Άρθρα

Την περασμένη εβδομάδα, συζητήσαμε στη Βουλή το νομοσχέδιο για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειες (Α.Π.Ε) το οποίο, όπως...όλα, βρίθει καλών προθέσεων. Αλλά ανήκουν στο παρελθόν οι εποχές που οι καλές προθέσεις είχαν αξία. Σήμερα αξίζει το αποτέλεσμα. Τούτο, καθορίζεται, όχι τόσο από το γενικό πλαίσιο που έθεσε προς συζήτηση η Κυβέρνηση αλλά από τις Υπουργικές Αποφάσεις που δεν συζητήσαμε και ούτε πρόκειται να συζητήσουμε στη Βουλή, αφού ποτέ δεν θα έρθουν για έγκριση καθώς και από την ικανότητα της Κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ να οργανώσει τις Υπηρεσίες του Κράτους, ώστε να λειτουργήσουν παραγωγικά, με διαφάνεια και ταχύτητα.

Ο τίτλος είναι «Επιτάχυνση της ανάπτυξης....κλπ.», ενώ το περιεχόμενο του νομοθετήματος της κ. Μπιρμπίλη, φέρνει προβλήματα και κωλυσιεργίες. Ήρθε με καθυστέρηση επτά μηνών από την Κυβέρνηση της «πράσινης ανάπτυξης». Πότε και ποια αποτελέσματα θα φέρει είναι άγνωστο, αφού το πάγωμα νέων αιτήσεων για μεγάλα φωτοβολταϊκά έργα είναι δεδομένο.

Πήγε πίσω τα σχέδια ΦΒ για έργα 500 KW. Αυτό που δεν καταλαβαίνει αυτή η Κυβέρνηση, ή μάλλον καταλαβαίνει πολύ καλά, είναι ότι η απόφαση της αυτή, πριμοδοτεί το παραεμπόριο αδειών όταν την ίδια στιγμή, στην αιολική ενέργεια, εκκρεμούν αιτήσεις, συνολικής ισχύος 60 GW...
Μπαίνει λοιπόν οροφή, για μονάδες παραγωγής Η.Ρ. από τον ήλιο ενώ είναι ξεκάθαρο ότι η παραγωγή από φωτοβολταϊκά, ειδικά της ώρες αιχμής -που αποτελούν και το μεγάλο τους πλεονέκτημα- μειώνει αντίστοιχα την εισαγωγή ενέργειας από το εξωτερικό και διασφαλίζει την ενεργειακή ασφάλεια μας.
Αναρωτιέμαι: Γιατί δεν καταργείται εντελώς η άδεια παραγωγής για τα φωτοβολταϊκά συστήματα όπως ισχύει και σε άλλες χώρες, αφού δεν διασφαλίζει πλέον τίποτα, ούτε καν δεσμεύει ηλεκτρικό χώρο; Στη Βουλή, δεν πήρα απάντηση πάντως...

Θα παρατηρήσω, με όση τεχνοκρατική αντίληψη διαθέτω, ότι η περιβαλλοντική ανταγωνιστικότητα αποτελεί μεγάλη πρόκληση και για την ελληνική οικονομία. Ο τομέας του περιβάλλοντος και οι σχετικές τεχνολογίες του, προσφέρουν κερδοφόρες επιχειρηματικές ευκαιρίες που εκτός των άλλων θα τονώσουν την απασχόληση. Κλάδοι, όπως αυτός της εξοικονόμησης ενέργειας, της διαχείρισης απορριμμάτων, των βιολογικών καθαρισμών, της περιβαλλοντικής αποκατάστασης, μπορούν να προσφέρουν πολλά στην οικονομική δραστηριότητα και να αξιοποιήσουν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας μας.

Σε αυτό αποσκοπούσε και η θέσπιση του νόμου 3468/2006, από την Κυβέρνηση Καραμανλή, που προκάλεσε και το επενδυτικό ενδιαφέρον, το οποίο ξεπέρασε κάθε προσδοκία.
Αντίθετα, σήμερα παρά τις εξαγγελίες της «πράσινης» Κυβέρνησης περί «πράσινης ανάπτυξης» δεν έχει ληφθεί κανένα ουσιαστικό μέτρο. Ακόμα και το «πράσινο ταμείο», δεν έχει ακόμη ξεκαθαρίσει πώς θα λειτουργεί και πού θα πάνε τα λεφτά.

