Φίλες και φίλοι,
Η κυβέρνηση του ΠαΣοΚ με την διακήρυξη της πρόθεσης της να χορηγεί αυτόματα ιθαγένεια στα παιδιά των μεταναστών προκάλεσε πολλές αντιπαραθέσεις. Το μέτρο θεωρείται μέσο ενσωμάτωσης των μεταναστών. Συνιστά όμως η απλή νομιμοποίηση και χορήγηση ιθαγένειας όχημα ενσωμάτωσης και αν ναι σε τι είδους κοινωνία ;

Σε μία πολυ-πολιτισμική κοινωνία, ενός αθροίσματος παράλληλων κοινωνιών που διατηρούν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους - πολιτισμικά, θρησκευτικά, γλωσσικά - η αρμονική συνύπαρξη των οποίων εμπνέεται από την ευημερία και έναν πατριωτισμό του πολίτη; Εάν εκεί αναφερόμαστε τότε ας φέρουμε στον νου μας παραδείγματα τέτοιων κοινωνιών τις ΗΠΑ και το Λίβανο. Η χορήγηση αυτόματης ιθαγένειας στα παιδιά των μεταναστών αποτελεί μέτρο που δύναται να συμβάλλει στη βαθμιαία μετάλλαξη της ελλαδικής κοινωνία προς αυτή την κατεύθυνση.

Η απόκτηση της Ελληνικής ιθαγένειας σηματοδοτεί την απόδοση της αντίστοιχης ευρωπαϊκής και στέλνει λάθος μήνυμα στις χώρες προέλευσης που θα αντιλαμβάνονται την Ελλάδα ως τον πλέον εγγυημένο τόπο απόδοσης της ευρωπαϊκής ιθαγένειας. Το σχέδιο νόμου υπολείπεται μιας σφαιρικής εθνικής στρατηγικής, αφού η ρύθμιση αυτή αφορά τον τελευταίο κρίκο μιας αλυσίδας, η οποία περιλαμβάνει την παράνομη είσοδο στην χώρα, το άσυλο, την επιστροφή και την άδεια παραμονής και εργασίας στην ΕΕ.

Θα πρέπει όμως να ληφθεί συνάμα υπόψη ότι στο πλαίσιο τέτοιων κοινωνιών κυρίαρχος είναι ο ρόλος των πιο δυναμικών συνιστωσών κοινοτήτων. Αναλογιζόμενοι την πολυεπίπεδη ελλαδική παρακμή των τελευταίων χρόνων
και τη δημογραφική συρρίκνωση των Ελλήνων αλλά και τις τάσεις ριζοσπαστικοποίσης των κοινοτήτων των μεταναστών (το 90% των 2ης και 3ης γενιάς μεταναστριών στη Γαλλία φορούν το χαρακτηριστικό μουσουλμανικό μαντίλι τη στιγμή που οι μητέρες τους δεν το φορούσαν!!! βλ. Economist The war of French dressing δεν φαντάζει διόλου απόμακρο το σενάριο του αφανισμού μιας κοινωνίας που φιλοδόξησε τουλάχιστον μέχρι της γενιά του `30 να αποτελεί συνεχιστή του τρόπου των Ελλήνων.

Του τρόπου της συνύπαρξης που αποτυπώνεται στην αρμονία των λόγων στην αρχιτεκτονική του Παρθενώνα, στην αφαιρετική των συμβεβηκότων στη γλώσσα του αγάλματος και στην αγαπητική κοινωνία σχέσεων του ευχαριστιακού δείπνου της εκκλησίας. Θα καταλάβετε αμέσως γιατί τα λέω αυτά.
Εδώ και αρκετά χρόνια η Ελλάδα ζει μια απότομη και προπάντων άναρχη πολυπολιτισμικότητα, δίχως να το επιδιώξει αλλά και δίχως να είναι έτοιμη για αυτό. Μια μικρή χώρα του ευρωπαϊκού νότου που ασφαλώς και δεν διέθετε την παραγωγική βάση για να θέλξει οικονομικούς μετανάστες, βρέθηκε αντιμέτωπη με βίαιες ανακατατάξεις στην βαλκανική που δημιούργησαν όγκους προσφύγων, με την καθίζηση του πάλαι ποτέ «ανατολικού μπλοκ» που δημιούργησε στρατιές οικονομικά εξαθλιωμένων ανθρώπων για τους οποίους ακόμα και ένα περιστασιακό
και ανασφάλιστο μεροκάματο στην Ελλάδα έμοιαζε με δώρο ζωής και τα τελευταία χρόνια, με τον μεγάλο κύκλο αίματος και βίας που άνοιξε σε χώρες της Ασίας, εξαιτίας του οποίου εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι είναι διατεθειμένοι να χάσουν ακόμα και την ζωή τους προκειμένου να επιβιώσουν τρώγοντας από τα... σκουπίδια του πολιτισμένου - εντός ή εκτός εισαγωγικών - κόσμου. Επαναλαμβάνω εδώ, πως η Ελλάδα ουδέποτε υπήρξε χώρα - στόχος της μεγάλης πλειονότητας αυτών των ανθρώπων, καθώς ποτέ δεν ανήκε στο κλαμπ των χωρών με υψηλό δείκτη πλούτου και με παραγωγική βάση που θα διασφάλιζε τις συνθήκες ενός αξιοπρεπούς μέσου όρου διαβίωσης. Με άλλα λόγια, η Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ για τους οικονομικούς μετανάστες που έφτασαν εδώ, ότι υπήρξαν για τους Έλληνες μετανάστες του περασμένου - πλέον - αιώνα, χώρες όπως οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Αυστραλία, η Γερμανία των μεταπολεμικών χρόνων, κλπ.

Στον αντίποδα των χωρών αυτών όμως, η Ελλάδα υπήρξε πάντα μια βραχονησίδα του ευρωπαϊκού νότου με έναν μικρό και διαφορετικό λαό, χωρίς ιδιαίτερο οικονομικό πλούτο και χωρίς τα μέσα για να θρέψει πολλούς περισσότερους από αυτούς που ήδη ζούσαν εδώ. Έτσι, για τους μετανάστες που έφτασαν εδώ, η Ελλάδα αποτελούσε άλλοτε την εύκολη και πιο «φθηνή» λύση και άλλοτε δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά μόνο η γέφυρα προς την Ευρώπη, λόγω της γεωγραφικής της θέσης. Είναι μάλλον δεδομένο πως αν μπορούσαμε αύριο να... μετακομίσουμε την Ελλάδα σε μια γωνιά του ευρωπαϊκού βορρά, η αποψινή μας συζήτηση δεν θα γινόταν ποτέ. Στην Ελλάδα όμως δεν μπορούμε να βάλουμε... ρόδες και να την μεταφέρουμε αλλού.

Ευτυχώς ή δυστυχώς, η γεωστρατηγική της θέση είναι τέτοια, που αενάως θα λειτουργεί ως ευλογία και κατάρα, συνάμα Και αυτό είναι κάτι που η πολυκύμαντη ιστορία της έχει αποδείξει πολλάκις. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον χώρο μας λοιπόν. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε ούτε τους γείτονές μας και δυστυχώς, δεν περνάει από το χέρι μας, το ότι η εγγύς Ανατολή έχει επιλεγεί από τους ισχυρούς της γης ως το νέο πεδίο υψηλών γεωπολιτικών και οικονομικών διεκδικήσεων και συμφερόντων. Αυτούς τους παράγοντες δεν μπορούμε να τους επηρεάσουμε. Δυστυχέστατα όμως- και αυτό το αναφέρω και ως αυτοκριτική καθώς επί πολλά χρόνια υπηρετώ τον αχαϊκό λαό ως εκπρόσωπός του στην Βουλή - δεν προνοήσαμε, δεν προβλέψαμε και δεν προετοιμαστήκαμε. Έτσι, δεν αλλάξαμε εγκαίρως και όσα θα μπορούσαμε, θεσπίζοντας όρους και κανόνες που δεν θα ανάγκαζαν τους Έλληνες να μιλάνε για μία χώρα - «ξέφραγο αμπέλι», εδώ και πολλά χρόνια. Είναι αλήθεια πως ενώ η μπόρα ερχόταν, εμείς κάναμε ακόμα τα μπανάκια μας και βάζαμε αντηλιακό. αντί να ανοίξουμε καμιά ομπρέλα...

Επιτρέψαμε λοιπόν, την μετατροπή της χώρας σε... θέρετρο! Κόσμος μπαίνει, κόσμος βγαίνει και... θυρωρός δεν υπάρχει. Πολλοί ήρθαν και «κόλλησαν» εδώ μαζί μας, αλλά εμείς, ακόμα και σήμερα, παριστάνουμε πως... δεν υπάρχουν. Πως τα παιδιά μας δεν πάνε στα ίδια σχολεία με τα δικά τους παιδιά και πως η δουλειά μας δεν είναι δίπλα στην δική τους δουλειά. Εν ολίγοις, ένα ακόμα σημαντικό πρόβλημα, το θεωρήσαμε ασήμαντο και το χώσαμε κάτω από το χαλί για να μην το βλέπουμε και όχι φυσικά, για να σταματήσει να υπάρχει.

Και τι θα μπορούσαμε να κάνουμε; Αρκετά. Φυσικά όχι να χτίσουμε τείχη. Κάτι τέτοιο εξάλλου, δεν ταιριάζει με την φιλοσοφία και την κοσμοθεωρία μας. Αλλά και όσοι, σε άλλες χώρες, το επιχείρησαν, απέτυχαν παταγωδώς. Όσα καράβια με απελπισμένους και να βούλιαξαν, άλλα τόσα και ακόμα περισσότερα, εμφανίστηκαν.
Θα μπορούσαμε όμως να δημιουργήσουμε έναν μηχανισμό ελέγχου και καταγραφής
των μεταναστών που φτάνουν στην χώρα. Να θεσπίσουμε όρους παραμονής τους στην χώρα και να τους κατατάξουμε σε κατηγορίες, με βάση τους στόχους και τις επιθυμίες τους. Πολύ νωρίτερα από ότι το κάναμε επί υπουργίας του Προκόπη Παυλόπουλου, να έχουμε αντιμετωπίσει ζητήματα νομικής φύσης όπως η δυνατότητα πολιτογράφησης των παιδιών μεταναστών που γεννιούνται στην χώρα μας και ενηλικιώνονται σε αυτή και επιπλέον, να έχουμε αντιμετωπίσει κριτήρια πολιτογράφησης μεταναστών με ισχυρές ασδαλιστικές δικλείδες, όπως η σταθερή απασχόληση, η απόκτηση κατοικίας στην χώρα κλπ.

Τέλος - τέλος, θα έπρεπε πολύ νωρίτερα να έχουμε χτυπήσει τον συναγερμό στις Βρυξέλλες και με πολύ άμεσο και ευθύ τρόπο να έχουμε προειδοποιήσει τους εταίρους μας πως η Ελλάδα δεν προτίθεται να μετατραπεί σε διαμετακομιστικό κέντρο μεταναστών και πως αν η Ε.Ε. από κοινού, δεν ελάμβανε σοβαρά μέτρα αντιμετώπισης του φαινομένου, η χώρα μας δεν θα μπορούσε από μόνη της να αντιμετωπίσει την αθρόα λαθρομετανάστευση, η οποία τελικά θα επηρεάσει τις βορειότερες και πιο ανεπτυγμένες χώρες, πολύ περισσότερο από ότι τις χώρες του νότου. Χωρίς τείχη λοιπόν, αλλά με προνοητικότητα και συντονισμένη δράση θα μπορούσαμε ήδη να έχουμε κάνει πολλά. Επίσης, σε μια εποχή οικονομικής κρίσης έρχεται η σημερινή κυβέρνηση να υιοθετήσει την de facto πολιτογράφηση των παιδιών που θα γεννηθούν στην Ελλάδα και την χορήγηση ιθαγένειας σε μετανάστες
με 5ετή παρουσία στην χώρα μας, έστω και με κάποιες εξετάσεις στην ελληνική γλώσσα, όπως έχει αναφερθεί, δίνοντας μάλιστα στους πολιτογραφημένους μετανάστες το δικαίωμα να ψηφίζουν στις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Η άποψή μου είναι πως πρόκειται για ένα εξαιρετικά υπεραπλουστευμένο σχέδιο και ως εκ τούτου, εξαιρετικά επικίνδυνο, για κάποιους πολύ συγκεκριμένους λόγους: Πρώτον, η χρονική συγκυρία. Σε εποχές όπου οι πολλοί πλήττονται, η ανεργία αυξάνει κατακόρυφα και η αγοραστική δύναμη του μέσου πολίτη μειώνεται επικίνδυνα, η καχυποψία και ο φόβος απέναντι στον ξένο που έρχεται για να διεκδικήσει ένα μεροκάματο, δεν αποτελεί ένδειξη ρατσισμού αλλά μία απλή ανθρώπινη αντίδραση, εύκολα κατανοητή. Τονίζω δε, πως ακριβώς αυτή η αντίδραση υπάρχει σε όλες τις χώρες του πλανήτη, ακόμα και στις υποτιθέμενα πιο ανοικτές κοινωνίες. Και το αποκορύφωμα βέβαια, βρίσκεται στην πλέον πολυπολιτισμική κοινότητα των ΗΠΑ όπου έχουν κλείσει όλες οι στρόφιγγες απορρόφησης επιπλέον ξένου εργατικού δυναμικού και μοιάζει αδύνατο πλέον, οποιοσδήποτε τρίτος πολίτης να μπορέσει με νόμιμο τρόπο να εργαστεί στην χώρα και να λάβει την αμερικανική υπηκοότητα.

Κανένας εκεί όμως, δεν μπορεί να χαρακτηρίσει ως ρατσιστή και ξενοφοβικό τον Ομπάμα...Επιπλέον, η αυτόματη χορήγηση ιθαγένειας στα παιδιά μεταναστών που γεννιούνται στην Ελλάδα θα συμπαρασύρει και τους γονείς τους. Σε αυτή την περίπτωση όμως δημιουργούμε τους εξής κινδύνους: Π
πρώτον, μετατρέπουμε την εγκυμοσύνη ως κίνητρο χορήγησης ιθαγένειας. Είναι σα να φωνάζουμε σε εκατομμύρια ξένους, «ελάτε στην Ελλάδα να κάνετε παιδί και να πάρετε την υπηκοότητα».
Δεύτερον, δεν μπορούμε ούτε κατά προσέγγιση να υπολογίσουμε το πλήθος των μεταναστών που θα νομιμοποιηθούν κατ' αυτό τον τρόπο και τις βίαιες και δραματικές ίσως, επιπτώσεις της δημογραφικής ανατροπής στην χώρα. Οι κοινωνικές εκρήξεις που θα ακολουθήσουν σε λίγα χρόνια, θα έχουν την αφετηρία τους σε αυτό το νόμο, όπως και η δημιουργία πραγματικών ρατσιστικών και ξενοφοβικών κινημάτων, για πρώτη φορά στην ιστορία!

Και τρίτον, αφαιρούμε από τους μετανάστες το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Ποιο ανθρώπινο δικαίωμα λέει άραγε, πως κάθε παιδί που γεννιέται σε μία χώρα θα πρέπει να παίρνει την υπηκοότητα της χώρας και όχι των γονιών του, αν αυτό επιθυμούν; Και άφησα ως τελευταία την πιο σοβαρή αιτίαση, βάσει της οποίας χαρακτηρίζω το νέο νομοσχέδιο ως υπεραπλουστευμένο και επικίνδυνο.

Έχω την άποψη ότι προσπερνάμε πολύ γρήγορα και εύκολα κάποιες έννοιες με πολύ μεγάλη βαρύτητα για τους Έλληνες, όπως η έννοια του έθνους και της πατρίδας. Επιχειρούμε μια βίαιη αλλοίωση των εθνικών χαρακτηριστικών ενός λαού που στα χρόνια της πολυκύμαντης ιστορίας του στηρίχτηκε μόνο πάνω σε αυτά για να επιβιώσει και να αντέξει.

Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας τα κρυφά σχολειά των φλογισμένων παπάδων και καλογέρων, με τις διδαχές της Oρθοδοξίας και τις παραδόσεις του βυζαντινού πολιτισμού καλλιέργησαν άσβεστη την ελληνικότητα. Στα βουνά της Αλβανίας και μετέπειτα στην κατοχή, η γαλανόλευκη συντηρούσε τις προσδοκίες για λευτεριά και ακόμα και στο Πολυτεχνείο, οι επαναστατημένοι φοιτητές, απέναντι στα τανκς τραγουδούσαν τον εθνικό ύμνο.
Τι επιδιώκουν άραγε, οι σημερινοί νομοθέτες; Να τα ξεχάσουμε όλα αυτά και να μετατρέψουμε σε... πολυπολιτισμική αλοιφή την ιστορική μας συνείδηση;

Προς Θεού, δεν αναφέρομαι σε «καθαρότητα» της φυλής. Και όπως ήδη είπα, με τίποτα δεν εννοώ πως η Ελλάδα θα πρέπει να μετατραπεί σε «φρούριο». Η Ελλάδα και η ελληνικότητα αποτελούν ένα πολιτισμικό πλέγμα, πάνω στο οποίο πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε εμείς τον εαυτό μας και να ανασυνθέσουμε την πορεία μας ως χώρα μαζί με εκείνους του ανθρώπους που μπορεί να μην γεννήθηκαν εδώ, αλλά επέλεξαν να μείνουν εδώ, να εργαστούν για την Ελλάδα, να μεγαλώσουν τα παιδιά τους στην Ελλάδα και γιατί όχι, να την αγαπήσουν όσο και την πατρίδα τους.

Αλλά μόνο με αυτά τα στοιχεία μπορεί να δημιουργηθεί η όσμωση που δεν θα εγείρει ρατσιστικές αντιλήψεις, που θα σέβεται το δικαίωμα Ελλήνων και ξένων στον αυτοπροσδιορισμό και στην διαφορετικότητα και που δεν θα επιχειρεί την βίαιη ισοπέδωση των παραδόσεων, της ιστορίας, της γλώσσας και της θρησκείας μας.
Διαφορετικά, φοβάμαι πως οι κοινωνικές αντιδράσεις θα μεγαλώνουν. Ο ελληνικός συνεκτικός ιστός θα αποδυναμώνεται και τα επόμενα χρόνια θα ζούμε σε μία Ελλάδα των πολλών εθνών, των πολλών θρησκειών, των πολλών παραδόσεων και των πολλών... γκέτο. Το «έργο» το έχουμε δει και το γνωρίζουμε, από πολλές χώρες του πλανήτη που υπό κάποιες συνθήκες ενσωμάτωσαν το ίδιο γρήγορα και απροετοίμαστα μεγάλους αριθμούς μεταναστών. Αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί και αξιόπιστοι, αν θέλουμε επιτέλους να λειτουργήσουμε ως σοβαρό και οργανωμένο κράτος και αν στόχος μας δεν είναι η δημιουργία μεγαλύτερων προβλημάτων από αυτά που θέλουμε να λύσουμε, θα πρέπει πρωτίστως να αποκτήσουμε ένα εθνικό στρατηγικό σχέδιο για την ενσωμάτωση των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία.

Πρώτο βήμα ο εντοπισμός του πληθυσμού των μεταναστών που μπορεί να αντέξει η χώρα. θα πρέπει γρήγορα, μέσα από κλαδικές μελέτες και έρευνες να ανακαλύψουμε τι συμβαίνει στον παραγωγικό ιστό της χώρας, πόσοι αλλοδαποί εργάζονται σε αυτόν και πόσοι ακόμα μπορούν να απορροφηθούν. Έπειτα, πρέπει να προσκαλέσουμε κάθε αλλοδαπό που ζει στην χώρα, όχι για να λάβει υπηκοότητα, αλλά για να καταγραφεί και να αποτελέσει ένα αναγνωρίσιμο άτομο στην χώρα που θα απολαμβάνει των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων που απολαμβάνουν όλοι οι νόμιμοι πολίτες. Υγειονομική περίθαλψη, ασφάλεια, σχολείο για τα παιδιά του, κλπ.
Παράλληλα βέβαια, θα πρέπει κυριολεκτικά να «σαρώσουμε» την Ελλάδα για να βρούμε τις ακριβείς διαστάσεις του μεταναστευτικού και κυρίως του λαθρομεταναστευτικού κύματος, προκειμένου να ληφθούν οι αναγκαίες αποφάσεις.

