Άρθρα

Tου Ν. Νικολόπουλου, Βουλευτή Αχαϊας και Τομεάρχη Εργασίας της Ν.Δ.

Η απόφαση του Δ' Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας που έκρινε αντισυνταγματικό το νόμο της Κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ είναι κόλαφος για τις αντεθνικές μεθοδεύσεις της Κυβέρνησης και αποτελεί της καλύτερη απάντηση στην κυβερνητική προχειρότητα, η οποία δυστυχώς πολύ περισσότερο έχει μετατραπεί σε επικινδυνότητα για τη χώρα, το έθνος και τα συμφέροντα των Ελλήνων πολιτών.

Η σχετική απόφαση κάνει λόγο για παραβίαση όχι ενός ή δυο, αλλά άκουσον - άκουσον εννέα άρθρων του Συντάγματος! Η Κυβέρνηση Παπανδρέου ψήφισε το νόμο αυτό με διαδικασίες «εξπρές» παρακούοντας και κυρίως υβρίζοντας τότε όλες τις φωνές της νομιμότητας, όπως αυτή της αξιωματικής αντιπολίτευσης που με σώφρονα λόγο και διαυγείς θέσεις είχε θίξει όλες τις πτυχές αυτού του «νόμου - εγκλήματος» ενάντια στην ύπαρξη του Ελληνικού λαού και κυρίως των πολιτικών δικαιωμάτων των Ελλήνων. Η Κυβέρνηση και τα «κέντρα» υποστήριξης της τότε είχαν επιδοθεί σε έναν γενικευμένο αγώνα κατασυκοφάντησης οποιουδήποτε πολιτικού ή ακαδημαϊκού παράγοντα τολμούσε να αρθρώσει μια διαφορετική άποψη, μια ένσταση απέναντι στο τερατούργημα του ν. 3838/2010. Η Κυβέρνηση Παπανδρέου μιλούσε τότε για «ρατσιστές» και «φασίστες» κατά την γνωστή της φρασεολογία, όταν τα επιχειρήματα της είναι κολοβά και έωλα! Πλέον όμως, ο ίδιος της ο Νόμος αποδεικνύεται Αντισυνταγματικός και Παράνομος!

Εφόσον η ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας αποδεχτεί την απόφαση του Δ' τμήματος και ο νόμος 3838 απορριφθεί τελεσίδικα θα σημάνει πως:

α) η Κυβέρνηση Παπανδρέου δεν θα μπορεί καν να ευελπιστεί στην επικείμενη συνταγματική αναθεώρηση, καθώς στις παραγράφους 2 & 3 του άρθρου 1 του Συντάγματος, που αναφέρονται στη μορφή του πολιτεύματος, ορίζουν πως «θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία και όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα». Το συγκεκριμένο άρθρο ορίζεται ρητά στο Σύνταγμα πως δεν μπορεί να αναθεωρηθεί! Συνεπώς, κατά την απόφαση του Δ' τμήματος, οι ρυθμίσεις των άρθρων 14 έως 21 του 3838/2010, με τις οποίες αποδίδεται σε αλλοδαπούς υπηκόους τρίτων χωρών το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι στις εκλογές της πρωτοβάθμιας τοπικής αυτοδιοίκησης είναι ανίσχυρες και αντίθετες προς τα άρθρα 1, 52 & 102 του Συντάγματος, καθώς λαϊκή κυριαρχία νοείται αυτή η οποία ασκείται από τον λαό ως εκλογικό σώμα απαρτιζόμενο μόνο από τους έχοντες δικαίωμα ψήφου Έλληνες πολίτες.

β) η Κυβέρνηση θα πρέπει να αποδεχθεί πως σύμφωνα με τις Συνταγματικές επιταγές, ο Νομοθέτης μερίμνησε να διαφυλάξει την εθνική ομοιογένεια του Κράτους, μεταξύ άλλων και δια της θεσπίσεως δικαίου Ιθαγένειας, του οποίου οι ρυθμίσεις βασίζονται πρώτα απ' όλα στο σταθερό κριτήριο του «δικαίου του αίματος». Με απλά λόγια και χωρίς τις υπερβολές και τις κορώνες του «συστήματος του Παγκοσμιοποιημένου-πολτοποιημένου πολιτισμικού μεσαίωνα» και των δυνάμεων του εθνο-μηδενισμού , ο Έλληνας Νομοθέτης βασίζει την απόδοση της Ελληνικής Ιθαγένειας στα άτομα που έχουν καταγωγή από Έλληνες γονείς, όπως συμβαίνει άλλωστε σε δεκάδες άλλες χώρες που έχουν όμοια χαρακτηριστικά με την Ελλάδα. Τα χαρακτηριστικά αυτά είναι αυτονόητο και συνάμα ευνόητο πως διαφέρουν σε χώρες όπως οι Η.Π.Α, η Αυστραλία και ο Καναδάς, ή για άλλους λόγους σε χώρες όπως η Γαλλία. Στις περιπτώσεις αυτές υπάρχει, μεταξύ άλλων παραγόντων (όπως και το γεγονός της ίδιας της σύστασης τους), βεβαρημένο παρελθόν αποικιακής εκμετάλλευσης ή καταπιέσεις και διωγμοί εναντίον ιθαγενών πληθυσμών που εξαναγκάζει ηθικά και νομικά τις χώρες αυτές να παραχωρούν ιθαγένεια και υπηκοότητα σε αλλογενείς και αλλοδαπούς.

