Δελτία Τύπου έως 2011

Μπαίνω  στον πειρασμό να ξεκινήσω με μια ευθεία ερώτηση: Συμφωνείτε με την  πρόσφατη παρατήρηση του συνεργάτη  του Προέδρου της  Ν.Δ. Φαήλου Κρανιδιώτη ότι «η ΝΔ χρειάζεται ιδεολογικούς μαχητές  και όχι ντιντήδες»; Το ρωτώ επειδή ήδη  έχετε πει επ’  αυτού ότι η  αντιπολίτευση δεν μπορεί παρά να ασκείται με λόγο γεμάτο «γωνίες». Άρα, υπάρχουν «ντιντήδες» στη Ν.Δ. που διατυπώνουν ανούσιο, αμβλύ αντιπολιτευτικό λόγο;  

Θα σας  δώσω κι εγώ μια ευθεία απάντηση. Δεν με εκφράζουν οι οξείς προσδιορισμοί  για την πολιτική επάρκεια ή ανεπάρκεια του καθενός, η οποία σε τελική ανάλυση κρίνεται από την ιστορία και τον λαό. Ωστόσο, διαχρονικά και μιλώντας γενικά για το πολιτικό προσωπικό, ουδέποτε ήμουν εκ των οπαδών της «ορθής πολιτικής συμπεριφοράς», δηλαδή της… συμπλεγματικής αφωνίας, για να μην… χαλάμε καρδιές ή για να είμαστε μονίμως αρεστοί, ασχέτως αν είμαστε χρήσιμοι ή όχι για την πατρίδα. Οι απολίτικες συμπεριφορές και τα «στρογγυλέματα» με ενοχλούν και πολλές φορές με τρομοκρατούν περισσότερο από την ενδεχόμενη αμβλεία αντιπολιτευτική κριτική. Εγώ περί αυτού τοποθετήθηκα. Αυτή την ανάγκη επισημαίνω. Προσέξτε, μιλώ για ανάγκη ουσιαστικής αντιπολιτευτικής δράσης και δεν υπαινίσσομαι ότι δεν υπάρχει σήμερα στη Ν.Δ ή ότι το κόμμα κινδυνεύει από αντιπολιτευτική χαλαρότητα.  Νομίζω είμαι ξεκάθαρος. 

Υπάρχουν  «ντιντήδες» στη  Ν.Δ; 

Δεν τους βλέπω. Δεν τους ξέρω. Εγώ όμως είμαι  «από μέσα». Αυτοί που στέκονται  «απ’ έξω», ο λαός δηλαδή, μας βλέπει και μας κρίνει όλους. Μας ψηφίζει  ή μας καταψηφίζει. Γενικά μιλώντας, η πολιτική πρέπει να έχει ιδεολογικούς μαχητές. Και πολύ περισσότερο η Ν.Δ. σε αυτή την ιστορική συγκυρία της σκληρής δοκιμασίας των Ελλήνων. Δεν λέω όμως πως δεν τους έχει. Αντίθετα, υποστηρίζω πως τους διαθέτει. Ο ανώριμος και ο δειλός σιωπά, κατά τις δημόσιες εμφανίσεις του. Και δραστηριοποιείται στο σκοτάδι της απόκρυψης, με την συνέργεια των ομότροπων συνεργατών του, για να προωθήσει και να επιβάλει τους φθηνούς ή και τους καταλυτικούς σχεδιασμούς του. Τέτοιοι… ντιντήδες δεν υπάρχουν στη Ν.Δ. 

