Loading...
 Start Page
«Ιδού ο Νυμφίος έρχεται…»!

 Κυρίες και κύριοι,

 Η Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα έχει αρχίσει. Η Εκκλησία μας καλεί όλους να βαδίσουμε δίπλα στον Ιησού που ξεκίνησε προχθές απ’ τη Βηθανία, έφθασε θριαμβευτικά στην ιερή Πόλη της Ιερουσαλήμ και θα πορευθεί μέχρι τον Γολγοθά! Μας καλεί, όχι απλώς να συνοδοιπορήσουμε –να «συμπορευθώμεν Αυτώ»-, αλλά κυρίως να ζήσουμε συνειδητά το θείο δράμα μέσα από τις ιερές Ακολουθίες των ημερών αυτών, που με τους κατανυκτικούς, εμπνευσμένους ύμνους και τις ιερές «αναπαραστάσεις» μας αποσπούν από την πνευματική νάρκη και τη χοϊκή μας λογική και μας μεταφέρουν νοερά κάτω από το Σταυρό, όπου ο πληγωμένος Χριστός κρεμασμένος προσφέρει σταγόνα-σταγόνα το τίμιο Αίμα Του για τον καθένα από εμάς.

      Κι όμως, «ταύτα έδει παθείν τον Χριστόν», «δια την του κόδμου σωτηρίαν»! Για να δώσει ζωή στο νεκρωθέντα από την αμαρτία άνθρωπο, για να ελευθερώσει τους δεσμώτες του Άδη και να χαρίσει αιώνια ζωή.

      Δύσκολος, αναμφίβολα, ο δρόμος των ημερών αυτών. Στενός, δύσβατος, οδυνηρός! Διανύοντας βήμα προς βήμα τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή ο Ορθόδοξος Χριστιανός αναμένει με γλυκιά ανυπομονησία τις ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδος, για να συμμετάσχει στο πάθος και την Ανάσταση του Κυρίου.

      «Η Μεγάλη Εβδομάδα χαρακτηρίζεται έτσι», σημειώνει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, «όχι γιατί οι μέρες της έχουν μεγαλύτερη έκταση, περισσότερες ώρες. Υπάρχουν και άλλες μέρες που έχουν περισσότερες ώρες και είναι ασφαλώς μεγαλύτερες. Την ονομάζουμε Μεγάλη όχι γιατί έχει περισσότερες μέρες. Όλες οι εβδομάδες του έτους έχουν τις ίδιες ημέρες. Γιατί λοιπόν την ονομάζουμε Μεγάλη; Γιατί μεγάλες και απερίγραπτες υπήρξαν οι ωφέλειες που απολαμβάνουμε κατά την εβδομάδα αυτή. Δηλαδή κατ’ αυτήν την εβδομάδα τέλειωσε ο πολυχρόνιος πόλεμος ανάμεσα σε μας και στο Θεό. Καταργήθηκε ο θάνατος.

Φίλες και φίλοι,

Εξαφανίστηκε η κατάρα της Εύας. Καταλύθηκε η τυραννική εξουσία του διαβόλου και λεηλατήθηκαν τα υπάρχοντά του. Ήρθε η ποθητή συμφιλίωση του Θεού με τους ανθρώπους. Άνοιξε ο δρόμος για τους Ουρανούς. Οι άνθρωποι», συνεχίζει ο ιερός πατήρ, «αναμίχθηκαν με τους αγγέλους.

 

 

Ενώθηκαν τα διεστώτα. Ο φραγμός καταργήθηκε. Τα κλειδιά έσπασαν. Ο Θεός της ειρήνης ειρηνοποίησε τα ουράνια με τα επίγεια. Γι’ αυτό λοιπόν ονομάζουμε αυτή Μ ε γ ά λ η, γιατί τόσο μεγάλες δωρεές χάρισε ο Δεσπότης Χριστός» (Ιωάννου Χρυσοστόμου, Ομιλία λ΄ εις την Γένεσιν, PG 53, 273).

