Δηλώσεις

Τον εμβληματικό εκδότη της "Πελοποννήσου", Σπύρο Δούκα, αποχαιρέτησε σήμερα ο ανεξάρτητος βουλευτής και πρόεδρος του Χρστιανοδημακρατικού Κόμματος, Νίκος Νικολόπουλος. Στον επικήδειο που εκφώνησε αναφέρθηκε στην προσωπικότητα και την προσφορά του εκλιπόντος καθώς επίσης και στην προσωπική τους σχέση. Σας επισυνάπτουμε τον επικήδειο του βουλευτή.

«Αφού πλάσθηκες με θνητό σώμα, προσπάθησε να αφήσεις ανάμνηση της ψυχής σου» είπε ο Ισοκράτης. Και εσύ, μεγάλε μας απόντα, το πέτυχες. Και ήξερες πως το πέτυχες, ενώ βρισκόσουν ακόμα εν ζωή. «Κύριος» με «Κ» κεφαλαίο, «Δούκας» αληθινός και όχι μόνο κατ’ όνομα.

Πολυαγαπημένε κύριε Σπύρο. Ξέρω ότι στους πραγματικά μεγάλους δεν ταιριάζουν πολλά λόγια. Και εσύ ποτέ δεν τα ήθελες και δεν τα επεδίωκες. Ήδη πολλά έχουν ειπωθεί και πολλά ακόμα θα ειπωθούν για να σε περιγράψουν, όσο δύσκολο ή και ακατόρθωτο είναι αυτό.

Ο Σπύρος Δούκας, ο ευσεβής, ο καλός Χριστιανός, ο ευπατρίδης, ο άρχοντας, ο ευγενής, ο τελευταίος μεγάλος των παραδοσιακών εκδοτών του τόπου που σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή της Πάτρας και του έντυπου λόγου της χώρας. Μια σπάνια ψυχή, που δεν βλάστησε, μέσα της, τίποτα το ταπεινό και δόλιο. Αυτή η ψυχή ήταν μαζί με την πίστη της Νανάς που τους κράτησε όρθιους και μπόρεσαν με αξιοπρέπεια και υπομονή, να αντιμετωπίζουν την σπάνια ασθένεια της πολυαγαπημένης τους Λήδας, επί 25 ολόκληρα χρόνια. Έγιναν οι προστάτες τόσων νέων, αλλά και κατατρεγμένων και ανυπεράσπιστων.

Αθόρυβα, διακριτικά, ταπεινά. Αποτέλεσαν το εμβληματικό ζεύγος ηγετών στη νεότερη ιστορία της «Πελοποννήσου», η οποία επί των ημερών τους μεγαλούργησε. Γιατί ποτέ δεν καταδέχτηκαν να θάψουν το δίκιο και εκ πεποιθήσεως ήξεραν πως η δημοσιογραφία είναι η ψυχή της αλήθειας και της δημοκρατίας. Μακριά από την υπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων και με δηλωμένη απέχθεια στην ίντριγκα και τη διαπλοκή. Γι’ αυτό και απολάμβαναν τον σεβασμό των πάντων. Αν και ταγμένοι παραδοσιακά στον χώρο της κεντροδεξιάς, ήσαν ειλικρινώς υπέρμαχοι του πλουραλισμού.

Σεβαστέ και μεγάλε μας απόντα, Συγχώρα μας τη θλίψη. Ο αποχωρισμός, έστω και προσωρινός για εμάς που πιστεύουμε στην αιώνια ζωή, προκαλεί πάντα λύπη. Σήμερα, θα ήθελα μόνο να σου πω - και να το ακούσουν όλοι - ότι υπήρξες ένας σπουδαίος, που αφήνει χρυσή, άρα βαριά κληρονομικά στους επιγόνους του. Να σου πω, όμως, και ένα προσωπικό μεγάλο ευχαριστώ. Υπήρξες για μένα ένας σεβαστός φίλος και συμβουλάτορας. Ένας πνευματικός πατέρας, που άλλοτε τρυφερά και άλλοτε με αυστηρότητα, με έκρινε, χωρίς ποτέ όμως να αποστρέφει το πρόσωπο και την φροντίδα του για μένα.

Αποχαιρετώ σήμερα τον αγαπημένο μου Σπύρο Δούκα, αλλά και με παντοτινή ευγνωμοσύνη, γιατί ανελλιπώς τύγχανα της αρωγής του σε κάθε φάση της πολιτικής μου σταδιοδρομίας. Πάντα θα λέω ότι ο μεγαλειωδώς ταπεινός Σπύρος Δούκας κρατούσε προστατευτικά την ομπρέλα της «Πελοποννήσου» πάνω από το κεφάλι μου, ακόμη και στις πολιτικές «αποκοτιές» μου.

Ένοιωθα –και είμαι βαθειά υπόχρεος- μια πατρική πνευματική συγγένεια να μας ενώνει, που περικλειόταν στα όρια της ίδιας οικογένειας. Η λάμψη των ματιών και της ψυχής σου δεν θα φύγουν ποτέ από μπροστά μου. Στις Νήσους των Μακάρων που ήδη βρίσκεσαι, θα βρεις και άλλους πολλούς που είχαν στην ψυχή τους την Ελλάδα ως τόπο φωτός.  Είσαι ήδη κοντά τους. Όπως είσαι πια, μαζί με την μονάκριβή σου Λήδα.  Αλλά και με όλους εκείνους τους πρωτεργάτες του Πατραϊκού Τύπου, τον Χρίστο Χριστόπουλο και τους άλλους τους οποίους πάντα αισθανόσουν ως «οικογένεια», ακόμα και αν βρίσκονταν σε άλλα εκδοτικά και δημοσιογραφικά μετερίζια.

Κύριε Σπύρο, πες σε όλους ότι μας λείπουν Όλοι μας λείπετε, πια! Αδειάζει ο τόπος μας απ’ όλους εκείνους, που είχαν υψηλόφρονα αίσθηση του χρέους στην πατρίδα, την κοινωνία και την λατρεμένη μας Πάτρα. Και μην με μαλώνεις πάλι. Εσύ πάντα πίστευες στο μέλλον και στη δύναμή του. Στην ομορφιά και τη δύναμη της νιότης. Στην αγάπη, που σε όλες τις εποχές κάνει θαύματα. Από εκεί που είσαι, πρέσβευε να ξαναγίνουν θαύματα, λοιπόν. Τα έχουμε μεγάλη ανάγκη.  Καλό παράδεισο, κύριε Σπύρο! Η σκιά σου και το παράδειγμά σου.  Ας συνεχίζουν να φωτίζουν τον δρόμο μας...”