Ομιλίες

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ: Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ο κόσμος τι ζητά από εμάς; Οι πολίτες δηλαδή που συνομιλούν αυτές τις μέρες μαζί με εμάς όλους και με τον κ. Βορίδη και με τους άλλους; Τι του λένε, τι μας λένε να πούμε εδώ στη Βουλή και τι μας λένε, προς ποια κατεύθυνση δηλαδή, να πιέσουμε τα πράγματα; Μας λένε ότι πρέπει να λυθούν τα προβλήματα των εργαζομένων και να μαζευτούν τα σκουπίδια;

Και αν αυτό συμβαίνει και σήμερα από το πρωί ο κόσμος λέει ότι μπορεί να είμαστε κοντά σε μια λύση, είναι δυνατόν, συνάδελφοι, από αυτό το Βήμα να δείχνουν ότι τόσο πολύ λυπούνται και στενοχωριούνται γιατί ενδεχομένως βρεθεί μια λύση; Δηλαδή ποιοι είναι εκείνοι που εδώ είπαν σε όποιον Βουλευτή «να πας εκεί πέρα και να πεις τα σκουπίδια να τα μαζεύει ο Μπόμπολας, γιατί είναι μια χρυσή δουλειά». Έτσι, για να καταλάβουμε.

Ξέρετε, το λέω γιατί είπε ο φίλος, ο καλός Κοινοβουλευτικός, ο κ. Βορίδης «ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή», έτσι ξεκίνησε. Δεν ξέρω ποια είναι η αρχή για τον κ. Βορίδη. Για μένα η αρχή είναι εκείνη η βασική που είχε η παράταξη που γεννήθηκα και μεγάλωσα, του Κωνσταντίνου Καραμανλή, και τι έλεγε ξεκάθαρα; Αυτό που ψήφισε μάλλον και ο κ. Βορίδης και εγώ ότι όλοι οι συμβασιούχοι, με τον περίφημο «νόμο Παυλόπουλου», πώς εκατό χιλιάδες; Εκεί κάποιοι λένε πως μπορεί να ήταν και λίγο λιγότερο και τότε, γιατί ήταν λαϊκή η παράταξη τότε γιατί τότε η παράταξη έλεγε το συμφέρον των εργαζομένων και το ψήφισε όλη η Βουλή, όλη, δεν υπήρξε κανένας. Σήμερα τι είναι αυτό τώρα; Τι κωλοπιλάλα έχει πιάσει τον Μητσοτάκη;

Ακούστε τώρα τι λέει ο Μητσοτάκης. Ακούστε, το διαβάζω ακριβώς: «Δεν μπορεί να γίνει καμία μονιμοποίηση εκτός του συνταγματικού πλαισίου και των δημοσιονομικών δυνατοτήτων». Άλλαξε το Σύνταγμα; Είπε, όμως, κύριε Υπουργέ, ο κ. Βορίδης: «Πάρτε την τεχνογνωσία μας», λέει, «ελάτε να σας πούμε πώς γίνεται το ΣτΕ να βγάζει αποφάσεις που θέλουμε, ελάτε να σας πούμε πώς το Νομικό Συμβούλιο μπορεί να βγάζει αποφάσεις, που δεν έχετε μάθει ακόμα, ελάτε εδώ να σας πούμε».

Είτε βάζουμε τους δικαστές στο «Ντυνάν» τζάμπα, είτε τους δίνουμε «δωράκια», είτε δεν ανοίγουμε λογαριασμούς, είτε προαναγγέλλουμε, όπως με τα κανάλια, ότι δεν θα περάσει ποτέ αυτός ο νόμος. Και το προαναγγέλλουν και το γράφουν οι μιντιάρχες. Λέει: «Ελάτε, μα δεν θα ξυπνήσετε ποτέ, να σας πούμε πώς γίνεται;». Το είπε και σήμερα.

