Ομιλίες

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Ο νέος τρόπος διακυβέρνησης της χώρας είναι υπόθεση της δικής μας βούλησης.

Είναι αδήριτη η ανάγκη πλέον να διαμορφωθεί και να εμπεδωθεί μια νέα, σύγχρονη, υγιής κουλτούρα διακυβέρνησης.

Ο Θουκυδίδης, στον Περικλέους Επιτάφιο, δίνει το στίγμα που εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες έχουμε περιφρονήσει. Αναφέρει:

«Και όνομα μεν δια το μη σε ολίγους, αλλ’ ες πλείονας οικείν δημοκρατία κεκληται».

Η γραφή του Θουκυδίδη έρχεται να συνταυτισθεί με τα άρθρα 1 και 2 του Συντάγματος, που ως γνωστόν, αναφέρουν ότι θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία.

Κάνοντας την αποτίμηση των μεταπολιτευτικών, τουλάχιστον, χρόνων, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, θα οδηγηθούμε αβίαστα στο συμπέρασμα ότι βιάσαμε πολλαπλώς τη λαϊκή κυριαρχία.

Όχι, βέβαια, διότι απεχθανόμαστε τη δημοκρατία.

Όχι, διότι υποτιμήθηκε η λαϊκή βούληση. Αλλά διότι είναι βλαπτικό ιδίωμα της φυλής μας η αρχομανία.

Θυμόμαστε όλοι τις μακρές μεθοδεύσεις των εκλογικών συστημάτων, κρύβοντας κάτω από το χαλί τη νοθευμένη λαϊκή κυριαρχία.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι και ειλικρινείς στην αυτοκριτική μας, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι μετατρέψαμε ατύπως το πολίτευμά μας σε κληρονομική ολιγαρχία.

Αυτή είναι η ουσία, αυτή είναι η αλήθεια και δεν έχει σημασία που ο όρος είναι, ενδεχομένως, αδόκιμος.

Σημασία έχει ότι σφάλαμε.

Και σημασία έχει ότι οι μονοκομματικές, οι παντοδύναμες, οι αυταρχικές κυβερνήσεις ήταν εκείνες που έβλαψαν τον τόπο.

Και αυτό συνέβη δυστυχώς, με την δική μας σύμπραξη ή την δική μας ανοχή.

Ακούω τους κινδυνολόγους των τελευταίων εβδομάδων να υποστηρίζουν ότι η απλή αναλογική θα συσσωρεύσει δεινά στον τόπο.

Ότι θα ναι αδύναμες οι κυβερνήσεις συνεργασίας και καθημερινά θα ελλοχεύει ο κίνδυνος της ακυβερνησίας.

Ότι η χώρα θα βιώνει μια παρατεταμένη περιπέτεια.

Να προτείνουμε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, τις απόψεις αυτές για όσκαρ υποκρισίας. Δείτε ποιοι κινδυνολογούν.

Το πράττουν εκείνοι που είναι υπέρμαχοι των μονοκομματικών κυβερνήσεων.

Των κυβερνήσεων που οδήγησαν το κράτος στην πτώχευση και την κοινωνία σε βαθειά κρίση.

Πληρώνει ο τόπος με φτώχεια, με λουκέτα, με ανεργία, με απελπισία, με αυτοκτονίες το τίμημα της εγωμανίας των Παπανδρέου και του Σημίτη.

Και μη θεωρήσετε μονομερή την θέση μου, γιατί αντικειμενικά δεν αξίζει να βάλουμε στον ίδιο κάφρο τον Εθνάρχη Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Μητσοτάκη και τον Κώστα Καραμανλή.

Μπορεί να λάθεψαν. Ναι, δεν γκρέμισαν τον αδηφάγο Κράτος και δεν το επανίδρυσαν, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε τις λυσσώδεις αντιστάσεις.

Συμπερασματικά, κυρίες και κύριοι, συνάδελφοι, οι μονοκομματικές κυβερνήσεις ήταν αυτές που δεν απέτρεψαν την κρίση.

