Άρθρα

Ήταν ένα ακόμα «όχι»… Από τα πολλά που έχω πει στα χρόνια της κρίσης και των μνημονίων.

Και πρέπει να παραδεχτώ ότι δεν ήταν και από τα πιο δύσκολα της πολιτικής μου σταδιοδρομίας… Γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να βοηθήσω με την ψήφο μου να ανοίξει η πόρτα μαζικών πλειστηριασμών στα σπίτια των Ελλήνων. Επ’ ουδενί!

Γι’ αυτό και το μεσημέρι της περασμένης Πέμπτης, πριν τη ψηφοφορία στη Βουλή, όταν ρωτήθηκα από το Νίκο Στραβελάκη στο ραδιόφωνο του REAL FM τι θα έκανα εάν από τη δική μου ψήφο έπεφτε η κυβέρνηση, απάντησα ευθέως και ειλικρινά: «Θα ρίξω την κυβέρνηση». Και ας με νοιάζει να πάει καλά και να πετύχει αυτή η κυβέρνηση… Πραγματικά με νοιάζει. Πραγματικά θέλω και επιδιώκω την επιτυχία της. Και αυτό γιατί πιστεύω ότι αυτή η κυβέρνηση, με το ηθικό πλεονέκτημα και την μικρή κυβερνητική φθορά, εάν θέλει μπορεί να επιβάλλει τις μεγάλες αλλαγές που έχει ανάγκη το κράτος και επιτέλους, να βγούμε από τον βάλτο της κρίσης.

Όπως έχω πει και γράψει χιλιάδες φορές, εάν δεν αλλάξει το κράτος της φαυλότητας, της αδράνειας και της αναξιοκρατίας, η χώρα δεν βγαίνει από την κρίση! Αυτή η κυβέρνηση έχει ακόμα το ηθικό ανάστημα να κάνει όσα απαιτούνται. Και προσωπικά, την στήριξα και θα συνεχίσω να τη στηρίζω για να τα κάνει.

Όμως, δεν μπορώ να στηρίζω μέτρα που αφανίζουν την κοινωνία. Μέτρα, που σε τελική ανάλυση αφαιρούν «οξυγόνο» ακόμα και από την κυβέρνηση. Μέτρα, που όπως όλα τα αντίστοιχα προηγούμενα, αποδείχτηκαν αναποτελεσματικά.

Τι θα κερδίσει ο τόπος εάν μείνουν άστεγες μερικές δεκάδες χιλιάδες Έλληνες; Τι θα κερδίσουν οι τράπεζες; Τίποτα!

Τι θα κερδίσει ο τόπος εάν μετατρέψουμε σε «απαγορευμένο προϊόν» το ελληνικό φάρμακο ή εάν εξουθενώσουμε τον αγρότη και αναγκαστεί να παρατήσει το χωράφι του; Τίποτα!

Τι θα κερδίσει ο τόπος από συντάξεις της πείνας, προνοιακά ιδρύματα χωρίς πετρέλαιο και σχολεία χωρίς δασκάλους; Τίποτα!

«Οι δανειστές απαιτούν μέτρα» μας λένε διαρκώς. Και διαρκώς αναζητούμε τα ισοδύναμα μέσα από φόρους και περικοπές. Κι όμως αυτό δεν «περπατάει». Μήπως δεν το ζούμε και δεν το ξέρουμε 5-6 χρόνια τώρα; Ας αναζητήσουμε λοιπόν χρήματα εκεί που υπάρχει «λίπος». Στις κρατικές δαπάνες. Ας αναζητήσουμε χρήματα στην φοροδιαφυγή, την διαφθορά, τη γραφειοκρατία. Μπορούμε να βρούμε κάμποσα δισεκατομμύρια σε όλα αυτά και να μην χρειάζεται να κόβουμε τη σύνταξη του παππού και της γιαγιάς, που στην εποχή μας είναι ό,τι έχει απομείνει στην αγορά για να επιβιώσουν και οι μικρομεσαίοι έμποροι και επαγγελματίες.

Ασφαλώς και θλίβομαι που αυτό το τελευταίο «όχι» μου ήταν η αφορμή να τελειώσει η συνεργασία μου με τον Πάνο Καμμένο. Δεν υπήρξα ποτέ μέλος των ΑΝΕΛ, όμως. Εκπροσωπώ το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα και με αυτή την ιδιότητα μετείχα στον πολιτικό συνασπισμό των ΑΝΕΛ. Κατά συνέπεια, ούτε έδρα οφείλω, ούτε τίποτα άλλο. Πολύ περισσότερο από τη στιγμή που πρώτος ο Πάνος Καμμένος τον περασμένο Σεπτέμβριο δεσμευόταν για τα σπίτια και τους πλειστηριασμούς. Όπως και ο Αλέξης Τσίπρας…

Και τώρα; Μα… θέλει και ερώτημα; Συνεχίζουμε! Στηρίζουμε τα καλά, αντιπαλεύουμε τα κακά. Αισθάνομαι ότι παραμένω κυβερνητικός εταίρος. Δεν ζητάω τίποτα. Μόνο αλήθεια. Και δουλειά σε βάθος από μία κυβέρνηση που εκλέχτηκε για τα δύσκολα. Όχι άλλα «πασαλείμματα», όχι προχειροδουλειές και νέες στεναχώριες στον κοσμάκη.

Γι αυτούς τους αγώνες θα είμαι παρών στη Βουλή. Ως εκπρόσωπος των Ελλήνων Χριστιανοδημοκρατών, ως φωνή λογικής και συνείδησης.

Και όποιος αντέξει…

(*) Ο Νίκος Νικολόπουλος είναι βουλευτής Αχαίας και Πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος