Ομιλίες

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Πολλές φορές στα χρόνια της μεγάλης κρίσης έχουμε όλοι αναφερθεί στην μεγάλη ανατροπή δεδομένων που η κρίση έφερε στην ελληνική οικονομία και κοινωνία, αλλά και στην πλήρη αποκάλυψη των λαθών, αμελειών ή και «επιτηδευμένων καρκινωμάτων» - επιτρέψτε μου την έκφραση - που δημιουργήθηκαν στην χώρα τα τελευταία τριάντα χρόνια και για τα οποία ποτέ δεν μπήκε «νυστέρι», με προφανείς ευθύνες όλων των κυβερνήσεων και των εξουσιών.

Εξειδικεύοντας στο τηλεοπτικό τοπίο για το οποίο σήμερα συζητάμε, όλοι επίσης έχουμε αναφερθεί κατά καιρούς σε ένα τοπίο χάους που με την ύπαρξή του συνέβαλλε στη δημιουργία υπογείων σχέσεων και διαπλοκών μεταξύ της πολιτικής, της οικονομίας και της ενημέρωσης. Και ενώ όλοι στα λόγια τασσόμαστε υπέρ της διαφάνειας και της τακτοποίησης του χώρου της ενημέρωσης, εντούτοις όταν έρχεται η ώρα των πράξεων, αρκετοί ανακρούουν πρύμναν και επιλέγουν την οδό της ησυχίας και της μακαριότητας, της αδράνειας και της ατολμίας, δείχνοντας ότι προτιμούν να επιτρέπουν στο χάος να κυβερνάει, παρά να λάβουν τις τολμηρές αποφάσεις που έχει ανάγκη η χώρα.

Αυτή η αδράνεια και η ατολμία όμως, πρέπει να λάβει τέλος! Σε προσωπικό επίπεδο, αλλά και ως εκπρόσωπος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος, στηρίζω την κυβερνητική τροπολογία ως ένα πρώτο και σημαντικό βήμα τακτοποίησης και εξορθολογισμού του τηλεοπτικού τοπίου στην χώρα.

Τι θέλουμε, κυρίες και κύριοι;

Κανάλια που να λειτουργούν σε ένα καθεστώς παρανομίας ή ημιπαρανομίας, που να εξαρτώνται από τις διαθέσεις της εκάστοτε εξουσίας, να αντλούν διαρκώς θαλασσοδάνεια και να αποτελούν προβληματικές επιχειρήσεις ή κανάλια που λειτουργούν ως νόμιμες και βιώσιμες επιχειρήσεις, με σαφή νομοθετικό πλαίσιο και με ξεκάθαρη αδειοδότηση;

Η παρούσα κατάσταση εξυπηρετεί μόνο τους φαύλους, τους διαπλεκόμενους και εκείνους που θέλουν να εξουσιάζουν οικονομικά και πολιτικά με υπόγεια ρεύματα. Η κατάσταση στην οποία τείνει η κυβερνητική τροπολογία τείνει σε μία πολύ πιο σαφή και ξεκάθαρη κατάσταση, όπου οι τηλεοπτικοί σταθμοό, αφενός δεν θα εξαρτώνται από την βούληση της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας και αφετέρου, δεν θα στηρίζουν κάποια ολιγαρχικά συμφέροντα, έχοντας σαφείς και ξεκάθαρες υποχρεώσεις έναντι του κράτους, αλλά και σαφή δικαιώματα.

Θλίβομαι γιατί ακούω από την αντιπολίτευση δύο έωλα επιχειρήματα. Το πρώτο αφορά τη θεωρητική δυνατότητα του επιχειρείν για οποιοδήποτε πολίτη. «Γιατί να μην μπορεί να φτιάξει κανάλι οποιοσδήποτε, ακόμα και αν θέλει να χάσει τα λεφτά του;».

Μα, αλήθεια πιστεύει κανείς ότι υπάρχει κάποιος επιχειρηματίας που θα επενδύσει στον χώρο των μέσων ενημέρωσης, εν προκειμένω των τηλεοπτικών σταθμών, για να χάσει τα λεφτά του; Όσοι λένε τέτοια πράγματα, πρωτίστως υποτιμούν και προσβάλλουν τους πραγματικούς, καλούς επιχειρηματίες.

Γιατί ένας σοβαρός και αξιόπιστος επιχειρηματίας, κυρίες και κύριοι, θα επενδύσει σε έναν χώρο με στόχο το κέρδος. Και καλά θα κάνει! Εγώ δεν ποινικοποιώ το επιχειρηματικό κέρδος. Αντίθετα, το επιθυμώ και το επιδιώκω για την χώρα μου, πιστεύοντας ακράδαντα πως η οικονομική ανάκαμψη θα προέλθει μέσα από το επιχειρείν και το ιδιωτικό κέρδος, από το οποίο θα μπορεί να αντλεί και το κράτος.

