Ομιλίες

ΠΡΩΤΟΛΟΓΙΑ

Αναρίθμητες φορές στα χρόνια των μνημονίων και της οικονομικής κρίσης θυμάμαι να έχω βρεθεί σε αυτή την αίθουσα και να στηλιτεύω νομοθετικές πράξεις που κατά την ταπεινή μου άποψη συνιστούν σκάνδαλο και πρόκληση για τον ελληνικό λαό.

Δυστυχώς, είμαι εδώ και σήμερα, για ακόμα μία φορά, για τον ίδιο λόγο…

Διότι, θεωρώ σοβαρή πρόκληση για την ελληνική κοινωνία την τροπολογία που ψηφίστηκε από την συμπολίτευση, αλλά και από κόμματα της αντιπολίτευσης και μάλιστα, τα κόμματα που καταφανώς και αποδεδειγμένα υπερδανείστηκαν και υπερχρεώθηκαν, σύμφωνα με την οποία η κρατική επιχορήγηση στα κόμματα παραμένει ακατάσχετη από τράπεζες, σε ποσοστό μέχρι και 50%.

Δεν θα μιλήσω για τους «ψίθυρους» που διακινούνται – και τους γνωρίζετε – σύμφωνα με τους οποίους, η κυβέρνηση αποφάσισε να κάνει ένα… «δωράκι

στο ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία, μήπως και χρειαστεί να προκύψει κάποια συνεργασία στο κοντινό ή απώτερο μέλλον.

Θα πω όμως αυτό που λέει εκεί έξω ο μέσος πολίτης: «Κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει…».

Και αναρωτιέμαι:

Γιατί εξακολουθούμε να λειτουργούμε στη Βουλή με τρόπο που πράγματι, θυμίζει συντεχνία; Γιατί ακόμα και η σημερινή κυβέρνηση που δέχομαι πως δεν έχει σχέση με τα πάλαι ποτέ κόμματα του δικομματισμού και τις δικές τους «αμαρτίες», προβαίνει σε ενέργειες που υποβαθμίζουν το Κοινοβούλιο και δίνουν την αίσθηση στην κοινωνία ότι «όλοι είμαστε ίδιοι»;

Επί πολλά χρόνια στα κοινοβουλευτικά έδρανα, ιδίως όμως στα πολύ δύσκολα τελευταία οκτώ χρόνια, αγωνίζομαι εδώ μέσα αλλά και εκεί έξω, στην πραγματική κοινωνία, να πείσω ότι «δεν είμαστε όλοι ίδιοι».

Αντιστέκομαι σε λογικές τύπου «όλοι μαζί τα φάγαμε» και παλεύω για την αποκατάσταση του κύρους της Βουλής και των Κοινοβουλευτικών διαδικασιών.

Αλλά με τέτοιου τύπου τροπολογίες, κυριολεκτικά αισθάνομαι ότι… παλεύω στα χαμένα και διαπιστώνω με πικρία πως είτε ηθελημένα, είτε άθελα, εξακολουθούν να λαμβάνονται αποφάσεις που προσθέτουν καρφιά στο εσταυρωμένο σώμα της πολιτικής ζωής του τόπου.

Τα ερωτήματα που τίθενται λοιπόν, νομίζω πως είναι εύλογα.

Και, πιστέψτε με, δεν προέρχονται από μένα, αλλά από δεκάδες πολίτες – ακόμα και στελέχη κομμάτων – με τους οποίους μίλησα.

Το πρώτο ερώτημα είναι:

Αφού ψηφίζεται μία τέτοια τροπολογία για τα κόμματα, τότε γιατί να μην ψηφιστούν αντίστοιχες τροπολογίες για τα εισοδήματα επιχειρηματιών και επαγγελματιών ή ακόμα και μισθωτών και συνταξιούχων;

Γιατί τα υπερχρεωμένα κόμματα να μπορούν να έχουν τόσο υψηλό ακατάσχετο, ενώ όχι και όλοι οι άλλοι;

Και το δεύτερο ερώτημα:

Ακόμα και αν δεχτούμε ότι η συγκεκριμένη τροπολογία στοχεύει στο να μην βάλουν λουκέτο κάποια κόμματα και να μπορούν να καλύπτουν κάποιες λειτουργικές δαπάνες, γιατί δεν φέρνετε και μία ακόμα τροπολογία ώστε με το υπόλοιπο ποσοστό της επιχορήγησης να καλύπτουν με αυξημένες δόσεις τα δάνειά τους ή τα χρέη να μην σβήνουν εάν… σβήνουν τα κόμματα, αλλά να ακολουθούν τους τελευταίους προέδρους και διαχειριστές τους;

Όπως καταλαβαίνετε, το ερώτημα στις μέρες μας αφορά μάλλον το κόμμα της κ. Γεννηματά που έχει ένα ΑΦΜ ως ΠΑΣΟΚ, άλλο ως Δημοκρατική Συμπαράταξη και άλλο ως Κίνημα Αλλαγής. Ωστόσο, αφορά – και πρέπει να αφορά – και κάθε άλλο κόμμα, τώρα ή στο μέλλον…