Άρθρα

Με ποιόν είμαστε;

Το ερώτημα αυτό, μέχρι πριν λίγα χρόνια, για όλους εμάς που είμαστε πολιτογραφημένοι σε συγκεκριμένες παρατάξεις, συνδεδεμένοι  με δεσμούς - μπετόν με συγκεκριμένα κοινωνικά ανθρωποσυστήματα, ήταν περιττό, αδιανόητο, προσβλητικό.

Περίπου, σαν να σου αμφισβητούσαν το θρήσκευμα.

Μέσα σε πολύ λίγο χρόνο, οι μεγάλες ανατροπές που απέφεραν τα «παλιρροϊκά κύματα» της έκρηξης του «ηφαιστείου» του Χρέους, κατέστησαν το ερώτημα αυτό αναπόφευκτο. Επιβεβλημένο. Και- προσέξτε- χρήσιμο: Το πιο χρήσιμο πράγμα που μπορεί καθένας μας να κάνει αυτές τις στιγμές, που δεν ξέρουμε με σιγουριά αν είναι στιγμές μετά την καταστροφή, σε ώρα καταστροφής ή πριν την καταστροφή, είναι να διερωτηθεί:

Τι μας συνέβη; Τι χρειαζόμαστε; Ποιοι είμαστε; Ποιοι θέλουμε να γίνουμε; Με ποιους θα το κάνουμε;

Από τα ερωτήματα αυτά θα κριθεί και το ερώτημα: Με ποιον είμαστε;

Η συστημική διαταραχή για πολλούς δεν είναι παροδική. Είναι προθάλαμος της δημιουργίας νέων ηπείρων. Ήδη βλέπουμε φαινόμενα δημιουργίας νέας πολιτικής πανίδας. Άγνωστο εάν μιλάμε για είδη ανθεκτικά. Το βέβαιο είναι ότι δεν είναι και πολύ φιλικά... Εύλογο: Προέκυψαν από ένα κοινωνικό σώμα που βρέθηκε σε κατάσταση αγριότητας. Δεν μου αρέσει αυτό. Αλλά έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία είναι το ενδεχόμενο να μην του αρέσω εγώ. Και όχι μόνον εγώ...

Εθελοτυφλεί όποιος δεν παραδέχεται ότι οι μεταβολές που επιφέρει η μεγάλη έκρηξη μας αφορούν όλους. Πολύ σύντομα, κανείς μας και τίποτα δεν θα είναι ίδιο με πριν.

Πολιτικά μιλώντας, αν βασική μας αποστολή θέλουμε να είναι να εργαζόμαστε κατ’ εντολήν της κοινωνίας, πρωταρχική προϋπόθεση είναι να ανανεώνουμε την εντολή που είχαμε στα χέρια μας. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει η κοινωνία να μας αναγνωρίζει ως μερικό εκφραστή της. Το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου, πιθανότατα δε και το ΠΑΣΟΚ του Ευ. Βενιζέλου, απώλεσε και την εντολή και την αναγνώριση. Οικτρό να επιδιώκεις να αντιπροσωπεύσεις εκείνους που δεν σου αναγνωρίζουν καν υπόσταση.

Σκοπεύω να εργαστώ μαζί με όσους συμμερίζονται τις απόψεις μου προκειμένου να κρατήσουμε την παράταξή μας μακριά από μια τέτοια τύχη. Δεν μιλώ για μια φιλολογική μάχη, αλλά για πολύ συγκεκριμένη στρατηγική. Ανεξάρτητα αν η υποψηφιότητά μου για τη θέση του γραμματέα του κόμματος συγκινήσει ή όχι τους εκλογείς, η πρότασή μου για τη στρατηγική αυτή δεν αλλάζει:

Παραδεχόμαστε ανοιχτά και χωρίς περιστροφές ποιό είναι το πρόβλημα της χώρας. Όσο αποφεύγουμε την αλήθεια και επιμένουμε να στρατοπεδεύουμε στο «λιβάδι με τους μύθους», έχουμε μια διπλή δυσκολία: Αφενός, δεν λύνουμε κανένα  πρόβλημα. Αφετέρου, την ώρα που ψευδοεξυπηρετούμαστε με το αφήγημα της «κοκκινοσκουφίτσας», με την Τρόικα να παίρνει το ρόλο του «κακού λύκου», χαρίζουμε σε λαϊκιστές τύπου Τσίπρα το ρόλο του «καλού κυνηγού» που εξοντώνει το «λύκο», προκειμένου το «αγνό κορίτσι» του παραμυθιού να συνεχίσει τις ατασθαλίες και τις σκανταλιές με τους πόρους της οικογένειας.

Συνομολογούμε πολιτικές για μια γνήσια  μεταμόρφωση της  χώρας.

Μετατρέπουμε τον πολίτη σε θιασώτη και όχι αντίπαλο των μεταρρυθμίσεων.

Αξιοποιούμε το κόμμα σαν πεδίο προσέγγισης, ζύμωσης, καταγραφής  αναγκών, προτάσεων, διαμαρτυριών και πάντως όχι σαν Λέσχη  της πολιτικής μας αυτοκτονίας.

Δίνουμε ζωντανό περιεχόμενο στο ερώτημα ποιοί είμαστε, τι πρεσβεύουμε, πού διαφέρουμε, πού υπερέχουμε και γιατί.

Ας μιλήσουμε με ειλικρίνεια. Σαράντα χρόνια μετά την εγκαθίδρυση της αυθεντικής κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας στη χώρα, επιτρέψαμε να βουλιάξει στο βούρκο της ψευδεπίγραφης ευδαιμονίας μας, η ιδεολογική και πολιτική διαφορά μας απέναντι σε αντιπάλους. Εμπιστευτήκαμε την επινόηση διαφορών στους επικοινωνιολόγους και τους διαφημιστές. Σήμερα, δεν είσαι πια σαφής, δηλώνοντας ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Αριστερός.

Επιθυμώ να αποκτήσει σαφήνεια και νόημα η διαφορά. Ξέρω ότι δεν είμαι ο μόνος. Όπως και ξέρω ότι ανήκω σε εκείνους που και το διατείνονται, και το εννοούν, και έχουν τη διάθεση και την ενέργεια για να το επιτύχουν.