Ομιλίες

Η είσοδος στην Βασιλεία του Θεού θα είναι η δίκαιη επιβράβευση εκείνων που πραγματικά έζησαν την Θεία Βασιλεία εσωτερικά στις καρδιές τους κατά την διάρκεια του επί γης βίου τους. «Η Βασιλεία του Θεού εντός υμών εστίν» είπε ο Σωτήρ. Ο Κύριος την είσοδο στην Βασιλεία των ουρανών συνέδεσε με την αρετή, την πίστη και την αγάπη και την προσφορά των μελών της Εκκλησίας του. Μέσα στο διάβα της ζωής ένας τέτοιος Πνευματικός εμφανίστηκε στην πόλη μας αλλά και στην ευρύτερη περιοχή, που ξεχώρισε μέσα στο πλήθος και ο οποίος άφησε τα ίχνη του στον δρόμο της τοπικής μας Εκκλησίας.

Μπροστά του οφείλουμε να στεκόμαστε με απόλυτο σεβασμό αλλά και θαυμασμό.

Είναι ο άνθρωπος της ουσίας και της αγάπης, είναι αυτός που επέτυχε να ζήσει εν αυτοίς ο Χριστός.

Από τα πρώτα παιδικά του χρόνια είχε στενές σχέσεις με την Εκκλησία. Δύο βήματα χώριζαν το σπίτι του από τον Ναό μέσα στον οποίο ανδρώθηκε και «ηύξανε και πρόκοβε πνευματικά» στην λεβεντογέννα Κρήτη, εκεί στο χωριό του έξω από τα Χανιά.

Γόνος ευλογημένης γενιάς Κρητικής, είχε πάντα την αρχοντιά της Ανατολής και την λεβεντιά της ευάνδρου Κρήτης χαρακτηριστικά σε όλη του την ζωή, τον σφράγισαν και τον έκαναν προσιτό, φιλικό, αγαπητό, ακόμη και σε αυτόν που πρώτη φορά τον αντάμωνε.

Στο θερμοκήπιο μιας ευλογημένης οικογένειας αναπτύχθηκαν οι αρετές που αντάμωσαν με την πίστη, την ακλόνητη, τη σταθερή, και από τούτο τον μυστικό γάμο σμιλεύθηκε ένας χαρακτήρας που θέλησε να πετάξει πιο ψηλά από τα φθαρτά και εφήμερα, υποταγμένος μόνο στην μοναδική του αγάπη που ήταν ο Χριστός και η Εκκλησία Του, την οποία με πιστότητα έμελλε να υπηρετήσει.

Εμείς που τον γνωρίσαμε διαπιστώσαμε ότι η ζωή του ήταν αποκλειστικά προσανατολισμένη προς τον Ουρανό, προς τον συνάνθρωπο, μα προπαντός προς τους νέους. Δεν υπήρξε ποτέ για τον εαυτό του αλλά λειτουργούσε ως ο ποιμήν ο καλός που και την ψυχή του έδινε υπέρ των προβάτων.αι υπηρετούσε τους άλλους. Δεν έπαψε να σκορπά την αισιοδοξία με τη φλογερή πίστη του όχι, μόνο με τα λόγια του, αλλά και με το πάντα φωτεινό πρόσωπο του και μέσα από την καθημερινή ηθικοπλαστική διδασκαλία του.

Ευδόκιμη υπήρξε η 15ετής διακονία του ως ιεροκήρυκας στην Ι. Μητρόπολη Πατρών. Ενώ έφθασε το γήρας και ήρθε η ώρα της συνταξιοδότησης, ο π. Χαρίτων άφησε για πάντα την αγαπημένη του Πάτρα και όπως επρόσταξεν ο Ιησούς όταν απέστειλε τους μαθητές και Αποστόλους του, πήγε στην μακρινή Μαύρη Ήπειρο και συγκεκριμένα στην Ουγκάντα. Κατά την 23ετή παραμονή του εκεί ευαγγελίσθηκε του Χριστού και το Ευαγγέλιον του στους κατοίκους της Ουγκάντας οι οποίοι δεν είχαν πληροφορηθεί το Σωτήριον έργο του Θεανθρωπήσαντος Υιού και Λόγου του Θεού, δεν είχαν ακούσει καλό άγγελμα της Σωτηρίας, δεν γνώριζαν το Ευαγγέλιο.

Δύο ήσαν τα μεγάλα κίνητρα που έδωσαν στον σεβάσμιο π. Χαρίτωνα δύναμη και τα φτερά της μεγάλης μεταναστευτικής και ιεραποστολικής πορείας του.

Πρώτον ο καταπληκτικός δυναμισμός του προς την εργασία μέσα στην Εκκλησία και προς «δόξαν Χριστού».

Δεύτερον ο πόθος του να κηρύξει τον Χριστό στο διψώντα λαότης Αφρικής. Έκτισε Ιερούς Ναούς, ίδρυσε κατηχητικά σχολεία, με προσευχή και αγωνία και με ανεξάντλητον υπομονή και εργατικότητα έκανε «έργο Ευαγγελιστού» κατά την έκφραση του Α. Παύλου.

Λειτουργούν εκεί σήμερα Σχολεία, Δημοτικά, Γυμνάσια, Λύκεια μέχρι και Πανεπιστήμιο, ορφανοτροφεία , κέντρα υγείας, οίκοι ευγηρίας και η φιλάνθρωπη και ελεήμων διάθεση των αδελφών Χριστιανών έχει αποφέρει καρπούς γλυκείς.

Βάπτισε χιλιάδες Αφρικανούς και οδήγησε στην Ιεροσύνη ιθαγενείς κληρικούς, ίδρυσε ιεραποστολικούς σταθμούς και συνεκρότησε πλήρεις χριστιανικές κοινότητες και σταθμούς υγειονομικής περίθαλψης.

Πρότυπο εργατικότητας, λειτούργησε ως παράδειγμα μίμησης στους συνεργάτες του, τους οποίους αγάπησε και από τους οποίους αγαπήθηκε, και όλοι μαζί στα χρόνια που κύλησαν δούλεψαν σκληρά.

Το αύριο αυτού του τόπου περνούσε μέσα από το σήμερα που εκείνος διακόνησε και δεν εφείσθη κόπων και δαπανών για το εκλεκτότερο κομμάτι του ποιμνίου του, της νεότητας. Άφετε τα παιδία έλθειν προς με.

Για το έργο του απενεμήθη το μετάλλιο από την Ακαδημία Αθηνών. Κατά την επίσκεψη του στην Πάτρα την 20^η Οκτωβρίου 1988 και σε παρατήρηση δημοσιογράφου για τα αξιόλογα έργα του, ο σεμνός εργάτης του Αμπελώνος του Κυρίου π. Χαρίτων είπε τα εξής: «θα σας παρακαλούσα να μην αποδίδετε ότι γίνεται σε μένα. Αν γίνεται κάτι στην Κανάγκα ή όπου αλλού υπάρχει Ιεραποστολική προσπάθεια, όλοι ανήκουν στο Άγιο Θεόν, Θεού η χάρις»...

Πολλοί Ιερείς (δικά του πνευματικά παιδιά) υπηρετούν τα ιερά θυσιαστήρια της Εκκλησίας των Πατρών. Ακόμη περισσότερα είναι τα πνευματικοπαίδια του που ξεχωρίζουν στην κοινωνία σε όλους τους τομείς. Χαρούμενοι αγωνιστές της εποχής εκείνης σήμερα είναι όλοι τους στο στίβο της ζωής, ξεχωριστές προσωπικότητες.

Όλοι, αλλά ιδιαίτερα τα παιδιά των χριστιανικών ομάδων έβρισκαν κοντά του ανόθευτη, αγνή και πληθωρική αγάπη.

Θυμάμαι το φλογερό κήρυκα της Ορθοδοξίας και της πατρίδας περιστοιχισμένο από χαρούμενες φατσούλες παιδιών εκεί στην «Άγκυρα» στην Παναγοπούλα. Ο π. Χαρίτων εξέπεμπε το φως της τρισηλίου Θεότητας, αφού είχε ψυχή ο μακαριστός κατηχητής μου, όπως την περιγράφει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

«Φωτός γαρ δίκην την οικουμένη καταυγάζων, λάμπειν δει του ιερέως την ψυχήν»

Ο π. Χαρίτων ήταν εκεί που έπρεπε αυστηρός και εκεί που χρειαζόταν ο άκακος, προσπελάσιμος, ο αγαπημένος λευίτης που μαγνήτιζε τους πάντες και κυρίως τα παιδιά που μπορούν να διακρίνουν το ατόφιο από το κάλπικο και το επιτηδευμένο.

Ομολογία οφειλής

Χοάνη πνευματικών αναχωνεύσεων η πόλη μας.

