Δελτία Τύπου 2014

Οι ζοφερές συνθήκες άσκησης του αγροτικού επαγγέλματος παραμένουν, με τον κλοιό γύρω από τον επαγγελματία αγρότη-μικροκαλλιεργητή να είναι ασφυκτικότερος, χωρίς να διαφαίνεται από την ως άνω απάντηση του αρμόδιου Υπουργού η παραμικρή προοπτική βελτίωσης του δημοσιονομικού περίγυρου ενός αγρότη. Το πλαφόν ακαθάριστου εισοδήματος για την ένταξη στο νέο σύστημα φορολόγησης παραμένει απαγορευτικό για την επιβίωση του μικρού αγρότη, καθώς, η μικρή αύξηση κατά 5000 ευρώ είναι προσχηματική, ως μέτρο ανακούφισης.

Από την άλλη, το τέλος επιτηδεύματος παραμένει ένας βραχνάς εξόντωσης του επαγγελματία γης, αφού μικρή μερίδα των αγροτών εξαιρείται από την καταβολή, ενώ οι ρυθμίσεις για τον ΦΠΑ δεν αγγίζουν την ουσία των προβλημάτων των αγροτών, κινούμενες μόνο στα όρια κάποιων άλλοτε μηδαμινών, και άλλοτε γραφειοκρατικής φύσης διευκολύνσεων. Κρίμα, που από το αρμόδιο Υπουργείο διαφαίνεται να διαφεύγει(?), πως η δραστική απαλλαγή από τα φορολογικά βάρη αποτελεί το μόνο εναπομείναν μέτρο στήριξης εκείνης της ομάδας επαγγελματιών, στην οποία στηρίζεται όλος ο κινητήριος μοχλός της οικονομίας στην ελληνική επαρχία. Πώς θα προκαλέσετε Ανάπτυξη στην Ελληνική ύπαιθρο Κύριε Υπουργέ, με τους αγρότες να διαβιούν/επενδύουν με καθαρούς πόρους μεταξύ των 5 & 10 χιλιάδων ευρώ ετησίως? Αν δεν είναι αυτό φτωχοποίηση, τότε τι είναι? Με μαγικό ραβδί θα έρθει η Ανάπτυξη στην Επαρχία?

Γιατί δεν είναι παραπάνω το καθαρό έσοδο που διαμορφώνεται στο εναπομείναν “target group” φορολόγησης/αφαίμαξης κατά τα μέτρα του τρέχοντος φορολογικού μηχανισμού. Το γεγονός ότι οι συνθήκες καθημερινής διαβίωσης στην επαρχία είναι εξαιρετικά δυσμενέστερες για μια οικογένεια, πάντα σε σύγκριση με το ίδιο καθαρό έσοδο μιας αστικής αντίστοιχης, φαίνεται ότι δεν έχει ληφθεί υπόψη από το σχεδιασμό του Υπουργού Οικονομικών. Παράλληλα, δεν λαμβάνεται καθόλου υπόψη ότι οι συχνά πολλαπλές υποχρεώσεις αποπληρωμής δανειακών βαρών προηγούμενων χρήσεων, αλλά και η τρέχουσα χρηματοδότηση μιας συνεχώς υποκείμενης σε απρόοπτες δυσχέρειες παραγωγής (κεφάλαιο κίνησης), ήδη έχουν απομυζήσει το μεγαλύτερο μερίδιο του καθαρού εισοδήματος ενός αγρότη, πριν καν αυτό διατεθεί σε καταναλωτικά αγαθά.

Είναι απορίας άξιο, λοιπόν, το γιατί παρατηρείται μια εκτενής απροθυμία αξιοποίησης των μηνυμάτων απόγνωσης που διοχετεύουν κατά καιρούς προς το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης οι αγροτικοί συνδικαλιστικοί φορείς & παράγοντες. Μήπως, άραγε, το μοντέλο της αυτάρκειας της χώρας μας σε αγροτικά προϊόντα δεν ταιριάζει στις μνημονιακές επιταγές & υποχρεώσεις? Γιατί το κλειδί πίσω από την αυτάρκεια σε αγροτική παραγωγή είναι: ένας στοιχειωδώς ικανοποιημένος αγρότης, που καταφέρνει τουλάχιστον να κερδίζει τον επιούσιο, χωρίς να τολμάμε να αναφέρουμε το παραμικρό περί ευημερίας... Αναρωτούμαστε, λοιπόν, πάντα με γνώμονα την κοινή λογική: γιατί επιλέγει το οικονομικό επιτελείο να επιμείνει σε μεθόδους “εξόντωσης” μιας παραδοσιακής δύναμης Ανάπτυξης της χώρας, επιδεικνύοντας εγκληματική αδιαφορία στην αφομοίωση & διαχείριση των δυσκολιών του αγρότη από οικονομο-τεχνικής πλευράς, δρώντας ως “λογιστικό γραφείο” μόνον? Κρίμα, γιατί μια αγροτική οικονομία σε κατάσταση στοιχειώδους επιβίωσης θα μπορούσε να λειτουργήσει, τόσο ως ένας μηχανισμός  απορρόφησης ανέργων, όσο και ως ένα εμπόδιο φτωχοποίησης της υπαίθρου, της οποίας η καταναλωτική ισχύς, εν μέσω κρίσης, όφειλε να είναι ανοδική. Και οι αγρότες, λοιπόν, στον “Καιάδα” του μνημονίων, Κύριε Υπουργέ?