Άρθρα

Μία από τις πλέον βασικές ακαδημαϊκές διαμάχες που μαίνεται τις τελευταίες δεκαετίες, είναι αυτή της σύγκρουσης των σχολών της «εξειδικευμένης» και της «ολιστικής» αντιμετώπισης των προβλημάτων.
Οι υποστηρικτές της σχολής της «εξειδικευμένης» αντιμετώπισης των ζητημάτων, υποστηρίζουν πως το κάθε πρόβλημα χρήζει ενδελεχούς αξιολόγησης και στην συνέχεια ανάπτυξη και εφαρμογή στοχευμένης μεθοδολογίας επίλυσης.
Αντίθετα όσοι συνθέτουν την σχολή της «ολιστικής» αντιμετώπισης, θεωρούν το κάθε πρόβλημα ως συνέπεια της συνολικής λειτουργίας του συστήματος, στα πλαίσια του οποίου αυτό εμφανίζεται.
Οι διαμορφωτές της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής της σημερινής κυβέρνησης εμφανίζονται ως θιασώτες της πρώτης σχολής. Εγκλωβισμένοι στις επιταγές του Μνημονίου που οι ίδιοι ψήφισαν και στηρίζουν, επιλέγουν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της Ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, ακολουθώντας την μέθοδο του Προκρούστη. Εντοπίζουν αρχικά «προβλήματα που πρέπει να επιλυθούν». Στην συνέχεια διαμορφώνουν και εφαρμόζουν πολιτικές επίλυσής τους, χωρίς όμως να μελετούν τις συνέπειες αυτών των επιλογών στην οικονομία στο σύνολό της.
Τα αποτελέσματα αυτής της διαδικασίας; Καταστροφικά.
Εάν καλοπροαίρετα δεχθούμε πως οι κυβερνητικοί παράγοντες πραγματικά επιδιώκουν να λύσουν προβλήματα, τότε με απόλυτη επιείκεια μπορούν να χαρακτηρισθούν ως Αναποτελεσματικοί και οι επιλογές τους ως Τραγικές. Πώς να δοθούν διαφορετικοί χαρακτηρισμοί όταν ύστερα από ένα έτος Μνημονίου οι επίδοξοι μάγοι της οικονομίας έχουν οδηγήσει την χώρα σε βαθιά ύφεση; Όταν προβλέπεται σύμφωνα με στοιχεία του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, πως η ανεργία το 2011 θα ανέλθει στο 22% με τον συνολικό αριθμό των ανέργων να ανέρχεται σε 1.150.000 άτομα; Όταν σύμφωνα με τον διοικητή του ΙΚΑ κ. Ροβέρτο Σπυρόπουλο η αύξηση της ανεργίας έχει ήδη δυσμενείς επιπτώσεις και στα έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων, δεδομένου ότι το τρίμηνο Ιανουαρίου-Μαρτίου 2011 τα έσοδα του ΙΚΑ καταγράφουν σε ετήσια βάση μείωση 11%;
Τα πράγματα είναι απλά.
Όλες οι κυβερνητικές επιλογές μέχρι σήμερα είναι ελλειμματικές, χωρίς να εξυπηρετούν τον στόχο του εξορθολογισμού της Ελληνικής οικονομίας στο σύνολό της. Επιδιώκοντας την αντιμετώπιση μεμονωμένων προβλημάτων, οδηγούν την οικονομία σε κατάρρευση.
Οι μεγάλοι χαμένοι είναι οι εργαζόμενοι. Όλες οι άδικες θυσίες τους πραγματοποιούνται χωρίς κανένα αντίκρισμα. Η μείωση των μισθών τους, η απώλεια ασφαλιστικών δικαιωμάτων τους, η διαρκώς ογκούμενη ανεργία, το μόνο που τους εξασφαλίζει είναι η με μαθηματική ακρίβεια νέα μείωση μισθών, μεγαλύτερη ανεργία, κατάρρευση των ασφαλιστικών τους ταμείων.
Η προκρούστρια λογική που δεν αντιμετωπίζει την οικονομία ως «όλον», ως «το σύνολο των εργαζομένων που την συνθέτουν» οδηγούν σε αυτά τα αποτελέσματα. Οι οικονομία δεν σώζεται με τον κατακερματισμό και συνακόλουθα με την σμίκρυνσή της. Με αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνεται η κατάρρευση των αριθμών και η εξαθλίωση των ανθρώπων.
Περαιτέρω, η ελεγχόμενη συρρίκνωση της οικονομίας έχει ως αποτέλεσμα, τη μείωση των καταθέσεων κατά 40δις €, με παράλληλη σταθεροποίηση του τραπεζικού δανεισμού σε επιχειρήσεις και νοικοκυριά. Άρα, με πολύ λιγότερα διαθέσιμα κεφάλαια, οι δανειζόμενοι καλούνται να αποπληρώσουν τα χρέη τους. Είναι βέβαιο, πως η δημοσιονομική κρίση μετατρέπεται ταχύτατα σε τραπεζική κρίση, διαβρώνοντας τον κατεξοχήν σύγχρονο, υγιή και ανταγωνιστικό τομέα της ελληνικής οικονομίας - τις τράπεζες - και παραδίδοντας το ΣΥΝΟΛΟ του ελληνικού τραπεζικού συστήματος στις αγκαλιές των ανταγωνιστών του, και μάλιστα αμαχητί, αφού η επιβίωσή του εξαρτάται πλέον από την καθημερινή χρηματοδότηση της ΕΚΤ, καθότι οι έλληνες πολίτες αναγκάζονται να τραβούν από τις καταθέσεις τους τα αναγκαία για την επιβίωσή τους χρήματα.
Αυτό λέγεται φαύλος κύκλος, στον οποίο αν μπει μία οικονομία δεν ξεφεύγει ΠΟΤΕ. Μοναδική λύση ήταν και εξακολουθεί να είναι η «Ανάπτυξη», η άμεση απελευθέρωση δηλαδή του συνόλου των υγιών δυνάμεων του ελληνικού λαού, που γνωρίζουμε όλοι πως μπορεί να κάνει θαύματα όταν βρεθεί στο σωστό περιβάλλον (βλ. ελληνική διασπορά). Απαιτείται διεύρυνση και όχι συρρίκνωση της οικονομίας, επενδύσεις, εκμηδενισμός τα γραφειοκρατίας, νέα και απλά νομοθετήματα. Είναι αστείο να διαθέτουμε γραφειοκρατία και νόμους, αλλά όχι ανάπτυξη. Τα παιδιά μας, γελάνε με αυτή την κατάσταση και θα πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη μας αυτό το γέλωτα, αν θέλουμε να μπορούμε να τα κοιτάξουμε αύριο στα μάτια. Για την «Ανάπτυξη» όμως ως μέσο διαμόρφωσης και διασφάλισης κατάλληλου εργασιακού και ασφαλιστικού περιβάλλοντος θα αναφερθώ σε ένα νέο άρθρο μου...