Άρθρα

Ο Χριστόδουλος ήταν ο Θρησκευτικός Ηγέτης, που μαγνήτισε και έθελξε με την πολυδιάστατη και χαρισματική προσωπικότητά του ο άνθρωπος, που ενέπνευσε και ξεσήκωσε τα πλήθη για τον Χριστό και την Ελλάδα.

Με τους σημαντικούς ανθρώπους συμβαίνει κάτι παράδοξο, όσο περνούν τα χρόνια τόσον περισσότερο τους θυμόμαστε αντί να ξεθωριάζει η μνήμη τους.

Πέρασαν κιόλας οχτώ χρόνια και οι Ελληνίδες και οι Έλληνες μνημονεύουν συχνά-πυκνά τον αγαπημένο τους Χριστόδουλο, τον Ιερέα, τον Ιεράρχη, τον Αρχιεπίσκοπο που συγκινούσε και που έκανε το μεγάλο προσκλητήριο στα νιάτα: «Ελάτε όπως είστε. Με τα μπλουτζίν, με τα σκουλαρίκια. Όπως θέλετε. Η Εκκλησία σάς περιμένει».

Ο δικός μας Χριστόδουλος ήταν εκείνος ο Αρχιεπίσκοπος που τραγουδούσε κλαίγοντας για τις αλησμόνητες πατρίδες. Ήταν ο αμετακίνητος Έλληνας ο Πατριώτης. Ο Χριστόδουλος που πάλευε με πάθος για την διατήρηση της Ελληνορθόδοξης παράδοσης και στοιχείων του Ελληνισμού.

Ο Χριστόδουλος μπήκε στον αγώνα χωρίς να υπολογίσει τους εχθρούς του και τις δυσκολίες. Και υπήρξαν πολλές, ποικίλες και πικρές…

Και όμως έμεινε όρθιος και ακατάβλητος. Ήταν ένας σπουδαίος χαρισματικός Ηγέτης, που κράτησε το πηδάλιο μόνον εννέα χρόνια και εννέα μήνες. Ήταν ξεχωριστά χαριτωμένος άνθρωπος, πλούσιος σε γνώσεις και χαρίσματα. Πολύγλωσσος, ταλαντούχος του λόγου ρήτορας, ασυμβίβαστος και μαχητικός.

Το έργο που άφησε είναι μεγάλο και τα σημάδια της περπατισιάς του είναι ανεξίτηλα. Είχε το δικό του οραματισμό.

Το χαμογελαστό πρόσωπό του, μέχρι σήμερα φωτίζει και εμπνέει ενώ οι σκέψεις και οι παρακαταθήκες του για την Ελλάδα και την Ορθοδοξία εξακολουθούν να πυρπολούν τις καρδιές του λαού.

Γι’ αυτόν τον υψιπετή αετό που υπερασπιζόταν τα δίκαια της Ελλάδας και «τα έβαζε» ανοικτά με πολύ επικίνδυνους -ντόπιους και ξένους- εχθρούς εκείνος που «καταχέριαζε» τους Ευρωλιγούρηδες ντόπιους θεληματάρηδες και δήθεν ευρωπαϊστές, εκσυγχρονιστές, μεταρρυθμιστές…. και άλλα “φρόκαλα” της πολιτικής.

Όσο ο χρόνος κυλάει τόσο εντονότερη προβάλλει στη κοινή συνείδηση η πεποίθηση ότι, η εκκλησία και η πατρίδα μας στερήθηκε ενός ηγέτου πνευματικού με κύρος, στην ανά την οικουμένη ορθοδοξία και τον απανταχού ελληνισμό, ανεκτίμητο.

Ένας θάνατος-κοίμησης- με τον οποίο όλοι γίναμε πτωχότεροι.

Και όμως η Ελληνική πολιτεία ενώ απεβίωσε μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της χώρας μας τα τελευταία χρόνια, ο Ηγέτης ενός θεσμικού φορέα του Κράτους, όπως η Εκκλησία της Ελλάδος, και οι αρμόδιοι οχτώ χρόνια μετά δηλώνουν στην Βουλή πως δεν γνωρίζουν την ακριβή αιτία θανάτου και πως κανείς αρμόδιος δεν διερεύνησε -όπως συμβαίνει για κάθε απλό άνθρωπο- τα αίτια του θανάτου του (νεκροψία – νεκροτομή).

