Ο τύπος έγραψε

Κάθε φορά που η Ν.Δ. και τα στελέχη της αναφέρονται στην κακοδιοίκηση, στην αδιαφάνεια, στη διαφθορά των δημοσίων Υπηρεσιών και στα οικονομικά σκάνδαλα που κατακλύζουν και δηλητηριάζουν τη δημόσια ζωή της χώρας, ο κ. Σημίτης και οι άλλοι του ΠΑΣΟΚ αντιπαραθέτουν την άποψη ότι αυτό αποτελεί προπαγάνδα της Ν.Δ. και ότι όποιος έχει στοιχεία, ας πάει στον εισαγγελέα.

Όμως η άποψη αυτή  ανατρέπεται κατά σαφή και αδιαφιλονίκητο τρόπο, από τα στοιχεία που περιλαμβάνονται στην ετήσια έκθεση που παρέδωσε στον πρωθυπουργό ο απελθών Συνήγορος του Πολίτη κ. Ν. Διαμαντούρος.

Σύμφωνα με την έκθεση αυτή, η κακοδιοίκηση, η κατάχρηση εξουσίας, η αδράνεια των μηχανισμών ελέγχου, η παρανομία και οι ύποπτες συναλλαγές, αποτελούν χαρακτηριστικά  στοιχεία του τρόπου λειτουργίας της Δημόσιας Διοίκησης στις καθημερινές της συναλλαγές με τον Έλληνα πολίτη. Και αν έτσι είναι τα πράγματα στην τρέχουσα καθημερινή ζωή, φαντασθείτε πως είναι η κατάσταση στην ανώτερη σφαίρα της πολιτικής και οικονομικής ζωής, όπου ζωτικά και μεγάλα συμφέροντα  συναντώνται και αποφασίζουν «εντός διαπλοκής».

Σύμφωνα με την έκθεση του Συνηγόρου, 9 στους 10 πολίτες που προσφεύγουν σ΄ αυτόν δικαιώνονται, ενώ πάνω από 60 υποθέσεις τα τελευταία χρόνια εστάλησαν στον αρμόδιο εισαγγελέα για την δικαστική τους διερεύνηση. «Τι χρεία λοιπόν έχωμεν μαρτύρων?»

Ακούσαμε τελευταία, αλλά και παλαιότερα για …λοχαγούς και ριζοσπάστες που συναντώνται στη Ν.Δ.  Ισως χρήσιμη η αναφορά αυτή, αλλά ακόμη πιο χρήσιμη, αν σκεφθούμε ότι μας δίνει την ευκαιρία να υπογραμμίσουμε ότι η παράταξή μας, η Ν.Δ., υπήρξε πάντα ριζοσπαστική, καινοτόμος και πατριωτική, που προσέφερε  τεράστιες υπηρεσίες στο λαό και το έθνος. Από τις απαρχές της δημιουργίας της στην εποχή του Δημητρίου Γούναρη, στα ταραγμένα χρόνια του 1907-1909, υπήρξε αναμφίβολα μία τολμηρή και ριζοσπαστική κίνηση. Τότε γύρω από τον Δημ. Γούναρη, έναν νέο και άξιο πολιτικό με πολλά προσόντα και δυνατότητες, είχε συγκροτηθεί μία ομάδα νέων πολιτικών-βουλευτών, που είχε τις περισσότερο προοδευτικές και φιλολαϊκές θέσεις, με δυναμική παρουσία στη Βουλή, που για το λόγο αυτό είχε αποκληθεί «Ομάδα των Ιαπώνων». Η κίνηση αυτή αποτέλεσε τη βάση πάνω στην οποία συγκροτήθηκε και έδρασε το Λαϊκό Κόμμα, ένα βαθύτατα δημοκρατικό και πατριωτικό κόμμα με ριζοσπαστικό χαρακτήρα και καινοτόμο σχεδιασμό. Από το Λαϊκό αυτό κόμμα περάσαμε στον Ελληνικό Συναγερμό του Αλεξ. Παπάγου και στην Εθνική Ριζοσπαστική Ενωση του Κων/νου Καραμανλή, που με την τολμηρή δράση και τη ριζοσπαστική πολιτική τους έθεσαν τα θεμέλια, μέσα από τα συντρίμμια του παγκόσμιου και στη συνέχεια του εμφυλίου πολέμου, της σύγχρονης Ελλάδας. Για να φθάσουμε στο σημερινό κόμμα της Ν.Δ., που ολοκλήρωσε την δημιουργία της Ευρωπαϊκής και Δημοκρατικής Ελλάδος και συνεχίζει το έργο του. Είμαστε λοιπόν το κόμμα των φιλελευθέρων ριζοσπαστών, των προοδευτικών δημοκρατών, το κόμμα του λαού και των πολιτών, της Πατρίδας και της δημιουργίας.

