Blogs-Portal 2017

Ολοκληρώθηκαν, πριν λίγες μέρες, οι εργασίες του 11ου Συνεδρίου της ΝΔ και τώρα, ό,τι βασίμως υποψιαζόμασταν το γνωρίζουμε και επισήμως. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επικύρωσε την ταύτιση του με το Σημιτικό ΠΑΣΟΚ.

Προσχώρησαν οι εκφραστές της σημιτοκρατίας στη ΝΔ; Κάθε άλλο, η ιδεολογική υποχώρηση της ΝΔ είναι τόσο άτακτη, ώστε ακόμη και η χρήση της λέξης «Κεντροδεξιά» δεν την εκφράζει. Ο Μητσοτάκης μιμείται τα κόμματα της Σοσιαλδημοκρατίας και της νεοταξικής Αριστεράς….

Γάμοι ομοφυλοφίλων, λαθρομετανάστευση, υιοθεσίες από ομόφυλα ζευγάρια, επέκταση του Ισλάμ στην Ελλάδα και την Ευρώπη, τζαμί στο Βοτανικό, άρνηση υλοποίησης του Τάματος του Έθνους, κατάργηση της Κυριακής αργίας, του μαθήματος των θρησκευτικών, της έπαρσης της Σημαίας και σε μια σειρά από συναφή ζητήματα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είτε ψηφίζει τα νομοσχέδια του ΣΥΡΙΖΑ, είτε επιλέγει την αιδήμονα σιωπή, είτε ψελλίζει πολιτικές διαφωνίες «επί τεχνικών» πάντα ζητημάτων και όχι επί της ουσίας.

Και ενώ ολοκληρώθηκε το 11ο Συνέδριο, κανένα από αυτά τα κεφαλαιώδη ζητήματα δεν διευκρινίστηκε, ούτε εξειδικεύτηκε και φυσικά ουδεμία απόσταση κρατήθηκε από όλα αυτά τα «αιρετικά ολισθήματα», από τον Μητσοτάκη και τα στελέχη του.

Ουδέν από τα ανωτέρω εθνικά και ιδεολογικά θέματα συμπεριλήφθηκε καν στα ερωτηματολόγια.

Η οφθαλμοφανής μετατόπιση της ιστορικής εθνικής παράταξης σε νεφελώδη και αποσαρθρωτικά, νεοταξικά, εθνομηδενιστικά ιδεολογήματα, στο όνομα μιας δήθεν «προοδευτικότητας» και της κατ’ ουσίαν αποχριστιανοποίησης των δυτικών ευρωπαϊκών κοινωνιών, δεν έχει καμία σχέση με τον αυθεντικό ιδεολογικοαξιακό πυρήνα της ατόφιας παραδοσιακής Δεξιάς, που βάθρο της έχει το τρίπτυχο Πατρίδα, Θρησκεία, Οικογένεια.

Με τον Μητσοτάκη, στην ηγεσία, δεν θα ξανακουσθεί ποτέ ο χιλιοτραγουδισμένος παραταξιακός παιάνας «ζήτω η Ελλάδα, ζήτω η Θρησκεία, ζήτω η Νέα Δημοκρατία».

Δεν θα επιτραπεί ποτέ από τον «τηλεβόα» να ακουστεί ότι θα πορευτούμε «με το σταυρό και την σημαία για μία Ελλάδα νέα».

Ο Κυριάκος ούτε καν θα ψελλίσει, έστω τον εθνικό ύμνο στις παλλαϊκές πολιτικές συγκεντρώσεις, όπως συνέβαινε με όλους τους ιστορικούς ηγέτες της ΝΔ, μηδέ εξαιρουμένου και του ίδιου του αείμνηστου πατέρα του Κων. Μητσοτάκη. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει δάκρυα για την Μακεδονία, για τη Βόρεια Ήπειρο και για όλες τις αλησμόνητες πατρίδες μας.

Έχει δώσει όρκο αφοσίωσης σε άλλη σημαία. Την σημαία της παγκοσμιοποίησης και της ευκαιριακής σύμπραξης με την σχολή σκέψης της Σημιτοπαρέας.

Με εκείνους που, όταν ο Κώστας Καραμανλής ζήτησε συναίνεση, τον Φεβρουάριο του 2009 για την λήψη μέτρων, που θα απέτρεπαν τον εφιάλτη των μνημονίων, απάντησαν ότι : «Εμείς είμαστε εδώ για να αντιπολιτευόμαστε» (για τους αμνήμονες, ο ανεκδιήγητος Παπακωνσταντίνου ήταν αυτός που το είπε).

Είναι οι ίδιοι ψοφοδεείς που όταν διαπραγματεύονταν το σχέδιο Ανάν (2003) δεν αρνούντο την περαιτέρω παραμονή του Αττίλα στην Κύπρο! Από την περιγραφείσα ενδοτικότητα μέχρι το υπερήφανο βέτο του Κώστα Καραμανλή στο Βουκουρέστι ή το δόγμα «η Κύπρος του (αείμνηστου) Τάσσου Παπαδόπουλου αποφασίζει και η Ελλάδα στηρίζει», η απόσταση είναι χαώδης.

Σήμερα δυστυχώς, ο Μητσοτάκης αποκηρύσσει το ιστορικό δίκαιο της ΝΔ.

Ποια σχέση έχει, αλήθεια, η κεντροδεξιά παράταξη με αυτές τις αντιλήψεις για την πατρίδα;

Πότε η Ν.Δ. συμπεριφέρθηκε έτσι σε στιγμή εθνικής κρίσης;

Τι σχέση έχουν αυτοί με τις αρχές και τα προτάγματα του Κωνσταντίνου Καραμανλή;

Αν νομίζει ο προσωρινός Πρόεδρος Κυριάκος Μητσοτάκης ότι θα πάει νικηφόρα στην κάλπη με «ευνουχισμένους» οπαδούς πλανάται οικτρά.

Οι ψηφοφόροι και τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας είναι οι στυλοβάτες της παράδοσης. Το τρίπτυχο «πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια» δεν τους βρίσκει μόνο σύμφωνους και θιασώτες αλλά, όπως έχει αποδείξει η πρόσφατη Ιστορία, είναι ενεργά συστρατευόμενοι σε αγώνες υπέρ των ελληνοχριστιανικών αρχών του Γένους.

Η μάχη για την προαιρετική αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες και οι λαοσυνάξεις της Εκκλησίας απέδειξαν ότι δεν είναι μόνον η βάση και το σώμα της πατριωτικής δεξιάς, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων. Και αυτά είναι μόνον δύο τρανταχτά παραδείγματα των προαναφερθέντων.

Το «δια ταύτα» των σκέψεων μου είναι προφανές.

Όσο προφανές και ευδιάκριτο είναι το κενό. Ένα κενό που δεν έχει σχέση με την ύπαρξη ενός ακόμη «παίκτη»- κομματικού σχηματισμού- στο πολιτικό σύστημα.

Αντιθέτως, είναι τεράστιο το ιδεολογικό κενό, που παραπέμπει σε μια αυθεντική και αξιόπιστη Δεξιά.

Χάριν της πατρίδας και όχι του συστήματος, οφείλουμε σύντομα αυτό το κενό να εκλείψει!

Ένα νέο κόμμα της Χριστιανικής Πατριωτικής Λαϊκής Δεξιάς είναι ικανό και αναγκαίο να αποτελέσει τον καταλύτη και ρυθμιστή της αυριανής νέας συγκυβέρνησης…

Πηγή