Άρθρα

Του Νίκου Ι. Νικολόπουλου

Προέδρου Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος και Ανεξάρτητου Βουλευτή

Ζούμε σε δύσκολες και περίεργες εποχές.

Σε εποχές όπου τα κράτη και ο πολιτισμός τους, όπως και τα συμφέροντα των λαών τους πρέπει να υποτάσσονται στον σχεδιασμό των ισχυρών του πλανήτη για μια νέα παγκόσμια ισορροπία.

Οι άνθρωποι, ως προσωπικότητες και συλλογικότητες με διακριτό ιστορικό και ιδεολογικό υπόβαθρο δεν σημαίνουν τίποτα. Σημασία έχουν πλέον μόνο τα άτομα, ως παραγωγικές μονάδες και οι ομάδες ατόμων (κράτη) ως «εργαλεία» πολιτικής και κοινωνικής ισχύος στα χέρια των ισχυρών, που υποτάσσονται άλλοτε με το μαστίγιο και άλλοτε με το καρότο.

Είναι απολύτως λογικό μέσα σε αυτό το περιβάλλον, προσωπικότητες που δεν υπέκυψαν στην «κοπαδοποίηση» και την «ισοπέδωση» αλλά παραμένουν ιδιαίτερα δημοφιλείς στην κοινωνία, να αποτελούν εν δυνάμει κίνδυνο για τα σχέδια των ισχυρών, ο οποίος πρέπει να εξαλειφθεί. Και αυτό θα γίνει με το γνωστό «πιστόλι» της δημόσιας λοιδωρίας, απαξίωσης και υποβάθμισής τους.

Μία τέτοια περίπτωση εκτιμώ πως είναι και ο πρώην πρωθυπουργός, Κώστας Καραμανλής, ο οποίος, σοφά πράττοντας άφησε τον χρόνο να τον δικαιώσει και τώρα, που ούτε ίχνος λάσπης από τους τόνους που έπεσαν πάνω του και πάνω στην κυβέρνησή του δεν έχει μείνει, αποτελεί εμπόδιο για όσους θέλουν να μετατρέψουν τη χώρα σε «χώρο», να «πολτοποιήσουν» τον ελληνισμό και να ακολουθήσουν οποιαδήποτε ακραία ατζέντα διχασμού του λαού ή μίας νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής που θα εξοντώσει τα ασθενέστερα τμήματα της κοινωνίας.

Οι εχθροί του, μοιρασμένοι σε διάφορα «πόστα» και ιδεολογικές πτέρυγες, προσπάθησαν επί μακρόν να τον εξουδετερώσουν. Δεν τα κατάφεραν. Ούτε όταν έβαλαν την Ελλάδα στο παγκόσμιο στόχαστρο με την μεγάλη καθυστέρηση των ολυμπιακών έργων, ούτε με τις υποκλοπές τηλεφώνων, ούτε με τη λυσσαλέα μάχη για τον «βασικό μέτοχο», ούτε με τις μεγάλες πυρκαγιές του 2007, ούτε με το περιβόητο «σχέδιο Ανάν» για την Κύπρο, ούτε με την αβάσταχτη πίεση ένταξης των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, ούτε και με τα δήθεν σκάνδαλα που έστησαν αλλά καταρρίφθηκαν όλα, στα χρόνια που ακολούθησαν.

Ο Καραμανλής βγήκε αλώβητος από όλα!

Ακόμα και όταν οι πολιτικοί του επίγονοι έστριψαν το καράβι της δικής του, βαθύτατα ελληνικής, πατριωτικής και μετριοπαθούς κεντροδεξιάς, σε άλλες κατευθύνσεις και δεν υπερασπίστηκαν τις πολιτικές επιλογές του.

Γι’ αυτό και σήμερα κάποιοι τρέμουν την σιωπή του.

Δεν ξέρουν πόσα ξέρει και πόσα μπορεί να πει.

Ξέρουν όμως ότι είναι ένα μεγάλο «κεφάλαιο» για την Ελλάδα, ίσως μεγαλύτερο και από την εποχή που υπήρξε πρωθυπουργός, «ελπίδα» για τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων όταν οι ανάγκες και ο τόπος θα τον καλέσουν και πάλι στην πρώτη γραμμή.

Προσπαθούν πάλι να τον προκαλέσουν, να τον μηδενίσουν.

Μάταιος ο κόπος τους.

Ο Καραμανλής λέει μόνο όσα πρέπει και όσα θέλει.

Τον άκουσα προσεκτικά στη δημόσια δήλωση που έκανε στη ΔΕΘ. Τριάντα επτά λέξεις, όλες κι όλες. Με τη βαρύτητα στο τέλος: «…προς όφελος όλων των Ελλήνων και πρωτίστως των οικονομικά ασθενέστερων».

Τον άκουσαν και οι εχθροί του. Και κατάλαβαν…

Δεν υποκύπτει, δεν τους επιτρέπει να παίξουν το παιχνίδι με τους δικούς τους όρους.

Θεωρώ μάλλον βέβαιο λοιπόν ότι, ευκαιρίας δοθείσης, θα συνεχιστούν οι σε βάρος του επιθέσεις.

Ε, και; Δεν κατάλαβαν ακόμα ότι το «αληθινό και καθαρό» δεν ηττάται; Δεν έχουν αντιληφθεί ότι η δύναμη της σιωπής του Καραμανλή είναι ισχυρότερη από τη δύναμη των δικών τους αερολογιών;

Δυστυχώς γι’ αυτούς, δεν έχουν καταλάβει τι σημαίνει «Καραμανλής».

Κάποτε θα το καταλάβουν, όμως. Με… «εκκωφαντικό» τρόπο!