Άρθρα

Άρθρο του Νίκου Νικολόπουλου (*)

Η Τουρκία τα προηγούμενα χρόνια, έγινε η αγαπημένη των ξένων δανειστών και βίωσε μια μεγάλη εισροή ξένων κεφαλαίων. Το κρίσιμο είναι πως το χρέος της αποτιμάται σε δολάρια, όχι σε εγχώριο (που είναι και ο λόγος που οι ΗΠΑ, οι οποίες δέχτηκαν και αυτές μεγάλες εισροές στο παρελθόν, δεν είναι εξίσου ευάλωτες). Σε κάποιο σημείο ωστόσο το «πάρτι» της Τουρκίας τελείωσε.

Όποιες κι αν είναι οι αιτίες, το κρίσιμο είναι ότι το ξένο χρέος έχει καταστήσει την οικονομία της πλήρως επίφοβη για χρεωκοπία. Η απώλεια εμπιστοσύνης προκαλεί πτώση στο νόμισμα της. Αυτό κάνει πιο δύσκολο να αποπληρωθούν τα χρέη της σε ξένο νόμισμα. Αυτό πλήττει την πραγματική οικονομία και μειώνει ακόμα περισσότερο την εμπιστοσύνη, οδηγώντας σε περαιτέρω πτώση το νόμισμα της και ούτω καθεξής.

Ήδη βλέπουμε ότι μπροστά στην καταστροφή, το καθεστώς Ερντογάν «ρίχνει» γέφυρες στην Ευρώπη, αφού γνωρίζει ότι με τους νέους «λυκοσυμμάχους» του, τη Ρωσία, το Ιράν κτλ δεν μπορεί να αποτρέψει την οικονομική καταστροφή που πλησιάζει ραγδαία.

Στο πλαίσιο αυτό τοποθετείται και η αναπάντεχη απόφαση του να απελευθερώσει τους δύο Έλληνες ομήρους, οι οποίοι κρατούνταν όμηροι επί πάνω επί πέντε μήνες χωρίς κανένα κατηγορητήριο.

Να γιατί τώρα, το καθεστώς Ερντογάν αποτελεί «μία σημαντική ευκαιρία» για τη χώρα μας. Ο Ερντογάν είναι ο άνθρωπος που με τη μεγαλομανία του κατόρθωσε να μεταβάλει την Τουρκία από πιστό «τσοπανόσκυλο» της Δύσης σε έναν αχειραγώγητο λύκο που προσπαθεί να «δαγκώσει» ακόμη και την ίδια την Αμερική. Τα προηγούμενα χρόνια το βαθύ Αμερικανικό κράτος συγχωρούσε ή και κάλυπτε την επιθετικότητα και τον επεκτατισμό των Τούρκων εναντίον της Ελλάδας και της Κύπρου. Σήμερα όμως βλέπουν και οι ίδιοι ότι η «προστατευόμενη» τους είναι πια αχαλίνωτη.

Εδώ ακριβώς βρίσκεται η ιστορική θετική συγκυρία για τη χώρα μας. Μία συγκυρία που παρουσιάζεται μία φορά στα εκατό χρόνια μέσα στην χιλιετή κακή ιστορία μας με τους Τούρκους επιδρομείς. Στην κατάσταση που βρίσκεται η Τουρκία, απομονωμένη, μπροστά στην οικονομική καταστροφή, με ηγέτη της έναν μεγαλομανή «ακροβάτη» που θεωρεί τον εαυτό του ισόβιο Ηγεμόνα της, ίσως να έχουμε τις μόνες σημαντικές προοπτικές στην κατεύθυνση διευθέτησης χρόνιων θεμάτων του Ελληνισμού.

Η Ελλάδα όμως πρέπει επιτέλους να θέσει χωρίς δισταγμό και ηττοπάθεια στην Ευρωπαϊκή ατζέντα όλα τα θέματα που επί δεκαετίες οι Τούρκοι χρησιμοποιούν για να αποσπάσουν γεωπολιτικά, οικονομικά και εδαφικά οφέλη εναντίον μας.

