Άρθρα

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ, ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥ ΒΟΥΛΕΥΤΗ

Η Μαρία Σπυράκη ήταν από τα γρανάζια της καθεστωτικής αντίληψης, από την οποία διαπνέονταν τα φερέφωνα του Σημητισμού. Γνωστό το δημοσιογραφικό παρελθόν της, δίπλα στους Τσιμοπρεντέρηδες, που υμνούσαν το καθεστώς των μεγαλονταβατζήδων του τύπου και της διαφθοράς.

Είναι η ίδια που έχει παραδεχθεί ότι υπηρέτησε την χαλασμένη δημοσιογραφία, χωρίς ντροπή και συναίσθηση των παρενεργειών, που συνεπάγεται η συνειδητή διαστρέβλωση της πραγματικότητας, κάθε φορά που ένα «στημένο» ρεπορτάζ έθιγε υπολήψεις.

Η Μαρία Σπυράκη, ούσα πολέμιο του Κώστα Καραμανλή, ουδέποτε είχε δώσει την εντύπωση ότι εκφραζόταν και συντασσόταν με τις καταστατικές αρχές και αξίες της ΝΔ του Εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ο Σημίτης την γοήτευσε και με τα εξαπτέρυγα του σημιτισμού «φλέρταρε» στα τηλεοπτικά παράθυρα, ενώ ταυτόχρονα δεν κρυβόταν η επιθετική της διάθεση όταν συνεντευξιαζόταν με στελέχη της ΝΔ. Ο κανόνας επιβεβαιωνόταν, δια της εξαίρεσης του Κυρίακου Μητσοτάκη. Από τότε διαφαινόταν ότι θα ερχόταν η στιγμή που συνεργάζονταν. Ίσως διότι είχαν κοινή καταβολή.

Η Σπυράκη «προμοτάριζε» το 8ετές εκσυγχρονιστικό «θαύμα», ενώ ο Μητσοτάκης υπηρετούσε το τραπεζικό, καθότι κατείχε πόστο στην Εθνική Τράπεζα την περίοδο της επίπλαστης σημιτικής ευημερείς.

Δεν μας εξέπληξε, λοιπόν, η Ευρωβουλευτής και εκπρόσωπος τύπου της ΝΔ, όταν πρόσφατα κατήγγειλε ότι η εφημερίδα «Δημοκρατία» δρα ως «δούρειος ίππος» μέσα στην παράταξη.

Οι αυθάδεις έχουν ως «προσόν» τους την αχαριστία. Δεν ανέχονται την κριτική. Είναι μαθημένοι στον ετσιθελισμό. Έσφαλε, όμως και δη ανεπανόρθωτα. Το ίδιο και ο Αρχηγός της, ο οποίος αφού δεν διαχώρισε τη θέση του, σημαίνει ότι προέτρεψε ή ότι υιοθετεί την αψυχολόγητη επίθεση σε βάρος της εφημερίδας που κρατάει το «πάτερο» της αυθεντικής, πατριωτικής, κεντροδεξιάς παράταξης. Αποδεικνύεται δε, ότι αυτό είναι που τους ενοχλεί. Το γεγονός, δηλαδή, ότι η «Δημοκρατία» εκφράζει την ψυχή της παραδοσιακής εκφράζει την ψυχή της παραδοσιακής Κεντροδεξιάς, την οποία ουδέποτε αποδέχθηκαν. Κάτι, άλλωστε, που είναι ευδιάκριτο από τα όσα πρεσβέυει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, τα οποία έχουν παραμορφώσει τη ΝΔ και την έχουν μετατρέψει σε νεοφιλελεύθερο, αποκρουστικό μόρφωμα.

Είναι, αναμφίβολα, θλιβερό να έχει «λερώσει» τον καταστατικό χάρτη της ΝΔ ο Αρχηγός της και την ώρα που μάχεται η «Δημοκρατία» προκειμένου να επανέλθει η παράταξη στην ιδεολογική καθαρότητά της να στοχοποιείται. Λίγες δε, μέρες μετά την συνάντηση Σημίτη- Μητσοτάκη στο σπίτι του πρώτου (μια συνάντηση που δεν διαψεύθηκε), ο πρώην και ο επίδοξος Πρωθυπουργός, δείχνοντας μηδενική ανοχή στην κριτική ή το καυστικό πολιτικό χιούμορ, στράφηκαν κατά της «Δημοκρατίας» με περισσή εκδικητικότητα. Τυχαίο; Μάλλον όχι. Ενώ είναι σίγουρο ότι δεν τέμνονται τυχαία οι ανησυχίες τους.

Το να ηγείσαι μιας ιστορικής και εθνικά δικαιωμένης παράταξης είναι σπάνιο πλεονέκτημα, αλλά και βαρειά ή ευθύνη, της οποίας δυστυχώς, φαίνεται ότι δεν έχει συναίσθηση ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Διότι, αν είχε, δεν θα επιδείκνυε εχθρική συμπεριφορά προς μια εφημερίδα, που υπηρετεί με γενναιότητα, ευθυκρισία και ανιδιοτέλεια την παράταξη. Θα απέφευγε δε, το ατόπημα, αν είχε παραδειγματισθεί από τον Εθνάρχη Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον αείμνηστο πατέρα του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Δεν εδέχοντο απλώς κριτική, αλλά ανηλεή πόλεμο και κτυπήματα κάτω από τη ζώνη. Κι όμως, ουδέποτε διανοήθηκαν να «κοντύνουν» το ρόλο τους και να τον φέρουν στα μέτρα της Βλάχου, του Λαμπράκη και των όποιων άλλων εκδοτών του περασμένου αιώνα.

Δυστυχώς, εν τέλει, έχουμε να κάνουμε με τον Μητσοτάκη τον μικρό. Τι άλλο, λοιπόν, εκτός από μικρότητα θα μπορούσαμε να περιμένουμε;