Ομιλίες

Στα χρόνια που πέρασαν από το 2009 μέχρι και σήμερα, είναι πλέον κατανοητό σε όλους:  Η περίφημη «συνταγή» της τρόικας - που κάποτε χαρακτήριζε ως θανατηφόρα ο σημερινός πρωθυπουργός, ο ίδιος άνθρωπος δηλαδή που φροντίζει για την ενίσχυση και κλιμάκωσή της - δεν είναι απλά ένα κακό και λανθασμένο πρόγραμμα διάσωσης της ελληνικής οικονομίας μέσω μίας πολύ αυστηρής λιτότητας.

Είναι η φασιστική επιβολή ενός νέου «στάτους», που αφενός μετακυλύει στον λαό τα οικονομικά ανομήματα της ντόπιας και ξένης διαπλοκής των προηγουμένων δεκαετιών και αφετέρου, διαμορφώνει ένα νέο οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο ανεξέλεγκτου ανταγωνισμού και ισοπέδωσης όλων των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και επαγγελματιών, χωρίς καμία δυνατότητα κρατικής παρέμβασης και κοινωνικού ελέγχου, αφού κάθε ίχνος κοινωνικής προστασίας αφανίζεται.

Μπροστά σε μία ακόμα «στροφή» αυτής της πορείας, προς την πλήρη μετατροπή της Ελλάδας σε ένα ανεξέλεγκτο τσιφλίκι ελαχίστων κοτζαμπάσηδων, βρισκόμαστε και τώρα, με το περίφημο πολυνομοσχέδιο.

Διαβάζω σήμερα στον Τύπο περί «τελευταίας μνημονιακής μάχης» ή έστω, περί «τελευταίας εκδούλευσης» της κυβέρνησης απέναντι σε δανειστές και διαπλοκή. Προσωπικά δεν συμμερίζομαι αυτές τις απόψεις. Και η βασική διαφωνία μου μία. Δεν βρισκόμαστε μπροστά σε κανέναν τελικό σταθμό! Απλά, βρισκόμαστε σε έναν ακόμα σταθμό της μνημονιακής κατρακύλας, η οποία θα συνεχιστεί και μάλιστα επί μακρόν. Είμαι απολύτως πεπεισμένος γι’ αυτό.

Και όποιος νομίζει ότι οι δανειστές, και μαζί τους τα ντόπια «γεράκια», θα πάψουν να ακονίζουν τα νύχια τους στις πλάτες του λαού, έστω και τώρα, μάλλον ακόμα δεν έχει καταλάβει ότι αυτός ο λαβύρινθος έχει ακόμα πολλούς δαιδάλους. Έχει ακόμα πολύ πόνο για τον λαό, πολύ ξεπούλημα, πλήρη διάλυση και αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού.

Οι πρώτες «κανονιές» αυτού που αντιμετωπίζουμε σήμερα, έπεσαν πριν καιρό. Στους μικρομεσαίους εμπόρους με την κερκόπορτα των επτά Κυριακών, στους φαρμακοποιούς με την πρώτη απελευθέρωση του ωραρίου των φαρμακείων. Σε όλους τους ασφαλισμένους με το λουκέτο στον ΕΟΠΥΥ. Τώρα, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την πρώτη μεγάλη ομοβροντία.

Πίσω από την βιτρίνα κάποιων παροχών προεκλογικού χαρακτήρα – άλλωστε πρέπει να αναγνωρίσουμε πως η συγκυβέρνηση πασχίζει σκληρά ώστε από την μία πλευρά να είναι υπάκουη στα κελεύσματα των αφεντικών της και από την άλλη να γλιτώσει τον διασυρμό της στις εκλογές του Μαΐου -  υπάρχει ένα μπαράζ διάλυσης ολόκληρων επαγγελματικών τάξεων. Ταξί, λεωφορεία, βυτιοφόρα, φαρμακεία, κτηνοτρόφοι, εκμεταλλεύσεις φωτοβολταϊκών, κλπ, κλπ.

Φυσικά, δεν υπάρχει χρόνος να επεκταθεί κανείς σε όλα τα μέτρα και σε όλα τα δεινά που επιφέρει το πολυνομοσχέδιο. Και για να τα λέμε όλα, δεν υπάρχει ούτε καν η πολυτέλεια να τα διαβάσουμε όλα και να ανακαλύψουμε ακόμα και αυτά που ίσως δεν ξέρουμε, αλλά θα μάθουμε εκ των υστέρων ότι κρύβονταν ανάμεσα στις νομικίστικες αράδες του πολυνομοσχεδίου. Και αυτό γιατί υπάρχει και ένας τομέας, στον οποίο η κυβέρνηση τα καταφέρνει καλά: Να αιχμαλωτίζει τη Βουλή πίσω από κατεπείγουσες διαδικασίες για τη ψήφιση νομοσχεδίων που απαιτούν ημέρες ή και εβδομάδες μελέτης, τα οποία όμως φέρνει στο «παρά ένα» στη Βουλή. Ναι, στις μεθοδεύσεις αυτής της… δικτατορικής δημοκρατίας, η κυβέρνηση τα καταφέρνει. Είναι ο μόνος τομέας…

Εν πάση περιπτώσει, επειδή ακόμα και αυτές οι μεθοδεύσεις είναι πλέον πασίγνωστες στον λαό, δεν επεκτείνομαι. Αλλά συνεχίζω, υπογραμμίζοντας και πάλι ότι μία από τις βασικές μέριμνες του πολυνομοσχεδίου είναι η πλήρης σάρωση εκατοντάδων χιλιάδων μικρομεσαίων. Ακόμα και η δήθεν πιλοτική εφαρμογή του ανοίγματος των καταστημάτων σε τρεις περιοχές της χώρας, είναι η νέα κερκόπορτα που ανοίγει για να λεηλατηθεί η μικρομεσαία εμπορική δραστηριότητα.