Η Ελλάδα δεν πρέπει να συναινέσει σε κανένα Ευρωπαϊκό οικονομικό πρόγραμμα βοήθειας προς την Τουρκία, χωρίς απτά ανταλλάγματα. Η Ελλάδα πρέπει να θέσει στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο τις αυτονόητες προϋποθέσεις που μόνο εφόσον εκπληρωθούν υπό την μορφή ενός μνημονίου-συμφωνίας, η Τουρκία θα μπορεί να λάβει οικονομική βοήθεια από Ευρωπαϊκές χώρες.

Οι προϋποθέσεις που πρέπει να υλοποιήσει η Τουρκία είναι οι εξής:

Α) να αναγνωρίσει αμέσως την Κυπριακή Δημοκρατία, η οποία είναι άλλωστε μέλος της ΕΕ και να αποσύρει τα στρατεύματα κατοχής. Πως άλλωστε θα δικαιολογηθεί η οικονομική βοήθεια προς μία χώρα που χρηματοδοτεί στρατεύματα κατοχής εναντίον μίας άλλης χώρας όπως είναι η Κύπρος, που μάλιστα θα τη δανείζει!

Β) να διευθετήσει αμέσως με την Ελλάδα το θέμα της ελληνικής και ευρωπαϊκής ΑΟΖ στο Αιγαίο, στο πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου (Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας)

Γ) να άρει πάραυτα το Casus Beli που έχει ψηφίσει, στην περίπτωση που η χώρα μας επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα ως δικαιούται βάσει του Διεθνούς Δικαίου.

Δ) να διαλύσει πάραυτα και για όσο βρίσκεται εντός ΝΑΤΟ τη λεγόμενη «Στρατιά του Αιγαίου», η οποία σχηματίστηκε προσχηματικά ως δήθεν αμυντικός σχηματισμός το 1975, παρά το γεγονός ότι δημιουργήθηκε μετά την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο και διαθέτει ισχυρές αμφίβιες δυνάμεις σαφούς επιθετικού χαρακτήρα, απειλώντας ευθέως τα ελληνικά νησιά.

Ε) να υπογράψει πρωτόκολλο άμεσης επανεισδοχής όλων των προσφύγων που διασώζονται στο Αιγαίο και που φθάνουν στα ελληνικά νησιά.

ΣΤ) να απορρίψει δημοσίως και πλήρως τη στρατηγική περί «γκρίζων ζωνών» και δεσμευθεί για την άμεση και πλήρη υλοποίηση των όρων της συνθήκης της Λωζάννης συμπεριλαμβανομένων των άρθρων περί των ελληνικών μειονοτήτων της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου.

Είναι ακριβώς λοιπόν η σωστή στιγμή να απαιτήσουμε και να λάβουμε, τόσο από την Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και από το ΝΑΤΟ, πλήρη εξασφάλιση των συμφερόντων μας, τα οποία βάναυσα η Τουρκία επί δεκαετίες καταστρατηγεί. Οφείλει η ελληνική εξωτερική πολιτική να αδράξει την ευκαιρία, να επανατοποθετήσει τη στρατηγική της πέραν και μακριά από την παρωχημένη στρατηγική του «εξευρωπαϊσμού» της Τουρκίας και να θέσει στο τραπέζι με αυτοπεποίθηση τα πραγματικά διαχρονικά προβλήματα που δημιουργεί ο Τουρκικός επεκτατισμός. Με έναν Ερντογάν ισχυρό εντός Τουρκίας, αλλά απομονωμένο και οικονομικά αναιμικό διεθνώς, η Ελλάδα έχει καλές προοπτικές αρκεί να μην ενδώσει, να μην δώσει την πολυπόθητη για τους Τούρκους σήμερα στήριξη, χωρίς να πάρει σαφή ανταλλάγματα.

(*) Ο Νίκος Νικολόπουλος είναι ανεξάρτητος Βουλευτής Αχαΐας και Πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος