Άρθρα

Όλα ξεκίνησαν το 2009…

Μέσα σε ένα εξάμηνο, ο πιο ψευδεπίγραφος σοσιαλισμός που γνώρισε ποτέ η χώρα - ενδεχομένως και ολόκληρη η Ευρώπη - με τις απίθανες και διαρκείς επιθέσεις δυσφήμισης εναντίον της από τους Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου και λοιπούς «κηπουρούς» (ορισμένοι παριστάνουν ακόμα και σήμερα τους «σωτήρες» του έθνους) μετέτρεψε μια κρίση χρέους σε κρίση δανεισμού. Έτσι, η Ελλάδα έγινε το πρώτο θύμα της τρόικας και το μεγαλύτερο πειραματόζωο των αγορών και της οικονομικής ολιγαρχίας που ακόμα προσπαθεί να δει με ποιό τρόπο θα διασωθεί μέσα σε ένα σύστημα που το ίδιο φρόντισε να «φρακάρει», δημιουργώντας υπερκέρδη από… αέρα και φούσκες

Στη ζωή μας μπήκαν τα μνημόνια.

Το πρώτο, ήταν μια επίθεση κυρίως στον δημόσιο τομέα. «Ντύθηκε» με την δικαιολογία ότι για τα χάλια μας φταίει ο διογκωμένος δημόσιος τομέας, ο οποίος αντιπαράγει, την ώρα που ο ιδιωτικός τομέας προσπαθεί να παράξει. Το «μαζί τα φάγαμε» του κ. Πάγκαλου αποτέλεσε… μνημείο εκείνης της μνημονιακής προσπάθειας.

Μετά ήρθε το δεύτερο μνημόνιο που χτύπησε και τον ιδιωτικό τομέα, μειώνοντας για πρώτη φορά τους μισθούς, τις συντάξεις και τα επιδόματα. «Ντύθηκε» με την δικαιολογία ότι πρέπει να φθηνύνει η εργασία και να διευκολυνθεί η είσοδος των νέων στην αγορά εργασίας. Όσο για τους ήδη εργαζόμενους; Ειπώθηκε πως δεν γίνεται να είναι τόσο… «εγωιστές» και να μην δέχονται μείωση στις αποδοχές τους, όταν υπάρχουν πάνω από ένα εκατομμύριο άνεργοι.

Τώρα, ήρθε και το τρίτο μνημόνιο. Μετά από πολύμηνο «κοιλόπονο» της τρικομματικής κυβέρνησης, που εμφανώς δεν είναι ούτε δεξιά, ούτε αριστερή, ούτε σοσιαλιστική, ούτε φιλελεύθερη. Είναι απλά το «υπερκομματικό παιχνιδάκι» των δανειστών της χώρας, στους οποίους υποτάχθηκε άμα τη δημιουργία της. Και με αυτό το μνημόνιο, ολοκληρώνεται μια ολομέτωπη επίθεση εις βάρος της κοινωνίας. Ακόμα και της πάσχουσας και εξαθλιωμένης κοινωνίας. Ακόμα και της κοινωνίας των αναπήρων, των πολύτεκνων, των ημιαπασχολούμενων!

Τώρα πια, κάθε πρόφαση οικονομικής ή κοινωνικής δικαιοσύνης εγκαταλείφθηκε. Όπως άλλωστε και κάθε πρόφαση δημοκρατίας. Δευτέρα βράδυ κατατίθεται ένα νομοσχέδιο εκατοντάδων σελίδων και μέτρων, τη Τρίτη εισάγεται στην αρμόδια επιτροπή και τη Τετάρτη ψηφίζεται στην ολομέλεια, σε ένα άρθρο. «Πακέτο» όλα μαζί δηλαδή και… όποιος γουστάρει! Ή όποιος αντέξει…

Σε λίγες ώρες θα δούμε ποιος «γουστάρει». Έτσι κι αλλιώς, στην πολιτική, εκτός της ομαδικής υπάρχει πάντα και η ατομική ευθύνη. Αργότερα, αλλά σύντομα, θα δούμε και ποιος θα αντέξει.

Να ρισκάρω μία πρόβλεψη; Το πολιτικο-οικονομικό σύστημα που θέριεψε μέσα στα τελευταία 30 χρόνια ΔΕΝ θα αντέξει! Μαζί του, φυσικά, θα καταρρεύσει και το «τρικομματικό εργαλείο» του. Σύντομα, τα «ναι» στο τρίτο μνημόνιο θα αποκωδικοποιηθούν, δείχνοντας την… ημερομηνία λήξης του συστήματος.

Και το πιο τραγικό (ή κωμικό) όλων; Το τέλος του σημερινού συστήματος εξουσίας μάλλον δεν θα έρθει μέσα από καμία ανατρεπτική ή επαναστατική διαδικασία, αλλά από… την Ευρώπη, με την μορφή «νέας συνταγής».

Γιατί, ναι, η Ευρώπη πρέπει πολύ σύντομα να βρει την οριστική λύση στην κρίση χρέους της ευρωζώνης, ώστε να μην διαλυθεί. Πιστεύω πως θα το κάνει. Αλλά όχι με εκείνους που έπαιξαν με λάθος τρόπο, στην λάθος εποχή και με την λάθος συνταγή! Κανένας δεν έχει ανάγκη τους «χθεσινούς» όταν φτιάχνει το αύριο!