Άρθρα

Ας συμφωνήσουμε στα εύκολα. Η Τουρκία έχει περάσει, μεθοδευμένα και με χρόνια στρατηγική συνέπεια, σε φάση άκρατης επιθετικότητας. Η Ελλάδα, από την πλευρά της, ακολουθεί πιστά «πολιτική κατευνασμού» έναντι των απαράδεκτων επιδιώξεων του Ερντογάν.

Το ερώτημα προκύπτει αυτονοήτως: Μας έχει ευνοήσει η στάση μας; Ξεγελιέται και τιθασεύεται με «τσάι και συμπάθεια» ο «Σουλτάνος»; Οι προσπάθειες «καλοπιάσματος» του γείτονα, έχοντας εμείς καταχωνιάσει τις πικρές εμπειρίες μας του πρόσφατου και απώτερου παρελθόντος, έφεραν κάποιο αποτέλεσμα; Κάθε άλλο. Ουδείς από τους Τούρκους προέδρους της σύγχρονης εποχής, από την εισβολή στην Κύπρο μέχρι και σήμερα, είναι οπαδός της καλής γειτονίας. Τα τελευταία 50 χρόνια οι Τούρκοι διχοτόμησαν τη Μεγαλόνησο, μας φοβέρισαν με το «Χόρα» το ’76, έβγαλαν το «Σισμίκ» στο Αιγαίο το ’87 και «γκριζάρισαν» τα Ίμια το ’96. Βήμα-βήμα, κουπί-κουπί και από αέρος συνεχώς επιδιώκουν να κόψουν φέτα-φέτα και να περιορίσουν την εθνική μας κυριαρχία. Εσχάτως «τρύπησαν» την ΑΟΖ της Κύπρου και μας «γρονθοκόπησαν» στο υπογάστριό μας με τη Λιβύη, προαναγγέλλοντας γεωτρήσεις ανατολικά της Κρήτης και νότια του Καστελόριζου. Οραματίζονται τη «Γαλάζια Πατρίδα» και μοιράζουν αναθεωρητικούς χάρτες στους διεθνείς οργανισμούς. Πάνε, δηλαδή, φιρί-φιρί να προκληθεί κάποιο «θερμό» επεισόδιο, για να μας σύρουν στο τραπέζι της μεγάλης διαπραγμάτευσης. Είναι πολλά τα λεφτά κάτω από τον βυθό του Αιγαίου, στο Κρητικό πέλαγος και την Ανατολική Μεσόγειο.

Κι εμείς; Εμείς εξακολουθούμε να τείνουμε χείρα φιλίας και ας μας χωρίζουν ποταμοί αίματος. Μας… πασπατεύει ο «Σουλτάνος» και ο Κ. Μητσοτάκης κρίνει πως πρόκειται για… «υποβόσκουσα οικειότητα»!

«Μόνοι μας θα είμαστε αν εμπλακούμε σε πόλεμο», είπε η έμπειρη Ντόρα Μπακογιάννη, αλλά ο αδελφός της δεν την άκουσε. «Έχουμε συμμάχους», υποστήριξε αφελώς πριν από λίγες μέρες. Είναι ανιστόρητος, γιατί ποτέ η πατρίδα δεν ωφελήθηκε, όταν περίμενε να την σώσουν άλλοι. Είναι, επίσης, αφελής γιατί πιστεύει ότι η Τουρκία, μετά τα τελευταία καμώματά της, βιώνει συνθήκες διεθνούς απομόνωσης.

Το χειρότερο είναι ότι σε αυτή την κρίσιμη φάση η χώρα έχει έναν πρωθυπουργό που δεν θέλει να παραδεχθεί ότι η καταφθάνουσα εθνική κρίση δεν αντιμετωπίζεται με επικοινωνιακές πιρουέτες, ούτε αποτελεί επιτραπέζιο παιχνίδι με αντίπαλο την αντιπολίτευση για εσωτερική επικράτηση.

Απευχόμαστε την ώρα και την στιγμή, αλλά πολύ φοβόμαστε ότι σύντομα θα δούμε τον Τούρκο «κουρσάρο» στις θάλασσές μας. Πειρατής θα είναι και όχι ψαράς, που θα τον έχει παρασύρει το κύμα και θα έχει ρίξει παραγάδι ανοιχτά του Καστελόριζου. Και εμείς τι θα κάνουμε; Φρονούμε ότι πρέπει να περιμένουμε το «μοιραίο»; Τώρα να ακούσει ο Κ. Μητσοτάκης τον καθηγητή Θ. Καρυώτη, τον «πατέρα» της ελληνικής ΑΟΖ: «Κύριε πρωθυπουργέ, η Τουρκία δεν έχει εξασφαλίσει ούτε έναν σύμμαχο σε αυτή την παράνομη οριοθέτηση με τη Λιβύη. Πιάστε την στον ύπνο, ανακηρύξτε ΑΟΖ τώρα, παραχωρώντας οικόπεδα σε ξένες εταιρείες νοτιοανατολικά της Κρήτης. Η πατρίδα θα σας ευγνωμονεί».

Μόνο σε μία τέτοια περίπτωση θα καταφέρουμε τον απόλυτο αιφνιδιασμό, υπό την προϋπόθεση ότι θα έχει προηγηθεί η διασφάλιση ενός αρραγούς εθνικού μετώπου. Και μόνο τότε θα πείσει το πολιτικό σύστημα ότι είμαστε πιστοί στο δόγμα πως «δεν διεκδικούμε τίποτα και δεν παραχωρούμε τίποτα». Σε κάθε άλλη περίπτωση, ας μη σκεφτόμαστε τις επιπτώσεις. Αναπόφευκτα τότε θα έρθει στην επιφάνεια το σενάριο που υπολανθάνει στο υποσυνείδητο της πολιτικής τάξης: Ο σχηματισμός κυβέρνησης εθνικής ενότητας για να αντιμετωπίσει την Αιγαιοπελαγίτικη καταστροφή. Σχεδόν 100 χρόνια μετά τη Μικρασιατική και 50 μετά την Κυπριακή τραγωδία…

του Νίκου Ι. Νικολόπουλου

Πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο