Loading...
 Start Page
ΝΙΚΟΣ Ι. ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ Βουλευτής Αχαΐας Τοποθέτηση για την τροπολογία για τα «κόκκινα’ δάνεια (Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2014)

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

 

Απαξιώνοντας ακόμα και τη λειτουργία του κοινοβουλίου η κυβέρνηση εξαιρεί από τη νέα ρύθμιση που ψηφίστηκε στις 25/10, την ένταξη των μη ληξιπρόθεσμων οφειλών.

Πριν καλά στεγνώσει το μελάνι από τη συγγραφή του, αλλά και των εφαρμοστικών εγκυκλίων, παρότι μέχρι και χθες Υπουργοί και στελέχη διαβεβαίωναν ότι δεν επρόκειτο να αλλάξει ένας νόμος που μόλις είχε ψηφιστεί.

Έτσι το κυβερνητικό αντάρτικο στην τρόικα είχε άδοξο τέλος.

Έγινε ανέφικτο το αφήγημα Σαμαρά «Όχι νέο μνημόνιο».

 

Οι ΑΝ.ΕΛ. και το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα σας ζητούν να μας καταθέσετε το email που εστάλη από τον Υπουργό Οικονομικών προς την τρόικα αναφορικά με τις δεκαεννέα κόκκινες γραμμές των δυναστών δανειστών μεταξύ των οποίων βρίσκονται το ασφαλιστικό, το εργασιακό, οι πλειστηριασμοί της πρώτης κατοικίας, οι αλλαγές στο μισθολόγιο του δημοσίου, ο ενιαίος συντελεστής ΦΠΑ και το δημοσιονομικό κενό.

 

Σήμερα εδώ έγινε της τροπολογίας!

Τι έγιναν οι κόκκινες γραμμές;

Κόκκινες κορδέλες…

Οι λεονταρισμοί;

Που είναι το νταϊλίκι;

Στα 4 λοιπόν… γονατιστοί…

Αυτή είναι η στάση που θα χαρακτηρίζει τη συγκυβέρνηση της συμφοράς.

Σήμα κατατεθέν θα μείνει στα κοινοβουλευτικά χρονικά.

Τι έχει να πει σήμερα ο Υπουργός Δικαιοσύνης μετά τη νέα κωλοτούμπα για τις 100 δόσεις μετά από νέο email!

Που αλλάζει την προχθεσινή εγκύκλιο της Γενικής Γραμματέα Δημοσίων Εσόδων κα Κατερίνα Σαββαΐδου, Έλεγε αλήθεια ή ψέματα ο κ. Μπαλτάκος;

Η κυβέρνηση σήμερα αλλάζει.

Ακυρώνει νόμο που πριν λίγους μήνες η ίδια ψήφισε περί συμμόρφωσης με τις αποφάσεις του μισθοδικείου.

Διαβάζω για τις ρουκέτες Παυλόπουλου εξ’ αιτίας της ποινικοποίησης της αδυναμίας των πολιτών να αποπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους στο Δημόσιο.

Μαθαίνω ότι δε γίνεται η κατάργηση γιατί δεν επιτρέπει η τρόικα.

Και σήμερα η Ντόρα Μπακογιάννη μίλησε στην επιτροπή Οικονομικών για τα κόκκινα δάνεια.

 

Στη σημερινή Ελλάδα, υπολογίζεται πως υπάρχουν δάνεια ύψους 150 δις περίπου, εκ των οποίων το ένα τρίτο περίπου είναι μη εξυπηρετήσιμα, δηλαδή «κόκκινα».

 

Πρόκειται για περίπου 70 δις επιχειρηματικά δάνεια, 60 δις στεγαστικά και άλλα 15 δις περίπου στεγαστικά δάνεια.

 

Από όλα αυτά τα δάνεια, τα 50 δις είναι «κόκκινα».

Δάνεια που συνάφθηκαν μεταξύ τραπεζών και πολιτών - επιχειρηματιών ή ιδιωτών - σε άλλες εποχές, με άλλους όρους και υπό συνθήκες που καμία σχέση δεν έχουν με τις σημερινές συνθήκες της μεγάλης ύφεσης που μαστίζει την ελληνική οικονομία.

 

Ταυτόχρονα όμως, αυτά τα «κόκκινα» δάνεια, καθώς και άλλα τόσα, που με νύχια και δόντια κρατιούνται για να μην χαρακτηριστούν ως «κόκκινα» αποτελούν την γνωστή «παγίδα του ιδιωτικού χρέους» που δεσμεύει την πραγματική οικονομία.

 

Αποτελεί πρόδηλη ανάγκη λοιπόν, η εύρεση ενός τρόπου ώστε να ξεφύγει η πραγματική οικονομία από την «θηλιά» των «κόκκινων» δανείων και είτε οι επιχειρηματικές δυνάμεις του τόπου, είτε οι απλοί πολίτες της χώρας – που εξακολουθούν να πληρώνουν το μάρμαρο της κρίσης με βαρύτατη φορολόγηση – να ανακουφιστούν και να μπορέσουν να κάνουν μία νέα εκκίνηση.

