Ομιλίες

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι ,

 

Η Βουλή των Ελλήνων και κατά επέκταση ο ελληνικός λαός βρίσκονται ενώπιον μίας ακόμα παχυλότατης… «μνημονιακής βίβλου» από τις πολλές που δυστυχώς έχουν ψηφιστεί και υιοθετηθεί στην χώρα μας τα τελευταία οκτώ χρόνια.

 

Και μπορεί μεν ο υπουργός Οικονομικών, όπως άκουσα, να λέει ότι η νέα «βίβλος μνημονιακών μέτρων» περιλαμβάνει περισσότερα θετικά από αρνητικά, αφενός όμως δεν παύει να περιλαμβάνει και μέτρα επώδυνα ενώ αφετέρου, κατά την προσωπική μου άποψη συνιστά ένα ακόμα καρφί στο φέρετρο της εθνικής παράδοσης στους δανειστές, όπως όλα τα μέτρα και οι όροι που εδώ και οκτώ χρόνια συμφωνούνται και εφαρμόζονται.

 

Αν και ουδόλως μου αρέσει να αναφέρομαι σε… θετικές και αρνητικές αναλογίες νομοσχεδίων που αφορούν άμεσα ή έμμεσα τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, μπορώ να συμφωνήσω με τον υπουργό Οικονομικών για τις θετικές ρυθμίσεις που περιλαμβάνει το πολυνομοσχέδιο, όπως είναι για παράδειγμα το Κτηματολόγιο ή η επικαιροποίηση της πολυδαίδαλης λατομικής νομοθεσίας.

 

Θα ήταν πολύ αφελές να αναρωτηθώ όμως γιατί αυτές οι θετικές ρυθμίσεις έρχονται ως μνημονιακά προαπαιτούμενα και όχι ως πρωτοβουλίες της κυβέρνησης, που μάλιστα θα μπορούσαν να έχουν ψηφιστεί εδώ και καιρό, ως ανεξάρτητα νομοσχέδια και όχι ενταγμένα σε έναν κατάλογο μέτρων που επιβάλλονται από τους δανειστές;

 

Δηλαδή, η ψηφιοποίηση των αρχείων των υποθηκοφυλακείων για παράδειγμα, έπρεπε να αποτελεί μνημονιακή επιταγή για να εφαρμοστεί σε μία ευρωπαϊκή χώρα του 21ου αιώνα;

 

Πολύ φοβάμαι πως στο θέμα αυτό, επαληθεύετε την παροιμία του Χότζα με την καμήλα, που κάποτε ο Χότζας έκανε συμφωνία με τον Σουλτάνο πως στα επόμενα 5 χρόνια θα είχε μάθει στην καμήλα γράμματα, και φυσικά όλοι τον πήραν για τρελό, ακόμα και η γυναίκα του. Μα εκείνος την έπιασε και της είπε : «Μην στενοχωριέσαι γυναίκα, σε τόσα χρόνια ποιος ξέρει; Ή ο Σουλτάνος πεθαίνει ή η καμήλα ψοφάει».

Αυτό κάνετε κι εσείς με το κτηματολόγιο, χωρίς πραγματικά να έχετε υπολογίσει τις ανάγκες του έργου αυτού, χωρίς να μας δώσετε στοιχεία για το που βρίσκεται, χωρίς να μας εξηγήσετε πόσα λεφτά χρειάζεστε, έρχεστε και μας λέτε πως μετασχηματίζουμε την Ανώνυμη εταιρεία σε ΝΠΔΔ, και υπονοείτε ότι το έργο θα έχει τελειώσει σε 24 μήνες, ενώ προχθές υπογράψατε μελέτες που θα τελειώσουν σε 50 μήνες, αλλά έχει ο θεός!!!

Μας λέτε ότι αλλάζουν τα τέλη, τα αναλογικά, για να υπάρξει ορθολογισμός, δήθεν, αφού δεν ξέρετε πόσα θα είναι αυτά που θα μαζέψετε??? Θα ήταν πιο φρόνιμο να μας πείτε λείπουν τόσα για να γίνουν οι μελέτες και θα βάλουμε αυτούς τους πόρους γιατί αλλιώς δεν θα ολοκληρωθούν.

