εισαγωγη 17-7

Η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου, προχωρά αποφασιστικά έχοντας ως προτεραιότητα να κλειδώσει η συμφωνία και να εξασφαλισθούν οι άμεσες αλλά και οι μέσο-μακροπρόθεσμες χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας. Συγχρόνως δε συνεχίζει να κάνει τα πάντα σε διεθνές διπλωματικό επίπεδο, για μια σαφή δέσμευση –διευθέτηση- για το χρέος και το αναπτυξιακό πακέτο

Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας στη Βουλή έχει μια και μόνη ανάγνωση: Ο πολιτικός κόσμος θέλει και μπορεί να διατηρήσει την σοβαρότητα του και να αναλάβει την ευθύνη του ώστε η χώρα να μην ταλανίζεται.

Οι περισσότεροι συμφωνούν πως εάν η Ελλάδα μπει άμεσα στον δρόμο των μεταρρυθμίσεων και παράλληλα διασφαλιστεί η πολιτική σταθερότητα, άμεσα θα υπάρξει οξυγόνο σταθερότητας και ασφάλειας στην κοινωνία και την αγορά που θα αρχίσει και πάλι να … «σαλεύει».

Σε αυτή την φάση, θα απαιτηθεί εξίσου άμεσα η εφαρμογή μιας σταθερής και μακρόπνοης επενδυτικής και φορολογικής πολιτικής.

Όταν λοιπόν τις προσπάθειές αυτές, τις στηρίζουν οι πολίτες τότε δεν έχεις απλώς δικαίωμα, αλλά καθήκον να συνεχίσεις μέχρι τέλους.

Αυτό και σίγουρα που δεν έχεις δικαίωμα να κάνεις είναι, όπως είπε και ο Αλ. Τσίπρας, στη μέση της μάχης "να διευκολύνεις το σχέδιο των αντιπάλων σου".

Όλα δείχνουν ότι ο Πρωθυπουργός διαθέτει πολιτική ωριμότητα, αλλά και εθνική στρατηγική.

Το ερώτημα που ξεροκέφαλα μπαίνει είναι εάν την ίδια διαθέτουν οι σύντροφοι του στη Βουλή και με το πόσες πλευρές έχει η .. ηθική; Και ποια πλευρά πρέπει να επικρατήσει;

Επειδή, η ηθική δεν είναι «πολύγωνο», ούτε καν «νόμισμα δύο όψεων» η ηθική μπροστά σε τόσο δύσκολα προβλήματα είναι αυτή που ακολουθεί την ευθεία οδό. Και η ευθεία οδός είναι: «καταψηφίζω και παραιτούμαι για να μην ρίξω την κυβέρνηση».

Βεβαίως, όταν ολοκληρωθεί η εν εξελίξει προσπάθεια με τους δανειστές και η χώρα σταθεροποιηθεί και η κοινωνική ζωή αποκτήσει μια κάποια κανονικότητα: Όταν ξεπεραστούν οι ιδιάζουσες και έκτακτες συνθήκες… τότε θα πρέπει να επιλυθεί και το πολιτικό πρόβλημα.

Και ο μόνος που μπορεί να το λύσει είναι ο κυρίαρχος λαός. Μέχρι τότε, προφανώς, ο Αλέξης Τσίπρας έχει τον τελευταίο λόγο. Γιατί, μπορεί όλοι, ακόμα και ο ίδιος, να λένε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν λειτουργεί όπως τα άλλα κόμματα, αλλά ιδιαίτερα στις εποχές των μεγάλων κρίσεων, τη διαφορά τη κάνουν τα πρόσωπα. Και ειδικά οι ηγέτες…

Πάντως καθημερινά εμπεδώνεται η πεποίθηση ο λαός στηρίζει και τον πρωθυπουργό, και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και επιπλέον μόνον στον Αλέξη Τσίπρα ελπίζει γιατί ακριβώς γνωρίζει ότι αποτελεί εγγύηση για την προστασία της κοινωνίας πλειοψηφίας και τα ομολογεί αυτά ένας πολιτικός που πριν λίγα χρόνια παράτησε ένα υπουργείο για να μην βάλει την υπογραφή του σε νέα μέτρα λιτότητας.

Φίλες και φίλοι της εκπομπής.. από τότε που παράτησα την Υπουργική καρέκλα επειδή ο Σαμαράς, ζήτησε την αμάχητή παράδοση μας και την υποταγή στα θέλω των ξένων δανειστών βγήκα στον δρόμο και στον λαό.

‘Όχι γιατί ήθελα να είμαι από τους πολιτικούς που χάιδευαν αυτιά..