Το  γενικεύσατε πολύ το πράγμα… 

Βρίσκετε; Επιτρέψτε μου να το εξειδικεύσω  μιλώντας για το πώς οφείλει να είναι μια αντιπολίτευση απέναντι στη λαίλαπα της Κυβέρνησης Παπανδρέου κατά τη γνώμη μου. Το κυβερνών κόμμα  έχει επιβάλλει μία «ηθελημένη πλάνη» που στοχεύει στην καταξίωση της  αφωνίας στην πολιτική και σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας. Δεν επιτρέπει στο λογισμό του και στο λόγο του να προσεγγίσουν τις παρυφές του γηπέδου της πολιτικής, γιατί θα εξωθούσε τα πράγματα στα άκρα. Παριστάνει ότι ενδιαφέρεται για τον πολίτη, αλλά η πολιτική του για ποιον ενδιαφέρεται; Και εδώ είναι που παίζεται ο ρόλος της Νέας Δημοκρατίας με πραγματικούς ιδεολογικούς μαχητές. Η πολιτική, δεν έχει κύριο στόχο και αποκλειστικό μέλημα την εξυπηρέτηση του πολίτη; Την ανάπτυξη του, την μόρφωση του, την προστασία του και την ένταξή του στο κοινωνικό σώμα; Για παράδειγμα, πολίτες δεν είναι και οι δημόσιοι υπάλληλοι τους οποίους αποκαλεί κοπρίτες ο κ. Πάγκαλος; Ε δεν μπορεί να μην αντιδράσει η Ν.Δ. ακούγοντας έναν πολιτικό των δεκαετιών του κ. Πάγκαλου να παριστάνει τον τιμητή των πάντων, αλλά όχι του εαυτού του, πρωτίστως; Γιατί δεν παραιτείται ο κ. Πάγκαλος σε ένδειξη ευθιξίας για το κράτος που και ο ίδιος ως επί πολλά χρόνια υπουργός και ανώτερο στέλεχος κυβερνήσεων, διαμόρφωσε; Η Ν.Δ. δεν μπορεί να μην αντιδράσει, λοιπόν. Και αυτή η παρατήρησή μου είναι ένα μικρό παράδειγμα της αντίληψής μου, που ασφαλώς δεν ενέχει καμία διαφωνία ή «απόσταση» με την ηγεσία και τους συναδέλφους μου. Αποτελεί ένδειξη της προσωπικής μου αντίληψης για την άσκηση αντιπολίτευσης. Σήμερα, η προσπάθεια όλων μας στη Ν.Δ. είναι να πέσουν οι μάσκες των κυβερνώντων. Να στριμωχτούν στο καναβάτσο και να καταπέσουν οι πολιτικές που μετατρέπουν την Ελλάδα σε κράτος – παρία του πλανήτη. 

Δεν έχει όρια ο πολιτικός  λόγος ενός στελέχους  μέσα στο κόμμα του σε ό,τι αφορά στο πώς βλέπει τα πράγματα και τη λειτουργία του; Δεν ήταν εκτός ορίων για παράδειγμα η «κυβέρνηση light»; 

Η κριτική  πρέπει να είναι πάντα καλοδεχούμενη  όταν είναι γνήσια και καλοπροαίρετη. Κι αυτός είναι ένας, επίσης γενικός  κανόνας που ισχύει και στην πολιτική. Επίσης, ο πολιτικός λόγος μπορεί - πρέπει πολλές φορές - να είναι αιχμηρός, αλλά ευπρεπής, ενώ πάντα μετράει και η «προϊστορία» του καθενός που εκφράζεται με τον ένα ή άλλο τρόπο. Όχι, λοιπόν. Η «κυβέρνηση light» θεωρώ πως δεν ήταν εκτός ορίων, αν και ήταν όντως μια αιχμηρή έκφραση. Αλλά ήταν μια έκφραση αγάπης και αγωνίας. Μια φράση που ειπώθηκε, όχι για να πληγώσει, αλλά για να αφυπνίσει. Γεννημένος και μεγαλωμένος μέσα στη Νέα Δημοκρατία, αισθάνομαι πως έχω την ευθύνη, πρωτίστως να κρίνω την «οικογένειά» μου και μετά τις άλλες «οικογένειες», ενώ όπως προανέφερα, ουδέποτε υπήρξα οπαδός της σιωπής και της αφωνίας. Και κάτι ακόμα: Θυμηθείτε πως εκείνη η φράση μου ειπώθηκε σε μια στιγμή όπου η παράταξη ήταν κυβερνώσα και πολιτικά κυρίαρχη. Γιατί δεν έχει νόημα να κρίνεις εκ των υστέρων… Κουραστήκαμε πια από τους «μετά Χριστόν προφήτες»!