Άρθρα

Πρώτη φορά βλέπω στα 20 χρόνια, που συμμετέχω στο Κοινοβούλιο, νομοσχέδιο με δόσεις και συνεχείς αλλαγές. Άλλα ανακοινώθηκαν στις 9 Φεβρουαρίου, αλλά στις 15 Μαρτίου και άλλα λίγο πριν την τελική ψηφοφορία. Παρόλα αυτά όμως, οι αλλαγές που καταγράφονται είναι άτολμες, ανεπαρκείς, γραφειοκρατικές, διαχειριστικές, με παντελή έλλειψη αναπτυξιακής διάστασης.

Την κρίσιμη περίοδο που διανύουμε προβάλει όλο και περισσότερο η αναγκαιότητα μιας εκτεταμένης φορολογικής μεταρρύθμισης. Μιας γενναίας, δίκαιης και αυτό δυστυχώς δεν συμβαίνει. Πρέπει να είναι μελετημένη, προετοιμασμένη και να έχει στόχους, γιατί διαφορετικά μπορεί να εξελιχθεί σε ψευτοαπειλή, όπως τώρα μιας και επιδιώκει να πάρει λεφτά από εκεί που δεν υπάρχουν. Και αυτό βεβαίως θα ήταν το πλέον επικίνδυνο, γιατί μια τέτοια μονοδιάστατη πολιτική οδηγεί σε μεγαλύτερη ύφεση, άρα σε μικρότερη φορολογητέα ύλη, άρα σε μειωμένα έσοδα, άρα σε περισσότερα μέτρα. Από εκεί και πέρα ισχύει η επανάληψη, περισσότερα μέτρα, μεγαλύτερη ύφεση, υψηλότερα ελλείμματα μεγαλύτερα χρέη.

Με άλλα λόγια, πολιτική που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε ένα σπιράλ υπανάπτυξης, καθώς είναι πρόδηλο ότι οι στεγνές τσέπες όχι μόνο καταναλώνουν λιγότερο, αλλά και αποδίδουν λιγότερους φόρους. Στην κατεύθυνση αυτή κινούνται αρκετές, ευτυχώς όχι όλες, οι διατάξεις του φορολογικού νομοσχεδίου, όπως η κατάργηση του αφορολογήτου των 12.000ευρώ, αφού η δημιουργία του, το κτίσιμο του - όπως λέγεται - γίνεται με αποδείξεις, ενώ οι επενδύσεις και η ανάπτυξη δεν είναι απόρροια ενός μονοδιάστατου αριθμού ενός συντελεστή φορολόγησης, αλλά είναι η απόρροια ενός συνόλου παραγόντων, μέσα στο οποίο καθοριστικό ρόλο παίζει η αξιοπιστία του δημόσιου τομέα, η διαφάνεια, η καταπολέμηση της διαφθοράς, η κατάρτιση του ανθρώπινου δυναμικού με τη δημόσια εκπαίδευση και τη διά βίου μάθηση, η σταθερότητα του φορολογικού συστήματος και των οικονομικών θεσμών.

Για να υπάρχει κοινωνία ευημερίας όμως, πρέπει να υπάρχει πλούτος. Και τον πλούτο δεν δημιουργεί η φορολογία. Τον δημιουργούν εκείνοι που τοποθετούν τα λεφτά τους παραγωγικά.

Όλα τα φορολογικά νομοσχέδια που έγιναν νόμοι του κράτους απ΄ όλες τις κυβερνήσεις περιέχουν πολιτικές προτεραιότητες και πολιτικές στοχεύσεις. Όλα όμως κρίθηκαν τελικά από την αποτελεσματικότητά τους.

Και αυτό θα κριθεί από την αποτελεσματικότητά του, από τη δικαιοσύνη ή από τις αδικίες που εμπεριέχει, για την αναπτυξιακή του διάσταση, από την ευαισθησία του ή από την αναλγησία του, αλλά θα κριθεί επιπλέον και από το κατά πόσο θα μειώσει τη φοροδιαφυγή. Δεν μηδενίζω την αξία καμιάς πρότασης δεν ακυρώνω το σύνολό του, κινείται δυστυχώς, στη μονοδιάστατη αντίληψη μιας σκληρής και ανελέητης φοροεισπρακτικής πρακτικής. Για παράδειγμα ποινικοποιεί την κατοικία και την ιδιοκτησία. Θέτει δίπλα στις λέξεις «οικοδομή και κατοικία» τη λέξη... «τέλος» !
Δημιουργεί μεγάλες κοινωνικές αδικίες. Θέτει τεκμήρια διαβίωσης, χωρίς διακρίσεις και με εξοντωτικό τρόπο, σε ανέργους, σε συνταξιούχους και σε χαμηλόμισθους. Του χρόνου με τα εκκαθαριστικά όλοι θα λυγίσουν.

