Συνεντεύξεις

Μπαίνω στον πειρασμό να ξεκινήσω με μια ευθεία ερώτηση: Συμφωνείτε με την πρόσφατη παρατήρηση του συνεργάτη του Προέδρου της Ν.Δ. Φαήλου Κρανιδιώτη ότι «η ΝΔ χρειάζεται ιδεολογικούς μαχητές και όχι ντιντήδες»; Το ρωτώ επειδή ήδη έχετε πει επ’ αυτού ότι η αντιπολίτευση δεν μπορεί παρά να ασκείται με λόγο γεμάτο «γωνίες». Άρα, υπάρχουν «ντιντήδες» στη Ν.Δ. που διατυπώνουν ανούσιο, αμβλύ αντιπολιτευτικό λόγο;

Θα σας δώσω κι εγώ μια ευθεία απάντηση. Δεν με καλύπτουν επιθετικοί προσδιορισμοί για την πολιτική επάρκεια και πορεία του καθενός. Αλλά δεν με καλύπτει και κάθε πολιτική συμπεριφορά που προσδιορίζεται από το σύνδρομο της συμπλεγματικής αφωνίας… Αυτό με τρομάζει περισσότερο από την ενδεχόμενη αμβλεία αντιπολιτευτική κριτική. Εγώ λοιπόν περί αυτού τοποθετήθηκα. Αυτή την ανάγκη επισημαίνω. Προσέξτε, μιλώ για ανάγκη ουσιαστικής αντιπολιτευτικής δράσης και δεν υπαινίσσομαι ότι δεν υπάρχει σήμερα στη Ν.Δ ή ότι το κόμμα κινδυνεύει από αντιπολιτευτική χαλαρότητα.  Νομίζω είμαι ξεκάθαρος.

Υπάρχουν «ντιντήδες» στη Ν.Δ;

Δεν τους βλέπω. Δεν τους ξέρω. Και δεν νομίζω ότι κανείς από εμάς ή ο κ. Κρανιδιώτης έχει υπ’ όψιν του πρόσωπα. Εξηγούμαι περαιτέρω λοιπόν για να μην υπάρξει περιθώριο παρεξήγησης. Συμφωνώ στο ότι η Ν.Δ χρειάζεται ιδεολογικούς μαχητές και δεν λέω ότι δεν τους έχει. Τους διαθέτει. Γιατί αυτός είναι ο ρόλος της και αυτός είναι ο ρόλος τους, πιο αναγκαίος από ποτέ στη σημερινή πολιτική εποχή κατά την οποία ο πολίτης κατέστη αφωνότερος και απραγότερος από το βάτραχο. Η ακραία σιωπή είναι σύνδρομο  πνευματικής αναπηρίας. Είναι αδυναμία συγκρότησης διάφανης, πειστικής πρότασης. Δειλία και φόβος αποτυχίας κατά την δημόσια διαχείριση του οποιουδήποτε σοβαρού θέματος. Ο ανώριμος και δειλός σιωπά, κατά τις δημόσιες εμφανίσεις του. Και δραστηριοποιείται στο σκοτάδι της απόκρυψης, με την συνέργεια των ομότροπων συνεργατών του, για να προωθήσει και να επιβάλει τους φθηνούς ή και τους καταλυτικούς σχεδιασμούς του. Τέτοιοι… ντιντήδες δεν υπάρχουν στη Ν.Δ.

Το γενικεύσατε πολύ το πράγμα…

Βρίσκετε; Επιτρέψτε μου να πω ότι το εξειδικεύω μιλώντας για το πώς οφείλει να είναι μια αντιπολίτευση απέναντι στη λαίλαπα της Κυβέρνησης Παπανδρέου, για να μην πω στην μάστιγα της Κυβέρνησης Παπανδρέου. Η οποία, δείτε, έχει κάνει αυτό που σας είπα νωρίτερα… Το κυβερνών κόμμα έχει επιβάλλει μία «ηθελημένη πλάνη» που στοχεύει στην καταξίωση της αφωνίας στην πολιτική και σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας. Δεν επιτρέπει στο λογισμό του και στο λόγο του να προσεγγίσουν τις παρυφές του γηπέδου της πολιτικής, γιατί θα εξωθούσε τα πράγματα στα άκρα. Παριστάνει ότι ενδιαφέρεται για τον πολίτη, αλλά η πολιτική του για ποιον ενδιαφέρεται; Κι εδώ είναι που παίζεται ο ρόλος της Νέας Δημοκρατίας με πραγματικούς ιδεολογικούς μαχητές. Η πολιτική, δεν έχει κύριο στόχο και αποκλειστικό μέλημα την εξυπηρέτηση του πολίτη; Την ανάπτυξη του, την μόρφωση του, την ένταξη του στο κοινωνικό σώμα; Για παράδειγμα, πολίτες δεν είναι και οι δημόσιοι υπάλληλοι τους οποίους αποκαλεί κοπρίτες ο κ. Πάγκαλος; Ε δεν μπορεί να μην αντιδράσει η Ν.Δ. Δεν επιτρέπεται να μην αντιδράσει. Το αντίθετο. Και η παρατήρησή μου αυτή, δεν είναι δυνατόν να εκλαμβάνεται ως διαφωνία ή διαμάχη με την ηγεσία και τους συναδέλφους μου. Αποτελεί λόγο οδηγητικό και αφυπνιστικό, ώστε να στριμωχτούν στο καναβάτσο και να πέσουν οι κυβερνητικοί παράγοντες, οι οποίοι ταυτίζονται με την δειλή υποχώρηση και την παραχώρηση των οσίων στην αυθαιρεσία. 

Δεν έχει όρια ο πολιτικός λόγος ενός στελέχους μέσα στο κόμμα του σε ό,τι αφορά στο πώς βλέπει τα πράγματα και τη λειτουργία του; Δεν ήταν εκτός ορίων για παράδειγμα η «κυβέρνηση light»;

Όχι. Ο πολιτικός λόγος δεν έχει όρια όταν παραμένει πολιτικός και δεν αγγίζει τα άλλα όρια, εκείνα της πολιτικής ευπρέπειας. Εγώ είμαι οπαδός του δυναμικού λόγου που καταθέτω ως μήνυμα ζωής στην καταπονημένη και απογοητευμένη κοινωνία μας. Και αμείλικτος πολέμιος της παγερής σιωπής που είναι εύκολο να παγιδευτεί σε υπόγειες διαδρομές και διαβουλεύσεις. Ο λαός έχει δικαίωμα να ακούσει και να μάθει. Έξω από την κρατική εξουσία ο λαός έχει ανάγκη και δικαίωμα να ενημερωθεί, να προβληματιστεί και –σαφώς κατατοπισμένος- να αυτοπροσδιοριστεί και να συντάξει το προσωπικό δρομολόγιο της ύπαρξής του και της πολιτικής του δράσης και αντίδρασης. Αυτό γίνεται και πρέπει να γίνεται στη Νέα Δημοκρατία και σε κάθε πολιτικό φορέα, από ιδεολογικούς μαχητές και όχι ντιντήδες.