Μας λέτε ότι η εταιρεία κλείνει, ΧΩΡΙΣ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΗ, μια λέξη μόνο θα πω, ΗΜΑΡΤΟΝ, η κυβέρνηση της αριστεράς τα κάνει αυτά??? Ποιες αμαρτίες θέλετε να καλύψετε κύριοι??? Που αλλού έχει γίνει αυτό ??? ένα παράδειγμα δώστε μας.

Και για να μην πολυλογώ πιστεύετε πραγματικά ότι θα ολοκληρωθεί το έργο του κτηματολογίου σε 2 χρόνια το 70% που υπολείπεται, και με 400 εκατομμύρια ? ενώ σε 20 χρόνια από τους ίδιους ανθρώπους έχει γίνει το 30% και με το ζόρι, έχοντας ξοδέψει 2 δις ευρώ? Το πιστεύετε πραγματικά?

Μάλλον αυτοί που σας έδωσαν το νομοσχέδιο που είχαν ήδη φτιάξει από το 2014 – είναι στο opengov ακόμα κρεμασμένο- σας είπαν να το προχωρήσετε και εσείς ως πρόθυμοι το κάνατε υπό την λογική του Χότζα.

Πολύ φοβάμαι όμως ότι θα διαψευστείτε γιατί αυτά δεν γίνονται χωρίς απώλειες.

 

 

Πραγματικά λυπάμαι αν και η σημερινή κυβέρνηση, όπως οι προηγούμενες, δεν έχει την προνοητικότητα ή την πολιτική σκέψη και βούληση να προχωρεί τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις χωρίς να πρέπει να παίρνει εντολές από τους δανειστές.

Αυτό, πρέπει να ομολογήσουμε όλοι, δεν τιμάει την κυβέρνηση, την ελληνική πολιτική τάξη και τη Βουλή.

 

Ωστόσο, πολύ πιο ανήσυχος και θορυβημένος είμαι από τις... άλλες ρυθμίσεις που εμπεριέχει το πολυνομοσχέδιο και οι οποίες προσθέτουν βάρη στους Έλληνες πολίτες ή αποδυναμώνουν περαιτέρω το κοινωνικό κράτος και κατά την άποψή μου, το κράτος δικαίου.

 

Διότι, οι νέες προβλέψεις για τις απεργίες για παράδειγμα, κατά τη γνώμη μου δεν συνιστούν απλά και μόνο μία αντεργατική ρύθμιση που επιτείνει τις εργασιακές σχέσεις και αφαιρεί δικαιώματα από το εργατικό κίνημα, αλλά αντίκειται και στο κράτος δικαίου.

Και αυτό διότι δεν αφορά την πλειοψηφία στην λήψη απόφασης για απεργία, αλλά θέτει αναγκαστική ποσόστωση στα παριστάμενα μέλη.

 

Στο καθεστώς πρωτοφανούς εργασιακής ανασφάλειας των εργαζομένων στις επιχειρήσεις και υπό την απειλή της απόλυσης, απαρτία τέτοιου μεγέθους θα είναι πλέον σχεδόν ανέφικτη. Επομένως η απεργία θα θεωρείται παράνομη a priori για τη μέγιστη πλειονότητα των πρωτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων.

 

Η νομοθετική θέσπιση περιορισμών της απεργίας , αλλά και όλη η μνημονιακή νομοθεσία των τελευταίων χρόνων, καταλυτική των εργασιακών δικαιωμάτων, προδιαγράφουν τα όρια της νόμιμης άσκησης του σχετικού απεργιακού δικαιώματος, στο οποίο ορθώνεται σειρά νομοθετικών απαγορεύσεων.

Με τον τρόπο αυτό αποδυναμώνεται το δικαίωμα και καθίσταται προβληματική για τους εργαζόμενους η προσφυγή στην απεργία.

