Ομιλίες

Συνέδριο:
Διοργανωτές:

Ένωση Ευρωπαίων Δημοσιογράφων - Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο - «KOSMOS Σαββατοκύριακο»

Χαιρετισμός Νίκου Νικολόπουλου - Βουλευτή Αχαΐας

Κυρίες και κύριοι,
Αποτελεί ιδιαίτερη τιμή για μένα, αλλά και μεγάλη χαρά, να βρίσκομαι ανάμεσά σας, παρακολουθώντας το 2ο Συνέδριο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων.

Νομίζω πως είναι πολύ σημαντικό να διοργανώνονται τέτοιες συναντήσεις σε μέρη με ιδιαίτερη συμβολική αξία για την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως η Λέρος, η οποία βρίσκεται στην ανατολική συνοριογραμμή της και μάλιστα, σε εποχές εξαιρετικά δύσκολες για την πατρίδα μας, σε οικονομικό αλλά και κοινωνικό επίπεδο.

Και οι εποχές, δυστυχώς, δεν είναι δύσκολες μόνο εντός της Ελλάδος, αλλά και εκτός αυτής.
Και δεν αναφέρομαι μόνο στην οικονομική κρίση που πλήττει κι άλλες χώρες της Ευρώπης και απειλεί ακόμα περισσότερες, αλλά αναφέρομαι και στις κοινωνικές και γεωπολιτικές εξελίξεις που ταλανίζουν ιδιαίτερα την περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου, απειλώντας ευθέως τις υπάρχουσες ισορροπίες με κοσμογονικές, θα τολμούσα να πω, αλλαγές και δραματικές ανατροπές.

Φίλες και φίλοι,
επιτρέψτε μου να το πω ευθέως:
Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα δεν κινδυνεύει σήμερα μόνο από την κρίση του ευρώ, αλλά κινδυνεύει, ενδεχομένως και περισσότερο από όσα συντελούνται εκτός των συνόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά δεν υπάρχει μέχρι τώρα ολοκληρωμένη και πειστική ευρωπαϊκή στρατηγική για να αντιμετωπιστούν.

Ένας από αυτούς τους μεγάλους κινδύνους είναι η αποσταθεροποίηση των χωρών της βόρειας Αφρικής και της κοντινής μας Ανατολής, η οποία ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη και την οποία όλοι παρακολουθούμε με ιδιαίτερη ανησυχία.

Πιστεύω πως η Ευρώπη έχει κάθε λόγο να επιθυμεί την ειρήνη και την σταθερότητα στην ευρύτερη περιοχή. Ειδικά εφόσον η Ευρώπη θέλει να αποτελεί έναν υγιή «οργανισμό», αυτό δεν μπορεί να συμβεί παρά μόνο εφόσον αυτός ο «οργανισμός» περιβάλλεται από εξίσου «υγιείς οργανισμούς» τριγύρω του.

Και στο σημείο αυτό επιτρέψτε μου να διατυπώσω μερικές πολύ σύντομες σκέψεις για μία από τις πτυχές του σοβαρού αυτού ζητήματος, που ταλανίζει την Ελλάδα και αποτελεί και αντικείμενο του Συνεδρίου σας. Μιλάω για το μεταναστευτικό ζήτημα.

Το ξέρουμε, είναι δεδομένο πλέον, ότι οι πόλεμοι και οι αναταραχές σε χώρες της Ανατολής, όπως το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Ιράκ, κλπ πυροδότησαν μια μεταναστευτική έκρηξη προς την Ευρώπη που ακόμα συνεχίζεται.
Το ίδιο συνέβη με αρκετές χώρες της Αφρικής, όπως η Σομαλία, ο Νίγηρας, η Νιγηρία, το Μαλί και το Τσαντ, ενώ μετά τις ταραχές στη Τυνησία, την Αίγυπτο και τη Λιβύη θεωρείται δεδομένο πως το κύμα μεταναστών θα μεγαλώσει, τόσο από τις χώρες που προαναφέρθηκαν, όσο και από τις χώρες που σήμερα αποσταθεροποιούνται.

