Ομιλίες

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

 

Φτάνουμε προς το τέλος και του 2018 και μετράμε ήδη σχεδόν τέσσερις μήνες από το τέλος του τρίτου μνημονίου.

Μπροστά μας έχουμε έναν προϋπολογισμό που αποτελεί την εικόνα της οικονομικής αλλά και κοινωνικής κατάστασης στη χώρα για την επόμενη χρονιά.

Αλλά και δύο πολιτικές πλευρές που ερμηνεύουν εντελώς διαφορετικά αυτή την εικόνα.

Από τη μία πλευρά, η κυβέρνηση μιλάει για μεταμνημονιακό προϋπολογισμό και υπερ-προβάλλει τα θετικά μέτρα σα να μην υπάρχουν πάλι άγριοι φόροι.

Και από την άλλη, η αξιωματική αντιπολίτευση που δυσκολεύεται πολύ να κρύψει τη δυσαρέσκειά της για τα θετικά μέτρα, αλλά και την αποτυχία της να παραστήσει τον αντικυβερνητικό… Νοστράδαμο.

Η εικόνα, λοιπόν, έτσι όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι τουλάχιστον, δεν είναι ούτε άσπρη, ούτε και μαύρη.

Ας είμαστε ειλικρινείς:

Ο προϋπολογισμός που έχουμε μπροστά μας, είναι μεταμνημονιακός μόνο… χρονικά.

Επί της ουσίας πρόκειται για έναν πιο light μνημονιακό προϋπολογισμό, που προβλέπει επιπλέον φόρους, σε μια χρονική στιγμή που η χώρα παραμένει εκτός αγορών, ενώ δεν περιλαμβάνει και καμία αναπτυξιακή πνοή.

Πρέπει να δεχτούμε πως ο φετινός προϋπολογισμός περιέχει και καλές ειδήσεις. Δυστυχώς, όμως, όχι για όλους.

Και δυστυχώς, όχι στην έκταση και στην ένταση που θα μπορούσε να περιέχει ο προϋπολογισμός μίας χώρας που υποτίθεται ότι επέστρεψε στην κανονικότητα και μπορεί πλέον να προσφέρει πίσω στην κοινωνία κάποια από αυτά που της στερήθηκαν επί αρκετά χρόνια.

Επίσης, αυτές οι καλές ειδήσεις, δεν προκύπτουν από ανάπτυξη και από κάποιο περίσσευμα πλούτου. Εξακολουθούν να προέρχονται από τη βαρύτατη φορολογία.

Η μείωση των εισφορών για 250.000 ελεύθερους επαγγελματίες, αυτοαπασχολούμενους και αγρότες, ήταν μία απολύτως αναγκαία διόρθωση, αλλά παραμένει «σταγόνα στον ωκεανό».

Προεκλογικά, ο πρωθυπουργός έλεγε για τον ΕΝΦΙΑ ότι «δεν μειώνεται αλλά καταργείται».

Και τώρα, σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά, φέρνει μία μεσοσταθμική μείωση κατά 10%, που όμως ισχύει για όσους έχουν ακίνητη περιουσία έως 150.000 ευρώ.

Επί της ουσίας, 750.000 ιδιοκτήτες ακινήτων που πληρώνουν βάσει του ΕΝΦΙΑ 1,3 δισ. ευρώ, δεν θα δουν καμία μείωση.

Και επιπλέον, φτάνουμε στο τέλος του νόμου Κατσέλη, με χιλιάδες σπίτια, ακόμα και πρώτες κατοικίες να είναι στον αέρα.

Αυτά και πολλά ακόμα δείχνουν δυστυχώς, ότι είμαστε ενώπιον ενός ακόμα, μνημονιακού προϋπολογισμού, όπως προείπα.

Ενός προϋπολογισμού που προβλέπει παροχές 910 εκ. ευρώ αλλά και επιπλέον φόρους 1 δις ευρώ.

Και μην ξεχνάμε ότι η χώρα μας βρίσκεται ακόμα αντιμέτωπη με… προαπαιτούμενα.

Κατά συνέπεια, κανένας δεν μπορεί βάσιμα να ισχυριστεί ότι η Ελλάδα του 2019 θα είναι μία χώρα που ξεπερνάει την κρίση και ότι οι Έλληνες θα ζήσουν καλύτερα.

Και η αλήθεια είναι ότι όσοι εδώ και χρόνια φωνάζαμε για τη «λάθος συνταγή», ακόμα και σήμερα που η Ελλάδα είναι εκτός μνημονίων, δικαιωνόμαστε πικρά.

Δεν θα αρνηθώ, βέβαια, ότι υπάρχουν δείκτες που εμφανίζουν ανάκαμψη.

Όμως δεν μπορούμε και να ισχυριστούμε ότι οι δείκτες αποτελούν απόδειξη της πραγματικότητας στην οποία ζει η κοινωνία και η αγορά.

 

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

 

Όσα ανέφερα, στην πλειοψηφία τους είναι αρνητικά για τον προϋπολογισμό, κατά συνέπεια και για το αποτέλεσμα της κυβερνητικής προσπάθειας.

Όμως, οφείλω να προσθέσω ότι ειλικρινά δεν κατανοώ και τη στάση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.

Από τη μία ψηφίζει τα θετικά μέτρα που έλεγε πως δεν θα υπάρχουν και από την άλλη εμφανίζει παντού τη… στεναχώρια της γι’ αυτά.

Καταγγέλλει τη βαριά φορολογία και κάνει εξαγγελίες για μείωση φόρων, αλλά μας φέρνει έναν δικό της προϋπολογισμό, ώστε να μας πει επί της ουσίας, τι θα άλλαζε.

