Ομιλίες

Κύριε υπουργέ,

Θα συμφωνήσω σε πολλά από αυτά που είπατε.

Αλλά μάλλον δεν πρέπει να κρυβόμαστε.

Η ειδική αγωγή πληρώνει το δικό της μερτικό για την κρίση και το μνημόνιο, αλλά επιτρέψτε μου την άποψη, ότι καλύτερα να γίνονται καταχρήσεις στην ειδική αγωγή, παρά να υπάρχουν πλεονάσματα σε οποιονδήποτε άλλο τομέα!

Στο κάτω – κάτω, είναι προτιμότερο να είμαστε βέβαιοι πως όλα τα παιδιά του κόσμου έχουν την κατάλληλη θεραπευτική αντιμετώπιση και… ας μην τη πολυχρειάζονται, παρά ότι κάποια παιδιά με σοβαρές ανάγκες και προβλήματα, μπορεί να μείνουν στο περιθώριο.

Βλέπετε, στο συγκεκριμένο θέμα δεν έχουμε να κάνουμε με απόψεις ή με ιδεολογικές τοποθετήσεις, αλλά με… ζωές.

Με παιδικές ζωές!

Πριν λίγο καιρό διάβασα για τον Γολγοθά που τραβάνε τα άτομα με αναπηρίες στη Θεσσαλονίκη.

Οι ελλείψεις αναισθησιολόγων στα νοσοκομεία «Ιπποκράτειο» και «Άγιος Δημήτριος» αναγκάζουν τα άτομα με αναπηρίες να υποφέρουν ακόμα και πέντε μήνες με πόνους, προκειμένου να βγάλουν ένα δόντι, ενώ σχεδόν αδύνατη είναι η εξέτασή παιδιών στο μαγνητικό τομογράφο, στις ακουολογικές εξετάσεις και αλλού.

Όλα αυτά, που ακούμε και μαθαίνουμε, κυριολεκτικά με ανατριχιάζουν.

Και όσο για το θέμα που μόλις απαντήσατε, επιτρέψτε μου να σας πω και τούτο:

Δεν είναι όλη η Ελλάδα γεμάτη κέντρα ειδικής αγωγής και θεραπευτές.

Υπάρχουν περιοχές όπου οι γονείς κάνουν κάθε μέρα δεκάδες χιλιόμετρα για να πάνε το παιδί τους στον ειδικό. Και αυτό συνιστά ένα επιπλέον μεγάλο κόστος για κάθε οικογένεια.

Το πρόβλημα είναι μεγάλο και σύνθετο λοιπόν, κύριε υπουργέ.

Και κατά την άποψή μου δεν μπορεί να υπακούει σε μνημονιακούς δημοσιονομικούς κανόνες.

Νομίζω πως οφείλετε να επανεξετάσετε και την οικονομική πολιτική στο συγκεκριμένο θέμα, αλλά και την συνολική διαδικασία.

Διότι, επαναλαμβάνω, είναι καλό να απαλλάσσονται οι γονείς από κάποια έξοδα, αρκεί να απαλλάσσονται επί της ουσίας και όχι τύποις.

Και χωρίς βέβαια να καταδικάζονται σε ανεργία μερικές ακόμα χιλιάδες επιστήμονες και επαγγελματίες…