Άρθρα

Παρακολουθώντας τις τελευταίες μέρες την πολιτική επικαιρότητα, εύκολα μάλλον αντιλαμβάνεται κανείς μια ισχυρή δόση… σχιζοφρένειας.

Ο Γιώργος Παπανδρέου που με εκείνο το διακαναλικό «υπνοστεντόν» είχε αφήσει ορθάνοιχτη την πόρτα των πρόωρων εκλογών, λίγο μετά το στραπάτσο (διότι περί στραπάτσου πρόκειται αφού το ΠΑΣΟΚ έχασε 10 ολόκληρες μονάδες σε σχέση με την προ ενός έτους δύναμή του) της περασμένης Κυριακής, έκλεισε γρήγορα – γρήγορα το πολιτικό ζήτημα και αφού… πανηγύρισε, επέστρεψε και πάλι στις «αρχές και τις αξίες του Καλλικράτη».

Πριν αλέκτωρ λαλήσαι τρις, ο ένας υπουργός επέκρινε το ψευδοδίλλημα του πρωθυπουργού και ο άλλος ζητούσε πρόωρες εκλογές. Την ίδια, πάνω – κάτω, ώρα, ο ένας κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος ζητούσε κυβέρνηση εθνικής ενότητας «για να μην πάρει το ΚΚΕ 45%» και ο άλλος, μιλούσε για επανάληψη της «ανίερης συμμαχίας του ’89 με μοναδικό στόχο να πληγεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ».

Δεν το κρύβω, μπερδεύτηκα. «Βρε, εγώ με ποιόν είμαι;» αναρωτήθηκα. «Οι υπουργοί κάνουν αντιπολίτευση στον πρωθυπουργό και η Νέα Δημοκρατία θα πρέπει να σώσει την πατρίδα από τον επικείμενο…. “κομουνιστικό κίνδυνο” ή συνεργάζεται με τους “συντρόφους” μόνο και μόνο για να πλήξει το ΠΑΣΟΚ; Αλλά και ποιο ΠΑΣΟΚ; Του πρωθυπουργού ή… των υπουργών;»

Ας σοβαρευτούμε, όμως. Γιατί καλά τα αστεία, αλλά την σχιζοφρένεια των υποστηρικτών του μνημονίου δεν θα την πληρώσει (κι αυτή) ο λαός!

Τι είναι αυτό που τους έχει πειράξει όλους εκείνους που με την ψήφο τους, όχι μόνο έστρωσαν κόκκινο χαλί στην τρόϊκα, αλλά μεθοδικά, οδηγούν στο απώτατο σημείο εξαθλίωσης τον λαό για να δημιουργήσουν το πιο «νεοσυντηρητικό» σύστημα που γνώρισε η Ελλάδα μετά τον β’ Παγκόσμιο Πόλεμο;

Τους έχει πειράξει η πολύ μεγάλη λαϊκή συμμαχία που βλέπουν ότι διαμορφώνεται από πολίτες διαφορετικών, αλλά εξίσου δημοκρατικών και πατριωτικών ιδελογιών, κατά της δικής τους «συνταγής». Διότι, σε αυτό τον τόπο υπάρχουν ακόμα πολλοί δεξιοί, κεντροδεξιοί, αριστεροί και κεντροαριστεροί πατριώτες. Που σε κρίσιμες στιγμές, όπως αυτές που διανύουμε, ξέρουν να προσπερνούν τις διαχωριστικές γραμμές που ενίοτε θέτουν και οι ίδιες οι κομματικές ηγεσίες και να μάχονται για το πραγματικά σπουδαίο.

Και το «πραγματικά σπουδαίο» σε αυτή την φάση, είναι πως ο λαός δεν αντέχει το δεύτερο μνημόνιο και το νέο πακέτο μέτρων που θα «σκάσει μύτη» αμέσως μετά τις εκλογές της Κυριακής, από Δευτέρα

Όλοι αυτοί λοιπόν, είτε ιδεολογικά συντάσσονται με τη Νέα Δημοκρατία, είτε με το πατριωτικό ΠΑΣΟΚ, είτε με το ΚΚΕ ή και τα άλλα Αριστερά σχήματα, είναι αυτονόητο πως δεν θα επιτρέψουν με την ψήφο αυτής της Κυριακής, να δώσουν «άλλοθι» νέου μαστιγώματος του λαού.

Κατά συνέπεια, ούτε συστάσεις ερθνοσωτηρίας γίνονται αποδεκτές, αλλά ούτε και σπέκουλες «συμφωνιών κάτω από το τραπέζι» μπορούν να αντέξουν.

Πολίτες που ξεκινούν από διαφορετικά ιδεολογικά μετερίζια συναντούνται στο φως της ημέρας, σε ένα σταυροδρόμι: Εκεί όπου όλες οι ταμπέλες γράφουν «δεν τα φάγαμε μαζί»!

Το ίδιο θα συμβεί αύριο και στην δική μας περιοχή. Όλοι αυτοί οι πολίτες δεν θα επιτρέψουν στον υφυπουργό του μνημονίου να κατακτήσει την Δυτική Ελλάδα ως λάφυρο των υποταγμένων. Είναι αυτονόητο πως θα του πουν «στοπ» και κατά τη γνώμη μου, είναι εξίσου αυτονόητο πως θα στηρίξουν τον Γιώργο Παπαναστασίου.

Έναν άνθρωπο που δεν σηκώνει στις πλάτες του καμία από τις αμαρτίες του παρελθόντος. Έναν νέο που μπορεί να κοιτάξει στα μάτια κάθε πολίτη, οποιουδήποτε πολιτικού χώρου, να συνεργαστεί και να συνεννοηθεί. Πάνω απ’ όλα, έναν πολιτικό που δεν είναι από τζάκι και δεν «κληρονόμησε» την πολιτική του θέση, αλλά την κέρδισε μέσα στον στίβο της δουλειάς και της κοινωνίας.

Ο Γιώργος Παπαναστασίου με την σπίθα στα μάτια και την φλόγα στην καρδιά, είναι το δικό μας «οχυρό» απέναντι στη νέα λαίλαπα που οι υπηρέτες της τρόϊκας μας ετοιμάζουν. Είναι η μόνη μας ελπίδα για να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο σε αυτόν τον πολυαδικημένο τόπο. Είναι μία ψήφος που σημαίνει πολλά!