Η Ευρώπη μέχρι τώρα, ακολουθεί κατά κύριο λόγο αποτρεπτική πολιτική στο ζήτημα της μετανάστευσης, με διόλου ικανοποιητικά όμως αποτελέσματα, ενώ για να μην γελιόμαστε, είχε επιτρέψει και σε ανελεύθερα καθεστώτα να διαδραματίζουν τον ρόλο του αναχώματος στις μεταναστευτικές ροές.

Άλλωστε, είναι πολύ πρόσφατες οι παρατηρήσεις του Καντάφι σε ευρωπαίους δημοσιογράφους πως το τέλος του δικού του καθεστώτος, θα σημάνει και την «επέλαση» των μεταναστών προς την Ευρώπη.

Το μεταναστευτικό βρίσκεται σε μετάβαση.
Η Ευρωπαϊκή πραγματικότητα πριν ήταν άλλη και είναι τελείως διαφορετική μετά το σύμφωνο για το άσυλο και την μετανάστευση .

Τον Σεπτέμβριο του 2008, όπως γνωρίζετε, υπογράφηκε από την σύνοδο κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το οποίο νομικά αποτελεί μνημόνιο συναντίληψης και συνιστά κατευθυντήρια οδηγία.
Χωρίζει την προσέγγιση της Ευρώπης πάνω στο μεταναστευτικό σε δύο περιόδους.

Πρώτη περίοδος: Στην προ του συμφώνου περίοδο, η οποία διέπεται από την ιδεολογική προσέγγιση του πολυπολιτισμού.
Η πολυπολιτισμική αυτή περίοδος είχε ως χαρακτηριστικό την πολιτική ανοιχτών συνόρων και την ως επί το πλείστον ανεξέλεγκτη είσοδο μεταναστών ασχέτως των πραγματικών οικονομικών αναγκών μιας χώρας και των κοινωνικών αντοχών της.
Το ζητούμενο μέχρι τότε ήταν να μπει στην Ευρώπη κάποιος μετανάστης, έστω και παράνομα.
Εάν έμπαινε δεν υπήρχε τρόπος να απομακρυνθεί γιατί υπήρχε έλλειψη αντίστοιχης βούλησης.
Μέσα σε 3 δεκαετίες από το 1955 ως το 1985 εδραιώθηκαν έτσι πολυπληθείς κοινότητες μεταναστών, οι οποίοι στην αρχή πήραν τα βασικά αστικά δικαιώματα και στην συνέχεια, συνήθως μετά από πέντε χρόνια παραμονής και την υπηκοότητα.
Αυτή η απάντηση λοιπόν των Ευρωπαϊκών κρατών στο αντιφατικό αυτό φαινόμενο να υπάρχουν ως ισότιμοι πολίτες, μέλη του λαού τους, άτομα τα οποία δεν ήταν συνειδητά ενταγμένα στην εθνική κοινότητα της χώρας υποδοχής, οδήγησε στο ιδεολόγημα του πολυπολιτισμού.
Δηλαδή ότι η εθνική ταύτιση και η αντίστοιχη εθνική συνείδηση δεν ήταν απαραίτητα στοιχεία για την συγκρότηση της κοινωνικής υποδοχής.

Θεμελιώθηκε δηλαδή μια κοινωνία όπου στα πλαίσια της θα συμβίωναν διαφορετικές εθνικές κοινότητες.
Η καθεμιά με τις αξίες, την θρησκεία και τον πολιτισμό της.
Χωρίς η καθεμία να επικαλύπτεται και χωρίς να υπάρχει κυρίαρχη πολιτισμική οντότητα, ούτε καν αυτή της χώρας υποδοχής.
Φυσικά και δεν υπήρχε παράλληλα το κυρίαρχο πολιτισμικό πρότυπο και έτσι ουσιαστικά αιώνες ιστορίας διαγράφονταν, εφόσον θα ήταν πλασματικά.
Θα ήταν σαν να ξεκινούσε η ιστορία από την αρχή, με συνιδρυτές του ιστορικού υποκειμένου του κράτους υποδοχής και όλες τις εθνικές κοινότητες που το απάρτιζαν μετά την μετανάστευση.