Είναι πολύ καθαρό και νομίζω ότι δεν πρέπει να χάσω άλλο χρόνο, γιατί καταλαβαίνουν όλοι. Καταλαβαίνουν από την κριτική που έκανε εδώ ο Εκπρόσωπος στον κ. Μητσοτάκη. Τον αδικώ τώρα τον κ. Βορίδη, αλλά θέλω να πω από πού πήρε το γράμμα, για να πει: «Εσείς είσαστε με τους εργαζόμενους και κάνετε το κακό να κάνετε «φωτογραφικές» διατάξεις. Εμείς θέλουμε να κάνουμε «φωτογραφικές» διατάξεις, αν είναι για κανένα νταβατζή. Για εκείνον θα το κάνουμε και θα είμαστε και περήφανοι. Εσείς κρατήστε τους σκουπιδιαραίους».

Ε, θα τους κρατήσουμε, κύριε Βορίδη! Και κρατήστε εσείς την ελίτ όλων αυτών των αλητών, που δεν ντρέπονται ούτε να πάνε να πληρώσουν τα νοσήλια της πεθεράς τους και της μάνας τους.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, χαίρομαι που επέρχονται βελτιώσεις στον ν. 2725/1999, γιατί είναι, πράγματι, ένας νόμος που έχει παλιώσει πια και αρκετά άρθρα του χρειάζεται να επικαιροποιηθούν, όπως συμβαίνει σήμερα.

Είναι γνωστές, όμως, και οι παθογένειες του ελληνικού αθλητισμού και στο νομοθετικό επίπεδο και θα παραβίαζα κι εδώ ανοικτές θύρες αν έλεγα πολύ συγκεκριμένα περιστατικά. Φτάνουν, κύριε Υπουργέ, τα σημερινά πρωτοσέλιδα για όλα τα χαΐρια της ΕΠΟ, αλλά δεν έχω τόσο χρόνο να αναφερθώ, παρότι πολλές φορές στον κοινοβουλευτικό έλεγχο ασχολήθηκα και με αυτά.

Είναι αναγκαίο, όντως, να ξεριζωθούν όλες αυτές οι παθογένειες και το συζητούμενο σήμερα σχέδιο νόμου πιστεύω πως κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση. Δεν λύνει, φυσικά, το σύνολο των δυσεπίλυτων προβλημάτων του αθλητισμού, που έχουν πολλαπλασιαστεί κιόλας λόγω της οξύτατης οικονομικής κρίσης. Διαφαίνεται, ωστόσο, ότι οι προθέσεις της πολιτικής ηγεσίας του αθλητισμού συμβαδίζουν με τις φίλαθλες απαιτήσεις.

Τα δεκαέξι άρθρα, λοιπόν, του προτεινομένου σχεδίου νόμου συναντώνται με τον κοινό νου κι αυτό εγώ θέλω να το υπογραμμίσω. Βεβαίως, έπρεπε προ πολλού να είχαν επέλθει αυτές οι τροποποιήσεις. Δεν βαριέσαι, όμως, κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Το ίδιο λέω, λοιπόν, και για το άρθρο 10 που δίνει τη δυνατότητα δεύτερης, απαλλαγμένης βαρών ευκαιρίας σε υπό σύσταση αθλητικές ανώνυμες εταιρείες. Ήμουν κι εγώ ένας από εκείνους που ασκώντας κοινοβουλευτικό έλεγχο, δημόσιο δηλαδή, στη διαφάνεια, προέτρεψα τον κύριο Υπουργό, τον κ. Βασιλειάδη, να υιοθετήσει την αγωνία χρεοπνιγμένων ομάδων και να τη μετατρέψει σε ελπίδα. Το έκανα γιατί αφουγκράστηκα και διερμήνευσα ακριβώς αυτό το πάθος για το ποδόσφαιρο επιφανών, πετυχημένων στις δουλειές του ο καθένας, συμπολιτών. Δεν είναι εφοπλιστές, δεν έχουν μέσα ενημέρωσης, δεν έχουν πετρέλαια. Ο ένας έχει βουλκανιζατέρ, αλλά έχει το καλύτερο βουλκανιζατέρ στην Πάτρα. Είναι βιοπαλαιστές. Κι έκαναν την «Παναχαϊκή Συμμαχία» -έτσι την είπαν- κι έχουν φιλοδοξία να αναγεννήσουν και πάλι την ιστορική Παναχαϊκή.

