το Χρηματιστήριο θα μας κάνει όλους ευκατάστατους, πίστεψε ότι « λεφτά υπάρχουν» πίστεψε ότι απέκτησε σοβαρό και υπεύθυνο Πρωθυπουργό και Υπουργικό Συμβούλιο, πίστεψε ότι έγιναν σοβαρές και εξαντλητικές διαπραγματεύσεις για την έξοδο από την κρίση και τέλος πίστεψε πως οι «υπεύθυνοι και αξιόπιστοι  ηγέτες της χώρας»  που έβαλαν «το πιστόλι στο Τραπέζι» διάβασαν τουλάχιστον αυτό που υπέγραψαν.  Και όχι μόνον αυτό, ακόμα και αν η κοινωνία είχε τις υποψίες της για το μεγάλο φαγοπότι δεν είχε στοιχεία «για να πάει στο Εισαγγελέα» όπως προηγούμενος Πρωθυπουργός μας παρότρυνε.

Ούτε την λήθη υπερασπίζομαι. Αν για μια ακόμη φορά ξεχάσουμε τότε καλώς βρισκόμαστε εδώ που βρισκόμαστε και μας αξίζουν χειρότερα.  Κοιτάμε μπροστά αλλά οφείλουμε να ξέρουμε τι έχει γίνει πίσω μας. Όχι μόνον να ξέρουμε αλλά να δώσουμε και το μήνυμα ότι δεν θα επιτρέψουμε να ξαναγίνει. Και γι αυτό μόνο ένας τρόπος υπάρχει. Όποιος έφταιξε να πληρώσει. Λένε ότι οι φταίχτες, με την συνδρομή και την έμπνευση του επιφανούς πολιτικού και «εγκύρου» συνταγματολόγου  έχουν θωρακίσει την ατιμωρησία τους νομικά, ή μάλλον νομικίστικα.  Δεν έχω σπουδάσει νομικά για να εκφράσω επιστημονική άποψη επ΄ αυτού.  Έχω σπουδάσει όμως Κοινωνικές Επιστήμες  και με σιγουριά μπορώ να πώ ότι σε καμία κοινωνία δεν είναι δυνατόν  να ισχύσει η φαυλότητα και η ατιμωρησία επ΄άπειρον.  Ούτε ο Νόμος μπορεί να δένει χειροπόδαρα την Δικαιοσύνη.

Ανακεφαλαιώνοντας :  Δεν ξεχνάμε. Δεν εκδικούμαστε.  Επιβάλουμε την ποινή που πρέπει για να μην ξανασυμβούν αυτά που συνέβησαν.  Θυμωμένοι είμαστε όλοι. Αυτόν τον θυμό όμως μην τον στρέφουμε στον εαυτό μας κάνοντας κύκλους γύρω από ότι μας πόνεσε και μας κόστισε  τα όνειρά μας και το μέλλον που σχεδιάζαμε για μας και τα παιδιά μας. Ο θυμός μας  να γίνει δύναμη υπεύθυνη που μαζί με την τετράγωνη λογική θα μας δώσει το πάθος που χρειαζόμαστε να ξεφύγουμε από τον φαύλο κύκλο.  Είναι δύσκολο να ισορροπήσουμε ανάμεσα στα δύο, αλλά πρέπει να το κάνουμε τώρα.  Και το πιο σημαντικό. Αυτή τη φορά θα έχουμε αυτό που με την ψήφο μας θα διαλέξουμε να έχουμε.