Δεύτερη περίοδος. Η μετά το σύμφωνο εποχή.
Χαρακτηριστικό αυτής της στροφής, αυτής της εποχής αποτελούν οι πρόσφατες δηλώσεις MERKEL και CAMERON περί της αποτυχίας του πολυπολιτισμικού προτύπου.
Στο πολυαναμενόμενο λοιπόν Ευρωπαϊκό Σύμφωνο για την Μετανάστευση από τότε και μέχρι σήμερα επισημαίνεται ότι :
«H E.E δεν έχει τους πόρους ώστε να υποδεχτεί αξιοπρεπώς όλους τους μετανάστες που ελπίζουν να βρουν μια καλύτερη ζωή.
Η κακή διαχείριση της μετανάστευσης μπορεί να αναστατώσει την κοινωνική συνοχή των χωρών προορισμού.
Για αυτό θα πρέπει η μεταναστευτική πολιτική να λαμβάνει υπ' όψιν της την χωρητικότητα υποδοχής της Ευρώπης από πλευράς της αγοράς εργασίας της, της κατοικίας και των υπηρεσιών υγείας , εκπαίδευσης και κοινωνικών υπηρεσιών.»

Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θεωρεί ότι η κοινή μεταναστευτική πολιτική θα πρέπει να λάβει υπ' όψιν της τόσο το συλλογικό συμφέρον της Ε.Ε όσο και τις ανάγκες κάθε κράτους.
Ακόμα τις προτεραιότητες, τις ανάγκες και τις χωρητικότητες υποδοχής ενώ οι παράνομοι να επιστρέφουν στις χώρες προέλευσης τους.
Ακόμα προβλέπονται αποτρεπτικές και σημαντικές ποινές σε όσους εκμεταλλεύονται αυτούς, ενώ δεν θέλει γενικευμένες, εκ των υστέρων, νομιμοποιήσεις.
Τέλος, προτρέπει σε πρωτοβουλίες για την διαμόρφωση ενός κοινού ευρωπαϊκού συστήματος ασύλου και μέχρι τότε η προσφυγική ιδιότητα να αποτελεί ευθύνη κάθε κράτους.
Τα αποσπάσματα αυτά νομίζω ότι αποτελούν το μεγαλύτερο κόλαφο για την μεταναστευτική πολιτική που έχει ακολουθηθεί μέχρι σήμερα, η οποία δεν αντιμετωπίζει την ουσία του προβλήματος και είναι γεμάτη αντιφάσεις.

Σε ότι αφορά τα δικά μας δε, ρόλο αναχώματος στις μεταναστευτικές ροές προς την Ευρώπη διαδραματίζει εδώ και χρόνια και η Ελλάδα, όχι γιατί διαθέτει ανελεύθερο πολιτικό καθεστώς φυσικά, αλλά γιατί ευρισκόμενη στο σταυροδρόμι των τριών ηπείρων και ως σύνορο της Ε.Ε. ενώ δέχεται τεράστια μεταναστευτικά ρεύματα δεν μπορεί να τα διοχετεύσει ούτε προς την Ευρώπη λόγω του «Δουβλίνο ΙΙ», αλλά ούτε και προς τις χώρες επανεισδοχής, καθώς οι διμερείς και οι διεθνείς συμφωνίες που έχουν υπογραφεί μεταξύ Ε.Ε. και τρίτων χωρών, στην πραγματικότητα δεν εφαρμόζονται.
Αυτό έχει δημιουργήσει στο εσωτερικό της χώρας τεράστιες πιέσεις.

Κυρίες και κύριοι ,
ο αριθμός των αλλοδαπών που παραμένουν παράνομα στην χώρα μας είναι άγνωστος και αυτό προκύπτει από την απάντηση που μου έδωσε πρόσφατα μέσω του κοινοβουλευτικού ελέγχου ο αρμόδιος Υπουργός, ότι η Ελληνική στατιστική υπηρεσία «...δεν μπορεί να καταμετρήσει λόγω της προστασίας των προσωπικών δεδομένων...»!!!
Ανεξάρτητα όμως από τον αν είναι 250 η 500 χιλιάδες λαθρομετανάστες, η καθημερινή εμπειρία μας αποδεικνύει ότι είναι εξαιρετικά μεγάλος και μας υποδεικνύει ότι το φαινόμενο της άνευ ελέγχου παρουσίας και δράσης των μεταναστών πρέπει να εκλείψει.

Κυρίες και κύριοι,
Η παγκοσμιοποίηση έχει αυξήσει τις μεταναστευτικές ροές.
Οι αριθμοί ποικίλουν :
Από 4% στην Γαλλία σε 14% στην Ισπανία και την Πορτογαλία και 25 % για την Ιταλία.
Η Ελλάδα βρίσκεται στο 56% βάσει των στοιχείων του ΟΟΣΑ.
Το 2010 σημειώθηκε ρεκόρ εισόδου κι όμως η χώρα μας έκανε μόλις 295 αιτήματα, ζητώντας από την Τουρκία να πάρει πίσω μόνο 10.198 .
Βάσει της συμφωνίας Ερντογάν-Παπανδρέου έχει το δικαίωμα για 1000 αιτήματα επανεισδοχής κάθε χρόνο. Όχι 1000 άτομα, σε κάθε αίτημα μπορεί να περιλαμβάνεται απεριόριστος αριθμός, αρκεί να τεκμηριώνεται ότι ήλθαν από τουρκικό έδαφος.
Πριν την συμφωνία η ελληνικές αρχές έκαναν 1527 ομαδικά αιτήματα ζητώντας να επαναπροωθηθούν στην Τουρκία 26.516
Το 2009 έγιναν 879 και αφορούσαν 16.123 λαθρομετανάστες.
Γιατί λοιπόν ενώ πολλαπλασιάζονται, μειώνονται δραματικά τα αιτήματα ;

Η Κυβέρνηση αντιμετωπίζει το μεταναστευτικό ως ένα γενικό πρόβλημα.
Εμείς στην ΝΔ, το αντιμετωπίζουμε ως θέμα μεγίστης εθνικής σημασίας.
Για τούτο ο Αντώνης Σαμαράς στους όρους που έθεσε στον Πρωθυπουργό για μία κυβέρνηση εθνικής συνεργασίας έβαλε εκτός από τα οικονομικά και το θέμα
κατάργησης του Νόμου για την Ιθαγένεια - για τους Μετανάστες - που ψήφισε πέρσι το ΠΑΣΟΚ.
Με τη λογική ότι δεν μπορεί την ώρα που προσπαθούμε να σταθεροποιήσουμε την ελληνική οικονομία, να προσελκύουμε καραβάνια λαθρομεταναστών, από χώρες τις περιοχής που βρίσκονται σε αναβρασμό. Δεν μπορούμε να σταθεροποιήσουμε οικονομικά μια χώρα που αποσταθεροποιείται κοινωνικά απ' έξω!
Κι αυτό το έθεσε για να μην υπονομευτεί το έργο της κοινής προσπάθειας που επρόκειτο να αναλάβουμε.
Και με την πεποίθηση ότι το ζητά πολύ μεγάλο μέρος της κοινωνίας, ακόμα κι από τους ψηφοφόρους του ίδιου του ΠΑΣΟΚ.
Αντίθετα όμως τα κυκλώματα και οι λαθρομετανάστες δείχνουν αποφασισμένοι για όλα.
Προκειμένου να ταξιδέψουν στην Ευρώπη, είναι πρόθυμοι να χύσουν αίμα, το δικό τους η και άλλων.
Διαβιούν και περιφέρονται ανεξέλεγκτα και ενίοτε προβαίνουν σε παραβατικές συμπεριφορές που άλλοτε προέρχονται από την ανάγκη για επιβίωση και άλλοτε από τα κυκλώματα του οργανωμένου εγκλήματος, που κερδοσκοπούν στις πλάτες τους αλλά και στις πλάτες της Ελληνικής κοινωνίας που μαστίζεται από την υπανάπτυξη, την ύφεση, την ανεργία και την φτώχεια και δεν αντέχει άλλα δεινά.

Η πολιτική της ανοχής πρέπει να αντικατασταθεί από μια ενεργό πολιτική ρύθμισης του προβλήματος.
Περνάει υποχρεωτικά από έναν σκληρό πόλεμο κατά των κυκλωμάτων διαφθοράς, τα υπερκέρδη των οποίων αναπτύσσονται γύρω από την μαζική παράνομη μετανάστευση και μετατρέπονται σε βαριές οικονομικές υποχρεώσεις και μεγαλύτερα κοινωνικά προβλήματα για τους πολίτες και ιδιαίτερα τους αδύναμους.

Εδώ, στα θαλάσσια σύνορα της χώρας, όπως και στα χερσαία βόρεια σύνορα, καθημερινά διεξάγεται ένας ακήρυκτος πόλεμος μεταξύ των διωκτικών αρχών, των συνοριοφυλάκων και των δουλεμπορικών κυκλωμάτων. Την απελπισία του μετανάστη όμως, ο οποίος βλέπει μόνο την κόλαση που ζει και όχι την κρυμμένη κόλαση πίσω από τον παράδεισο που του τάζουν, δεν την σταματάς.
Το αποτέλεσμα είναι, καθημερινά, στα σύνορα της Ελλάδος να φτάνουν δεκάδες ή και εκατοντάδες μετανάστες που λίγες μέρες αργότερα, θα στοιβάζονται στην χώρα, η οποία έχει καταντήσει χωματερή ψυχών και ελπίδων και ιδιαίτερα στις περιοχές της δυτικής Ελλάδος, όπως στην δική μου πόλη, την Πάτρα, με στόχο την παράνομη φυγή τους προς την δυτική και βόρεια Ευρώπη.

Και επειδή το σύγχρονο δουλεμπόριο, αποτελεί την πιο κερδοφόρα παράνομη επιχείρηση του πλανήτη αυτή τη στιγμή, δεν σταματάει ποτέ, αρκετοί θα διαφύγουν προς την Ευρώπη.
Κάποιοι θα πιαστούν και θα επιστραφούν στην Ελλάδα, λόγω του «Δουβλίνο ΙΙ» και άλλοι, θα γεμίζουν σιγά - σιγά, τις σκοτεινές ή και φανερές γωνιές άλλων ευρωπαϊκών χώρων.

Τα αποτελέσματα, έτσι κι αλλιώς, είναι οικτρά:
Οι δουλέμποροι θησαυρίζουν, οι ευρωπαϊκές κοινωνίες γίνονται κλειστοφοβικές και οι ρατσιστικές τάσεις βρίσκουν έδαφος να αναφύονται.
Οι μετανάστες στην πλειονότητά τους ζουν παρασιτικά στο περιθώριο, η μαύρη εργασία διογκώνεται και τελικά, η κόλαση μεγαλώνει για όλους.

Θαρρώ πως η Ευρώπη οφείλει να τολμήσει πολύ περισσότερα από όσα μέχρι σήμερα.