      Η Μεγάλη Εβδομάδα και το Πάσχα έχουν στον τόπο μας ένα ξεχωριστό χρώμα και άρωμα και καλούμαστε όλοι να απολαύσουμε το μεγαλείο των ημερών αυτών ζώντας τη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας, τα ήθη και του λαού μας. Η Μεγάλη Εβδομάδα, το τρίτο στάδιο του Τριωδίου, είναι ο δραματικός επίλογος με τα σεπτά Πάθη του Κυρίου. Με οδηγό τις αγιοπνευματικές εμπνεύσεις των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας, θα επιχειρήσουμε απόψε, στην ευλογημένη αυτή σύναξη του λαού του Θεού, να παρακολουθήσουμε συνειδητά την αναπαράσταση των σεπτών Παθών του Κυρίου μας.

       Βέβαια, ο λίθος ο «μέγας σφόδρα», δεν απεκυλίσθη ακόμη από τη θύρα του μνημείου. Οι άγγελοι «εν εσθήσεσιν αστραπτούσαις» δεν φάνηκαν ακόμη στον σκοτεινό ορίζοντα. Οι Μυροφόρες βρίσκονται ακόμη εν φόβω και τρόμω. Οι Μαθητές έμφοβοι παραμένουν έγκλειστοι στο υπερώο της Ιερουσαλήμ. Η κουστωδία φυλάττει ακόμη σφραγισμένο το τάφο του Κυρίου. Οι εχθροί της Εκκλησίας διακηρύττουν ότι είναι «λήρος τα ρήματα» του Ευαγγελίου. Τα αργύρια της άθεης προπαγάνδας σκορπίζονται αφειδώς, εξαγοράζοντα συνειδήσεις ακόμη και εντός της Εκκλησιών. Αλλά ας δούμε τα γεγονότα από την αρχή.

Κυρίες και κύριοι,

      Κυριακή των Βαίων: Κυριακή Βαίων βράδυ. Η αυλαία της Μεγ. Εβδομάδας ανοίγει. Στο Ναό, όλα έχουν πάρει μια πένθιμη σοβαρότητα. Μέσα στο λιγοστό φως που σκορπίζουν οι τρεμάμενες φλόγες των κεριών και των καντηλιών, προβάλλει η εικόνα του Νυμφίου Χριστού που βαδίζει ήδη «προς το εκούσιον πάθος». Η είσοδος του Ιησού στα Ιεροσόλυμα με αυτή την υποδοχή του πλήθους και με τέτοια συναισθήματα αποτελούσε μια προφητική πράξη. Ο Ιησούς γνωρίζει ότι η είσοδός Του στα Ιεροσόλυμα θα καταλήξει στο θάνατό Του. «Εμπρός, ας τρέξουμε», μας παροτρύνει ο Άγ. Επιφάνιος Κύπρου, «μαζί με Εκείνον που σπεύδει προς το Πάθος.

 

 

 

Ας μιμηθούμε αυτούς που τον συνάντησαν. Κι ας μη στρώσουμε στο δρόμο του κλαδιά ελιάς ή ξύλα ούτε και βάγια. Ας απλώσουμε στα πόδια του όσο γίνεται τον εαυτό μας, με ταπεινότητα ψυχής και ορθότητα γνώμης, γι να υποδεχθούμε τον ερχόμενο Λόγο και να σαρκωθεί μέσα μας ο Θεός, που δεν χωράει πουθενά».

      Η Εκκλησία κατά τη δεύτερη ημέρα της Μεγ. Εβδομάδος μας καλεί να προετοιμαστούμε πνευματικά. Όλα τα τροπάρια της ημέρας αυτής σ’ αυτό ακριβώς αποσκοπούν. Η κακία, η ραθυμία για τα έργα της αρετής και της αγάπης, η επιμονή στην αμαρτία πρέπει να εξαλειφθούν από τη ζωή του χριστιανού αν θέλει να κερδίσει τη Βασιλεία του Θεού. Σημειώνει χαρακτηριστικά ο Άγ. Νικόδημος ο Αγιορείτης:  «Ο μελωδός των τροπαρίων της Μ. Τρίτης, μας συμβουλεύει, εκτός των άλλων να βιαστούμε να ανάψουμε τις νοητές λαμπάδες των ψυχών μας, όπως οι φρόνιμες εκείνες παρθένες. Γιατί; Για να συναντήσουμε τον αθάνατο Νυμφίο των ψυχών με το λαμπρό φως των λαμπάδων μας και με ύμνους πνευματικούς, δηλαδή τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, ο οποίος μέλλει να έλθει κατά τη συντέλεια του κόσμου, για να εισαγάγει τις φρόνιμες ψυχές μέσα στον Ουράνιο νυμφώνα της αιώνιας απολαύσεως και Βασιλείας. Και πως θα ανάψουμε τω φως των ψυχικών μας λαμπάδων; Με το πλούσιο λάδι, την ελεημοσύνη», προσθέτει ο άγιος του Θεού, «που θα δώσουμε στους φτωχούς».

      Τη Μεγάλη Τρίτη δυο γεγονότα θέτει εμπρός μας η Εκκλησία. Ένα αρνητικό και ένα θετικό. Την προδοσία του Ιούδα πρώτα, που πωλεί τον Κύριο για τριάντα αργύρια και από μαθητής γίνεται προδότης. Από ελεύθερος, δούλος. Από μακάριος, ανάξιος και παράδειγμα προς αποφυγή. Αντίθετα, το δεύτερο γεγονός που προβάλλεται είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικό για όλους μας. Πρόκειται για μια αμαρτωλή γυναίκα που πλησιάζει το Χριστό, ξεχύνοντας στα πόδια Του τα μύρα της αγάπης της και τα δάκρυα της αληθινής μετάνοιάς της. Με την πράξη αυτή της συντριβής και της ευγνωμοσύνης λυτρώνεται και καθαρίζεται η ψυχή της από το βόρβορο της αμαρτίας. Όπως παρατηρεί ο Άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Τίποτε δεν δέχεται τόσο πολύ ο Θεός, όσο την ψυχή που εκφράζει την ευγνωμοσύνη και τις ευχαριστίες της. Και ενώ κάθε μέρα ο Θεός μας ευεργετεί όλους μας με άπειρες ευεργεσίες είτε το θέλουμε, είτε δεν το θέλουμε, είτε το γνωρίζουμε είτε το αγνοούμε, τίποτε άλλο δε ζητάει από μας, παρά να Τον ευγνωμονούμε, για όσα έχουν γένει σε μας. Για να προσφέρει  και γι’ αυτό το λόγο μεγαλύτερη αμοιβή».

     

 

 Το Θείο δράμα συνεχίζεται. Τη μεγάλη Τετάρτη, ο πλούτος και η ομορφιά της υμνογραφίας μας ζωντανεύει την υποβλητική ατμόσφαιρα του Μυστικού Δείπνου, εκεί στο Υπερώο της Ιερουσαλήμ. Εκεί όπου ο Ιησούς θα διδάξει έμπρακτα για άλλη μια φορά την ταπείνωση, πλένοντας των μαθητών τα πόδια. «Κοίτα», μας παροτρύνει ο Άγ. Νικόδημος ο Αγιορείτης, «κοίτα πως όλα τα κάμει ο Χριστός: και το να βάλει νερό στο Νιπτήρα και το να ζωστεί το λέντιο και το να νίψει τα πόδια των μαθητών, χωρίς να προστάζει άλλον να κάμει κάτι από αυτά. Όλα αυτά είναι παραδείγματα για μας και νομοθεσίες. Πρέπει να υπηρετούμε κι εμείς με κάθε προθυμία κα μόνοι μας πρέπει να διακονούμε και όχι να έχουμε δούλους και υπηρέτες».

Η ημέρα όμως αυτή μας θυμίζει και τη γεμάτη αγωνία προσευχή του Κυρίου στο σιωπηλό κήπο της Γεθσημανή. Εκεί που η παναγία Του ψυχή έφθασε στη λύπη, την «έως θανάτου» (Ματθ. 26, 38). Εκεί που δέχθηκε το φίλημα του προδότη μαθητή και συντελέσθηκε η παράδοση του Αναμάρτητου στα χέρια των παρανόμων.

      Τη Μεγάλη Πέμπτη. Αύριο δηλαδή, η Εκκλησία μας προβάλει την ημέρα του πάθους και της υπέρτατης θυσίας. Είναι η ημέρα της «άκρας ταπεινώσεως». Οι 12 Ευαγγελικές περικοπές που διαβάζονται το βράδυ μας παρουσιάζουν βήμα προς βήμα τα δραματικά γεγονότα της πορείας του Θεανθρώπου προς τον αιματοβαμμένο Γολγοθά. Έτσι, έχουμε την αίσθηση πως είμαστε παρόντες στην προδοσία και στη σύλληψη. Στην ανάκριση και στους εξευτελισμούς στο Συνέδριο. Στη θανατική καταδίκη από τους Αρχιερείς και τον Πιλάτο. Στην άρνηση και στην μετάνοια του Πέτρου. Στην πορεία προς τον Γολγοθά. Στη Σταύρωση, στο θάνατο, στην Αποκαθήλωση, στην ταφή και στην σφράγιση του μνημείου. Σημειώνει χαρακτηριστικά η πέννα του Αγίου Αμφιλοχίου Ικονίου: «Στο Σταυρό απλώνεται Αυτός που άπλωσε τον ουρανό με το λόγο Του. Περιβάλλεται με δεσμά Αυτός που περιέβαλε με άμμο τη θάλασσα. Ποτίζεται με χολή Αυτός που χάρισε το μέλι. Στεφανώνεται με αγκάθια Αυτός που στεφάνωσε τη γη με τα λουλούδια. Χτυπιέται με καλάμι Αυτός που χτύπησε την Αίγυπτο με τις δέκα πληγές και κάλυψε το κεφάλι του Φαραώ με τα νερά. Φτύνεται στο πρόσωπο Αυτός που δεν μπορούν να τον κοιτάξουν τα Χερουβείμ».

 

 

 

 

      «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασι την γην κρεμάσας». Αυτό το «σήμερον» δεν είναι μόνο μια ποιητική έκφραση, έτσι για να κάνει ο Υμνωδός ζωντανό το δράμα του Γολγοθά, όπως σημειώνουν στοχαστικά πολλοί θεολόγοι. «Σήμερον» σημαίνει ότι εδώ και τώρα, όπως τότε, «κρεμάται επί ξύλου». Σημαίνει, ότι πάντοτε, χθές και πέρυσι, αύριο και του χρόνου, κάθε μέρα, κάθε ώρα ο Χριστός «κρεμάται επί ξύλου» για τη σωτηρία του κόσμου. Για τη σωτηρία τη δική σου, των δικών σου, όλων μας.

Κυρίες και κύριοι,

      Μεγάλη Παρασκευή, πρωί. Αποκαθήλωση! Έμεινε χωρίς το Σώμα του Χριστού, στημένος μπροστά από το Ιερό, ο Σταυρός. Ο «Μεγάλος Νεκρός» λιτανεύεται μέσα στο πλήθος. Τον κρατούν χέρια ιερέων ευλαβών, που φόρεσαν για την εξόδιο ακολουθία τα πιο λαμπρά τους άμφια. Τρέμει το φως στα καντήλια, ενώ κλαίει η καμπάνα έξω από την Εκκλησιά, όπως θα έλεγε ο Παπαδιαμάντης. Συγκλονισμένο το εκκλησίασμα συμμετέχει στα δρώμενα σιγοψάλλοντας μαζί με το χορό των ψαλτών: «Σε τον αναβαλλόμενον το φως… Πως σε κηδεύσω, Θεέ μου;». «Σένα, που ντύνεσαι το φώς, πώς να κηδεύσω γυμνό, άταφο, νεκρό, γλυκύτατε Ιησού μου; Ο ήλιος που Σε είδε στο Σταυρό, ντύθηκε το σκοτάδι. Πως μέσα στο σάβανο να Σε τυλίξω Θεέ μου;», θρηνολογεί με πόνο ο Ιωσήφ ο Αριμαθαίας μαζί με το Νικόδημο, τον κρυφό μαθητή του Χριστού.