Μην σπεύσετε, όμως, σας παρακαλώ, να πείτε ότι διάκειμαι θετικά απέναντι στο σχέδιο νόμου, επειδή διευκολύνεται η ομάδα της ιδιαίτερης πατρίδας μου. Θα συνέβαινε αυτό, αν η προτεινόμενη ρύθμιση ήταν μια χαριστική πράξη σε βάρος των συμφερόντων του Δημοσίου. Ξέρουμε ότι στο παρελθόν υπήρξαν κυβερνήσεις που συμπεριφέρθηκαν σκανδαλωδώς, χαριστικά, σε ΠΑΕ και μάλιστα πλουσίων ανθρώπων, που δεν ήθελαν να βάλουν το χέρι στη τσέπη και έλεγαν να το πληρώσει ο κόσμος. Το ξέρουμε.

Σήμερα, όμως, δεν γίνεται αυτό. Ο κύριος Υπουργός πράττει νομίζω το αυτονόητο και το δίκαιο και το σωστό. Καταλογίζονται τα χρέη σε εκείνους που τα δημιούργησαν. Κατοχυρώνεται, λοιπόν, το εισπρακτικό δικαίωμα του Δημοσίου κι έτσι δίνεται η δυνατότητα της δεύτερης ευκαιρίας σε συλλόγους της χώρας, ανάμεσά τους και η Παναχαϊκή, που πιθανώς είχαν κακοπέσει στο παρελθόν και βρέθηκαν με δυσβάσταχτα χρέη που μοιραία υπονόμευσαν την αθλητική τους δράση και στο τέλος από την οικονομική ασφυξία εξέπνευσαν.

Θα ήταν άδικο ομάδες με ιστορία να είχαν υποστεί μια ισόβια τιμωρία και να οδηγούνταν σε αφανισμό.

Ευτυχώς κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί χάρη στο άρθρο 10.

Κλείνοντας, θέλω να ολοκληρώσω αφού σταθώ ιδιαίτερα σε αυτή τη λεγόμενη δεύτερη ευκαιρία, που αφορά όλες τις εκφάνσεις της οικονομικής ζωής του τόπου. Υπάρχει μια νοσηρή αντίληψη στη χώρα μας για το επιχειρείν. Βάλλεται και αντιμετωπίζεται εχθρικά σε πολλές περιπτώσεις γιατί έδωσαν δικαίωμα οι κρατικοδίαιτοι δήθεν επιχειρηματίες. Κοιτάξτε τους, όλοι με θαλασσοδάνεια είναι! Αυτό κρατάει την μπαγκέτα και δυστυχώς αυθαιρετεί και γίνεται δυνάστης.

Εάν θέλουμε, λοιπόν, να αφήσουμε μια παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές, έχουμε χρέος να καταστήσουμε το κράτος φιλικό προς τον πολίτη και την ιδιωτική πρωτοβουλία. Μόνο που δεν πρέπει να είναι μια αναλαμπή, κύριε Υπουργέ και δεν πρέπει να είναι μια εξαίρεση. Αντίθετα, πρέπει να αποτελέσει το έναυσμα για να πειστεί η κοινωνία ότι έχουμε τη βούληση να επανιδρύσουμε το κράτος και να το θέσουμε στην υπηρεσία του πολίτη.

Σας ευχαριστώ πολύ και εσάς, κύριε συνάδελφε του ΚΚΕ, για το ότι προηγήθηκα.