Πάλεψα τα μνημόνια με όλη τη δύναμη της ψυχής μου και για τούτο δεν επιτρέπω σε κάποιους, μετά από όσα πέρασα και όσες μηνύσεις και αγωγές έχω στη πλάτη μου, να νομίζουν ότι μόνο εκείνοι ακούν την συνείδηση τους και τον Ελληνικό Λαό.

Τώρα δεν θα μπω στην διαδικασία να σχολιάσω όσα συνέβησαν το τελευταίο εξάμηνο και τα λάθη που κατά την ταπεινή μου άποψη έγιναν.

Όλα αυτά θα έχουμε την ευκαιρία να τα πούμε, , χωρίς φόβο και πάθος, σε κάποια μεταγενέστερη χρονική στιγμή, με μεγαλύτερη άνεση και με ασφάλεια για την χώρα.

Αυτή την ώρα, αισθάνομαι εξαιρετικά άβολα. Ψήφισα ένα νέο μνημόνιο, που δεν πιστεύω στα μέτρα του, όπως οι νέες ισχυρές δόσεις λιτότητας. Είτε έτσι, είτε αλλιώς, η ουσία είναι πως η εποχή και οι ανάγκες της χώρας δεν αντέχουν πια τις πολιτικές και τους πολιτικούς «ντουμπλ φας».

Το «στηρίζω, αλλά δεν ψηφίζω» είναι αποκρουστικό στην κοινωνία.

Η εκτίμησή μου είναι ότι ακριβώς επειδή ήρθε με τη βία η εποχή της ωριμότητας και της αυτοσυνειδησίας όλων, η κοινωνία απαιτεί καθαρά λόγια και καθαρές πολιτικές. Η διατήρηση μιας μειοψηφίας στην κυβερνητική πλειοψηφία, τελικά θα αποδειχτεί το επόμενο επικίνδυνο μπούμερανγκ για τον Αλέξη Τσίπρα, μετά τη πρώτη περίπτωση της δημιουργικής ασάφειας.

Τώρα με τη δεύτερη, κινδυνεύει να χάσει την εμπιστοσύνη των πολιτών – και από τις δύο πλευρές- μετατρέποντας την πολιτική του θητεία οικειοθελώς σε «παρένθεση».

Με σεβασμό απαντώ πως εάν πέσεις στο γκρεμό δεν ξανασηκώνεσαι.

Αν ο Αλέξης Τσίπρας έφευγε τα ξημερώματα της περασμένης Δευτέρας χωρίς συμφωνία, αυτό θα σήμαινε την αυτόματη διάλυση της χώρας. Άτακτη χρεοκοπία σημαίνει απόλυτη φτώχεια και εξαθλίωση, και τουλάχιστον τρεις χαμένες γενιές! Την γενιά των σημερινών συνταξιούχων, τη γενιά των σημερινών 40άρηδων, αλλά και τη γενιά των σημερινών 20άρηδων.

Ο πρωθυπουργός λοιπόν, προτίμησε να μην πετάξει την χώρα του στον γκρεμό.

Έμεινε εκεί όρθιος στα δύσκολα και σε μία πρωτόγνωρη στα παγκόσμια χρονικά διαπραγμάτευση για να κρατήσει την Ελλάδα και την Ελπίδα ζωντανή.

Ξεκάθαρα, λοιπόν στηρίζω τον Αλέξη Τσίπρα και τον Πάνο Καμμένο, αρκεί, εφαρμόζοντας την επώδυνη συμφωνία να καταβάλλουμε παράλληλα κάθε προσπάθεια να ανακουφίσουμε τα αδύναμα οικονομικά στρώματα και να χτυπήσουμε κατακέφαλα την διαπλοκή, την διαφθορά και την γραφειοκρατία.

Επαναλαμβάνω: Άμεσα και κατακέφαλα! Χωρίς έλεος, χωρίς αναστολές!

Έχουμε μία δυνατότητα:

Αυτή η συμφωνία να γίνει η αιτία ή η αφορμή για να τελειώσουμε μια για πάντα, με όσους και όσα μας χρεοκόπησαν!

Και αν αυτό δεν το κάνει η παρούσα κυβέρνηση, με την συνδρομή του Ελληνικού Λαού και της παρούσας Βουλής, ειλικρινά δεν ξέρω ποιος θα μπορέσει να το κάνει…

Σήμερα είναι πιο ξεκάθαρο από ποτέ , ότι η πλειοψηφία του κόσμου περιμένει από την κυβέρνηση να μη λυγίσει.

Μάχες θα δοθούν πολλές. Η μόνη ελπίδα για αυτόν τον τόπο είναι η κυβέρνηση να σταθεί στα πόδια της.

Δυστυχώς για τους νταβατζήδες, ο προαναγγελθείς θάνατος της κυβέρνησης για άλλη μια φορά θα αποτύχει.