 

Και αναρωτιέμαι:

Από πού και ως πού, το δικαίωμα στην απεργία και το δίκαιο ή έστω και άδικο του αιτήματος της απεργίας πρέπει να εξαρτάται από το πλήθος των παριστάμενων στην λήψη απόφασης;

 

Επίσης, έντονες είναι οι αντιρρήσεις μου ως προς το επίδομα τέκνων και τον υπολογισμό που έχει γίνει, βάσει του οποίου εκτιμώ πως η μεγάλη πλειοψηφία των οικογενειών θα δει πολύ μικρές, σχεδόν ανεπαίσθητες αυξήσεις, ενώ μεγάλα τμήματα των πολυτέκνων και των τρίτεκνων θα γνωρίσουν μειώσεις ή… εξαιρούνται εντελώς του επιδόματος!

 

Όσο και αν αντιλαμβάνομαι την θέληση της κυβέρνησης για αναδιανομή του συγκεκριμένου επιδόματος - όπως και άλλων επιδομάτων - προς όφελος των πιο ασθενών οικονομικών στρωμάτων, τόσο επιμένω να διαφωνώ με τις λογικές της εξίσωσης προς τα κάτω όσο και της θεώρησης των μικρομεσαίων οικονομικών στρωμάτων ως… προνομιούχων.

 

Διότι κάθε άλλο παρά προνομιούχα είναι μία οικογένεια με τρία παιδιά και ετήσιο εισόδημα 18.000 ευρώ ή με πέντε παιδιά και εισόδημα 23.000 ευρώ.

Γιατί αυτές οι οικογένειες θα πάρουν μικρότερα επιδόματα τέκνων;

Γιατί στην Ελλάδα, σε μία χώρα που γερνάει και συρρικνώνεται, να εξακολουθούν να τιμωρούνται όσοι κάνουν παιδιά;

 

Και τέλος – τέλος, γιατί να μπαίνουν ταμπέλες «βαρύτητας» σε οικογένειες και παιδιά;

Αλήθεια, πιστεύει κανείς πως η λογική του ισοδύναμου οικογενειακού εισοδήματος είναι δίκαιη;

Προφανώς και δεν είναι.

Ένας άγαρμπος δείκτης βαρύτητας είναι που δεν λογαριάζει το μέγεθος και το είδος των αναγκών κάθε οικογένειας και ειδικά, κάθε πολύτεκνης οικογένειας.

 

Κύριε υπουργέ,

Είναι δεδομένο λοιπόν, ότι οι περικοπές των επιδομάτων από τρίτεκνους και πολύτεκνους είναι βέβαιο ότι θα οξύνει το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας.

Η Κυβέρνηση καλείται ν’ αναθεωρήσει την απόφασή της, που ενέχει την απαράδεκτη θέση οδηγίας προς γονείς να μην φέρνουν στον κόσμο περισσότερα από δύο παιδιά.

Επίσης, εξαιρετικά ανήσυχος αλλά και απογοητευμένος είμαι κυρίες και κύριοι, σε ό,τι αφορά τους πλειστηριασμούς.

 

Φοβάμαι πως αυτή η… πρεμούρα για σωρηδόν ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς μπορεί να αποτελέσει την θρυαλλίδα μίας κοινωνικής αναστάτωσης δίχως προηγούμενο, όχι μόνο στα μνημονιακά, αλλά συνολικά στα μεταπολιτευτικά χρονικά.

 

Από το σύνθημα «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» έχουμε περάσει ήδη στο «κανένα σπίτι στα χέρια ιδιοκτήτη».

Με το κράτος, μάλιστα, να μην είναι απλά ο ηθικός αυτουργός της εκποίησης περιουσιών προς όφελος των τραπεζών, αλλά και ο φυσικός αυτουργός της εκπλειστηρίασης περιουσιακών στοιχείων των Ελλήνων για οφειλές προς το κράτος, αφού το ίδιο το κράτος προκάλεσε ασφυξία στους πολίτες με τους φόρους που επέβαλλε και τις μνημονιακές περικοπές εισοδημάτων.

 

Στο σημείο αυτό μάλιστα, επιτρέψτε μου να χτυπήσω ένα μεγάλο καμπανάκι κινδύνου.