 

Ωστόσο, το νομοσχέδιο που παρουσιάζει η κυβέρνηση πάσχει σοβαρά.

Και όχι απλά πάσχει, γιατί εμπεριέχει πολλές δικλείδες που μάλλον δεν θα ανακουφίσουν όπως θα έπρεπε τους πολίτες, αλλά ενδεχομένως λειτουργεί και ως μία νέα κερκόπορτα προκειμένου να αφελληνίσει το επιχειρηματικό τοπίο στην Ελλάδα, αφανίζοντας την μικρομεσαία επιχειρηματικότητα.

 

Προτού αναφερθώ σε επιμέρους σκέψεις και παρατηρήσεις επί του νομοσχεδίου, επιτρέψτε μου μία γενική και ολική άποψη:

 

Όπως ακριβώς και για το υπέρογκο δημόσιο χρέος, έτσι και το ιδιωτικό χρέος στην Ελλάδα, πρέπει να αναδιαρθρωθεί. Δηλαδή, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να «κουρευτεί».

Και μάλιστα, το ζήτημα όφειλε να αντιμετωπιστεί ενιαία. Μαζί με το «κούρεμα» των κόκκινων δανείων του ιδιωτικού τομέα να γίνει και «κούρεμα» του δημοσίου χρέους.

Μόνο έτσι θα μπορούσε να υπάρξει συνολική και ισόρροπη ελάφρυνση της οικονομίας.

Η ελάφρυνση του ιδιωτικού χρέους, χωρίς ελάφρυνση του δημοσίου χρέους μοιάζει με μία τραμπάλα που αδειάζει από την μία πλευρά και παραμένει φορτωμένη από την άλλη.

 

Η κυβέρνηση λοιπόν, αποτυγχάνει ήδη από την αρχή, υιοθετώντας κάποια φόρμουλα για το ιδιωτικό χρέος χωρίς να ξέρει τι θα συμβεί με το δημόσιο.

 

Και έρχομαι σε επιμέρους σημεία της ρύθμισης που γνωρίζουμε, για να τονίσω πως περιλαμβάνει τα ακόλουθα απαράδεκτα σημεία:

 

Πρώτον:

Εισαγάγει εμμέσως πλην σαφώς την οικογενειακή και συλλογική ευθύνη, αφού για τον υπολογισμό της αξίας της περιουσίας, που θα ληφθεί υπόψη για τον προσδιορισμό του ορίου (75%) του υπολοίπου μετά το υποτιθέμενο κούρεμα των δανείων, προσθέτει τις αξίες των καθαρών θέσεων των περιουσιών τόσο του εμπόρου, όσο όμως και των συγγενών α’ βαθμού, καθώς και όλων των εγγυητών και συνοφειλετών (αρ. 1 παρ.2ζ εδ.(2) ΙΙ σε συνδυασμό με το αρ. 2 παρ. 2).

Με αυτή την… αλχημεία όμως, το άνω όριο του 75%, του συνόλου των περιουσιών θα υπολογίζεται σε πάρα πολλές περιπτώσεις πάνω από την οφειλή του επιχειρηματία, με αποτέλεσμα το τελικό «κούρεμα» να είναι από ελάχιστο ως ανύπαρκτο! Ακόμα, το άλλο όριο του νόμου, που προσδιορίζεται στο 50% των συνολικών απαιτήσεων του χρηματοδοτικού φορέα, θα παραμένει ανενεργό. Πρόκειται για μία πρόβλεψη που τίθεται διαζευκτικά και εξυπηρετεί μόνο λόγους πολιτικής και επικοινωνιακής προπαγάνδας.

 

Δεύτερον:

Αναθέτει τον κυρίαρχο και πρωταγωνιστικό ρόλο στις τράπεζες.

Τις τράπεζες, για τις οποίες ο ελληνικός λαός σήμερα δεν τρέφει και τα πιο… καλά αισθήματα, δεδομένου πως όλοι ξέρουν πως οι τράπεζες στηρίχθηκαν και μάλιστα πολλαπλώς, ενώ οι πολίτες χειμάζονται.

Όμως, η ρύθμιση αφήνει στην διακριτική ευχέρεια του χρηματοδοτικού φορέα την όποια μείωση της οφειλής ( αρ. 2 παρ. 4) και επιπλέον, προβλέπει πως για την υποβολή και την έγκριση της αίτησης του οφειλέτη απαιτείται η συναίνεση του 50,1% του συνόλου των απαιτήσεων, στο οποίο περιλαμβάνονται το 50,1% τουλάχιστον των εμπραγμάτων εξασφαλισμένων, δηλαδή τουλάχιστον δύο Τραπεζών (αρ. 3 παρ. 1).