Και ιδού η ουσία, που αγνοεί ο κόσμος, αλλά η Κυβέρνηση αποκρύπτει: Το Δ.Ν.Τ. ζητά ήδη να μην πάνε τα χρήματα στην «πράσινη ανάπτυξη» αλλά στην «μαύρη τρύπα» του προϋπολογισμού! Πώς λοιπόν θα επιτευχθεί η επιτάχυνσή της και πώς θα αντιμετωπισθεί η κλιματική αλλαγή;
Σε κάθε περίπτωση μέσα στην Βουλή και στις συζητήσεις επιμένουμε :

Είναι μείζον θέμα η άμεση ενεργοποίηση του Αναπτυξιακού Νόμου και το αυξημένο ποσοστό επιδότησης στις σχετικές επενδύσεις των Α.Π.Ε. Η χώρα δεν έχει την πολυτέλεια αναμονής; Επιτέλους μετά από επτά μήνες, πρέπει να αποφασίσουν να Κυβερνήσουν τα «πράσινα» στελέχη του ΠΑΣΟΚ! Είναι παράλογο εν μέσω κρίσης, σε περίοδο ύφεσης, να μην λειτουργεί Αναπτυξιακός Νόμος. Πώς μπορούμε να περιμένουμε επιτάχυνση ή αύξηση ξένων ή εγχώριων επενδύσεων; Αυτό για να το καταλάβεις δεν χρειάζεται να είσαι τεχνοκράτης, πολιτικός, επιχειρηματίας.

Υποθέτω, έχοντας κι εγώ καλές προθέσεις, ότι επιθυμία της κυβέρνησης είναι να μην αποθαρρύνει την πρωτοβουλία μικρών και μεγάλων παικτών στην ενέργεια. Όταν όμως κατά καιρούς αλλάζει τα δεδομένα, τότε το αποτέλεσμα είναι να ανατρέπονται χιλιάδες τεχνικοοικονομικές μελέτες και σε συνδυασμό με την αύξηση των επιτοκίων, να οδηγούνται σε επανεξέταση ή ματαίωση οι επενδύσεις αυτές. Κάνοντας εποικοδομητική κριτική στην βουλή κατέκρινα την πολιτική της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ που μέσα στις ρυθμίσεις του νόμου, δεν προβλέπονται μέτρα-κίνητρα για ενίσχυση παραγωγικών μονάδων, π.χ. για κατασκευή φωτοβολταϊκού εξοπλισμού και μονάδων παραγωγής ανεμογεννητριών.
Ενδεικτικά τονίζω, ότι θα μπορούσε να υπάρχει η απαίτηση, ένα μέρος του εξοπλισμού ενός φωτοβολταϊκού πάρκου να προέρχεται από εγχώριο παραγωγό, όπως συμβαίνει στον Καναδά, να προβλέπονται φοροελαφρύνσεις για πρόσληψη προσωπικού και για την συμμετοχή σε προγράμματα Έρευνας και Ανάπτυξης όπως συμβαίνει στην Ιταλία και την Πορτογαλία, να δοθεί επιδότηση έως και 70% στα μεταφορικά όπως ισχύει στην Κίνα, ή να επιβληθεί φόρος 2.5% στα εισαγόμενα φωτοβολταϊκά πλαίσια όπως προβλέπεται στις ΗΠΑ.

Αντί παρόμοιων ρυθμίσεων έχουμε τέτοιες, που φέρνουν γραφειοκρατικές διαδικασίες, περιττούς ελέγχους και απαγορεύσεις. Για παράδειγμα απαιτείται ειδική «περιβαλλοντική εξαίρεση» από την Περιφέρεια. Είναι ένα ακόμη γραφειοκρατικό εμπόδιο! Είναι φαίνεται πολύ δύσκολο να καταλάβει η Υπουργός, ότι ο ουσιαστικός έλεγχος μπορεί να γίνει και σε μετέπειτα στάδιο της αδειοδοτικής διαδικασίας ή ότι απαιτείται έγκριση Περιβαλλοντικών Όρων σε γήπεδα που γειτνιάζουν σε απόσταση μικρότερη από 150 μέτρα. Ο όρος αυτός δεν βασίζεται σε κανένα επιστημονικό επιχείρημα, σε μελέτη ή σε κοινή πρακτική. Αυτή η νέα απαίτηση καθυστερεί ή και θα αποτρέπει πλήρως νέες επενδύσεις. Ενώ έπρεπε να αφορά στις προστατευόμενες και οικολογικά ευαίσθητες περιοχές.