Ο κ. Μητσοτάκης σήμερα ψηφίζει την μη περικοπή των συντάξεων, όμως ο κ. Χατζηδάκης πριν λίγο καιρό επέπληττε τον κ. Μοσκοβισί όταν έλεγε πως μια νέα περικοπή θα οδηγούσε ακόμα περισσότερους συνταξιούχους στα όρια της φτώχειας.

Η Νέα Δημοκρατία υποστηρίζει πως «η κυβέρνηση παίρνει δέκα από όλους και δίνει ένα σε μερικούς», όμως θέλει να ξεχνάει ότι το σύνολο σχεδόν των εξοντωτικών φόρων του τρίτου μνημονίου, ουσιαστικά δομήθηκαν στο δεύτερο μνημόνιο, επί συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου.

Θαρρώ, κυρίες και κύριοι, ότι μετά από οκτώ χρόνια μνημονίων όλοι οφείλουμε να είμαστε λίγο πιο ώριμοι και λίγο πιο αληθινοί.

Όλοι πήραμε δύσκολα μαθήματα και όλοι βιώσαμε πολλές δύσκολες στιγμές στη χώρα ή ακόμα και εδώ στη Βουλή.

Σαφώς και δεν δικαιούται η κυβέρνηση να παριστάνει πως ο χρόνος της ξεκίνησε μετά τις 21 Αυγούστου και την έξοδο από το μνημόνιο.

Είναι τέσσερα χρόνια στην εξουσία, εκλέχτηκε με ένα πρόγραμμα που δεν εφάρμοσε, αλλά και το πρόγραμμα που τελικά εφάρμοσε δεν έφερε τα αποτελέσματα που ήλπιζε ή που έλεγε.

Σαφώς, όμως, δεν δικαιούται και ο  Κυριάκος Μητσοτάκης ότι αυτός και όσοι διετέλεσαν υπουργοί στην κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου, να παριστάνουν ότι δεν έχουν παρελθόν και ευθύνες στα μνημονιακά χρόνια και ακόμα χειρότερα, να καμώνεται τώρα ότι εάν έρθουν στην εξουσία, θα κρατούν το «μαγικό ραβδάκι» που θα τα κάνει όλα καλύτερα για όλους.

Η πλήρης αλήθεια είναι ότι οι ευθύνες είναι μοιρασμένες.

Έχουν παρελθόν, παρόν και μέλλον.

Και… ονοματεπώνυμο!

Και η αλήθεια για τον προϋπολογισμό του 2019 είναι ότι έχει πολλές βαθιές και απόκρημνες χαράδρες, αλλά και κάποιες πράσινες κοιλάδες.

Δεν θέλω να ωραιοποιήσω τίποτα, αλλά δεν θέλω και να απαξιώσω τίποτα.

Γι’ αυτό και με απόλυτη σοβαρότητα και συνέπεια, θα αρνηθώ κάθε μνημονιακή πρόβλεψη και του φετινού προϋπολογισμού.

Δεν θα αρνηθώ όμως ούτε το ελάχιστο ψήγμα κοινωνικής παροχής που εμπεριέχει.

Κάθε ανάσα που κερδίζει η κοινωνία μας είναι πολύτιμη.

Και θα ήταν άδικο και άτιμο να μην την πάρει.

Δεν κρύβω δε, ότι ανησυχώ πολύ.

Η Ελλάδα παραμένει ασθενής.

Όμως το ίδιο δείχνει και η Ευρώπη.

Η πραγματική ανάκαμψη – και η απόσταση από έναν «κανονικό» προϋπολογισμό – είναι ακόμα μακριά.

Όμως δεν θα γίνω και συμμέτοχος της αντιπολιτευόμενης καταστροφολογίας που πλήττει ακόμα περισσότερο τη χώρα και απογοητεύει την κοινωνία.

Τα Κίτρινα Γιλέκα πιθανόν να φορεθούν και στην Ελλάδα.

Δεν θα τα φέρει η μόδα αλλά τα γεγονότα, που, είναι πολλά και πεισματάρικα για να τα αγνοήσουμε.

Τα πολιτικά νιάτα του Μακρόν, βλέπουν όλοι πως δεν κράτησαν για πολύ, γιατί οι ελπίδες που επενδύθηκαν από πολλούς Γάλλους στην υποψηφιότητά του, αποδείχθηκε στην πράξη ότι ήταν φρούδες, αφού ως πρόεδρος δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να συνεχίζει την ίδια (νεο) φιλελεύθερη πολιτική, συχνά με πιο επιθετικό τρόπο από τον Ολάντ.  

Εξ ου και το προσωνύμιο ο “πρόεδρος των πλουσίων”.

Το συμπέρασμα από όλα τα παραπάνω κουμπώνουν ακριβώς με τα πολιτικά πράγματα της Ελλάδος.

Τα μικρομεσαία στρώματα, στρέφουν μαζικά την πλάτη στις παραδοσιακά κυρίαρχες πολιτικές παρατάξεις, και φυσικά δεν έχουν, προσβληθεί από κάποιου είδους ιδεολογικό ιό που τα ωθεί προς τα άκρα.

Η κύρια αιτία που αμφισβητούν την κατεστημένη τάξη πραγμάτων είναι ότι αυτές οι πολιτικές παρέες, Σαμαρά - Βενιζέλου, Μητσοτάκη - Γεννηματά περισσότερο ή λιγότερο ανατρέπουν τις σταθερές του βίου τους σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη του Δυτικού Κόσμου.

Ο πολιτικός χάρτης αλλάζει λόγω της οικονομική κρίση, αλλά και της παγκοσμιοποίησης.

Και φυσικά ο κ. Μητσοτάκης που έχει φορέσει το κουστούμι Μακρόν… είναι ώρα να προβάρει άλλο κουστουμάκι.

 

Σας ευχαριστώ.