      Ο ύμνος μοιάζει με μοιρολόγι· γεμάτος όμως από μεγαλοπρέπεια, έμπνευση και χάρη συγκλονίζει το είναι μας, ζεσταίνει τις καρδιές μας και οδηγεί τον καθένα μας στη συντριβή και τη μετάνοια. Η ημέρα αυτή είναι η αρχή του θριάμβου. Η Ταφή του Χριστού και η κάθοδος στον Άδη. Ο Χριστός ενωμένος με τη Θεότητα. Ενωμένο με τη Θεότητα το Σώμα Του, ενωμένη με τη Θεότητα και η ψυχή Του. Όταν ο Κύριος απέθανε η ψυχή Του χωρίστηκε από το Σώμα. Το Άγιο Σώμα Του τάφηκε. Η ψυχή Του πορεύτηκε στον Άδη και ενωμένη με τη Θεότητα νίκησε τον Άδη. Το Σώμα Του νίκησε το θάνατο ενωμένο κι αυτό με τη Θεότητα: «Θανάτω θάνατον πατήσας». Με την κάθοδο Του στον Άδη εισόρμησε στο λημέρι του θανάτου και λευτέρωσε τις ψυχές των δικαίων και αγίων της Παλαιάς Διαθήκης.

      Το Πάθος Του είναι εκούσιο, θεληματικό, δεν το επιβάλλουν οι άλλοι. Ο ίδιος αποδέχεται τη θυσία. Στην πορεία προς το θάνατο ο Ιησούς είναι απόλυτα μόνος. Υπομένει ένα θάνατο οδυνηρό και εξευτελιστικό. Ήρθε στον κόσμο ως «Πάσχων δούλος».

 

Ήρθε, όχι, για να συντρίψει με τη δύναμή Του, όπως ήθελαν οι Ιουδαίοι, ούτε για να καταπλήξει με σοφίες όπως επιθυμούσαν οι Έλληνες. Ήρθε για να σώσει τον κόσμο με τη δύναμη και τη σοφία που έχει ο Σταυρός, ο Θάνατος και η Ανάστασή Του.

      «Σιγησάτω πάσα σάρξ βροτεία και στήτω μετά φόβου και τρόμου, και μηδέν γήινον εν εαυτή λογιζέσθω»! Ημέρα της μεγάλης σιωπής το Μεγάλο Σάββατο. Ο Κύριος βρίσκεται στον τάφο, όχι για να παραδοθεί στην αφάνεια και τη φθορά του θανάτου, αλλά «ως ζών νεκρός» να συντ΄ριψει τον Άδη. Ο ίδιος ο Θεός συναπαντιέται με το θάνατο και τον νεκρώνει με την αστραπή της Θείας Του παρουσίας. Έτσι το Μεγάλο Σάββατο δεν είναι ημέρα λύπης. Είναι προανάκρουσμα ελπίδας και νίκης. Είναι προάγγελος της Ανάστασης του Χριστού, αλλά και της δικής μας Ανάστασης.

      Τα συγκλονιστικά αυτά γεγονότα δεν αφήνουν κανέναν ασυγκίνητο. Το μεγάλο πνευματικό νόημα των εορτών πάντοτε διαπότιζε μέχρι τα κατάβαθά της την ψυχή του Έλληνα και συνεχίζει μέχρι σήμερα, καθώς η πορεία του Χριστού προς το πάθος και την Ανάσταση γίνεται βίωμα προσωπικό του καθενός, ενώ ταυτόχρονα εκφράζει και την ιστορική διαδρομή της φυλής μας. Μέσα στην παράδοση του λαού μας η πνευματικότητα των εορτών του Πάσχα κυριαρχεί στη ζωή των ανθρώπων. Δεν μπορεί να νοηθεί Μεγαλοβδομάδα χωρίς τις καθημερινές Ακολουθίες και τη συμμετοχή στα Μυστήρια της Εκκλησίας. Όλοι, ακόμη και άνθρωποι αδιάφοροι πνευματικά, αναρριγούμε μπροστά στο μαρτύριο του Αθώου, ατενίζοντας το ατιμωτικό ξύλο του Σταυρού, τη λόγχη, το ακάνθινο στεφάνι, τα καρφιά! Αναρριγούμε, γιατί συναισθανόμαστε πως και εμείς βοηθήσαμε να πληγώσουν τα καρφιά το πανάχραντο Σώμα Του! Αναρριγούμε, γιατί και εμείς συντελέσαμε στην οδύνη και στο μαρτύριό Του!

