Ομιλίες

Κυρίες και κύριοι,

Τα πολλά λόγια συνήθως είναι φτώχεια.

Στην περίπτωση των νέων μέτρων όμως δεν είναι απλώς φτώχεια. Είναι καταστροφή!

Ένα σαρωτικό τσουνάμι που παρασέρνει την ελληνική κοινωνία στα έγκατα της εξαθλίωσης και μάλλον της δίνει το τελειωτικό χτύπημα από το οποίο για να συνέρθει, υπό τις καλύτερες προϋποθέσεις, θα απαιτηθούν πολλά χρόνια.

Μείωση μισθών και συντάξεων, κατάργηση πολυτεκνικών και προνοιακών επιδομάτων, διαθεσιμότητα και απόλυση χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, ξεθεμελίωμα κάθε έννοιας εργατικής ασφάλειας και δικαίου.

Αναρωτιέμαι σήμερα, τι από όλα αυτά δεν ήξερε η σημερινή κυβέρνηση πως θα αντιμετώπιζε ως απαιτήσεις της τρόικας, όταν ανέλαβε τις τύχες της χώρας στα τέλη του περασμένου Ιουνίου, αλλά και τι κατάφερε να αλλάξει από την μέρα που εγώ προσωπικά, δήλωσα πως παραιτούμαι από την θέση του υφυπουργού Εργασίας γιατί δεν υπάρχει επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου.

Τότε, η κυβέρνηση έλεγε πως η επαναδιαπραγμάτευση δεν έχει ξεκινήσει ακόμα και προσπαθούσε με κάθε τρόπο να απαξιώσει ή να λοιδωρήσει την στάση μου.

Σήμερα λοιπόν, που βρισκόμαστε μπροστά από το πακέτο των μέτρων, μπορεί να μου κάποιος… πότε ξεκίνησε η επαναδιαπραγμάτευση και τι άλλαξε;

Λυπάμαι.

Πραγματικά θλίβομαι αφάνταστα, αλλά όχι μόνο δεν άλλαξε τίποτα, όχι μόνο δεν προχώρησε σε καμία ουσιαστική επαναδιαπραγμάτευση, αλλά παραχώρησε ακόμα περισσότερα στην τρόικα, η οποία βλέποντας το πολύ γρήγορο σκύψιμο του κεφαλιού της κυβέρνησης επιδόθηκε σε ένα μπαράζ διαρκών, ολοένα και περισσοτέρων απαιτήσεων, προκειμένου να δει μέχρι ποιού σημείου μπορεί να φθάσει η υποχώρηση των… προθύμων της κυβέρνησης!

Έτσι, μέσα στις εκατοντάδες σελίδες του «πακέτου», έχουμε ήδη ανακαλύψει πολλά ακόμα μέτρα, που δείχνουν το ξεθεμελίωμα της Ελλάδας που ξέρουμε, όχι μόνο των αρνητικών αλλά και των θετικών πτυχών της.

Αλήθεια, μήπως μπορεί να μου πει κάποιος οικονομολόγος, ή κάποιος έστω άνθρωπος με κοινή λογική, πόσο συνεισφέρει στο δημοσιονομικό αποτέλεσμα και στον έλεγχο του χρέους της χώρας η μείωση του χρόνου προειδοποίησης των απολύσεων;

Μήπως μπορεί να μου πει κάποιος, αν μειώνεται το χρέος επειδή οδηγούνται χιλιάδες ιδιοκτήτες ταξί να μετατραπούν σε κακοπληρωμένους υπαλλήλους πολυεθνικών εταιρειών ή επειδή δίνεται η δυνατότητα σε κάθε άσχετο με την ιατρική επιστήμη, να ανοίξει νοσοκομείο, κλινική και διαγνωστικό κέντρο;

Πρέπει να ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα;

Φυσικά.

Αλλά με τον τρόπο που σήμερα επιχειρείται, δεν μπορούμε να μιλάμε για άνοιγμα. Μιλάμε για απλή ξεθεμελίωση και πλήρης αποδιοργάνωση της αγοράς.

Μιλάμε, δηλαδή για μέτρα που αφενός δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την μείωση του χρέους και αφετέρου, απορυθμίζουν παντελώς τη κοινωνία, η οποία κυριολεκτικά δίνεται βορά στα μεγάλα και οργανωμένα συμφέροντα, ντόπια και ξένα!