Τέλος δεν επιτρέπεται η εγκατάσταση φωτοβολταϊκών σε γαίες υψηλής παραγωγικότητας σε όλη την επικράτεια, ενώ απαιτούμενες εκτάσεις είναι ελάχιστες σε σχέση με τη διαθέσιμη γεωργική γη; Και επειδή δεν είναι σκοπός μου να ακυρώσω τα πάντα, οφείλω να πω, ότι πολύ σωστά προβλέπεται ότι σε δασικές εκτάσεις, μπορεί να εκδίδεται, ανεξαρτήτως της τελεσιδικίας της Πράξεως Χαρακτηρισμού.
Στις άλλες κατηγορίες Α.Π.Ε, όπως η παραγωγή ενέργειας από βιοαέριο που προέρχεται από βιομάζα, έπρεπε να υποστηριχθούν εντονότερα κίνητρα μέσω της τιμολόγησης.
Έχουν προγραμματισθεί να γίνουν σε Πάτρα, Βόλο, Κιλκίς και Θράκη ισχύος τριών Mw εκάστη, συνολικής ισχύος 30-40 MW. Το συνολικό κόστος υπολογίζεται σε 10.000.000 ευρώ εκ των οποίων, περίπου το 50% θα αποτελεί ελληνική προστιθέμενη αξία. Μονάδες
με αυτοχρηματοδότηση και χρόνο αποπεράτωσης 12-15 μήνες, που εκτός από τις νέες θέσεις εξηρτημένη εργασίας που προσφέρουν, θα απασχολήσουν επιστημονικούς συνεργάτες, μεταφορείς, εργολάβους, κτηνοτρόφους, αγρότες, καλλιεργητές βιολογικών προϊόντων, σχεδόν χίλιες οικογένειες κάθε μονάδα. Επίσης κάθε μονάδα καθαρίζει στην κυριολεξία την περιοχή εγκατάστασης από οργανικά απόβλητα, αφού μία μονάδα τριών MW χρειάζεται από 30 έως 100 χιλ. Μετρικούς Τόνους, οργανικά απόβλητα ετησίως! Επιπλέον οι συγκεκριμένες μονάδες, έχουν μεγάλη παραγωγή «πράσινων πιστοποιητικών». Αλλά απεδείχθη ότι είναι κι αυτό πολύ δύσκολο να το καταλάβει η «πράσινη» Κυβέρνηση...

Επισημαίνω λοιπόν, την ανάγκη:
Πρώτον: Για την δέσμευση πόρων για την προώθηση της πράσινης ανάπτυξης.
Δεύτερον: Για την τιμολογιακή σταθερότητα οποιαδήποτε αλλαγή να μην αιφνιδιάζει την αγορά.
Τρίτον: Για την άμεση υπογραφή των συμβάσεων αγοραπωλησίας των επενδυτών με την ΔΕΗ.
Τέταρτον: Για τη χορήγηση των αδειών παραγωγής και εξαίρεσης για αιτήσεις που έχουν υποβληθεί στην Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας(Ρ.Α.Ε).

Οι Α.Π.Ε είναι τεχνικά εφικτό, οικονομικά αποδεκτό και περιβαλλοντικά επιβεβλημένο να παίξουν έναν πολύ σημαντικότερο ρόλο από εκείνον που τους προσδιορίζει το ισχύον σύστημα. Για άλλη μια φορά σε αυτή την δύσκολη συγκυρία για την χώρα και για τον πολίτη, ο οποίος καλείται να ζήσει συνεχώς με μικρότερες αποδοχές και να αποδεχτεί σκληρά περιοριστικά μέτρα για πολλά χρόνια, θα πληρώσουμε όλοι τις καθυστερήσεις και την ανικανότητα της Κυβέρνησης να καταλάβει πού βρισκόμαστε.
Επί μήνες η αγορά είναι παγωμένη και εμποδίζεται από την κυβέρνηση που προτιμά να δομήσει μία θολή φιγούρα αναβάλλοντας για εύθετο χρόνο την οριστικοποίηση της μορφής του.

Πρέπει να επιταχύνουμε σημαντικά τους ρυθμούς εγκατάστασης. Μόνο αν στο άμεσα επόμενο χρονικό διάστημα γίνουν συντονισμένες ενέργειες της Πολιτείας, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, των τοπικών κοινωνιών και των επενδυτικών φορέων, σε ένα κλίμα ευρύτερης αποδοχής των ΑΠΕ, μπορούμε και να «αλλάξουμε και να μην βουλιάξουμε».
Αν επιταχύνουμε τον αναπτυξιακό βηματισμό μας, μπορούμε να ελπίζουμε..