Διάφορα

Κυρίες και κύριοι,

 

Αφού σας ευχαριστήσω για την παρουσία σας εδώ σήμερα, σημειώνω ευθύς εξαρχής ότι ο λόγος της συνάντησής μας έχει να κάνει με τη διαμόρφωση των πολιτικών συνθηκών σήμερα στην Ελλάδα και με το φλέγον ερώτημα, αν υπάρχει, ΝΑΙ ή ΟΧΙ, χώρος για την δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα, που να εκφράζει τη μεγάλη, ελληνική, πολιτική οικογένεια της κοινωνικής Χριστιανοδημοκρατίας, και μάλιστα, ενός φορέα που, με την πιθανολογούμενη αλλαγή του εκλογικού νόμου, θα μπορούσε να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις, μετά μάλιστα την διάψευση των ελπίδων μας από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ και μετά την εκλογή του ακραίου, υπερ-νεοφιλελεύθερου κ. Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ.

 

Το πολιτικό τοπίο στην Ελλάδα βρίσκεται και πάλι σε διαδικασία αλλαγής.

Οι τελευταίες εκλογές έστειλαν το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα στην «εντατική», αφού οι μισοί και πλέον Έλληνες, απογοητευμένοι και αγανακτισμένοι από το κατώτερο κάθε περίστασης και ιστορικής συγκυρίας πολιτικό προσωπικό, δεν πήγαν καν στις κάλπες.

 

Όμως, οι πάλαι ποτέ μεγάλοι, παρότι έγιναν πλέον από μικροί έως ανύπαρκτοι, συνεχίζουν να ζουν το μύθο τους στο κτίριο της Βουλής, αδυνατώντας να αντιληφθούν ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να εισαχθούν σε «μονάδες αποκατάστασης» ή, καλύτερα, «αντικατάστασης».

 

Ποια είναι όμως η θέση των πιο «μικρών» κομμάτων σε αυτό το νέο πολιτικό σκηνικό;

 

Κατ’ αρχήν, να ξεκαθαρίσω, ότι μιλώντας για μικρά κόμματα, θα αναφερθώ στα πραγματικά πολιτικά κόμματα και όχι στα «πολιτικά υβρίδια» της διαπλοκής, που βρέθηκαν στη Βουλή χάρη στα ΜΜΕ και τους δημοσκόπους.

 

Τα παραδοσιακά, λοιπόν, μικρά κόμματα αργοπεθαίνουν, παρότι κάποια από αυτά, μπορεί να έχουν την τύχη να επιβιώσουν στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση.

 

Η πολιτική όμως ζωή και η Δημοκρατία, χρειάζονται εναλλακτικές λύσεις.

Και αν κάποιοι πιστεύουν ότι αυτά είναι ανοιξιάτικα όνειρα, τους απαντάμε ότι με αυτή τη λογική, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ του 3% θα γινόταν ποτέ κυβέρνηση.

 

Σήμερα λοιπόν υπάρχει και είναι διαπιστωμένη, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, η αναγκαιότητα της συγκρότησης μιας μεγάλης πατριωτικής, δημοκρατικής, χριστιανοκοινωνικής, λαϊκής συμμαχίας.

 

Και το ερώτημα είναι απλό :

 

Χωράει στον πολιτικό χάρτη ένας νέος πολιτικός φορέας με βάση τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις – στο μέτρο βέβαια που αυτές μπορούν να εκληφθούν στα σοβαρά - και με βάση τα χαμηλά ποσοστά των συστημικών κομμάτων;

 

Και τι είδους κόμμα μπορεί να είναι αυτό;

Ποιους θα εκπροσωπεί και από ποιους θα εκπροσωπείται;

Ποιοι πρέπει να είναι οι στόχοι και οι σύμμαχοί του και με ποιο τρόπο θα τους επιτύχει;

 