Και ρωτάω: Αυτός ήταν ο στόχος σας, κύριοι της κυβέρνησης;

Να μετατρέψετε την Ελλάδα σε μια χώρα εξαθλιωμένων ιθαγενών στην οποία θα κάνουν κουμάντο οι νέοι κοτζαμπάσηδες;

Να δημιουργήσετε έναν τόπο χωρίς ελπίδα, περηφάνια, αλλά ούτε και εθνική αξιοπρέπεια και ασφάλεια;

Γιατί, για ποια εθνική αξιοπρέπεια και ασφάλεια μπορούμε να μιλάμε όταν ο μισθός του ανθυπολοχαγού καθορίζεται στα 875 ευρώ και του Αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων, στα 1.872;

Για ποια παιδεία μιλάμε, όταν μειώνεται ο αριθμός των αναπληρωτών εκπαιδευτικών από τις 15.226 στις 2.000 ετησίως;

Και ποια ελπίδα δίνουμε στην ελληνική οικογένεια, η οποία βλέπει τα παιδιά της να μετατρέπονται σε… τεκμήριο;

Και προσέξτε:

Όλα αυτά έρχονται να ψηφιστούν ως νόμος του κράτους, την ίδια ώρα που η ελληνική στατιστική αρχή, κάνει επισήμως λόγο για 900.000 νοικοκυριά που βρίσκονται στο κατώφλι της φτώχειας και για παιδική φτώχεια που πλέον αγγίζει ένα στα τέσσερα παιδιά!

Αλίμονο… Δεν είναι αυτό το όραμα της Ελλάδας για το οποίο αγωνίστηκα πάνω από δύο δεκαετίες στο κοινοβούλιο!

Αυτός είναι ένας εφιάλτης χωρίς τέλος!

Και αν και προσωπικά, μου αναλογεί ένα μερίδιο της ευθύνης για την κατάσταση στην οποία οδηγήθηκε η χώρα, να είστε βέβαιοι πως θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να τελειώσει αυτός ο εφιάλτης και να… ξυπνήσουμε μια ώρα αρχύτερα!

Αρνούμαι λοιπόν, τα μέτρα. Τα καταγγέλλω και τα απορρίπτω. Με τη δική μου ψήφο, δεν θα βάλω τη θηλιά στον λαιμό των παιδιών μου και των παιδιών των Ελλήνων!

Άκουσα τον κύριο Πρωθυπουργό να λέει πως αν δεν ψηφιστούν, θα έρθει το χάος.

Το ίδιο είπε και ο υπουργός οικονομικών. Τι καλά που θα ήταν, να μπορούσαμε να είχαμε στην αίθουσα έναν προτζέκτορα. Αντί να μιλάω εγώ, θα  έβαζα σε βίντεο τις αντίστοιχες ομιλίες του κ. Παπανδρέου και του κ. Παπακωνσταντίνου, παλαιότερα.

Θα διαπιστώναμε όλοι πως είναι… σαν να μην άλλαξε τίποτα! Η ίδια μετρολαγνεία, η ίδια τρομολαγνεία…

Γι’ αυτό ψηφίστηκε όμως ο κ. Σαμαράς από τον ελληνικό λαό ή για επαναδιαπραγματευτεί; Αυτό το πρόγραμμα υπερασπίστηκε προεκλογικά ως πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας ή ένα πρόγραμμα που απέρριπτε κατηγορηματικά νέες περικοπές και νέα υφεσιακά μέτρα;

Δυστυχώς, ο κ. Σαμαράς πρόδωσε την εντολή που έλαβε από τον λαό. Πρόδωσε και τις ελπίδες των στελεχών και μελών μιας μεγάλης παράταξης που σε ελάχιστο χρόνο μετέτρεψε σε… ουρά του νεοφιλελεύθερου ΠΑΣΟΚ της προηγούμενης διακυβέρνησης.

Και δεν κατηγορείται μόνο γιατί πρόδωσε τον λαό και την παράταξη.

 Κατηγορείται, επίσης, ότι την ώρα που όλος ο πλανήτης συζητάει για την «τελική λύση» στην Ελλάδα και φέρνει προ των πυλών σενάρια για νέο «κούρεμα» ή επαναγορά του ελληνικού χρέους, αυτός επέλεξε να είναι ο πρωθυπουργός του θλιβερού… «γιαβόλ», ελπίζοντας πως έτσι θα διασωθεί. Λυπάμαι…

Δεν το κατάλαβε ακόμα; Η πολιτική της ασφυκτικής λιτότητας, κατάπιε ήδη δύο κυβερνήσεις, δύο πρωθυπουργούς και σαρώνει το μεταπολιτευτικό πολιτικό σκηνικό. Πολύ σύντομα θα καταπιεί και τον ίδιο, και αυτή τη κυβερνητική «συγχορδία», που με φάλτσο τρόπο επέλεξε να μετατρέψει την χώρα σε κομπάρσο της διεθνούς σκακιέρας, αντί για πρωταγωνιστή.

Κυρίες και κύριοι, καταψηφίζω τα μέτρα. Και είμαι βέβαιος πως θα καταψηφιστούν και από τον λαό. Δεν πρόκειται να εφαρμοστούν, δεν υπάρχει περίπτωση να φέρουν το αποτέλεσμα που λένε ό,τι θα φέρουν. Η «κυβέρνηση του… γιαβόλ» απλά ξόδεψε τη βενζίνη στο ρεζερβουάρ της, πολύ – πολύ γρήγορα, επιλέγοντας την παράδοση, αντί την μάχη, σε μια στιγμή που όλοι παραδέχονται πως η λιτότητα δεν βγάζει πουθενά.

Σας ευχαριστώ…