Από το παρελθόν της έχει ένα διπλό πρωτείο. Είναι πρωτείο πίστεως και πρωτείο αγώνος, για την βίωση της. Και η ιστορία βεβαιώνει του λόγου το αληθές. Ασφαλώς η στήλη δεν είναι επιταφίου βήμα.

Απλά θέλει με αφορμή τις εκδηλώσεις μνήμης για τον π. Χαρίτωνα Πνευματικάκη του πνευματικού μου και κατηχητού μου των παιδικών μου χρόνων να αναφερθεί και να τιμήσει σε αυτήν την ευεργετική παρουσία του Σεπτού και Οσίου Γέροντος, του παρόντος και του παρελθόντος.

Αξιωθήκαμε και γνωρίσαμε και άλλες, στην πόλη μας, παρουσίες ανιδιοτέλειας και αυταπαρνήσεως, που διακόνησαν τις Ορθόδοξες κινήσεις επανευαγγελισμού που ξεκίνησαν αγωνιστές κληρικοί, όπως ο Ηλίας Βλαχόπουλος, ο Ευσέβιος Ματθόπουλος, ο Ιερόθεος Μητρόπουλος, ο Γερβάσιος Παρασκευόπουλος, οι επίσκοποι Χρυσόστομος Βενετόπουλος και Ιεζεκιήλ Τσουκαλάς, αλλά και λαικοί όπως Π. Τρεμπελάς, Αθ. Φραγκόπουλος, Ανδρ. Παπαγεωργακόπουλος, Αλ. Σκούρας. Ακόμη και αφανείς αφοσιωμένοι της Ορθοδόξου Εκκλησίας όπως : η πνευματική σπορά του Γαβριήλ Φραγκούλη, του μοναχού Αμφιλοχίου, του Ευσεβίου Γιαννακάκη. Μεγάλη συμβολή στην ανάδειξη ταλαντούχων εργατών του Στασιδιού του γέροντα Μοναχού Πανάρετου Μακρυγιάννη ή αφανών λαικών χαρισματούχων του Καμίτση, του Γκόλα, του Ρηγάλου, του Γιαννούτσου, του Μπουτουβά, του Γεωργίου Οικονόμου, με την θαυματουργό πίστη και την Αγία ζωή, όλων αυτών των λαϊκών που η θέση τους είναι στο «Λαϊκό Συναξάρι» της Πάτρας. Επίσης πολλών αγίων γυναικών όπως : της Αμαλίας Φαραζουλή στο Αίγιο, Μαρίας Οικονομοπούλου, της κ. Αθηνάς κ.α.

Όμως, όλα όσα προαναφέρθηκαν θα ήταν απλώς κύμβαλα αλαλάζοντα,, θεατρικά δρώμενα και πυροτεχνήματα επικοινωνίας, εάν δεν υπήρχε στο πρόσωπο του η αρετή που κατεξοχήν τον χαρακτήριζε: η αγάπη. Μια αγάπη γνήσια, καθαρή, ανεπιτήδευτη, ευαγγελική, ειλικρινής και τίμια. Μια αγάπη που εκφραζόταν με χίλιους τρόπους από το χαμόγελο, τη προθυμία, την φιλοξενία, την συγχωρητικότητα, την ανοχή, την καταλλαγή, την συγκατάβαση που έδειχνε, για έναν και μόνο σκοπό: «ίνα τους πάντας κερδίση»

Και ήξερε με μία τέχνη θεϊκή να κερδίζει τους ανθρώπους, να γίνεται αγαπητός, οικείος και φίλος.

Σε μία χρεωκοπημένη εποχή που σπανίζουν οι αγνοί κληρικοί και λαϊκοί και συγκλονιστικά γεγονότα ταλαιπωρούν την χώρα μας αλλά και την Εκκλησία μας θαρραλέοι ομολογητές της Ορθοδοξίας, άνθρωποι της αγάπης, της νηστείας οι οποίοι πότισαν το πνευματικό έδαφος της Αχαΐας ορθώνονται μπρος μας ως μορφές γιγάντων.

Μία τέτοια μορφή υπήρξε ο πνευματικός καθοδηγητής μου ο «μπουρλοτιέρης» πολλών νεανικών ψυχών. Ο πνευματικός μας, ο πατέρας μας, ο αρχηγός μας, ο κατηχητής μας, ο ομαδάρχης μας, ο συνκατασκηνωτής μας, ο θεολόγος που έδινε καθημερινά ζωντανή την μαρτυρία του για τον Ιησού Χριστό, με το βίο και την πολιτεία του