Επίσης, αφήνει στην ευχέρεια των Τραπεζών την αναστολή - μόνο για τρεις μήνες - των διαδικασιών των ατομικών διώξεων (αρ. 5 παρ. 1α) και δίνει τη δυνατότητα στις Τράπεζες ανά πάσα στιγμή να εκβιάζουν με τον εκπλειστηριασμό των υπέγγυων περιουσιακών στοιχείων των εμπόρων μέσω δικαιωμάτων της υποθήκης (αρ. 5 παρ. 6).

Και σαν να μην φτάνουν όλα αυτά, εάν ο επιχειρηματίας δεν προχωρήσει στην προτεινόμενη από τις τράπεζες ρύθμιση, τότε υποβάλλεται από αυτές αίτηση ειδικής και άμεσης εκκαθάρισης και εν συνεχεία πτώχευσης!

Η συνέπεια είναι, ο επιχειρηματίας να τίθεται σε οικονομική ακινησία για 10 τουλάχιστον έτη κατά τον ισχύοντα πτωχευτικό νόμο.

 

Τρίτον:

Με το άρθρο 19 ομολογείται από την κυβέρνηση ότι ένα μέρος των τόκων που χρεώνουν οι τράπεζες σε επιχειρηματίες και ιδιώτες, δεν το εμφανίζουν στις λογιστικές τους καταστάσεις, αλλά τους παρακολουθούν, όπως λένε εξω-λογιστικά. Αυτό αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία και ομολογία δαιφαινόμενης απάτης μείζονος κοινωνικής και οικονομικής σημασίας.

Με άλλα λόγια, πανωτόκια τραπεζών που απαιτούνται από πολίτες εμφανίζονται να μην καταχωρούνται στις λογιστικές καταστάσεις των τραπεζών, δηλαδή να αποτελούν κατά ένα τρόπο μυστικά κονδύλια!

 

Κυρίες και κύριοι,

 

Και μόνο τα παραπάνω αρκούν για να γίνει κατανοητό από όλους ότι η δήθεν ρύθμιση δεν αποτελεί κανενός είδους παρέμβαση υπέρ των δανειοδοτηθέντων πολιτών.

Δεν αποτελεί ούτε καν μία ρύθμιση δίκαιης διαιτησίας μεταξύ τραπεζών και δανειοληπτών.

Απλά, παραδίδει τους υπερχρεωμένους επιχειρηματίες και πολίτες στις διαθέσεις των τραπεζών.

Και ανοίγει διάπλατα τον δρόμο για διαχωρισμό των δανειοληπτών σε αμνούς και ερίφια, με συμφωνίες πάνω και κάτω από το τραπέζι.

 

Η εκτίμησή μας είναι πως η εφαρμογή των ρυθμίσεων θα έχει ως αποτέλεσμα την περαιτέρω περιουσιακή συγκέντρωση και έλεγχο της οικονομίας από τις τράπεζες.

Και δεν παρέχει καμία ουσιαστική διέξοδο στα συσσωρευμένα προβλήματα των ελληνικών επιχειρήσεων που κατά εκατοντάδες χιλιάδες βρέθηκαν στο χείλος της καταστροφής λόγω των μνημονιακών πολιτικών.

 

Η άποψή μας είναι πως μία ουσιαστική και πραγματική ρύθμιση θα επέβαλλε την μείωση ή την ρύθμιση των οφειλών με διατάξεις αναγκαστικού δικαίου και επ’ ουδενί θα την παρέδιδε στην βούληση του ενός συμβαλλόμενου, δηλαδή στις τράπεζες.

 

Και μία ουσιαστική ρύθμιση δεν μπορεί παρά να κινείται στην κατεύθυνσης της «σεισάχθιας» και της στήριξης των Ελλήνων επιχειρηματικών να ανακάμψουν ώστε να μπορέσουν να εξυπηρετήσουν τα χρέη τους, μέσω της ανάπτυξης της παραγωγικής τους δράσης.

 

Το Σύνταγμα, στο άρθρο 4, στην πρώτη παράγραφο, αναφέρει: «οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου».

Και στην πέμπτη παράγραφο:

«οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη ανάλογα με τις δυνάμεις τους».

Πατώντας πάνω σε αυτές τις δύο θεμελιώδεις αρχές, η δημιουργία μίας δίκαιης ρύθμισης για τα «κόκκινα» δάνεια, θα ήταν εντελώς διαφορετική και σίγουρα, δεν θα κινείτο πάνω στην μία και μόνη αρχή της περαιτέρω ενίσχυσης του ρόλου και των δυνατοτήτων του τραπεζικού συστήματος.

 

Ευχαριστώ πολύ.

 

Πολιτικό Γραφείο Πάτρα:
Διεύθυνση: Μιαούλη 48, Πάτρα
Τηλέφωνο: 2610344700 και 2610344702
 
Επίσημη Ιστοσελίδα Κόμματος:

Ακολουθείστε μας στα Social Media


@ninikolopoulos

© Copyright 2009 - 2024 Νίκος Ι. Νικολόπουλος