Ξέρετε τι είδους επιχειρηματίας θα επενδύσει κάπου για να χάσει λεφτά; Είτε ένας φαύλος επιχειρηματίας που θα χάσει σε έναν τομέα μερικά για να κερδίσει πολύ περισσότερα σε έναν άλλο χώρο, είτε ένας ανεγκέφαλος που τελικά, θα οδηγήσει την επιχείρηση σε αδιέξοδο και τελικά, δεν θα προσφέρει τίποτα στον εαυτό του, αλλά και στην χώρα.

Ακούω, επίσης, κάποιους συναδέλφους να διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για τις θέσεις εργασίας που ίσως χαθούν εντός του νέου τηλεοπτικού τοπίου.

Πόση πια υποκρισία; Πότε ευαισθητοποιήθηκαν και αντέδρασαν όλοι αυτοί οι συνάδελφοι στις εντολές της τρόικας όλα τα προηγούμενα χρόνια, για ομαδικές απολύσεις, μειώσεις μισθών, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, κλπ; Πότε νοιάστηκαν για τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα; Tώρα ξαφνικά τους έπιασε ο πόνος για τα κανάλια; Που ήσαν όταν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα έμειναν άνεργοι στα χρόνια της κρίσης και που είναι σήμερα, όταν εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι εργαζόμενοι, πληρώνονται με μισθούς πείνας ή δεν πληρώνονται γιατί οι επιχειρήσεις – ιδιαίτερα οι μικρομεσαίες – στενάζουν;

Και επιπλέον, ρωτώ: Τι είναι προτιμότερο; Να μοιράζει αφειδώς τις τηλεοπτικές άδειες το κράτος και να δημιουργεί προβληματικές επιχειρήσεις με κακοπληρωμένους ή απλήρωτους εργαζόμενους ή στηριζόμενο σε μία πραγματική μελέτη, να προβλέπει τις δυνατότητες της χώρας και της αγοράς, προσπαθώντας να δημιουργήσει βιώσιμες επιχειρήσεις;

Να το πω και διαφορετικά: Εάν έρθει το κράτος και μοιράσει πεντακόσιες τηλεοπτικές άδειες έναντι 1.000 ευρώ τη κάθε μία, το μόνο βέβαιο είναι πως σε μερικούς μήνες από σήμερα, θα έχει οδηγηθεί σε λουκέτο η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των σταθμών και θα έχουν δημιουργηθεί στρατιές άνεργων εργαζομένων. Αντίθετα, επιλέγοντας έναν πολύ μικρό αριθμό αδειών, με συγκεκριμένες και αυστηρές προδιαγραφές λειτουργίας, δίνεται το δικαίωμα σε πολύ σοβαρούς επιχειρηματίες να επενδύσουν και να προσφέρουν καλές και μόνιμες θέσεις εργασίας.

Και από εκεί και πέρα, για να το προχωρήσω και ένα βήμα παραπέρα, ας αφήσουμε την ίδια την αγορά να λειτουργήσει. Να δημιουργηθούν ισχυρές επιχειρηματικές συνεργασίες, να συνεργαστούν τα κεντρικά με τα περιφερειακά μέσα ενημέρωσης, να υπάρξουν υψηλού επιπέδου τηλεοπτικές παραγωγές που θα χρειαστούν κόσμο και από άλλους επαγγελματικούς χώρους. Ξέρετε κάτι; Αν μία αμαξοστοιχία έχει πολύ καλή μηχανή, τραβάει και πολλά βαγόνια. Ένας «καρβουνιάρης» όμως γρήγορα θα πεθάνει…

Όχι άλλο κάρβουνο λοιπόν σε αυτή τη χώρα! Όχι άλλο κάρβουνο στον χώρο της ενημέρωσης!

Μας δίνεται η ευκαιρία να σπάσουμε τώρα ένα μεγάλο απόστημα. Να δώσουμε ένα σημαντικό χτύπημα στο τρίγωνο της διαπλοκής και τους κρατικοδίαιτους μηντιάρχες. Να δομήσουμε ένα ρεαλιστικό και σαφές πλαίσιο ίδρυσης και λειτουργίας τέτοιων επιχειρήσεων, που όπως όλοι ξέρουμε, παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο ακόμα και για τη λειτουργία της δημοκρατίας μας. Ας την εκμεταλλευτούμε.

Σας ευχαριστώ.