Όλες αυτές οι αλλαγές βεβαίως, σημαίνουν νέους άνεργους και νέους φτωχούς. Σημαίνουν ακόμα περισσότερους οφειλέτες σε τράπεζες και δημόσιο. Σημαίνουν… παράδοση πλούτου από τους μικρούς και τους μεσαίους, στους πλούσιους!

Και σε όλα αυτά, να προσθέσουμε, το ξήλωμα των τριετιών, τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, την επέκταση της ενοικίασης εργαζομένων. Όλα αυτά, που από την μία πολλαπλασιάζουν τις στρατιές των φθηνών εργαζομένων και από την άλλη, προαναγγέλλουν νέες περικοπές στις συντάξεις και μάλλον, παράδοση των ασφαλιστικών ταμείων σε ιδιώτες! Με λίγα λόγια, το τέλος της κοινωνικής ασφάλισης και της κοινωνικής προστασίας της σύνταξης…

Και την ίδια ώρα που το πολυνομοσχέδιο προβλέπει όλα αυτά, προβλέπει και κάτι ακόμα: Την επιστροφή των τραπεζών στους ιδιώτες ιδιοκτήτες και το χάρισμά τους σε ξένους ή ντόπιους ολιγάρχες! Αυτοί που ευθύνονται για το βούλιαγμα των τραπεζών, αφού ξεπλύθηκαν με το αίμα του λαού στα χρόνια του μνημονίου, ξαναγίνονται βασιλιάδες της οικονομίας!   Ε, όχι δα… Αυτό, ακόμα και αν ψηφιστεί τώρα, να είναι βέβαιοι όλοι ότι σύντομα θα αλλάξει. Δεν δεσμεύει κανέναν και μία άλλη Βουλή, σύντομα θα το ανατρέψει. Όπως θα ανατρέψει και πολλές από τις εκχωρήσεις και τα χαρίσματα αυτής της κυβέρνησης στους ολιγάρχες. Εκείνους, δηλαδή, που κάποτε είπαμε «νταβατζήδες»…

Επειδή αισθάνομαι πως ο χρόνος μου φτάνει προς το τέλος του, ευθέως και ευθαρσώς δηλώνω ότι όχι απλά καταψηφίζω το πολυνομοσχέδιο και το σύνολο των διατάξεών του, αλλά θα αγωνιστώ και για την γρήγορη, πιστεύω, αποκατάσταση των «ασθενειών» που εισάγει στην ελληνική κοινωνία.

Είμαι απολύτως βέβαιος δε, ότι η ψήφιση του νομοσχεδίου, ουδεμία σχέση έχει με την χρηματοδοτική κάλυψη της χώρας. Απλά, αποδεικνύεται και πάλι ότι όσο πιο ευάλωτοι είμαστε στους εκβιασμούς, τόσο αυτού θα πληθαίνουν. Αντίθετα, η δική μας ευθεία αντίδραση θα έδειχνε σε όλους πως «έως εδώ και μη παρέκει», αναγκάζοντας πολλούς να βάλουν χαλινάρι στις απαιτήσεις τους. Γι’ αυτό και καλώ όλους τους βουλευτές, ανεξαρτήτως παρατάξεως να ψηφίσουν κατά συνείδηση. Ή αυτοί ή εμείς! Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι αποφασίστε με ποιους είστε…

Και κλείνοντας να πως στον υπουργό Ανάπτυξης ότι… δεν θα ήταν κακό να μας απαντήσει εάν αληθεύει, ότι η περίφημη «εργαλειοθήκη» του ΟΟΣΑ εκπονήθηκε τελικά από το ΙΟΒΕ και πέντε ακόμα Έλληνες, ότι αναφέρει πως δεν εκπροσωπεί τις απόψεις του οργανισμού και δεν έχει παραληφθεί ακόμα από την αρμόδια επιτροπή του υπουργείου. Μήπως, με όλα αυτά, εξηγούνται και οι δημόσιες αναφορές κυβερνητικών παραγόντων ότι η τρόικα λειτουργεί ως «μαγαζάκι» ιδιωτικών συμφερόντων;

Και αν ισχύουν όλα αυτά, οι βουλευτές σήμερα τι καλούνται να ψηφίσουν; Ένα κείμενο που δεν εκπροσωπεί τον οργανισμό που υποτίθεται πως το συνέταξε και δεν έχει παραληφθεί από την ελληνική κυβέρνηση;