Προτού απαντήσω σε αυτά τα ερωτήματα, πρέπει να σας ενημερώσω ότι το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα Ελλάδος, μετά την διακοπή της συνεργασίας μας με τον Πάνο Καμμένο και τους «Ανεξάρτητους Έλληνες», συχνά-πυκνά, και με συγκεκριμένη πάντα ατζέντα, έχει συναντηθεί και συνεργάζεται με κοινοβουλευτικά και πολιτικά στελέχη από τον χώρο της κοινωνικής κεντροδεξιάς, προχωρώντας μάλιστα και στις απαραίτητες ζυμώσεις και διεργασίες, με στόχο την μετουσίωση των προβληματισμών μας σε πολιτική έκφραση και πράξη.

 

Δεν είναι όμως εύκολο να φτάσει κανείς από την θεωρία στην πράξη, και ιδιαίτερα στις μέρες που διάγουμε.

 

Το τελευταίο διάστημα, ο Γιώργος Καρατζαφέρης, με αφορμή τις πρόσφατες πολιτικές του πρωτοβουλίες, έγινε ο καταλύτης για να ανοίξει κυριολεκτικά το κουτί της Πανδώρας, των επαφών και των διεργασιών, σε ολόκληρο το μη εκφραζόμενο σήμερα, από τους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς, πολιτικό φάσμα, τόσο στο χώρο της λεγόμενης παραδοσιακής δεξιάς, όσο και στο χώρο του κέντρου και της προσγειωμένης αριστεράς.

 

Ξαφνικά όλοι συνειδητοποίησαν ότι υπάρχει πολιτικό έλλειμμα και χώρος σε ολόκληρο το δημοκρατικό τόξο.

Έτσι λοιπόν, εντελώς ξαφνικά, με αφορμή την πρωτοβουλία του Γ. Καρατζαφέρη, ξανάνοιξε το θέμα του «νέου» σε όλα τα πολιτικά στρατόπεδα.

 

Το γεγονός όμως αυτό αποδεικνύει ότι, οι μέχρι πρότινος πλασαριζόμενες ως δήθεν νέες και υγιείς πολιτικές δυνάμεις, αρρώστησαν και γέρασαν πολύ γρήγορα και, πλέον, η ημερομηνία λήξης τους είναι τόσο σύντομη, ώστε η πολιτική σκηνή να αναζητά και πάλι καινούργιους «νέους», ελπίζοντας αυτή τη φορά ότι αυτοί οι «νέοι» θα είναι φρέσκοι, υγιείς και αληθινοί και δεν θα αποδειχθούν, όπως όλοι οι προηγούμενοι, ένα ακόμη «λίφτινγκ» του παλιού, του κουρασμένου, του άρρωστου και του γερασμένου, που τελικά αποδείχθηκε τόσο κακό, ώστε ακόμη και το προσποιητό χαμόγελο που του απέμεινε, να μην είναι τίποτα περισσότερο από το γνωστό εκείνο χαζό, στραβωμένο χαμόγελο του αποτυχημένου «λίφτινγκ», που έγινε από τα επικίνδυνα χέρια ενός κακού και ανεύθυνου πλαστικού.

 

Υπάρχει όμως και κάτι επίσης σημαντικό.

 

Η δηλωθείσα πρόθεση της κυβέρνησης – και η σύμφωνη γνώμη πολλών κομμάτων της αντιπολίτευσης – για υιοθέτηση της απλής αναλογικής, που θα αλλάξει άρδην το πολιτικό τοπίο των επόμενων ετών στην χώρα και θα διαμορφώσει τις συνθήκες για τη δημιουργία ακόμα ευρύτερων πολιτικών και ιδεολογικών συνασπισμών για την διακυβέρνηση της χώρας.

 

 

Για τους λόγους αυτούς, το περασμένο Σάββατο συγκλήθηκε εκτάκτως η 7η εθνική συνδιάσκεψη του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος, που συζήτησε και κλήθηκε με βάση όσα πρέπει να απαντήσει στα ερωτήματα που έθεσα μόλις νωρίτερα.

 

Κοινή διαπίστωση όλων ήταν πως υπάρχει χώρος για την δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα με καθαρές ιδεολογικές και πολιτικές θέσεις, που θα αποτελέσει το μοναδικό ανάχωμα στην επέλαση ακραίων, νεοφιλελεύθερων και παλαιοκομμουνιστικών απόψεων «δεξιού ή/και αριστερού τύπου».

 

Οι καθημερινές επαφές μας με τον κοινωνικό περίγυρο, αλλά ακόμα και δημοσκοπήσεις που έχουμε, δείχνουν ότι υπάρχει μία μεγάλη μερίδα πολιτών που αισθάνονται πολιτικά άστεγοι και αναζητούν ένα πολιτικό φορέα, που θα αγωνίζεται για την υπεράσπιση των αδυνάτων, την συντριβή των κάθε λογής θαλασσοδανεισμένων νταβαντζήδων της διαπλοκής και κυρίως που θα παλέψει για την επαναφορά της πολιτικής στις ηθικές αξίες του ελληνικού έθνους και τις παρακαταθήκες που άφησαν πίσω τους κορυφαίες πολιτικές προσωπικότητες που επί των ημερών τους «μεγάλωσαν» αυτόν τον τόπο γεωγραφικά, πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά.

 

Μια συμμαχία που θα ταυτίζει το έθνος με τον λαό, την πατρίδα με τους ανθρώπους της, την εθνική ανεξαρτησία με την λαϊκή κυριαρχία και την πολιτική ελευθερία με την έννομη τάξη και την κοινωνική δικαιοσύνη.

 

Η μεταλλαγμένη επί Αντώνη Σαμαρά, υπερ-νεοφιλελεύθερη και αντικοινωνική κεντροδεξιά, καθώς και η συστηματικά μετατρεπόμενη σε «μαγαζί Μητσοτάκη», σημερινή Νέα Δημοκρατία, παρά το γεγονός πως κρατάει την σφραγίδα και τα αρχεία, εντούτοις μετά την ανατροπή του Κώστα Καραμανλή, άλλαξε και έγινε ένα διαφορετικό κόμμα.

 

Έτσι, η νέα ηγεσία θέλει τη Ν.Δ. πλήρως υποταγμένη στην λογική και στα συμφέροντα κάποιων ελίτ, κάποιων εκδοτών και καναλαρχών, κάποιων ολιγαρχών αλλά και όσων εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η πιστή εφαρμογή των μνημονίων μπορεί να είναι η λύση στο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα.

 

Δεν θα ήθελα να είχαν επιβεβαιωθεί όσα κατήγγειλα και προέβλεπα τον Ιούλιο του 2012, τότε που παραιτήθηκα από την Κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη, πετώντας εντός λίγων ημερών την υπουργική καρέκλα που μου προσέφεραν, πιστεύοντας ότι έτσι θα εξαγόραζαν τη σιωπή και τη συνενοχή μου.

 

Δεν θέλω επίσης τούτο να συμβεί ούτε με την Κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου και ας πήρα των ομματιών μου και αποχώρησα.

 

Αλλά να, που μέχρι και σήμερα, οι δανειστές κρατούν την πατρίδα ακόμα καθηλωμένη στον πάτο του μνημονίου και της εκχώρησης της οικονομικής και εθνικής μας κυριαρχίας.

 

Δεν θέλω να επιβεβαιωθώ ούτε για τις εφιαλτικές προβλέψεις που έκανα την Κυριακή των Εθνικών Εκλογών, όταν πολιτικά συγκρούσθηκα και μάλιστα μετωπικά, στο τηλεοπτικό πάνελ του Νίκου Χατζηνικολάου, με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, υπενθυμίζοντας τις επαφές του με την διαπλοκή και την αφοσίωση του στο ακραίο, αντικοινωνικό, υπερ-νεοφιλελεύθερο δόγμα.

 

Δυστυχώς όμως, στην περίπτωση Μητσοτάκη, δεν χρειάζεται πρόβλεψη… για το τι θα συμβεί αν πάρει στα χέρια του το τιμόνι της χώρας ένας πιστός υπηρέτης του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, ένας λαϊκιστής των αγορών και του τραπεζικού συστήματος, ένας πολιτικός που δεν το κρύβει πως θέλει να έρθει στην εξουσία μόνο και μόνο για να εφαρμόσει καλύτερα τα θέλω και τις μνημονιακές επιταγές των δανειστών.

 

Η ελληνική κεντροδεξιά όμως, δεν είναι η πολιτική πτέρυγα των ελίτ.

 

Δεν είναι ο «ναός του κεφαλαίου» και η αψίδα του θριάμβου όσων αποθεώνουν την παντοκρατορία των αγορών, κόντρα ακόμη και στη στοιχειώδη αξιοπρέπεια των πολιτών.

 

Και δεν είναι ούτε ένα σαθρό και υποταγμένο συνονθύλευμα δήθεν μεταρρυθμιστών και εκσυγχρονιστών, που όμως, στην πράξη, αποδεικνύονται οπισθοδρομικοί εθνομηδενιστές και ψευτοπροοδευτιστές, εξωνημένοι στο χρηματοπιστωτικό σύστημα και πρόθυμοι για όλα πολιτικοί υπηρέτες, με άδειες και διαβρωμένες από τη ματαιοδοξία συνειδήσεις, χωρίς Χριστό και Ελλάδα.

 

Αυτών που, την ώρα που η Ελλάδα βιώνει, πριν ακόμη την εθνική και την οικονομική, τη δημογραφική πρωτίστως καταστροφή, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη «βελγοποίηση» της ελληνικής κοινωνίας και την αλλοίωση της πληθυσμιακής της σύνθεσης, θέτουν ως προτεραιότητα, αντί για την προαγωγή της υγιούς, παραδοσιακής, χριστιανικής ελληνικής οικογένειας, την παρά φύση συμβίωση των κάθε λογής ομόφυλων συλλογικοτήτων και τη δυνατότητά τους να υιοθετούν και να μεγαλώνουν παιδιά, νομιμοποιώντας έτσι, μέσα από τα σύμφωνα συμβίωσης, την ανωμαλία και τον βιασμό της βιολογικής μας ταυτότητας και της ίδιας της ανθρώπινης φύσης.

 

Αυτών των ίδιων που, παράλληλα, προωθούν τις επικίνδυνες ατζέντες του ισλαμοφασισμού, αντικαθιστώντας τις εκκλησίες με τζαμιά, καταργώντας το μάθημα των θρησκευτικών και την προσευχή από τα σχολεία και εισάγοντας ακόμη και τις ισλαμικές σπουδές στα ελληνικά πανεπιστήμια, λες και το μόνο που έλλειπε από την τριτοβάθμια ελληνική εκπαίδευση ήταν οι ισλαμικές σπουδές και που ψηφίζουν, με πρωτοφανή ευκολία, την απόδοση της ελληνικής ιθαγένειας στους μουσουλμάνους, όπως ακριβώς έκαναν πριν κάποια χρόνια Βέλγοι, Γάλλοι, κλπ, των οποίων τα λάθη πληρώνει σήμερα ολόκληρη η Ευρώπη..

 

Εμείς δεν υποστηρίζουμε ότι είμαστε οι μόνοι πατριώτες, ούτε πως είμαστε οι μόνοι σοφοί και ικανοί.

Υποστηρίζουμε όμως με πάθος ότι αυτός ο τόπος έχει ιστορία, παραδόσεις, παρελθόν, παρόν και, έτσι, πρέπει να έχει και ένα αντίστοιχο του πολιτιστικού και πολιτισμικού του μεγέθους μέλλον.

 

Και αυτό το μέλλον δεν μπορεί να μην στηρίζεται στις διαχρονικές πολιτισμικές σταθερές και τις ηθικές αξίες της Ελλάδας, ούτε να αγνοεί την ανάγκη πλήρους ισοπέδωσης των μηχανισμών σήψης και διαφθοράς, που ευθύνονται για την παράδοση της κυριαρχίας της χώρας σε κάποιες ελληνικές και ξένες οικονομικές ολιγαρχίες, με αποτέλεσμα να δυστυχούν οι πολλοί για να ευημερούν υπέρμετρα οι λίγοι.

 

Η ελληνική κοινωνική Χριστιανοδημοκρατία οφείλει να υπερασπίζεται με σθένος τον λαό και ως κυρίαρχη πολιτική τάση στην κοινωνία, να προσφέρει ευκαιρίες σε όλους για κοινωνική και οικονομική ανέλιξη, πρόοδο κι ευημερία.

Και πρέπει να είναι επίσης ο χώρος που με απόλυτη καθαρότητα και περηφάνια υπερασπίζεται την ελληνικότητα, δηλαδή τις παραδόσεις και την Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού μας.

 

Έτσι λοιπόν κε Μητσοτάκη,

Αναρωτιέμαι γιατί κάποιοι νομίζουν πως θα εμείς δεν ντρεπόμαστε επειδή μιλάμε για πατρίδα και θρησκεία, ενώ εσείς όμως ταυτιστήκατε με τον ανεκδιήγητο εθνομηδενιστή κο Φίλη και, στην δήλωση σας για την επανάσταση του 1821, αποκρύψατε ότι οι Έλληνες αγωνίστηκαν «υπέρ Πίστεως και Πατρίδος».

 

μας κάνουν να αισθανόμαστε ενοχές επειδή ακόμα μπορούμε να διαχωρίζουμε το ανθρωπιστικό μας χρέος προς τους πρόσφυγες, από την επέλαση του μουσουλμανισμού στον ευρωπαϊκό κόσμο ή γιατί υπερασπιζόμαστε τις ελληνικές διαχρονικές αξίες, που στο κάτω – κάτω αποτελούν την κοιτίδα του Ευρωπαϊκού τουλάχιστον πολιτισμού.

 

Και ρωτώ τους παλιούς συμμαχητές μου, που τελευταία λένε ότι δεν είναι Ευρωπαίοι «αλά κάρτ», τελικά πρέπει να είμαστε με την Ευρώπη των πατρίδων ή με την Ευρώπη των απάτριδων;

 

Με την Ευρώπη των Εθνών που οραματίστηκε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ή με την μεταεθνική Ευρώπη των τραπεζών και των αγορών, την οποία προσκυνά ο κος Μητσοτάκης;

 

Και ποιος σας είπε ότι οι υπόλοιποι λαοί της Ευρώπης, ιδιαίτερα δε οι καθολικοί του Νότου και οι ορθόδοξοι των Βαλκανίων, ασπάζονται τα μειοψηφικά εντός της ΕΕ αυτά δόγματα, στα οποία, πραγματικά εκπλήσσομαι, εσείς σήμερα υποτάσσεστε και προσκυνάτε;

 

Και μια και το έφερε η κουβέντα, όλοι εσείς που αβασάνιστα με χαρακτηρίσατε κάποτε ως δήθεν ρατσιστή, γιατί δεν ρωτάτε σήμερα την κοινή γνώμη, τα ΜΜΕ του Λουξεμβούργου και τον ίδιο τον κο Γιούνκερ, ποια είναι η άποψή τους για τα κοινωνικά και πολιτικά ήθη που εκπροσωπεί ο Πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου κος Μπετέλ και αν πρόκειται να ξαναγίνει ποτέ πρωθυπουργός, αυτός και η παρέα του, στη χώρα όπου η κοινωνική Χριστιανοδημοκρατία αποτελεί τη συντριπτική πλειοψηφία του εκλογικού σώματος;

 

Θα μπορούσα να συνεχίσω επί μακρόν, θέτοντας πολλά ακόμα ερωτήματα τέτοιου είδους.

