Άρθρα

Κάθε 17 Νοέμβρη μου έρχονται στο μυαλό μνήμες από σχολικές γιορτές ποιήματα του Ρίτσου, τραγούδια του Θεοδωράκη, του Λοΐζου και ένα σύνθημα «ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»…αυτά ως παιδί μου φαινόταν μνήμες του αγώνα μιας γενιάς, της «γενιάς του Πολυτεχνείου» για Δημοκρατία, για Ισότητα και Ελευθερία.

 Διανύοντας την τρίτη δεκαετία της ζωής μου διαπίστωσα ότι η λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου» χωρίζεται σε δύο πλευρές. Από την μία, όσοι θυσιάστηκαν στον βωμό των υψηλών ιδανικών και των αξιών σαν τον «καιόμενο» του Τ.Σινόπουλου, όσοι έδωσαν την ανάσα τους για να αναπνέουμε εμείς ελεύθεροι και υπερήφανοι σε μια δικαιότερη κοινωνία και από την άλλοι όσοι καπηλεύτηκαν τον «μύθο» που έχει δημιουργηθεί για αυτή την γενιά και έστησαν μια Μεταπολιτευτική Ελλάδα πάνω σε σαθρά θεμέλια, που σήμερα καταρρέουν σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.

Οι αγωνιστές εκείνης της γενιάς, τους οποίους σήμερα τιμούμε με σεβασμό, έμειναν αφανείς ήρωες μιας παλλαϊκής εξέγερσης που δεν είχε προηγούμενο και στο προσκήνιο μετά την Μεταπολίτευση ξεπρόβαλλαν οι «επαγγελματίες καπηλευτές» αυτής της ένδοξης σελίδας στην ιστορία μας. Ξέχασαν…ξέχασαν…ξέχασαν…οράματα και ελπίδες διαψεύστηκαν τραγικά… Υψηλά ιδανικά στα «scripta», τίποτα ουσιαστικό στην πράξη...Μεγάλες προσδοκίες, κανένα αποτέλεσμα…

Η «γενιά του Πολυτεχνείου» μας μετέτρεψε στην «γενιά Α- στερητικών», όπως συνηθίζω να λέω. Ανέχεια, ανεργία, αναλγησία, αδιαφορία, απανθρωπιά, απελπισία, απογοήτευση μια αράδα από «στερητικές» λέξεις που περιγράφουν συνοπτικά την σημερινή κοινωνικοπολιτική μας κατάσταση. Και όχι απλά φτιάξανε μια κοινωνία στα δικά τους μέτρα και σταθμά αλλά κάνανε τα ίδια σφάλματα με εκείνους που αντιμάχονταν… Νέοι που κάποτε αγωνίστηκαν για ιδέες και αξίες, τώρα οι ίδιοι τις αλλοτριώνουν. Η 17^η Νοεμβρίου το σύμβολο της αντίστασης απέναντι στους «τύραννους» της Χούντας αμαυρώθηκε από τα ίδια τα παιδιά της!

Είναι πράγματι θλιβερό κάποιοι που ανήκαν σε μια γενιά που αγωνίστηκε στην νιότη της με αυθορμητισμό, με ομοψυχία και με αυταπάρνηση κατά της επταετούς Χούντας των Συνταγματαρχών, σήμερα να επιβάλλουν την «χούντα» των μνημονίων. Πάλεψαν για το Σύνταγμα και τώρα το κάνουν κουρελόχαρτο…και ποιος; Η «γενιά του Πολυτεχνείου» (!)

Εκείνη η γενιά , όμως, επαναστάτησε εμείς οι νεότεροι τι κάνουμε 40 χρόνια μετά; Θυμάμαι έναν επίκαιρο στοίχο του Ρίτσου από το  «Ημερολόγιο μιας εβδομάδας» του Πολυτεχνείου «πάνω απ’ τα τανκς, μέσα στους σκόρπιους πυροβολισμούς…πώς μπορείτε λοιπόν να κοιμάστε;»… Εμείς πώς μπορούμε να «κοιμόμαστε» όταν τα όνειρά μας έχουν γίνει εφιάλτες και δεν μπορούν να έχουν θέση στην εποχή των μνημονίων;

Μπορεί κάποιοι να πρόδωσαν τον ανιδιοτελή αγώνα του Πολυτεχνείου, αλλά αξίζει να παλέψουμε οι σημερινοί νέοι γι’αυτούς που στάθηκαν αξιέπαινα στις επάλξεις του  καθήκοντος και της τιμής, γι’αυτούς που θυσίασαν τα νιάτα τους για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, γι’αυτούς που προσέφεραν ό,τι πολυτιμότερο είχαν στον αγώνα της Δημοκρατίας, την ίδια τους την ζωή! Γιατί το «Πολυτεχνείο» ζει και θα ζει για όσους ξέρουν να αγωνίζονται…Άλλωστε «αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν'αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.»! Η επέτειος του «Πολυτεχνείου», είναι μια επέτειος περισυλλογής που μας θυμίζει ότι μετά το σκοτάδι έρχεται τα φως και ο συλλογικός αγώνας δικαιώνεται.

Αν τώρα η γενιά του «Πολυτεχνείου» είναι υπόλογη σε εμάς για τα λάθη της, εμείς θα είμαστε υπόλογοι στις γενιές που ακολουθούν για την συνενοχή μας, που δεν βρήκαμε το θάρρος να κάνουμε το δικό μας «Πολυτεχνείο» κόντρα στις νοοτροπίες  του χθες, που οδήγησαν και συνεχίζουν να οδηγούν την χώρα μας στο αδιέξοδο!

            Μήπως ήρθε, λοιπόν, η ώρα να κάνουμε ένα νέο «Πολυτεχνείο» στην γενιά του «Πολυτεχνείου»;

Με εκτίμηση

Γιώργος Δρακούλης

Πρόεδρος Χριστιανοδημοκρατικής Νεολαίας Ελλάδας