Ομιλίες

Επί οκτώ χρόνια αρνούμαι τις πολιτικές της διαρκούς λιτότητας. Πάντα έλεγα ότι δεν πρόκειται για πολιτικές που μπορούν να βγάλουν την Ελλάδα από το τέλμα της ύφεσης και του χρέους και πάντα πίστευα πως ούτε η τακτοποίηση των δημοσίων οικονομικών έχει κάποια σχέση με μισθούς και συντάξεις, ούτε η μείωση του χρέους μπορεί να προέλθει από το στράγγισμα της τσέπης των πολιτών.

Ούτε και θυμάμαι πια πόσες φορές έχω ψηφίσει «όχι» σε πολυνομοσχέδια σαν και αυτό που πάλι έχουμε μπροστά μας.

…Πόσες φορές έχω τονίσει πως αυτού του είδους η «θεραπεία» που υποβάλλεται στη χώρα από ξένους δανειστές και ντόπιους κυβερνήτες είναι τοξική και τελικά, οδηγεί στον θάνατο.

…Πόσες φορές έχω επισημάνει ότι η τακτοποίηση των δημοσιονομικών μεγεθών μπορεί να γίνει με μείωση σπατάλης, μείωση γραφειοκρατίας και πάταξη της διαφθοράς και η μείωση του χρέους, μόνο μέσω πολιτικών ανάπτυξης.

Δυστυχώς, οκτώ χρόνια μετά, όλα εξακολουθούν να γίνονται όπως… δεν πρέπει!

Φτάνουμε στο τέλος του μνημονίου, λέει η κυβέρνηση.

Πράγματι. Φτάνουμε.

Με τι αντάλλαγμα όμως;

Όσα υπέστη επί τρία χρόνια ο λαός και όσα θα υποστεί και στη συνέχεια, βάσει και του νόμου, που συζητάμε, αποτελούν δίκαια ανταλλάγματα αυτής της εξόδου;

Ασφαλώς και όχι, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι.

Η προσωπική μου αποτίμηση είναι αρνητική. Και αρνητικές, δυστυχώς, είναι και οι προβλέψεις μου για τη συνέχεια.

Το αφήγημα περί εξόδου στις αγορές δεν με αγγίζει καθόλου. Δεν το θεωρώ καν… αφήγημα. Τι πάει να πει ότι θα δανειζόμαστε από τις αγορές; Ότι, δηλαδή, πάλι θα έχουμε ανάγκη από δανεικό χρήμα και ότι πάλι θα πληρώνουμε τόκους και επιτόκια. Αυτή είναι η επιτυχία μας;

Όχι, βέβαια.

Η «επιτυχία» μας, εντός εισαγωγικών, είναι ότι θα πάρουμε πλέον χαρτί με την σφραγίδα της Ε.Ε. που θα λέει πως η Ελλάδα πέρασε επιτυχώς το καθαρτήριο και πλέον μπορεί να περιλαμβάνεται και πάλι στην ομάδα των οικονομικά «ενάρετων». Μικρή, καχεκτική, που πωλείται σε… τιμή ευκαιρίας, αλλά «ενάρετη».

Ε, και;

Πρώτα – πρώτα όλοι ξέρουν πως οι περιβόητες αγορές είναι «μαγαζιά». Κρίνουν και πράττουν κατά τα συμφέροντά τους. Και όταν αυτά δεν συμβαδίζουν με τα συμφέροντα των Βρυξελλών, τότε τα πιστοποιητικά που μοιράζουν οι Βρυξέλλες τα γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους.

Και έπειτα, το ζήτημα για τον ελληνικό λαό είναι από ποιόν θα… δανείζεται η χώρα ή αν αυτή η χώρα αναπτύσσεται, δημιουργεί θέσεις εργασίας και παράγει πλούτο;

Να λοιπόν που έχουμε μπροστά μας ένα πολυνομοσχέδιο με πολλά και σοβαρά ελαττώματα.

Με μία ακόμα πρόβλεψη εγγύησης ύψους 25 δις σε κρατική περιουσία. Με τη δυνατότητα των τραπεζών να ξεπουλάνε ακόμα περισσότερα δάνεια σε funds, με το νέο «ψαλίδι» σε συντάξεις, με τους φόρους να παραμένουν σε δυσθεώρητα ύψη για να καλύπτονται τα τεράστια υπερ-πλεονάσματα και φυσικά, με τους μισθούς να παραμένουν καθηλωμένοι, με τον ΕΝΦΙΑ να παραμένει και όλα αυτά τα περιοριστικά μέτρα που επί οκτώ χρόνια τώρα, μέρα τη μέρα και χρόνο τον χρόνο φορτώνονταν στις πλάτες του ελληνικού λαού.