Η Ελλάδα πρέπει να βρει συμμάχους προκειμένου να βελτιωθεί ο κανονισμός του "ΔΟΥΒΛΙΝΟ ΙΙ" που σήμερα επιβαρύνει δυσανάλογα την χώρα μας.
Δεν αντέχει να σηκώνει μόνη της το κοινό Ευρωπαϊκό πρόβλημα.
Δεν πάει άλλο.
Απαιτείται μια σοβαρή και υπεύθυνη πολιτική.
Μια ολοκληρωμένη μεταναστευτική πολιτική που να προστατεύει το δικαίωμα του Έλληνα πολίτη για ασφάλεια και ελευθερία και που να αντιμετωπίζει τον μετανάστη, τον πρόσφυγα, τον παράνομο μετανάστη μέσα από την εφαρμογή κανόνων ενός κράτους δικαίου.

Αποτελεί επιτακτική ανάγκη, όχι μόνο η κατανόηση πως τα ελληνικά σύνορα είναι και ευρωπαϊκά σύνορα, άρα απαιτείται η δημιουργία μιας ευρωπαϊκής συνοριοφυλακής, αλλά και να ασκήσει η Ευρώπη ουσιαστικά την επιρροή της ώστε να τηρούνται οι συνθήκες επανεισδοχής με τις τρίτες χώρες.
Την αθρόα και παράνομη μετανάστευση ή θα την αντιμετωπίσουμε όλοι μαζί ή θα την υποστούμε όλοι μαζί.

Και αυτά όμως δεν φτάνουν.
Δεν θέλουμε άλλωστε μια Ευρώπη κλειστή, με υψωμένα τείχη και την Ελλάδα, προκεχωρημένο φυλάκιο του ευρωπαϊκού κάστρου.
Θέλουμε μια Ευρώπη ανοικτή προς όλους. Αρωγό στην προσπάθεια ειρήνευσης και εγκαθίδρυσης δημοκρατιών στην ευρύτερη περιοχή της μεσογειακής λεκάνης και ακόμα παραπέρα.
Ο κόσμος μας χρειάζεται την Ευρώπη ως μια ισχυρή δύναμη που θα δώσει κίνητρα, ώστε οι λαοί να μπορούν να παραμένουν στους τόπους τους και η οποία θα χαράξει μια μακρόπνοη πολιτική και διπλωματική στρατηγική, προκειμένου να υπάρξει ανάπτυξη σε όλες τις χώρες που βρίσκονται γύρω από αυτή και σήμερα μοιάζουν με χέρσα χωράφια που θέλουν να φτάσουν στο «καρπερό» ευρωπαϊκό χωράφι.
Με άλλα λόγια, η Ευρώπη οφείλει να εξαγάγει τεχνογνωσία, μέσα και πειθώ, ώστε να διαμορφώσει πλέγματα ανάπτυξης και συνεργασίας, τόσο στην εγγύς Ανατολή, όσο και στην αφρικανική ήπειρο.

Δεν θέλω να σας κουράσω άλλο.
Πιστεύω απόλυτα όμως στη δύναμη της δημοσιογραφίας και ξέρω πως αν η ευρωπαϊκή δημοσιογραφία αρχίσει να τραβάει τον μίτο της Αριάδνης στο συγκεκριμένο ζήτημα, πολλοί θα κατανοήσουν την αλήθεια και θα πειστούν ότι δεν χρειάζεται να κλεινόμαστε στο καβούκι μας ή να χτίζουμε φράχτες, αλλά μπορούμε, με αυτοπεποίθηση και τα μέσα που έχουμε, να συμβάλλουμε, ώστε η νοτιοανατολική μεσόγειος να μετατραπεί σε μια περιοχή γόνιμης συνεργασίας των λαών της.

Εύχομαι καλή συνέχεια στις εργασίες του Συνεδρίου σας και θα αναμένω με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα συμπεράσματά του.

Σας ευχαριστώ πολύ!