Σύμφωνα με την ΑΑΔΕ, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές στο δημόσιο έχουν ξεπεράσει το ύψος των 100 δις. Εκατομμύρια πολίτες βρίσκονται αντιμέτωποι με κατασχέσεις και πλειστηριασμούς για οφειλές στο δημόσιο και αυτή τη στιγμή που μιλάμε υπάρχουν τριγύρω μας χιλιάδες πολίτες που βλέπουν τους λογαριασμούς τους να αδειάζουν ή παραλαμβάνουν ραβασάκια κατασχέσεων από εφορίες.

 

Δηλαδή, το δημόσιο μετατρέπεται στον μεγαλύτερο «δήμιο» για τον μέσο Έλληνα πολίτη και αυτό, εκτός από σοβαρό πολιτικό πρόβλημα, κινδυνεύει να προκαλέσει μία άνευ προηγουμένου κοινωνική αποσάρθρωση.

 

Συνολικά, η επιλογή για αφαίμαξη της μεσαίας τάξης που με γοργούς ρυθμούς μετατρέπεται σε «τάξη αιώνιων οφειλετών στο δημόσιο» με παράλληλη επιδοματική ενίσχυση των φτωχών στους οποίους όμως δεν επιλύεται κανένα πρόβλημα σε μόνιμη βάση, αποτελεί μία λάθος στρατηγική και έναν δρόμο που οδηγεί σε πλήρες αδιέξοδο.

 

Ειλικρινά, όχι για το καλό της κυβέρνησης αλλά της πατρίδας, εύχομαι να κάνω λάθος και να διαψευστώ. Δεν μπορώ όμως να κρύψω τις σκέψεις και τις απόψεις μου, ούτε να αποσιωπήσω τις μεγάλες και διαχρονικές διαφωνίες μου με μία πολιτική συρρίκνωσης και φτωχοποίησης που ακόμα συνεχίζεται.

 

Εδώ και χρόνια υποστηρίζω ότι δεν μπορεί η Ελλάδα να βγει από την κρίση με τον λαό της πεσμένο κάτω και εξαντλημένο.

Και δυστυχώς, ακριβώς αυτό βλέπω να συμβαίνει.

Γι’ αυτό και πολύ φοβάμαι πως ακόμα και η ώρα της εξόδου από το τρίτο μνημόνιο, που δεν είναι και μακριά, δεν θα σημάνει και την ώρα ανάκαμψης της χώρας και απελευθέρωσης των Ελλήνων από τα μνημονιακά δεσμά.

 

Ακόμα και χωρίς νέο μνημόνιο, ακόμα και χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη τις ανειλημμένες δεσμεύσεις για πρωτογενή πλεονάσματα μέχρι το 2060 και τις δεσμεύσεις κρατικής περιουσίας, ο ελληνικός λαός θα έχει υποστεί τόσες απώλειες που θα είναι αδύνατο να μπορεί να τις υπερκαλύψει, ακόμα και αν… ανακαλύψει τη νέα βιομηχανική επανάσταση!

 

Κυρίες και κύριοι,

 

Με βάση τις προαναφερόμενες σκέψεις και τις πάγιες πεποιθήσεις μου για τα αδιέξοδα των μνημονιακών συνταγών που ποτέ δεν στράφηκαν προς την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, αλλά μονόφθαλμα στράφηκαν μόνο προς την λιτότητα και την ύφεση, είναι μάλλον περιττό να αναφέρω ότι δεν συμφωνώ και καταψηφίζω και αυτό το πολυνομοσχέδιο.

 

Και επαναλαμβάνω:

Ελπίζω, όσα δυσοίωνα ανέφερα, να μην αποδειχτούν αληθινά.

Ελπίζω, έστω, να ζούμε τις τελευταίες περικοπές και εκπτώσεις κοινωνικών δικαιωμάτων.

 

Μου είναι παντελώς αδύνατο να ψηφίσω όμως μέτρα που πιστεύω βαθύτατα πως δηλητηριάζουν ακόμα περισσότερο την πατρίδα και δεν τη γιατρεύουν. Όπως έκαναν όλα τα μέχρι τώρα μέτρα των μνημονιακών χρόνων…

Σας ευχαριστώ