Η απλοική ερώτηση, είναι: Αφού βγαίνουμε από τα μνημόνια, γιατί δεν καταργούνται όλοι αυτοί οι ανίεροι φόροι; Γιατί δεν χαμηλώνει η τιμή της βενζίνης; Γιατί δεν μειώνεται το ΦΠΑ; Γιατί δεν αυξάνεται ο βασικός μισθός;

Φαντάζομαι ότι από την πλευρά της κυβέρνησης θα υποσχεθούν ότι σταδιακά, θα γίνουν αλλαγές. Και πάλι αυτό δεν λέει τίποτα. Ακριβώς όπως από την πρώτη του χρόνου κόβοντια οι συντάξεις μέχρι 18%, πείτε κύριοι της κυβέρνησης ότι από την 1η του χρόνου ανεβαίνει ο βασικός μισθός στα 750 ευρώ! Μπορείτε; Προφανώς, όχι.

Και δεν μπορείτε γιατί έχουμε δεσμευτεί ως χώρα σε πλεονάσματα που δυστυχώς δεν θα βγαίνουν από ανάπτυξη, αλλά από… φτώχεια!

Αλλά και η ΝΔ ας μην έρχεται εδώ και να μιλάει αβασάνιστα για μειώσεις φόρων και θέσεις εργασίας; Που θα τις βρει τις θέσεις εργασίας; Θα τους προσλάβει ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο γραφείο του;

Και πως θα μειωθούν φόροι; Θα πληρώνει τη διαφορά ο Κυριάκος;

Σας παρακαλώ, μην υποτιμάτε τόσο πολύ τη νοημοσύνη του κόσμου, ιδίως μετά από οκτώ χρόνια.

Η ΝΔ αρκεί μόνο να πει αυτό: Συμφωνεί ή όχι, δεσμεύεται η χώρα από τα πλεονάσματα που έχουν συμφωνηθεί; Αν ναι, τότε τελειώνει η συζήτηση εδώ. Καμία μείωση φόρων και καμία ουσιαστική αλλαγή δεν μπορεί να κάνει ούτε η Νέα Δημοκρατία, ούτε κάποιος άλλος.

Εκτός και αν η ΝΔ υποστηρίξει πως δεν δεσμεύεται από τη συμφωνία με τους δανειστές και ότι θα την καταργήσει εφόσον γίνει κυβέρνηση… Μπορεί να το κάνει; Σιγά μην το κάνει…

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Και μόνο το γεγονός πως υπήρξα και παραμένω ο μόνος που παραιτήθηκε από υπουργική θέση αρνούμενος τις μνημονιακές απαιτήσεις, δείχνει πολλά. Όχι για μένα, αλλά για όλους εκείνους που όλα αυτά τα χρόνια υπηρέτησαν σε υπουργεία και κυβερνητικά αξιώματα, που άλλα έλεγαν προεκλογικά και άλλα μετεκλογικά ή που γενικότερα, άλλα έλεγαν και άλλα έκαναν.

Είμαι βέβαιος ότι στο τέλος της ημέρας, και παρά τους πολλούς παραμορφωτικούς καθρέπτες, ο καθείς εξ ημών κρίνεται για αυτά που κάνει και για το εάν συμφωνούν με αυτά που λέει.

Όλες οι κυβερνήσεις, όλοι οι πολιτικοί, με αυτό τον τρόπο κρίνονται πάντα. Έτσι θα γίνει και τώρα, ανεξάρτητα από την τύχη του συγκεκριμένου πολυνομοσχεδίου, που φαντάζομαι ότι θα ψηφιστεί από τη κυβερνητική πλειοψηφία.

Όχι όμως και από εμένα. Εγώ θα πω ένα ακόμα «όχι». Θα παραμείνω ξεροκέφαλος. Θα συνεχίσω να φωνάζω ότι δεν έχει κανένα νόημα να γεννιούνται κρατικά πλεονάσματα από τα ελλείμματα των πολιτών.