Άρθρα

Του Νίκου Νικολόπουλου, Προέδρου του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος και ανεξάρτητου βουλευτή Αχαΐας

Οι συνέπειες της υπογεννητικότητας είναι σοβαρές και ποικίλες και πρωτίστως είναι εθνικές, μιας και η συρρίκνωση του έθνους μας μπορεί να προκαλέσει ιδιαίτερα προβλήματα στο εγγύς και απώτερο μέλλον.

Η Ελλάδα γερνάει και πεθαίνει, όμως οι αρμόδιοι Υπουργοί και συνολικά η Ελληνική πολιτική ηγεσία, κωφεύουν και δεν συνειδητοποιούν ότι αν δεν ανατραπούν τα πράγματα, η πληθυσμιακή συρρίκνωση θα φέρει δεινά και οι Έλληνες θα είναι μειονότητα στον τόπο τους.

Η Ελληνική Βουλή φρόντισε να συμπεριληφθεί μέριμνα στο Ελληνικό Σύνταγμα με την αναθεώρηση του 2001. Συγκεκριμένα στο άρθρο 21 παρ. 5 αναφέρεται ότι: «Ο σχεδιασμός και η εφαρμογή της δημογραφικής πολιτικής, καθώς και η λήψη όλων των αναγκαίων μέτρων αποτελεί υποχρέωση του Κράτους». Δυστυχώς όμως, κανένα από τα κόμματα που κυβέρνησαν από το 2001 και μετά, δεν έλαβε σοβαρά υπόψη του τη συγκεκριμένη συνταγματική επιταγή και κυρίως έως και σήμερα ποτέ δεν ξεκίνησαν δράσεις για την ανάσχεση του ζωτικού αυτού προβλήματος.

Και ενώ ο πληθυσμός της Ελλάδος βρίσκεται υπό διωγμό και ενώ αυτό αποτελεί μία ακόμα κραυγή αγωνίας, σήμερα δυστυχώς ζούμε στην εποχή όπου ο ιερός θεσμός της οικογένειας και η φυσική επιβίωση του Έθνους, μέσω του Δημογραφικού, έφθασε να συναρτάται και να εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό και από την οικονομική δυνατότητα των Ελληνικών νοικοκυριών.

Η συρρίκνωση των γεννήσεων, η αύξηση των θανάτων και η αρνητική μετανάστευση αναδεικνύουν το δημογραφικό σε μέγα εθνικό θέμα της Ελλάδας. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς της ΕΛ.ΣΤΑΤ., μόνο το διάστημα 2011-2017 ο πληθυσμός της Ελλάδας μειώθηκε κατά 355.000 ανθρώπους

Η Ελλάδα γηράσκουσα, οδηγείται σε ένα φαύλο κύκλο οικονομικής παρακμής και δημογραφικής συρρίκνωσης και συνακόλουθα απειλείται η υπόστασή της και η Εθνική μας κυριαρχία.

Από το 1990 και μετά οι γεννήσεις μειώνονται, ενώ η Ελλάδα μεταβάλλεται σε χώρα υποδοχής μεταναστών με αυξανόμενους ρυθμούς.

Μόνο το έτος 2016 οι γεννήσεις ήταν 92.898 έναντι 118.792 θανάτων.

Σύμφωνα με τους υπολογισμούς της Eurostat, τα επόμενα 60 χρόνια (έως το 2080) θα είμαστε μόλις 7.000.000. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας, την περίοδο 2011-2016 οι θάνατοι ξεπέρασαν τις γεννήσεις κατά 115.479 άτομα (γεννήσεις 692.592 / θάνατοι 808.071).

Η Ελλάδα γερνάει, η Ελλάδα αργοπεθαίνει και ποιος νοιάζεται;

Η κατάργηση των ελαχίστων δημογραφικών κινήτρων που είχαν απομείνει και που αποτελούσαν ένα ανάχωμα στον κατήφορο της υπογεννητικότητας, οδηγεί πλέον την Ελλάδα μπροστά στην δημογραφική κατάρρευση ίσως και στο τέλος της ιστορίας της.

Την εποχή των μνημονιακών χρόνων, για πρώτη φορά από το 1921, οι γεννήσεις στην Ελλάδα μειώθηκαν κάτω από το όριο των 100.000.

Την εποχή των μνημονιακών «παγετώνων» η υπεροχή των θανάτων έφθασε τους 114 χιλιάδες ανθρώπους. Δηλαδή, είναι σαν να ενταφιάσθηκε μια ολόκληρη πόλη 114.015 κατοίκων.

Ζήσαμε και ζούμε μια πραγματική γενοκτονία…

Ακόμα και αυτοί οι «εχθροί- ξένοι», κρούουν από καιρό τον κώδωνα του κινδύνου

Άφθονα τα σχετικά δημοσιεύματα στο ξένο τύπο και οι μελέτες στο εξωτερικό, που προειδοποιούσαν για την επερχόμενη δημογραφική καταστροφή σε ώτα μη ακουόντων.

Πόσο πιο ξεκάθαρο πρέπει να γίνει; Χρειαζόμαστε επειγόντως γεννήσεις!

Το πρόβλημα φωνάζει. Βιώνουμε μία σύγχρονη, εκ των έσω, «γενοκτονία».

Η οικονομική κρίση ενίσχυσε αυτή την τάση, αφού τα παιδιά θεωρούνται μια πολυτέλεια, την οποία μόνο λίγοι μπορούν να αντέξουν οικονομικά.

Είναι προφανές ότι το συγκεκριμένο πολιτικό, οικονομικό και φιλοσοφικό μοντέλο της νέας τάξης που επιβλήθηκε στους Έλληνες τις τελευταίες δεκαετίες, όχι μόνο δεν λειτουργεί, αλλά οδηγεί το έθνος μας σε ένα άδοξο τέλος.

Αν δεν αλλάξει αυτό, τότε η λέξη «Έλλην» θα καταστεί μια ενδιαφέρουσα καταχώριση στα λεξικά, τις εγκυκλοπαίδειες και τα ιστορικά βιβλία.

Η νεωτερικότητα της Μεταπολίτευσης έχει πλήξει καίρια τον Ελληνισμό και οι λύσεις για το μέλλον μπορεί να γίνουν αντιληπτές αν κοιτάξουμε στο παρελθόν. Στις εποχές που οι δείκτες της γεννητικότητας ήταν θετικοί και ο λαός μας είχε οράματα ακμής, επέκτασης και εθνικής ολοκλήρωσης και αυτοί οι συλλογικοί στόχοι τού έδιναν, ταυτόχρονα με την πίστη στον Θεό, δύναμη για να τους υλοποιήσει.