Όχι, μόνο δεν την απέτρεψαν, αλλά την δημιούργησαν κιόλας!

Ποια η εμπιστοσύνη, λοιπόν, στην Πρωθυπουργοκεντρική μονοκρατορία;

Ποια η εμπιστοσύνη στην παντοδύναμη, αυταρχική αρχή του ενός, που αγνοεί τη λαϊκή βούληση;

Η απλή αναλογική είναι ώριμο αίτημα των καιρών. Έρχεται να αντικαταστήσει το «εγώ» με το «εμείς». Φέρνει τον καινούργιο άνεμο των συνεργασιών.

Διαπλάθει μια άλλη νοοτροπία. Εγγυάται την τήρηση και εφαρμογή των λαϊκών κελευσμάτων. Παύουν οι λίγοι να διαφεντεύουν τους πολλούς.

Η σημερινή Κυβέρνηση έχει παρουσιάσει την πρόταση της.

Το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα Ελλάδος διάκειται κατ’ αρχάς θετικά. Σε αρκετά σημεία συμφωνούμε. Άλλα, ασφαλώς, χρήζουν ζυμώσεις και διαβουλεύσεις.

Για παράδειγμα, συμφωνούμε με το δικαίωμα ψήφου στα 17.

Ας μην τα αντιμετωπίζουμε φοβικά.

Και ας κάνουμε όλοι μια απλή σκέψη:

Όποιος έχει στο σπίτι του ένα 17χρονο παιδί σήμερα, τολμάει να πει ότι δεν είναι αρκετά ώριμο να συμμετέχει στις αποφάσεις που αφορούν το μέλλον του;

Και πέραν αυτού, ας σκεφτούμε μήπως η ψήφος στα 17 αποτελέσει και μία καθαρτήρια παρέμβαση στο πολιτικό σύστημα, υπό την έννοια πως θα επιβάλλει νέες σκέψεις και νέες νοοτροπίες στην πολιτική.

Εξάλλου, σε μια χώρα που γερνάει, μόνο η εμπιστοσύνη στους νέους και η ανάδειξή τους σε πρωταγωνιστές, μπορεί ίσως να αναχαιτίσει και την εθνική – πολιτική – κοινωνική – οικονομική «γήρανση».

Από κει και πέρα έχουμε πολλά να πούμε ακόμη:

Για το εάν πρέπει ή όχι να υπάρχει «κατώφλι» εισόδου στη Βουλή για κάποιο κόμμα, και ποιο θα ήταν αυτό.

Για το εάν υπάρχει λόγος να δίνεται κάποιο «μπόνους» εδρών στο πρώτο κόμμα, αλλά όχι «κατ΄ αποκοπή» αλλά με βάση τις εκλογικές επιδόσεις του, ίσως.

Και είναι εξίσου βέβαιο πως η αλλαγή του εκλογικού νόμου δεν αρχίζει και δεν τελειώνει σε αριθμητικούς υπολογισμούς, με τελικό αποτέλεσμα το «300».

Μήπως τελικά, πρέπει να αλλάξει και αυτό το νούμερο;

Μήπως πρέπει οι εκλογές να γίνονται με ενιαίο ψηφοδέλτιο σε όλες τις εκλογικές περιφέρειες ώστε οι πολίτες να επιλέγουν πρόσωπα, πέρα και πάνω από κόμματα;

Μήπως θα έπρεπε να «σπάσουν» οι μεγάλες εκλογικές περιφέρειες;

Τα ερωτήματα είναι πολλά.

Η συζήτηση που πρέπει να γίνει είναι μεγάλη.

Αλλά πρέπει να γίνει.

Και να τελειώσει.

Με ειλικρίνεια.

Ο πολιτικός κόσμος πρέπει να πάψει να στρουθοκαμηλίζει και όταν όλα τριγύρω του αλλάζουν, αυτός να επιμένει στα παλιά.

Σήμερα έχουμε μια ευκαιρία να αλλάξουμε.

Ας το κάνουμε.

Και μετά ας μετρηθούμε για το ποιοι και πώς, μπορούμε να συνεργαστούμε…

Σας ευχαριστώ