Εξατμίζεται από τον οικογενειακό προϋπολογισμό κάθε δυνατότητα συσσώρευσης κεφαλαίου για μελλοντική επένδυση, από τη στιγμή που τα τεκμήρια διαβίωσης θα είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία μεγαλύτερα ή ίσα των πραγματικών εισοδημάτων.
Το νέο φορολογικό με την εφαρμογή του, θα σπάσει τη ραχοκοκαλιά της Ελληνικής μεσαίας τάξης, αφού δεν θα της αφήνει περιθώρια να δημιουργήσει και να διατηρήσει περιουσία και έτσι δεν θα της επιτρέπει να επενδύσει.

Είναι η πρώτη φορά που ένα φορολογικό νομοσχέδιο είναι τόσο πολύπλοκο και υπέρμετρα γραφειοκρατικό. Εγείρονται ερωτηματικά: Ο υπάρχων φοροεισπρακτικός μηχανισμός έχει σοβαρές αδυναμίες, ο μηχανισμός έχει αρρυθμίες, είναι γερασμένος θέλει ανανέωση;

Για το υφιστάμενο μη αποτελεσματικό φορολογικό μας σύστημα η κυβέρνηση, προεκλογικά όμως κατηγορούσε την ΝΔ. Τώρα ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός γιατί αγνοείται και δεν γίνεται καμία τομή και ρήξη, καμία αναδιαρθρωτική παρέμβαση, καμία αναδιοργάνωση των φορολογικών υπηρεσιών;

Από αυτό το φορολογικό νόμο λείπει το στοιχειώδες. Το δημοσιονομικό αποτέλεσμα των συζητούμενων ρυθμίσεων, το οποίο προφανώς συνετάχθη εν σπουδή και προχείρως «στο γόνατο» όπως λέει και ο λαός ενώ απουσιάζει τελείως ο αναπτυξιακός χαρακτήρας.

Διαβάζοντας την Έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου διαπιστώνεται ότι ένας μεγάλος αριθμός από τις ρυθμίσεις δεν έχουν κοστολογηθεί. Πιο συγκεκριμένα από τις ρυθμίσεις που προκαλούν έσοδα, το ύψος έχει προσδιοριστεί μόνο σε εννέα ρυθμίσεις, απροσδιόριστο όμως παραμένει σε εβδομήντα μία παρακαλώ, ρυθμίσεις. Γιατί δεν μπορεί να προσδιοριστεί, έστω κατά προσέγγιση το προσδοκώμενο έσοδο από τις καταργήσεις φορολογικών απαλλαγών διαφόρων εισοδημάτων; π.χ. η κατάργηση του τρόπου φορολόγησης των γιατρών από εφημερίες, η αύξηση του συντελεστή φορολόγησης των οικοδομικών επιχειρήσεων, η κατάργηση φοροαπαλλαγών σε νομικά πρόσωπα.

Επίμονα τονίζει ο πρόεδρος της Ν.Δ. Αντώνης Σαμαράς, εντός και εκτός Βουλής ότι: «η οικονομική και φορολογική πολιτική της Κυβέρνησης Παπανδρέου πλήττει την ψυχολογία της αγοράς, η οποία είναι άκρως απαραίτητη για την εύρυθμη λειτουργία της.

Αυτή αλήθεια απεικονίζεται στο νέο φορολογικό νόμο που είναι κατώτερος των περιστάσεων, με πολλά αρνητικά σημεία, που δεν δικαιούται τον τίτλο του μεταρρυθμιστικού. αφού έχει άλλους στόχους από αυτούς που αναφέρονται στην προμετωπίδα του. Δεν θεραπεύει ανισότητες και αδικίες. Επιβαρύνει αυτούς που πάντα πλήρωναν φόρους. Αφαιρεί πόρους από την οικονομία και επιδεινώνει την ύφεση. Το θέμα μιας φορολογικής μεταρρύθμισης κοινωνικά δίκαιης και αποδοτικής για την Οικονομία παραμένει ανοιχτό.