Και τώρα εκατομμύρια Ελλήνων όπως κι εγώ, αξιώνουν και θα επιμείνουν μέχρις να δοθούν από τις αρμόδιες Υπηρεσίες, από την Κυβέρνηση και από την ανεξάρτητη Δικαιοσύνη ΠΕΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ.

Επιμένουμε να μάθουμε από ιατροδικαστική έρευνα που πρέπει να γίνει, τα ακριβή αίτια του θανάτου του, γιατί είναι αλήθεια ότι πολλά δεινά βρήκαν τη χώρα μας -συμπτωματικά;;- από το καλοκαίρι του 2007 (ημερομηνία που ασθένησε. Είναι προφανές λοιπόν κι όχι παράλογο γιατί επιμένουμε να γίνει εκταφή και νεκροψία.

Άλλωστε σε πολλές περιπτώσεις μεγάλων προσωπικοτήτων υπάρχει η βάσιμη υπόνοια και σε κάποιες πλέον με αποδείξεις, ότι οι θάνατοί των Οζάλ, Αραφάτ και άλλων δεν προήλθαν αποκλειστικά από φυσικά αίτια, αλλά αντιθέτως ως αποτέλεσμα άλλων πιο πολύπλοκων, σύνθετων και δόλιων δράσεων.

Όταν γράφονται και λέγονται τόσα κανείς δεν πρέπει να μείνει αδιάφορος, όπως στο δημοσίευμα με τίτλο: «ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ», το οποίο καταγράφει αυτολεξεί και τα γραφόμενα του γνωστού και στενού συνεργάτη του Χριστόδουλου, έγκριτου κοινωνιολόγου κ. Σωτήρη Τζούμα.

Και εκείνος αν και δεν φοβήθηκε ποτέ τις εναντίον του επιθέσεις, που δεχόταν από τα κέντρα των σκοτεινών δυνάμεων της νέας τάξης, δημόσια όμως μας “προειδοποιούσε”.

«Με πολεμούν γιατί θέλουν έναν άφωνο Αρχιεπίσκοπο».

Ποιος είναι ικανός να αξιολογήσει το συνολικό του έργο και την ανεκτίμητου αξίας και σημασίας προσφοράν του στην εκκλησία και το γένος;

Τη φωνή του, που στόχευε και άγγιζε κατάστηθα τους συνανθρώπους του, την άμεση επικοινωνία του, ως ένας προς ένα με τους νέους, με τα παιδιά μας. Ο Χριστόδουλος ο ιερέας, ο επίσκοπος έγινε ο «Χριστόδουλος μας» και είχε συνείδηση αυτής της σχέσης ευθύνης, του ιερού συνδέσμου αγάπης του πνευματικού πατρός με τα πνευματικά του παιδιά, ως λογικόν ποίμνιον και με τον κάθε ένα ξεχωριστά.

Όσο περνάει ο καιρός, η απουσία του Χριστόδουλου γίνεται περισσότερο αισθητή. Ακόμη και αυτοί που πίστευαν πως μιλούσε πολύ, όταν βρισκόταν στο απόγειο της δόξας του, σήμερα θεωρούν πως η απουσία του λόγου του είναι τραγική.

Με ελάχιστες λέξεις επισημαίνεται και ομολογείται ότι όλα μα όλα, άλλαξαν στην πνευματική, πολιτιστική, φιλανθρωπική και κοινωνική ζωή με εμπνευστή, μπροστάρη και οδηγό το Χριστόδουλο.

Ο Χριστόδουλος ήταν η φωνή, που με επιχειρήματα και παρρησία προσπάθησε να μας ξυπνήσει όλους. Ίσως, αν τον είχαμε ακούσει τότε, σήμερα δεν θα καταδυνάστευαν οι ευρωλιγούρηδες τις ζωές τις δικές μας αλλά και των επόμενων γενεών.

(*) Ο Νίκος Νικολόπουλος είναι Ανεξάρτητος Βουλευτής και πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος