Δελτία Τύπου 2017

Στην ομιλία του ο Ανεξάρτητος Βουλευτής και Πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος Νίκος Νικολόπουλος, έθεσε καίρια ερωτήματα,που μετά την δημοσίευση του νομοσχεδίου μέσα στις γιορτές, φαίνεται να γίνεται μία προσπάθεια να φύγει το οικονομικό βάρος από τις πλάτες των γονέων, αλλά είναι επίσης φανερό ότι λόγω του «μνημονίου στην ειδική αγωγή», το κράτος θα καταβάλλει πλέον ελάχιστα μπροστά σε όσα καλούνται να πληρώσουν οι γονείς, με αποτέλεσμα το πρόβλημα να είναι μεγάλο και για τους επαγγελματίες, αλλά και για τις οικογένειες με ευάλωτα παιδιά έχουν προκύψει.

Αυτή τη στιγμή βρίσκονται στον αέρα τα θεραπευτικά προγράμματα χιλιάδων ευάλωτων παιδιών και ο οικονομικός προγραμματισμός των οικογενειών τους καθώς οι επαγγελματίες ειδικής αγωγής αρνούνται να υπογράψουν τη νέα σύμβαση με τον ΕΟΠΥΥ, τονίζοντας ότι απειλείται η βιωσιμότητα 2.500 επαγγελματιών.

Η περικοπή του προϋπολογισμού για την ειδική αγωγή, που οδηγεί τον ΕΟΠΥΥ να προτείνει συμβάσεις της τάξης του 1,23 ευρώ ανά συνεδρία, όταν το κόστος κάθε συνεδρίας ανέρχεται στα 35-40 ευρώ.

Επίσης, σοβαρά ερωτηματικά δημιουργούνται και για άλλες ρυθμίσεις, όπως για παράδειγμα, η μείωση του χρόνου της κάθε συνεδρίας στα 30 λεπτά. Με ποια επιστημονικά κριτήρια, άραγε;

Ακόμα, σχετικά με το επίμαχο θέμα του «claw back» και του «rebate»:

Δεν αναγνωρίζετε, άραγε, ότι ένα Κέντρο Ειδικής Αγωγής καλείται να πληρώσει πολλά έξοδα – προσωπικό, ενοίκια, αναλώσιμα, κλπ – και θα κληθεί εκ των υστέρων να λάβει πετσοκομμένα ακόμα και αυτά τα λίγα χρήματα από τον ΕΟΠΥΥ;

Εξάλλου, δεν είναι όλη η Ελλάδα γεμάτη κέντρα ειδικής αγωγής και θεραπευτές.

Υπάρχουν περιοχές όπου οι γονείς κάνουν κάθε μέρα δεκάδες χιλιόμετρα για να πάνε το παιδί τους στον ειδικό. Και αυτό συνιστά ένα επιπλέον μεγάλο κόστος για κάθε οικογένεια.

Ας μην γελιόμαστε η ειδική αγωγή πληρώνει το δικό της μερτικό για την κρίση και το μνημόνιο, αλλά επιτρέψτε μου την άποψη, ότι καλύτερα να γίνονται καταχρήσεις στην ειδική αγωγή, παρά να υπάρχουν πλεονάσματα σε οποιονδήποτε άλλο τομέα!

Στο κάτω – κάτω, είναι προτιμότερο να είμαστε βέβαιοι πως όλα τα παιδιά του κόσμου έχουν την κατάλληλη θεραπευτική αντιμετώπιση και… ας μην τη πολυχρειάζονται, παρά ότι κάποια παιδιά με σοβαρές ανάγκες και προβλήματα, μπορεί να μείνουν στο περιθώριο.

Βλέπετε, στο συγκεκριμένο θέμα δεν έχουμε να κάνουμε με απόψεις ή με ιδεολογικές τοποθετήσεις, αλλά με… ζωές.

Με παιδικές ζωές!