Δεν θα το πράξω όμως για να μην κουράσω.

Ωστόσο, η δική μου κοσμοθεωρία, αλλά και η λογική των Ελλήνων Χριστιανοδημοκρατών είναι πως, οι Ελληνίδες και οι Έλληνες, δεν έχουμε κανένα λόγο να ντρεπόμαστε ή να αισθανόμαστε ενοχές γι’ αυτό που είμαστε.

 

Αντίθετα, έχουμε κάθε λόγο να αισθανόμαστε περήφανοι για τις αρχές μας, αλλά και θυμωμένοι με τους πολιτικούς που «πούλησαν τα πρωτοτόκια, αντί πινακίου φακής» και παραδόθηκαν στην κακώς εννοούμενη «πολιτική ορθότητα».

 

Να λοιπόν κυρίες και κύριοι της ΝΔ, γιατί σας γύρισαν την πλάτη 1.200.000 νεοδημοκράτες και δεν ψήφισαν στις τελευταίες και στις προτελευταίες εκλογές.

 

Και να γιατί αυτός ο περήφανος και ασυμβίβαστος λαός, ζητά ένα νέο πολιτικό σχηματισμό, με νέα πρόσωπα και νέα ηγεσία, που να διασφαλίζει όμως συγκεκριμένες προϋποθέσεις.

 

Και αυτές κατά την άποψή μας είναι οι εξής:

 

Πρώτον, να μην προσπαθήσει να αλέσει σε κάποιες κατευθυντήριες μυλόπετρες όλες τις ιδεολογικές αποχρώσεις, αλλά να σεβαστεί τις διάφορες τάσεις.

Να επιτρέψει την αυτοτέλεια τους και την δημοκρατική φωνή τους, προσπαθώντας διαρκώς να συνθέτει τις απόψεις.

 

Δεύτερον, να αποτελεί σύναξη καλών προθέσεων, με ένα μόνο βασικό προαπαιτούμενο.

Όλοι όσοι μετέχουν σε αυτό τον φορέα να υποστηρίζουν την κοινοβουλευτική δημοκρατία, το ευρωπαϊκό κεκτημένο της χώρας και να κατανοούν ότι ελευθερία και κοινωνική δημοκρατία, αποτελούν δίδυμες αδελφές.

 

Τρίτον, να διαμορφώσει από την αρχή παντελώς διάφανες λειτουργίες και διαδικασίες, που αφενός θα επιτρέψουν σε κάθε πολίτη να ενταχθεί και αφετέρου με την ψήφο του να αναδείξει μία δυνατή και συλλογική ηγεσία, μέσα από τη διαδικασία ενός ανοιχτού ιδρυτικού συνεδρίου, με αδιάβλητες διαδικασίες.

 

Τέταρτον, ο νέος αυτός φορές πρέπει να συνθέσει μια ιδεολογικά ξεκάθαρη ιδρυτική διακήρυξη, να ψηφίσει και να λειτουργήσει μέσα από ένα αδιάβλητο, δημοκρατικό και κρυστάλλινο καταστατικό, καθώς επίσης να διαμορφώσει ένα συγκεκριμένο εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας για την έξοδο από τα μνημόνια και την κρίση.

 

Προκειμένου να είναι απολύτως σαφείς οι στόχοι του νέου φορέα, οφείλει να περιγράψει λεπτομερώς τι προτίθεται να πράξει σε σχέση με το μνημόνιο και τους δανειστές, την Ευρώπη, το νόμισμα και όλα τα συναφή θέματα.

 

Σημειώνουμε επίσης, ως πέμπτο αλλά πολύ βασικό, ότι δεν πιστεύουμε στις ευκαιριακές εκλογικές συνεργασίες.