      Βέβαια, μπορεί τα γεγονότα της θείας Σταυρώσεως να διαδραματίσθηκαν πολλά χρόνια πριν, όμως και σήμερα η Σταύρωση συνεχίζεται! Και πρωταγωνιστές είμαστε εμείς! Γιατί όλοι μας κατατρυπούμε καθημερινά το Σώμα του Χριστού με τα καρφιά των παθών μας. Κάθε πάθος μας και μια πληγή για Εκείνον.

 

 

 

 

     Αλλά, κι όταν με την κακία, τις αδικίες, τις συκοφαντίες, τις προσβολές και την αδιαφορία μας προξενούμε πόνο στους αδελφούς μας, ας γνωρίζουμε ότι με τη συμπεριφορά μας αυτή, ανοίγουμε πληγές στα τίμια χέρια και  τα άχραντα πόδια του Χριστού μας! Γιατί καρφώνοντας με τις κακίες μας τον αδελφό μας, είναι σαν να ξανασταυρώνουμε το Θεό μας.

      Σήμερα καθώς έχει διαμορφωθεί μια νέα νοοτροπία και ένας νέος τρόπος ζωής, περισσότερο υλιστικός παρά πνευματικός, χάνουμε συχνά την επαφή μας με το αληθινό πρόσωπο της πίστης μας και των παραδόσεων μας. Εν τούτοις, όλοι διψάμε το Ρωμαίϊκο Πάσχα, όπως αυτό εκφράζεται μέσα από τα Πασχαλινά διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, που ευφραίνουν τη ψυχή μας και δημιουργούν μια βαθιά νοσταλγία για εκείνα που αφήσαμε να ξεθωριάσουν και να χαθούν. Το άρωμα του λιβανιού και του κεριού είναι που μας λείπουν, ενώ η επανεύρεση της ορθόδοξης πνευματικής μας ταυτότητας είναι η έσχατη ελπίδα μας στο σήμερα.

      «Ουκ εάλω η ρίζα, ουκ εάλω το φως» λέει ο Νικηφόρος Βρεττάκος. Και αυτό αποτελεί μια φωνή ελπίδας, μια φωνή Ανάστασης την ώρα που όλα φαίνονται χαμένα και αλωμένα στη ζωή μας, στο έθνος μας, στον κόσμο μας.

      Τις ημέρες αυτές ας αναλογισθούμε τις πράξεις μας και ας επανεξετάσουμε τη στάση μας απέναντι στο Θεό και τους ανθρώπους. Μόνο έτσι θα νιώσουμε αληθινά το Πάθος Του, και θα πανηγυρίσουμε την Ανάστασή Του.

      Γιατί εμείς που πιστεύουμε στην Ανάσταση του Χριστού, ξέρουμε πια πως όλα μετά το Γολγοθά γέμισαν από φώς: ο ουρανός, η γη και τα καταχθόνια. Ένα φως το οποίο όμως πρέπει, πρώτα τα δικά μας μάτια να το ατενίσουν και να δοκιμάσουν το μεγαλείο του, ώστε και οι νέες γενιές να πεισθούν να παραλάβουν για το μέλλον το πολύτιμο αυτό πνευματικό τζιβαϊρικό που μας κληροδότησαν οι Πατέρες μας. Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας!    

Σας ευχαριστώ

Πολιτικό Γραφείο Πάτρα:
Διεύθυνση: Μιαούλη 48, Πάτρα
Τηλέφωνο: 2610344700 και 2610344702
 
Επίσημη Ιστοσελίδα Κόμματος:

Ακολουθείστε μας στα Social Media


@ninikolopoulos

© Copyright 2009 - 2024 Νίκος Ι. Νικολόπουλος