Ομιλίες

Κύριε υπουργέ,

Η ερώτηση που μας απασχολεί σήμερα, μάλλον δεν χρειάζεται ιδιαίτερες επεξηγήσεις.

Αφορά ένα ζήτημα που ξέρετε και ξέρουμε και το οποίο, το τελευταίο διάστημα έχει εγείρει σοβαρές ανησυχίες και αντιδράσεις, τόσο από την πλευρά επαγγελματιών που ασχολούνται με την ειδική αγωγή, όσο και από την πλευρά γονέων και φορέων της ειδικής αγωγής.

Αυτή τη στιγμή βρίσκονται στον αέρα τα θεραπευτικά προγράμματα χιλιάδων ευάλωτων παιδιών και ο οικονομικός προγραμματισμός των οικογενειών τους καθώς οι επαγγελματίες ειδικής αγωγής αρνούνται να υπογράψουν τη νέα σύμβαση με τον ΕΟΠΥΥ, τονίζοντας ότι απειλείται η βιωσιμότητα 2.500 επαγγελματιών.

Αιτία, όπως φαίνεται, το… μνημόνιο στην ειδική αγωγή.

Δηλαδή, η περικοπή του προϋπολογισμού για την ειδική αγωγή, που οδηγεί τον ΕΟΠΥΥ να προτείνει συμβάσεις της τάξης του 1,23 ευρώ ανά συνεδρία, όταν το κόστος κάθε συνεδρίας ανέρχεται στα 35-40 ευρώ.

Με βάση το νομοσχέδιο που δημοσιεύτηκε μέσα στις γιορτές, αναγνωρίζω πως γίνεται μία προσπάθεια να φύγει το οικονομικό βάρος από τις πλάτες των γονέων, φοβάμαι όμως ότι λόγω του «μνημονίου στην ειδική αγωγή», το κράτος θα καταβάλλει πλέον ελάχιστα μπροστά σε όσα καλούνται να πληρώσουν οι γονείς, με αποτέλεσμα το πρόβλημα να είναι μεγάλο και για τους επαγγελματίες, αλλά και για τις οικογένειες με ευάλωτα παιδιά.

Επίσης, σοβαρά ερωτηματικά δημιουργούνται και για άλλες ρυθμίσεις, όπως για παράδειγμα, η μείωση του χρόνου της κάθε συνεδρίας στα 30 λεπτά. Με ποια επιστημονικά κριτήρια, άραγε;

Ακόμα, σχετικά με το επίμαχο θέμα του «claw back» και του «rebate»:

Δεν αναγνωρίζετε, άραγε, ότι ένα Κέντρο Ειδικής Αγωγής καλείται να πληρώσει πολλά έξοδα – προσωπικό, ενοίκια, αναλώσιμα, κλπ – και θα κληθεί εκ των υστέρων να λάβει πετσοκομμένα ακόμα και αυτά τα λίγα χρήματα από τον ΕΟΠΥΥ;

Από πού θα αναζητήσει την κάλυψη του κόστους; Από τους πολίτες, φυσικά.

Και μάλιστα, ίσως και με άδηλους τρόπους, που τελικά θα κοστίσουν περισσότερα στην κοινωνία, αλλά και στην οικονομία.

Κύριε υπουργέ,

Έχετε μιλήσει για προκλητή ζήτηση λογοθεραπειών ή άλλου είδους θεραπειών. Ακόμα και αν θέλει κάποιος να συμφωνήσει μαζί σας, μπορείτε να μας πείτε ποιος είναι ο τρόπος να αμφισβητηθεί μία ιατρική γνωμάτευση από τα δημόσια ΚΕΔΥ ή τα δημόσια νοσοκομεία;

Αμφισβητείτε τις γνωματεύσεις;

Και αν ναι, τι άλλο μπορεί να γίνει ώστε να διασφαλισθεί η αδιαβλητότητα των γνωματεύσεων, αλλά και να υπάρξει πραγματική οικονομική ανακούφιση για τις οικογένειες που έχουν παιδιά με πραγματικά προβλήματα;

Θα ήθελα λοιπόν, μία συνολική και εμπεριστατωμένη απάντηση επί αυτού, του τόσο σημαντικού ζητήματος, για το οποίο γνωρίζετε πως έχω και μία ιδιαίτερη προσωπική ευαισθησία.

Και επιτρέψτε μου, αντί άλλων δικών μου λόγων, απλά να αναγνώσω τα γράμματα δύο μικρών παιδιών, που με την χαρακτηριστική ευθύτητα της παιδικής ψυχής, τοποθετούν το πρόβλημα.

Αναφέρει το πρώτο:

«Κύριε υπουργέ,

Δεν είναι καλό πράγμα να μην δίνεις λεφτά γιατί δεν μπορούν τα παιδιά να κάνουν λογοθεραπείες, εργοθεραπείες και φυσικοθεραπείες.

Για αυτό είστε πολύ κακός υπουργός.

Τα παιδάκια έχουν ανάγκη.

Αν δεν θα κάνουν λογοθεραπείες δεν θα μπορούν να μιλούν.

Αν δεν θα κάνουν εργοθεραπείες δεν θα μπορούν να πιάσουνε το κουτάλι, ούτε το μολύβι να συγκεντρωθούν να μάθουν γράμματα και αριθμούς.

Αν δεν κάνουν φυσικοθεραπείες δεν θα μπορούν να περπατήσουν και να τρέξουν.

Εγώ κατάφερα να μιλώ, να γράφω, ποιοι είναι οι φίλοι μου έμαθα να πηγαίνω στο σούπερ μάρκετ. Δεν θέλω να σταματήσω την λογοθεραπεία και την εργοθεραπεία γιατί μαθαίνω καινούρια πράγματα.

Δεν σας αγαπώ!»

Και το δεύτερο:

«Κύριε υπουργέ,

Συγγνώμη, Κύριε υπουργέ αλλά η Ειρήνη η Κέλυ και όλη αυτοί εδώ δουλέφουνε για τα Παιδιά που έχουν ανάγκη. Πρέπει να κάνουν όλα τα παιδιά του Κόσμου θεραπείες για να γίνουν καλύτερα όλα τα παιδιά του κόσμου.

Κύριε υπουργέ είστε κακός γιατί δεν πληρώνονται της δουλειές τους.

Μερικά παιδιά έχουνε προβλήματα.

Εγώ Κύριε υπουργέ θέλω να συνεχίσω το μάθημα με τη κυρία Ειρήνη και με τη κυρία Κέλυ για να είμαι η καλύτερη μαθήτρια.»

Σας ευχαριστώ