Δεν είναι δυνατό να εξισώνουμε τον ξένο που έρχεται και δουλεύει νόμιμα στην χώρα μας, έστω και ανασφάλιστος, με τον λαθρεπιβάτη και με το δύστυχο θύμα του μεγάλου και πολυεθνικού κυκλώματος των συγχρόνων δουλεμπόρων. Ακόμα θα πρέπει να δώσουμε τη δυνατότητα στα παιδιά των μεταναστών που ζουν και εργάζονται νόμιμα στην χώρα μας να φοιτήσουν στα ελληνικά σχολεία και να γνωρίζουν πως όταν ολοκληρώσουν το σχολείο και ενηλικιωθούν, θα έχουν τη δυνατότητα να μπορούν να λάβουν την ελληνική υπηκοότητα, εφόσον το επιθυμούν.
Μάλιστα, η Παιδεία είναι το μεγάλο «όπλο» μας, στην προσπάθεια μας να πετύχουμε νέα μεγάλα κύματα φιλελληνισμού ανά την Οικουμένη, με πολλαπλή αξία για την πατρίδα μας. Και τελειώνω, με την παράμετρο της ψήφου των μεταναστών στις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης, αρχής γενομένης από τις επόμενες κιόλας εκλογές του Νοεμβρίου.
Μάλλον είναι πασιφανές πως αν η κυβέρνηση εμείνει σε αυτό, τότε μόνος στόχος της είναι οι μικροκομματικές ωφέλειες στις οποίες στοχεύει, ασχέτως αν κανείς πιστεύει ότι μπορεί να τις πετύχει ή όχι. Σημασία έχει πως αυτή η ρύθμιση για τις αυτοδιοικητικές εκλογές δημιουργεί δύο διαφορετικά εκλογικά σώματα στην χώρα. Ένα που ψηφίζει σε κάθε εκλογική αναμέτρηση και ένα που ψηφίζει μόνο στις τοπικές εκλογές! Τι είναι, άραγε, οι τοπικές εκλογές; Υποδεέστερες ή ανώτερες των άλλων; Αυτό πάντως, δεν είναι δημοκρατία, δεν είναι ισονομία. Αν κάποιος πολιτογραφείται Έλληνας, έχει το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι. Τελεία και παύλα, χωρίς άλλα σημεία...στίξης. Χωρίς ερωτηματικά, θαυμαστικά, άγκιστρα και παρενθέσεις.
Εν κατακλείδι, κυρίες και κύριοι, νομίζω πως πρέπει να απαιτήσουμε πλέον από την κυβέρνηση να... σοβαρευτεί και σε συνεργασία με όλες τις πολιτικές δυνάμεις ου τόπου να αντιμετωπίσει με εθνική υπευθυνότητα ένα ζήτημα που είναι πολύ κρίσιμο
και ουδόλως... γραφειοκρατικό, όπως θέλει να το εμφανίζει.

Εν κατακλείδι, φίλες και φίλοι, αντιδρώ στις λογικές της «εθνικής καθαρότητος» γιατί είμαι... Έλληνας και Ορθόδοξος Χριστιανός! Είμαι Έλληνας και Χριστιανός όμως και γι' αυτό θα αντισταθώ μέχρι τέλους και στο μπλέντερ της νεοταξικής πραγματικότητας! Στην Βουλή υποστήριξα και θα το επαναλάβω τις επόμενες ημέρες της συζήτησης στην ολομέλεια ότι η κυβέρνηση πρέπει να καλέσει τους μετανάστες στην ενεργή συμμετοχή στην κοινή παιδεία και όχι μόνον σε μία εκλογική διαδικασία. Είναι αναγκαίο η χώρα υποδοχής να τους προσφέρει μέσω του εκπαιδευτικού συστήματος της την ευκαιρία να γνωρίζουν τις κορυφαίες εκφάνσεις πολιτισμού των Ελλήνων. Αυτή είναι μία πρόκληση και ένα χρέος των σύγχρονων Ελλήνων έναντι της ιστορίας τους, αλλά κυρίως απέναντι στον κόσμο.
Αυτό που χρειάζεται σήμερα ο ελληνικός λαός είναι η ελπίδα και το όραμα. Η Ελλάδα δεν είναι «Τιτανικός», ούτε πρόκειται να γίνει. Περνά μία δύσκολη περίοδο,
όπως πέρασε και στο παρελθόν. Έχει την υποχρέωση να δείξει τώρα την αξία της. Να εμπνεύσει τον λαό. Η Ελλάδα είναι χώρα και οι Έλληνες είναι έθνος! Με συγκεκριμένες αρχές και αξίες. Με συγκεκριμένη ιστορία, παραδόσεις, ήθη και έθιμα.

Δεν τα παραδίδω όλα αυτά γιατί αποτελούν την περιουσία μου. Την περιουσία όλων των Ελλήνων. Των Ελλήνων που ξέρουν και μπορούν να ανοίξουν μια μεγάλη αγκαλιά για όλους τους ανθρώπους και ειδικά για εκείνους που έχουν την ανάγκη τους ή που μπορούν να προσφέρουν στην χώρα μας. Αλλά που κατηγορηματικά λένε «όχι» σε φαστ φουντ πολιτικές... πολτοποιήσεις.