Αναγνωρίζουμε ότι ακόμα και αυτές έχουν την αξία τους, αλλά στην φάση που βρίσκεται η χώρα, είμαστε απολύτως πεπεισμένοι ότι ο χώρος των πατριωτικών δυνάμεων και της κοινωνικής Χριστιανοδημοκρατίας, χρειάζεται μία ολική ανασυγκρότηση και μία νέα προοδευτική, πατριωτική έκφραση.

 

Τέλος, η έκτη παράμετρος έχει να κάνει καθαρά με το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα και αφορά την πλήρη γνώση των μελών και στελεχών του κόμματος, για όλα τα βήματα και τις συνεννοήσεις που θα γίνουν τις επόμενες μέρες.

 

Καμία «συμφωνία κορυφής» δεν θα προχωρήσει, εάν δεν έχει πάρει το πράσινο φως της Εθνικής Συνδιάσκεψης.

 

Καταλήγοντας λοιπόν, κατηγορηματικά δηλώνω ότι οι Έλληνες Χρηστιανοδημοκράτες είμαστε έτοιμοι και αποφασισμένοι, να προχωρήσουμε στην δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα, χωρίς εγωισμούς και ανταλλάγματα, αλλά με καθαρές θέσεις και απόψεις.

 

Το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα Ελλάδος αποφάσισε να ανταποκριθεί και να διερευνήσει τις δυνατότητες συνεργασίας με κάθε ανάλογη καλοπροαίρετη πρόταση, από οπουδήποτε αυτή προέρχεται εντός του δημοκρατικού τόξου.

 

Τα πράγματα είναι υπερώριμα.

Οι συνθήκες ιδιαίτερα πρόσφορες.

Οι καιροί επιτακτικά πια το απαιτούν.

Πρέπει να συγκροτηθεί εδώ και τώρα ένα ρωμαλέο, γρανιτένιο,

Πατριωτικό, Δημοκρατικό, Χριστιανοκοινωνικό Μέτωπο, χωρίς προχειρότητες και υστεροβουλίες.

 

Αναμένουμε λοιπόν κάθε καθαρή πρόταση με διάθεση για ειλικρινή διαβούλευση, γνωρίζοντας πως ο δρόμος είναι ενδεχομένως μακρύς και δύσκολος.

Τίποτα δεν είναι όμως πιο δύσκολο από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η πατρίδα.

Και αυτό είναι απείρως σημαντικότερο γεγονός, που δημιουργεί την ανάγκη να υπερβούμε όλα τα εμπόδια.

 

Είστε όλοι ευπρόσδεκτοι.

 

Είμαστε όλοι στρατιώτες.

 

Και για να ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα, πρώτος εγώ δηλώνω ότι όταν φτάσουμε συν Θεώ στο ιδρυτικό συνέδριο, δεν θα θέσω υποψηφιότητα για την ηγεσία, ώστε να μπορώ να προσκαλώ τους καλύτερους Έλληνες, τις νέες, τους νέους και όλους τους πρωτοείσακτους της πολιτικής, να γίνουν εκείνοι οι μπροστάρηδες και οι ηγέτες του νέου αυτού πολιτικού φορέα και θα αισθανθώ μάλιστα δικαιωμένος, αν η ιδρυτική του ηγεσία έχει άρωμα γυναίκας.

 

Έτσι, όλοι εμείς, οι παλιοί και «μπαρουτοκαπνισμένοι», που κουβαλάμε στις πλάτες μας πρωτίστως τις ευθύνες και τις ενοχές για το σημερινό κατάντημα της Πατρίδας μας, ας γίνουμε τουλάχιστον στα στερνά οι εκβραχιστές και οι μπουρλοτιέριδες, που θα ανοίξουμε το δρόμο στα νέα παιδιά της Ελλάδος για να πάρουν αυτά τις τύχες του έθνους στα χέρια τους.

 

Και αν δεν τα καταφέρουμε τώρα, θα συνεχίσουμε τον αγώνα μέχρις ότου πετύχουμε να κάνουμε το όραμα πράξη.

 

Σας ευχαριστώ και είμαι στην διάθεσή σας για ερωτήσεις.