γ) η Κυβέρνηση θα βρεθεί με μόνο μία επιλογή, η οποία είναι η διενέργεια εκλογών σε όλα τα εκλογικά τμήματα των δήμων που ψήφισαν αλλοδαποί. Παράλληλα, το πρόβλημα επεκτείνεται ακόμη περισσότερο, καθώς υποχρεωτικά θα πρέπει να γίνουν εκλογές και στις Περιφέρειες όπου ψήφισαν αλλοδαποί, οι οποίοι απέκτησαν την Ελληνική Ιθαγένεια βάσει του σχετικού «λαθρο-νόμου».

Επί πολλά χρόνια η χώρα μας υπέφερε και υποφέρει σε όλα τα επίπεδα από μια συγκεκριμένη ομάδα ετερόκλητων ξένων και ντόπιων συμφερόντων, η οποία εξακολουθεί να δηλητηριάζει τη κοινωνία και τη νεολαία μας με αντιλήψεις και ιδέες, οι οποίες δεν υπάρχουν σε καμιά πραγματικά δημοκρατική και ελεύθερη χώρα. Πολύ περισσότερο, η βίαιη επικράτηση των αντιλήψεων αυτών επιφέρει ένα συνεχές αίσθημα φόβου, αλλά και απάθεια αντίδρασης στους Έλληνες. Η κοινωνία μας δείχνει απονευρωμένη, καθώς έχει υποβαθμιστεί η έννοια της εθνικής συνείδησης και της κοινωνικής αλληλεγγύης.

Αυτή η τοποθετημένη και έτερο-συντηρούμενη ελίτ, η οποία χρησιμοποιώντας τα δήθεν «έγκυρα» μέσα ενημέρωσης πυροβολεί καθημερινά τη συνείδηση του Ελληνικού λαού, σήμερα αρχίζει να «ξεφουσκώνει». Τα επιχειρήματα της είναι τόσο σαθρά και χαοτικά που δεν «στέκουν» ούτε σε μια συζήτηση επιπέδου παρέας. Για παράδειγμα, αν πάρουμε το απλοϊκό επιχείρημα πως όποιος μετέχει στη Ελληνική παιδεία πρέπει να είναι Έλληνας, τότε με το ίδιο σκεπτικό όλοι οι πολίτες του Μεξικού, της Αργεντινής και των λοιπών πρώην Ισπανικών αποικιών θα έπρεπε να είναι Ισπανοί πολίτες και φυσικά πολίτες και την Ε.Ε. Το ίδιο και οι Καναδοί, οι Αυστραλοί αλλά και οι πολίτες δεκάδων Αφρικανικών χωρών, καθώς η επίσημη παιδεία των χωρών τους είναι η Βρετανική. Όλοι αυτοί σύμφωνα με αυτό το απαράδεκτο σκεπτικό θα έπρεπε να ήταν Βρετανοί πολίτες και να έπαιρναν την Βρετανική Ιθαγένεια με διαδικασίες εξπρές!

Στο σημείο αυτό δε, θα πρέπει να διαχωρίσουμε τις έννοιες Ιθαγένεια και Υπηκοότητα, οι οποίες είναι τελείως διαφορετικές, αλλά στη Ελλάδα σκοπίμως συγχέονται. Η Ιθαγένεια ακόμη και εννοιολογικά δεν μπορεί να αποδίδεται σε αλλοδαπούς, ενώ αντιθέτως η Υπηκοότητα δύναται, όπως άλλωστε συμβαίνει και στο εξωτερικό. Για παράδειγμα, ακόμη και η Μεγάλη Βρετανία που κάποτε είχε αποικίες και εκμεταλλευόταν κάθε γωνιά του πλανήτη κάνει σαφή διαχωρισμό στις έννοιες citizen (ιθαγενής) και subject (υπήκοος).

Παραδείγματα που αποδεικνύουν την ελαφρότητα των θέσεων, αλλά συνάμα και τη δολιότητα των συγκεκριμένων κύκλων υπάρχουν πάμπολλα. Η Κυβέρνηση πρέπει να καταργήσει τον αντισυνταγματικό νόμο 3838/2010 που ψήφισε και να επανέλθει στο δρόμο της Συνταγματικής ορθότητας. Άλλως κινδυνεύει να συρθεί σε καταστάσεις που θα εκθέσουν την ίδια, αλλά ακόμη περισσότερο την εικόνα, το περιεχόμενο και την ουσία της νομιμότητας στη χώρα μας σύμφωνα με το Σύνταγμα. Το τελευταίο δε, η Βουλή των Ελλήνων (όπως είναι και η συνταγματική της επωνυμία) αν κληθεί να το υπερασπιστεί, θα το κάνει με μεγάλο πάθος και ζήλο όπως άλλωστε οφείλει.
Διότι τελικά μόνο το Σύνταγμα έχει απομείνει στον απλό Έλληνα πολίτη!