Άρθρα

του Νίκου Νικολόπουλου

Ανεξάρτητου Βουλευτή Αχαίας

Προέδρου Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος

Οι «αμαρτωλές» σχέσεις πολιτικών-τραπεζιτών-επιχειρηματιών είναι το τρίγωνο της διαπλοκής που έδινε τα δάνεια σε ολιγάρχες, μιντιάρχες, ξενοδόχους, εφοπλιστές, βιομηχάνους και λοιπούς νταραβεριτζήδες, υποσκάπτοντας τα θεμέλια της οικονομίας και φέρνοντας τη χώρα σε κοινωνική αποσύνθεση και φτωχοποίηση.

Και πέραν πάσης αμφιβολίας, οι παρεμβάσεις της πολιτικής εξουσίας προς τις τράπεζες ήταν διαχρονικές και πιεστικές προκειμένου οι φίλοι και «ημέτεροι» να βολευτούν, να χρηματοδοτηθούν. Και αν είναι δυνατόν να βγάλουν και τα λεφτά τους έξω, σε Offshore, για να γίνουν βίλες και κότερα, αντί να καταλήξουν στους λογαριασμούς των εταιρειών! Μιλάμε για κλοπές για τις οποίες δεν άνοιξε στόμα. Η απόλυτη ομερτά!

Οι τραπεζίτες είχαν διαμορφώσει πλαίσιο σχέσεων με συγκεκριμένους επιχειρηματίες. Τους οποίους όχι μόνο χρηματοδοτούσαν σκανδαλωδώς, άγνωστο με τι αντάλλαγμα, αλλά φρόντιζαν και να δημιουργούν πρόβλημα στον ανταγωνισμό σε μια προσπάθεια να τους καταστήσουν μόνους και κυρίαρχους στην αγορά. Κάτι που συμβαίνει και σήμερα, την ώρα τούτη, κατά την οποία διαπλεκόμενοι τραπεζίτες κάνουν ξανά τα ίδια και με πρόσχημα την κρίση τραβάνε το χαλί σε υγιείς επιχειρήσεις, καθιστώντας τες προβληματικές προκειμένου να καταλήξουν βορά των «δικών τους φίλων» επιχειρηματιών που αποκτούν δεσπόζουσα θέση στην αγορά και καταγράφουν κέρδη και υπεραξίες.

Υπό το πρίσμα αυτό οφείλουμε να δώσουμε συγχαρητήρια στη Δικαιοσύνη και ιδιαίτερα στην Εισαγγελέα κατά της Διαφθοράς κ. Ελένη Τουλουπάκη, η οποία βλέπει την αδικία και προσεγγίζει την πραγματική διαπλοκή. Και επιχειρεί να ξεσκεπάσει και να αποκωδικοποιήσει το πιο «αμαρτωλό» τρίγωνο διαπλοκής που έχει υπάρξει στη χώρα, αυτό μεταξύ πολιτικών, τραπεζιτών και μεγαλοεπιχειρηματιών.

Πολύ σωστά ελέγχονται όλα τα δάνεια, για όλους τους ομίλους, μικρούς και μεγάλους, για να διαπιστωθεί κατά πόσον τα κάθε λογής λαμόγια, μέσα από παράνομα νταραβέρια, πήραν δάνεια χωρίς εγγυήσεις, δυσανάλογα της πιστοληπτικής τους ικανότητας, αλλά και κατά πόσον οι μεγάλοι νταβατζήδες έγιναν ακόμη πιο ισχυροί μέσα από την ανοχή του συστήματος και το «πλιάτσικο» στο τραπεζικό σύστημα.

Ας μη μιλάνε λοιπόν, τα κάθε μορφής εξαπτέρυγά τους για δήθεν ομηρία στην οποία θέτει η κυβέρνηση το επιχειρηματικό σύστημα. Εδώ πρόκειται για απόστημα που έπρεπε να σπάσει και να κληθούν να δώσουν εξηγήσεις οι τραπεζίτες και οι επιχειρηματίες, μικροί και μεγάλοι, μεγιστάνες ή ολιγάρχες, από τους ξενοδόχους και τους εφοπλιστές των εκατοντάδων εκατομμυρίων, μέχρι τους μεγαλοβιομηχάνους τροφίμων και πάσης φύσης άλλης δραστηριότητας, πώς πήραν τα λεφτά και τι τα έκαναν.

Στη σημερινή συγκυρία ο αγώνας της κ. Τουλουπάκη είναι συνταυτισμένος με τη βούληση όσων έχουν το ηθικό πλεονέκτημα να επιβάλουν όρους και κανόνες ορθής διαχείρισης των οικονομικών εργαλείων του Κράτους και των Τραπεζών.

Το παλαιό πολιτικό σύστημα, στην μεγάλη του πλειοψηφία, αποτέλεσε τον ορισμό της ασυδοσίας, προστάτευσε τη διαφθορά και ήταν η ορντινάντζα μερικών δεκάδων μεγαλονταβαντζήδων του τόπου, που υφάρπασαν το μεγαλύτερο κομμάτι του εθνικού πλούτου, φέρνοντας την κοινωνία σε δεινή θέση.

Όλοι αυτοί οι «χρυσοκάνθαροι» δεν έχουν θέση στο νέο οικονομικό τοπίο της χώρας. Ασφαλώς, δεν τρέφουμε την αυταπάτη ότι οι πλούσιοι θα… ξεπέσουν. Πάντα θα υπάρχουν, όσο ο καπιταλισμός θα κυριαρχεί στο εγχώριο και παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Να υπάρχουν, αλλά όχι να είναι ασύδοτοι. Να υπάρχουν με όρους και κανόνες και τα «χαλινάρια» να βρίσκονται στα χέρια μια νέας πολιτικής τάξης, που δεν θα υπακούσει στις «υπαγορεύσεις» της όποιας οικονομικής ολιγαρχίας.

Με μια τέτοια αντίληψη, ναι έχει μέλλον ο τόπος!