Άρθρα

 

 

 

 

 

 

Η επικείμενη επίσκεψη του Τούρκου Υπουργού Εξωτερικών, Χακάν Φιντάν, στην Αθήνα δεν είναι απλώς ένα διπλωματικό γεγονός· αποτελεί την τελευταία φάση μιας στρατηγικής πίεσης της Άγκυρας, που φαίνεται να βρίσκει πρόσφορο έδαφος. Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη δείχνει διατεθειμένη να εξετάσει παραχωρήσεις στις τουρκικές απαιτήσεις, παραμερίζοντας τις αρχές της εθνικής κυριαρχίας που παραδοσιακά προστάτευε η χώρα. Αυτές οι εξελίξεις εγείρουν έντονα ερωτήματα γύρω από το αν η Ελλάδα οδεύει προς έναν νέο και επικίνδυνο συμβιβασμό, που μπορεί να αλλάξει την ισορροπία στο Αιγαίο εις βάρος της.

 

 

Η πρόθεση του Ερντογάν για αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης είναι καλά τεκμηριωμένη και επαναλαμβάνεται διαχρονικά. Από το 2017, ο ίδιος έχει διατυπώσει την άποψη ότι η Συνθήκη αυτή, που καθορίζει τα ελληνοτουρκικά σύνορα και το καθεστώς στο Αιγαίο, θα πρέπει να “επικαιροποιηθεί”. Η πίεση για αλλαγή της Λωζάννης δεν αφορά μόνο την Ελλάδα και την Τουρκία, αλλά και τρίτες δυνάμεις όπως η Ιαπωνία και άλλες χώρες που συνυπέγραψαν τη Συνθήκη, αποδεικνύοντας την περιπλοκότητα και το ρίσκο μιας τέτοιας αναθεώρησης.

 

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, ωστόσο, μοιάζει να μην λαμβάνει υπόψη τον αναθεωρητισμό της Άγκυρας ως μόνιμο και εντεινόμενο κίνδυνο για την ελληνική κυριαρχία. Η διαπραγμάτευση αυτή αφορά την προστασία των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων και τη διατήρηση της ελληνικής παρουσίας στο Αιγαίο χωρίς αμφισβητήσεις.

 

 

Σύμφωνα με πληροφορίες, στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων συζητείται η συρρίκνωση των χωρικών υδάτων στα 8 ή 9 ναυτικά μίλια. Αυτή η υποχώρηση θα επιφέρει σημαντική αποδυνάμωση της ελληνικής αμυντικής θωράκισης, ενώ ταυτόχρονα η Τουρκία θα διατηρήσει δικαιώματα επέκτασης των δικών της υδάτων, ενισχύοντας την παρουσία της σε κρίσιμα σημεία του Αιγαίου. Αυτή η κίνηση, αν πραγματοποιηθεί, θα έχει μακροχρόνιες συνέπειες, καθώς περιορίζει τα ελληνικά δικαιώματα στην περιοχή και αμφισβητεί το θεμελιώδες δικαίωμα της χώρας να καθορίζει την ΑΟΖ της.

Αυτή η στάση δημιουργεί επίσης ένα επικίνδυνο προηγούμενο, το οποίο η Άγκυρα θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει για να προωθήσει και άλλες διεκδικήσεις στο Αιγαίο, καθώς η οποιαδήποτε ελληνική υποχώρηση υποδηλώνει ότι η Αθήνα είναι διατεθειμένη να αποδεχτεί τον επανακαθορισμό των συνόρων.

 

 

Αν και στις παρούσες διαπραγματεύσεις το ζήτημα της Θράκης παραμένει εκτός ατζέντας, οι δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων υποδηλώνουν ότι η Άγκυρα βλέπει τη Θράκη ως επόμενο πεδίο πίεσης. Μετά τη δρομολογημένη παραχώρηση στο Αιγαίο, οι διεκδικήσεις για “δικαιώματα” της τουρκικής μειονότητας στη Θράκη αναμένεται να αποκτήσουν δυναμική, εφόσον η Ελλάδα δείξει υποχωρητική στάση και στη συγκεκριμένη περιοχή. Η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να είναι προετοιμασμένη για ένα νέο κύμα προκλήσεων που, εφόσον δεν αντιμετωπιστεί με σταθερότητα και σύνεση, μπορεί να υπονομεύσει την ελληνική κυριαρχία στη Θράκη.

 

 

Η τουρκική απειλή του “casus belli” – η δήλωση της Άγκυρας ότι θεωρεί αιτία πολέμου την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 μίλια – έχει χρησιμοποιηθεί από την Τουρκία για να επιβάλει περιορισμούς στην ελληνική κυριαρχία. Το ενδεχόμενο απόσυρσης αυτής της απειλής προβάλλεται από την κυβέρνηση Μητσοτάκη ως διπλωματική επιτυχία. Ωστόσο, η ψευδαίσθηση της “νίκης” αυτής αποκρύπτει το γεγονός ότι η Ελλάδα χάνει έδαφος και συμβιβάζεται σε κρίσιμα ζητήματα, θυσιάζοντας κυριαρχικά δικαιώματα έναντι ενός “αντάλλαγματος” που ωφελεί μονάχα την τουρκική πλευρά.

 

Αντί να επιδιώξει μια συνολική και ισχυρή στρατηγική για τη διαφύλαξη των δικαιωμάτων της στο Αιγαίο, η ελληνική κυβέρνηση κινδυνεύει να υιοθετήσει έναν δρόμο συμβιβασμού που θα ωφελήσει προσωρινά μόνο την εικόνα στα διεθνή μέσα, ενώ υπονομεύει μακροπρόθεσμα την εθνική κυριαρχία.

 

 

Οποιαδήποτε ελληνική υποχώρηση σε ζητήματα κυριαρχίας θα έχει αντίκτυπο στη διεθνή αξιοπιστία της χώρας και την αμυντική της στρατηγική. Με την Τουρκία να υιοθετεί μια τακτική αναθεωρητισμού και συνεχούς πίεσης, η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να σκεφτεί με στρατηγική πρόνοια και να σταθεί ανυποχώρητη στις αξιώσεις που παραβιάζουν το εθνικό συμφέρον. Το ζήτημα δεν είναι μόνο εθνικό· είναι ζήτημα ευρύτερης ευρωπαϊκής ασφάλειας και σταθερότητας στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, όπου η τουρκική επιθετικότητα παραμένει αυξημένη.

 

Η Ελλάδα χρειάζεται μια ισχυρή, συνεκτική και αδιάλλακτη εξωτερική πολιτική που θα προστατεύει τα δικαιώματά της στο Αιγαίο και τη Θράκη, διαφυλάσσοντας τα εθνικά συμφέροντα έναντι της τουρκικής απειλής. Οποιοσδήποτε άλλος δρόμος οδηγεί σε επικίνδυνους συμβιβασμούς που ενδέχεται να θέσουν σε κίνδυνο την ασφάλεια, την ανεξαρτησία και την αξιοπιστία της χώρας.