Αναμφίβολα θα είμαστε στην ίδια κατεύθυνση, στην ίδια γραμμή και στη νέα κυβέρνηση της Ν.Δ. που με την εντολή του λαού μας, σύντομα θα συγκροτήσουμε!

Στο βιβλίο του Κων/νου Τσάτσου «ΠΟΛΙΤΙΚΗ – Θεωρία Πολιτικής Δεοντολογίας», έκδοσης Απριλίου 11965, διαβάσαμε (κεφ. Ε΄ Η αποστολή της Πολιτείας, σελ. 102-103):

1)      Ο σκοπός της ανθρωπότητας σαν ενότητας, ο σκοπός κάθε πολιτείας, ο σκοπός κάθε ατόμου είναι ο ίδιος, είναι ο ύπατος σκοπός. Όλα τα υποκείμενα της πράξης θα έπρεπε να πραγματοποιήσουν τον σκοπό αυτό στην ολότητά του. Μέσα όμως στον κόσμο της σχετικότητας, η ιδεατή αυτή επιδίωξη είναι μόνο σχετικά  πραγματοποιήσιμη. Κάθε υποκείμενο πράξης πραγματοποιεί μερικούς ή ένα μόνο από τους τρόπους του ύπατου σκοπού, μία από τις ιδέες ή ανώτατες αξίες που αποτελούν το περιεχόμενό του και αυτήν πάλι πάντα σχετικά και όχι πλήρως.

2)      Από τις ανώτατες αξίες, τις ιδέες, που συγκροτούν τον ύπατο σκοπό, η πολιτεία, ως συλλογικό υποκείμενο πράξης, πραγματοποιεί άμεσα, κυρίως την αξία της κοινωνικής ελευθερίας, έμμεσα όμως τις προάγει όλες, γιατί αυτή είναι ο βασικός, ο απαραίτητος  όρος για την πραγματοποίησή τους, γιατί χωρίς την οργάνωση της κοινωνικής συμβίωσης και της ιστορικής συνέχεις και τη συρροή όλων των αγαθών που από αυτές απορρέουν, με μια λέξη, χωρίς την πραγμάτωση της αξίας της κοινωνικής ελευθερίας, δεν είναι κατά κανένα τρόπο νοητή η πραγμάτωση του ύπατου σκοπού. Αυτή είναι η ιστορική της αποστολή, που πρέπει τώρα ειδικότερα να εξετάσουμε.

Από το ότι κατ΄ αυτόν τον ειδικό τρόπο και με αυτήν ειδικά την αξία της κοινωνικής ελευθερίας, πραγματοποιεί η πολιτεία τον ύπατο σκοπό, δεν μεταβάλλεται η αρχή ότι όλα τα υποκείμενα πράξης μέσα στην ιστορία, παντού και πάντοτε, αποβλέπουν τελικά στον ύπατο σκοπό στο σύνολό του, είτε πρόκειται για άτομα, είτε πρόκειται για συλλογικά υποκείμενα., όπως η   πολιτεία.

3)      Σύμφωνα με τις απόψεις αυτές η πολιτεία δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός, δηλαδή η ύπαρξή της η ίδια  τελικός της σκοπός, όπως φαίνεται να το θέλησε ο Machiavelli, ούτε είναι η ίδια πραγμάτωση του ύπατου σκοπού, πραγμάτωση του αντικειμενικού πνεύματος, όπως το θέλησε ο Hengel. Ένα υποκείμενο ιστορικών πράξεων είναι η πολιτεία, το σπουδαιότερο, που πραγματοποιώντας την κοινωνική ελευθερία, γίνεται το απαραίτητο υπόβαθρο για την πραγμάτωση όλων των πολιτιστικών αξιών, δηλαδή του ύπατου σκοπού της ιστορίας.»

Και εάν αυτά είναι τα βάθρα της πολιτικής όπως τα προσδιορίζει ο μεγάλος διανοητής της παράταξής μας Κων/νος Τσάτσος, πόση πράγματι απογοήτευση πρέπει να αισθανόμαστε όταν με την πολιτική και κυβερνητική δράση των τελευταίων 20 ετών, που σφραγίζεται από την κυρίαρχη πολιτική παρουσία των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, η πολιτική έχει γίνει συνώνυμη της ανεργίας, της διαπλοκής, της διαφθοράς, της διασύνδεσης με τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς, της ανερχόμενης φτώχειας, της αυξανόμενης οικονομικής ανισότητας, της αναξιοκρατίας και εν τέλει της «ανελευθερίας», του αντίποδα δηλαδή του ύπατου σκοπού της πολιτείας